Safnaðarblaðið Geisli - 01.06.1960, Blaðsíða 3

\/
N
"Drottinn, ]?ú hefir verið oss athvarf frá kyni til kyns.
Kenn^oss að telja daga vora,
að vár megun öðlast viturt hjarta" . S 'ln j_ Qr.. 12
Ævidagar vor.ir eru sannarlega dýrmæt Drottins gjöf.
Bæn sálmaskáldsins forna ör einmitt sá, að því megi auðn-
ast að varðveita og hagnýta svo þessa gjöf, að hán verði
sem hagfelldust og auðnurílcust. En til þess að svo megi
verða, þarf "viturt hjarta". Það stoðar lítið að Drottinn
gefi mönnunum marga ævidaga, ef þeir eru eklci notaðir á
réttan hátt. Ef þeim e.r eytt hugsunarlaust eða farið með
þá kæruleysislega, eru'þeir mahninum ekki það verðmæti,
sem þoim er ætlað að vora. -
1 lindarbakka sat lítil stálka og horfði niður í tært
og lygnt vatnið. í* annari hendinni hélt hán á fallegu
perlubandi.- Diðri í vatninu sá litla’stálkan andlit lít-
illar stálku, sem brosti fallega og hafði líka perluband
í hendinni. Litlá stálkan á bákkanum ték ná eina perluna
af bandinu sínu' og l'ét hana.falla í lindina. Vatnsborðið
hreyfðist ofurlítið andartak, en varð svo kyrrt aftur. Þá
brosti litla stállcan þarna svo undur falloga. litla stálk-
an á bakkanum kastaði ná annari og svo þriðju perlunni.
•Þannig hélt hán"áfram, þar til hán hafði fleygt öllum
perlum. . Þá kallaði hán til vinstálku sinnar í vatninu:
"Ná átt þá að'. kasta pcrlunun til mín" . En stálkan £ vatn-
inu lét sem‘hián ho' rði þaö ekki, en andlit hennar varð
smán sanan ráunamæddara. Þá komu' tár í augu litlu stálk-
unnar á bakkarium. En hán þurrkaði þau burt og horfði nið-
ur í lindina. Þar sá hán sorgmætt andlit. Vonsvíkin og
grátandi hljép litla stálkan loks hein. - Þessl saga er
sögð hér sem dæmisaga. Dagar' þeir, sem mönnunum eru gefn-
ir, lik]ast perlubandinu. En-margir mennirnir breyta líkt