Ljósmæðrablaðið - 01.03.1932, Blaðsíða 5

LJOSMÆÐRABLAÐI0
15
jieirra hafi farið fram í þeim anda, að eyðileggja ekki
eðlilegan gang fæðingarinnar með deyfandi lyfjum eða
öðru.
Það sem eg hefi haldið fram, er það, að ljdsmæður beri
meira skyn á en almenningur, hvenær sé þörf á að sækja
lækni, og sé því óhætt að varpa þeirri áhyggju á þær. Ann-
að mál er það, að nú færisl mjög i vöxt, að deyfa konur
við fæðingu, og sé það eindregin ósk konunnar, mun engin
ljósmóðir setja sig upp á móti því, enda þótt enn séu skift-
ar skoðanir um, hversu gagnlegar slikar deyfingar séu,
og eg fyrir mitt leyti hefi altaf verið á móti þeim við eðli-
legar og léttar fæðingar, og þykist hafa fullan réll lil |)css
ávítu- og leiðbeiningarlaust.
Sé það aftur á móti álit manna, að læknir skuli vera við
hverja fæðingu, þá fer að verða æði óþarft að berjast við
að lengja námstíma ljósmæðra og menta þær sem best,
ef þær eiga svo ekki að hafa vit á neinu, og ekkert að geta,
nema með sér betri manni.
Þá vildi eg leyfa mér að vílcja örfáum orðum að því,
þar sem segir í bréfi liáttv. landlæknis, að suma gruni að
grein min sé sprottin af óvild lil fæðingadeildar Land-
spitalans. Enda |)ólt bréfið sé all kaldranalegt, og að mínu
álili óverðskuldað, þá tekur þó þessi málsgrein öllum hin-
um fram að ósanngirni og illkvitni i minn garð. Það ræður
auðvitað að líkum að eg inuni eiga ilt mcð að sanna það,
að eg hafi verið velunnari fæðingadeildarinnar og viljað
i öllu heiil hennar, en hilt veit eg, að enn þá örðugra muni
liáttv. landlækni veitasl að sanna, að eg hafi nokkuru sinni
i orði eða verki viljað spilla fyrir deildinni eða gera lílið
úr hcnni, enda veila iienni forstöðu einn af þeim læknum,
sem eg ber mest traust til, sem fæðingalæknis, og ljós-
móðir, sem eg liefi sjálf mælt með.
Finst n)ér j)essi aðdróltun landlæknis honum til lítils
frama, enda liefir hún enga stoð í margumtalaðri grein
minni.
Til j)ess að hrekja liana enn þá betur, enda j)ó hún sé