Safnaðarblaðið Geisli - 01.05.1954, Qupperneq 11

DC.ÁRGANGUR.
---- ---- G E I S L I--------S 'f
Ný frar'haldssapa:
YLUR MINNINGANNA.
Sig.Er.Einarason, í>ingeyri ,þýddi.
Frú Denham sat í skrifstofunni
sinni og var að opna morgun-póstinn
sinn. Ef dæma skyldi eftir svip henn-
ar»leiddist henni að lesa sum bréfin,
en af sumum þeirra hafði hún gaman, þó
að ekkert þeirra virtist hrífa hana,
nems síðesta hréfið, Við lestur þess
færðist líf og fjör yfir andlit henn-
ar,og hún Ijómaði af ánægju,þegar hún
lagði hréfið frá sér. Eréttirnar ^sem
það færði henni,voru "betri en hún
hafði gert sér von um. Þær voru of
góðar til þess að halde þeim leyndum
fyrir öðrum, sérstaklega fyrir - - nú,
jæja.
Hun stóð upp og hringdi til vin-
konu sinnar. í>etta myndi líka gleðja
hana.
"Kom inn",sagði hún,þegar knúið
var dyra litlu síðar,og vinkona henn-
ar opnaði dyrnar og gekk inn. Hún var
einkennilega fríð þessi stallsystir
hennár og viðmótið svo undur hrífandi,
enda þótt nokkuð hæri á dulrænum al-
vöru- eða jafnvel þunglyndissvip a
hinu undurfagra andliti hennar. En
þrétt fyrir það,virtist hún yngri en
hún var - rúmlega þrítug.
"6,sjé.ðu, Marione", sagði frú
Denham, "ég er húin að fa húsið". Og
ixm leið lyfti hún hréfinu upp. "Ert
þú ekki ánægð yfir því?"
Þessar konur voru fremur vinur
en húsmóðir og félagskona,því að frú
Denham var hlatt áfram farið að Þykja
vænt um ungfrú Marionu Warton eftir
þau tíu ár,sem þær höfðu verið saman.
Hún hafði hrifisft innilega af yndis1*'
leik þessarar stúlku,hlíðu hennar og
viðkvæmni, allri frsmkomu hehnar op:
persónu,dyggð hennarí starfinu,sal
hennar o^ tryggð,- hún hafði hrifizt
af manndomi hennar og stillingu í
hlíðu og stríðu. Hún haföi ekki get-
að gengið þess dulin,að á hjarts henn-
ax hvíldi eitthvað þunghært,eitthvað
andstreymi lifsins,sem hún har með
óWlandi stillingu og sálarþrekl ,Eða
- mátti þá ekkert gott hjarta vera
tll í heiminum.án þess'aö því yrði
endilega að sviða? Og vissi^frú Den-
ham þá ekki neitt? Ja - ju-ú.En hú»
vissi ekki nóg - ekki allt.
"jú,það gleður mig sannarlega", sagð i
ungfrú Marione,sem svar við spurningu
frú Denham. "Ég hefi aldrei komið til
Compden,en ég hefi heyrt,eð þar sé
Ijómandi fallegt".
"6, ég 8 ekki við það hús", sagði
frú Denham, "ég var hætt að hugsa um
það . Ég var ekki húin að segja þér frá
því. En svo kom það í ljós,að Gompden
húsið var alltof stórt,og svo hafði ég
nokkur fleiri hús í huga, Nei,húsið sem
ég er húin að fá, er indælt hús,gamalt
timhurhús að visu, en það stendur á
einum fegursta stað á öllu Englandi".
"NÚ-já. En það gleður mig samt, að
þú hefir nað í það",sagði vina hennar.
"Og úr því að þú hefir valið þp.ð,er ég
viss um að þeð er yndislegt".
Erú Denham þótti vænt um hrósið,
sem lá í þessum orðum,og sagði svo:
"Já,húsið hefur verið leigt i mörg ár.
Ég þekkti einu sinni mann,sem átti þar
heima,en nú stendur það mannlaust - og
ég hefi keypt það. Ef mér lizt eins vel
á Það þegar ég sé það,eins og það kemur
fram í huga mínum núna,þá hýst ég við
að eiga þar heima framvegis".
"Hvað heitir húsið og hvar er það?"
spurði Marione forvitnislega.
"Marston Grange,rétt h^já Glouchest-
er. Umhoð smaðurinn sendi mer nokkra.r
nryndir þaðan.- Hvar lét ég þær nú? "
HÚn fór að leita, i hlöðunum i skrifhorðs
skúffunni. Og vegna þess að hún var að
því,tók hún ekki eftir því að vinkona
hennar náfölnaði.
"Nei,ég finn þær ekki,ég hlýt að
hafa lagt þær eitthvað a.fsiðis.En þær
geta ekki verið langt frá". Erú Denham
leit upp og tók þá eftir þvi,að nú var
svipur Marione orðinn svo hreyttur,að
slíkt hafði hún aldrei áður séð. Hún
var eins og liðið lik, "Hvað er þetta.
Hvað í ósköpunum gengur að þér,Marione?
í>ú ert alveg náföl, Seztu niður,góða".
"Þökk fyrir",sagði ungfrú Marione
og settist, Hun skalf., "Það gengur ekk-
ert að mér. Mér hara lá við að gera
illt", sagði hún i afsökunarróm.
"Jæ j a, góð a, er það að líða f ráV "
spurði frú Denham. Ungfrú Marione
kinkaði kolli. HÚn hafði getað ráðið
við andlit sitt - og hún hafði lik?