Safnaðarblaðið Geisli - 10.04.1955, Blaðsíða 7

----------- G E I S L I-------------33-------------X. ÁRGANGUR. -------------
Ersmhaldssagen/: T Ý N D A B R É E I B,_ Hann varð feiminn,en
Sig.Er.Einarsson,Þýddi. nefndi nöfnin. Hún
, endurtók þau,andvarp-
(Frh.) '»í>ú - þú att við - ",ssgði að i, en sagði svo: "Þær eru allar a-
hann og hikaði.Hann ætlaði sér ekki gætis stúlkur.Hver einasta þeirra
að onáða hana með því,sem amaði að myndi verða góð hóndakona
honum sjálfum.En hann varð að fara
varlega.Henni var það einhvern veg-
inn evo lagið að draga það út úr
manni,sem maður ætlaði alls ekki að
segja - og áður en menn vissu sjálf-
ir af.
"Já,nýja húsið þitt og allar
skepnurnar, sem þú keyptir í síðasta
mánuði.Gengur það ekki allt vel?"
"Ju-ú", svarað i hann með varhugð .
"En néttúrlega sakna ég gamla fólks-
ins,sakna þess sárt.NÚ- en - ég hýst
við,að Það eigi maður að reyna^ til
að heraTku - og þau voru hæði ánægð
með að fá að fara,en -".
"Ég skil,ég skil ", tautaði ung-
f rú Agatha með hluttekningu. "Það er
- er tómIeikinn".En svo hirti yfir
henni og hún sagði hressilega: "En
sjéðu,John.Það er nú kominn tími
til að þú - sjáðu
Hann leit í hrosandi augu hennar.
Þarna stóð hún hjé. honum, eina stúlk-
an,sem hann í nærri 30 ér hafði hor-
ið hlýjan huga til - og hún hafði
ekki - -. "Ja",se^ði hann, "jé, ég
veit það .Það er nú einmitt það , sem
er mér áhyggjuefni. En - en'"íiver
ætti það að vera?"
"6,John,John.Hvernig get ég þá
hjélpað þér i því ef ni?" Og hún lagði
hönd sína é. handlegg hans,eins og
hann væri lítill drengur,og fór að
strjúka grófa efnið í treyjunni hans.
"Hefurðu^hu^sað þér nokkra sérstaka?"
spurði hún,an þess að lí.ta framan í
hann.
"Jé",sagði hann með ékefð,£ví að
nú reið honum svo mikið é að fé réð-
leggingar hennar, "Jé,það er - það er
að segja^- ég hefi hugsað mér^þrjár".
"Þrjár* John, Ja,nú hefi ég aldr-
ei -. Og þú heldur kannski,að hver
þeirra,sem þú orðaðir þetta við,irymdi
hara stökkva í fangið é þér?"Og það
var hægt að merkja ákefð í málrómnum.
"Hei,nei,ungfrú Agatha. Engin
þeirra vill mig,það er ég viss um.Og
það er einmitt það,sem er allur vand-
inn.Þær hafna mer allar,og þá er ég
engu næri'
"Hverjar eru þær, John?"
"Hverja þeirra myndir þu nefna
til? Vertu svo væn að gera það fyrir
mig". - Hún sneri sér undan,þegar hún
sá,hversu mikil alvara honum var betta.
"John",sagði hún svo, "hefurðu
nokkre þeirra svona - í - fyrirrúmi,
sem þú - kannski - gætir tekið fram
yfir aðra?"
"Hví spyrðu svona,ungfrú Agatha?
Auðvitað enga þeirra fremur annari",
og nú roðnaði hann ofurlítið."Nei,ég
geri þeirra engan miaö.Ég - ég þekki
þær varla. Ég hefi hara séð þær í
kirkjunni o^: á hænda-dansinum. Hver
beirra er mér iafn mikils virði".
NÚ stunáí hun aftur."Viltu gefa
mér umhugsunartima,svo sem einn dag
eða svo?" spurð i hún. "Ef þú kemur
annað kvöld,þé skal ég segja þér mitt
élib. Og þá verðurðu að ékveða þig".
"Þakka þér fyrir.Þakka þér kærlega
fyrir", sagði hann og tók hönd henn-
ar,sem enn lé é handleg^ hans. "Ég
hefði nú ekki átt að ónaða þig með
þessu. En -".
"0-jæja?við erum nú gamlir vinir,
og maður é alltaf að hg'élpa vini
sínum,- Þetta irryndir þu hafa gert
fyrir mig,hefði ég verið i vandræðum",
Þau skildu,og John fór að skoða
timhrið, En hún sat lengi i djúpum
hugsunum i litlu súlnagöngunum.; sin-
um. Hana dreymdi um liðna daga. - -
Þetta sama kvöld fór John
Blunt i síðasta sinn til þess að
lita á ^ann^stað,sem hann hafði lif-
að æskuar sin. Það var rétt hjá nýja,
stóra húsinu. Næsta dag myndu verða
komnir ihúar i húsið, Einhver lista-
maður hafði tekið það á leigú. Her-
hergin voru tóm og andrúmsloftið
virtist þrungið af einhverju, sem
vakti þungar 0£ þreytandi hugsanir.
Tómleikinn - tomleikinn,þessi sál-
drepandi tilfinning,sem tærði sélina
og gerði lífið að breytandi og þung-
hærri hyrði. Eyrir svo eð segja Ör-
stuttum tíma,höfðu þessi sömu her-
hergi hergmélað glaðværð,énægju-
söngva og ærslagang léttlyndrar æsku,
a heztu og hreinustu énægjustundum
lífsins -.