Vera - 01.02.1994, Blaðsíða 16

kynf relsis?
þær sem ruddu brautina, enda hafi þær alist upp við allt öðruvísi
kynferðislegt umhverfi, sem viðurkennir að konur eru kynverur og
hafi kynóra. Aukin umræða hefur haft það meðal annars í för með
sér að orðræðan er ekki lengur jafn blygðunarkennd og hún var
þannig að konur eiga nú auðveldara með að tjá óra sína. Sögumar
sem konur sendu henni í fyrstu bókina einkenndust af sektarkennd,
söguritarar þráðu kynferðislega fullnægingu en óttuðust að verða
stimplaðar „slæmar stúlkur“
fyrir vikið. Að mati Nancy er
það móðirin sem kemur sektar-
kennd inn hjá dætrum sínum
með því að reyna að bæla í
þeim kynveruna. Kynórarnir
hafa breyst og í nýjustu bók
Nancy, Women on Top sem
kom út 1991, eru konur ger-
endur í órum sínum en ekki
þolendur. Þær þjást enn af
sektarkennd en hún eykur á
spennuna í stað þess að draga
úr henni.
Þrátt fyrir aukna umræðu
um kynferðismál virðast konur
enn eiga erfitt með að tala um
kynóra sína - og sumar halda
að þær séu einar um að hugsa
svona. Þetta er ekki vinsælasta
umræðuefnið í saumaklúbbum.
Konur skortir líka góðar fyrir-
myndir því enn er konan sem
kynvera skrumskæld í kvik-
myndum (eins og Basic In-
stinct) og fá tímarit eru á
markaðnum sem höfða til
kvenkynverunnar.
Jóna Ingibjörg segir að sér hafi
þótt áberandi á námskeiðum
sínum hvað konur höfðu lítið
velt kynórum fyrir sér, það að
nota hugmyndaflugið án þess
að það leiddi til neins annars.
- Við sömdum saman erótíska
sögu. Við sátum með lokuð aug-
un og létum orðið ganga. Þetta
varð að lokum ansi skrautleg og
skemmtileg saga, sum innleggin
voru mjög djörf og opin, önnur
lokaðri því persónueinkenni
hverrar og einnar komu í gegn.
Heilsteypt eða sterk sjálfs-
mynd plús það að konurnar
þekkist vel er forsenda þess að
þær geti rætt opinskátt um
kynóra sína, rétt eins og svo
margt annað sem viðkemur
kynlífi þeirra. En að sjálfsögðu
mega þær ekki upplifa þetta
sem enn eina kröfuna sem gerð
er til þeirra, það er ekki málið
að steypa allar, í sama mótið.
Komast yfir blyg&unarkenndina
Þegar spurt er um afdrif G-blettsins kemur þreytusvipur á Jónu
Ingibjörgu sem svarar að bragði „ó, gátuð þið ekki fundið ein-
hverjar meiri spennandi spumingar en þessa?“ En þar sem allar
kynlífsbækur era fullar af frásögnum um þennan fræga blett og
margir hafa eflaust eytt ómældum tima í að leita að honum viljum
við fá að vita hvort hann sé fundinn.
- Hann var aldrei týndur! G-
ið er bara nafn á stað sem
hefur alltaf verið til á kon-
um, hliðstæður blöðruháls-
kirtli karlmanna. Það er eins
með þetta og aðrar nýjar
upplýsingar sem koma fram
og eru jafnvel blásnar upp.
Fólk gleypir þetta í sig og
reynir að gera eitthvað í því
og annaðhvort hentar það
þeim eða ekki. Eg hlakka til
þegar við komum okkur af
þessu G-bletta plani.
Margar kvennahreyfingar
hafa átt erfitt með opinskáa
umræðu um kynlíf, jafnt
ljósar sem dökkar hliðar
þess. Sumar hafa leitað
skjóls á hlutlausara svæði og
einbeitt sér að „heilbrigði
kvenna“.
- Strax og farið er að tala um
heilbrigði er kominn einhver
sótthreinsaður gljái á þetta.
Ég held að það færi okkur
jafnvel fjær því að tala um
okkur sjálf og það sem er
raunveralega að gerast innra
með okkur ef við hengjum
okkur í skilgreiningar í stað
þess að tala um okkur sjálf
og samskipti okkar. Kynlíf
þarf ekki að vera dans á rós-
um og ég held að gleði kyn-
lífsins sé meðal annars sú að
fara i gegnum erfiðleikana,
til dæmis að yfirvinna blygð-
unarkennd gagnvart kynfær-
unum eða eitthvað annað
sem vekur svipaðar kenndir.
Vera minnist þess að hafa
heyrt ljósmóður segja að allt
of margar konur væra dauð-
hræddar við píkuna á sér.
Þessi ljósmóðir hafði rekið
sig á það að margar konur
sem komu í eftirskoðun
spurðu í angist hvort það
væri ekki „alveg hræðilegt
þarna niðri“ og þegar hún
spurði hvort þær væru ekki
búnar að kíkja í spegil