Safnaðarblaðið Geisli - 01.06.1960, Síða 5

— XV. ÁRGAUGUR -- SARRADARBLAÐIÐ GEISLI,BÍXUUI3A1 — 2.T0LUBIAI) 1960 —5—
SÍÐASTA SAMTAIIÐ.
Á gamlársdag 1955 sat nóðir í Bondon þrjár klukkustundir og
boið eftir að fá að tala við deyjandi son sinn, sem var í 12.000
mílna fjarlægð frá henni.
Moðirin, Anne. long, 60 ára gömul, vissi, að nu myndi hún tala
við fertugan son sinn, Charles, í síðasta sinn. Hann var í sjúkra-
húsi í Melbourne í Ástralíu að bana koninn af ólæknandi sjúkdómi,
en hún á heima í Birmingham. Charles hafði beðið þess að fá að
tala við móður sína í síðasta sinn. Hann vissi, að hún nyndi ekki
geta, farið hina löngu lcið til Ástralíu, enda líklegast, að hann
myndi eklci lif a það að hún kæmist til hans.
Móðirin hafði búið sig undir s.amtalið. Hún hafði hugsað sór,
hvað hún ætlaði að segja við son sinn. En þegar sambandið var opn-
að, fór hún að titra og hik kom á hana. Hvað getur móðir sagt,þeg-
ar hún voit, að hún talar við son sinn í síðasta sina? Maðurinn
' hennar studdi hana að símanum. Þegar hún heyrði veika rödd sonar
síns, sagði hún titrandi rómi; "Sonur minn, sonur minn".En brátt
náði hún valdi yfir sjálfri sór. "Bara að óg væri komin til ]?ín,
i til þess að gefa þer bolla suf mömmu-te", sagði hún með tárin í
augunum.
Charles, sem hafði flutt til Ástralxu, ásamt konu sinni,fyrir
f.jórum árum, var svo hrærður, að hann gat engu svarað. En brátt
fóru þau að tala saman, m.a. um æsku hans og ævi þeirra fyrr meir
- og hún brosti, þegar hann rifjaði upp fyrir hemii smá-atvik dag-
i legs lífs þeirra, sem löngu var liðið. Og svo kom að kveðjuorðunun.
"Hú verð óg að hætta, namma mín", sagði sonurinn.
"Vertu hughraustur, sonur minn", svanaði hún, "iiinan skamms
hfttumst við aftur".
En löngu eftir að sambandið hafði verið rofið, sat hún kyrr
og hvíslaði: "Vortu sæll, sonur minn, vertu sæll".
GgGHgHQÖöööööoööööööööööööööööööÖöööööööööööööööööööööööööööööö
VAR ÞETTA TILVIIJUH?
Brownings-hjónin störfuöu sem kristniboðar á landatnærun Tí-
bets. Þau áttu oina. dóttur. Dag nokkurn veiktist telpan og var
innfæddur læknir sóttur til honnar, en hann hafði lært erlondis
og var vel að sór. Þegar hami skoðaði sjiíklinginn, sagði hann,að j|