Ljósmæðrablaðið - 01.03.1932, Síða 12

22
LJOSMÆÐRABLAÐIÐ
lækiianema. Jafnvel almenningi var kunnugt um, að
þessu væri þannig farið, og það kom ekki ósjaldan fyr-
ir, þegar komið var með konur i barnsnauð á sjjítal-
ann, að þær grátbændu um að mega heldur komast inn
á Ijósmæðradeildina, þegar þær lievrðu, að þeim væri
ætlað að liggja á deild læknanemanna. Semmelweis
bjó í herbergi, sem var rétt við stigann upp lil fæðinga-
deildarinnar. Hann heyrði, stundum oft á sólarhring,
til klukkna kórdrengjanna, þegar þeir komu í fylgd
með prestinum, er bann var að færa einliverri sárþjáðri
konu hið heilaga sakramenti. Semmelweis vissi þá, að
nú var einn sjúklingur enn þá að falla í valinn fyrir
liinni geigvænlegu vciki, og hann strengdi þess lieit, að
leggja fram alla krafta sína, til þess að grafast fyrir
orsakir hennar og finna ráð til að lækna liana. Ilann
færði sönnur á það, að dauðsföllin væru miklu fleiri
á læknaskólanum en á Ijósmæðraskólanum. A þessu
bygði liann þá skoðun sína, að læknar og læknanemar
bæru með sér barnsfarasóttina, þegar þeir kænm beint
frá líkskurðarstofunum og inn á fæðingadeildina.
Semmelweis dé) úr sárasé)tt 1856, án ])ess að hafa hlot-
ið nokkra viðurkenningu. Það var ekki fyr en í byrj-
un þessarar aldar, að læknar og ljósmæður um allan
heim reistu honum minnisvarða í Budapest.
Nú voru menn komnir svo langt á visindabrautinni,
að þeir voru búnir að finna sýklana. Með smásjánni
var hægt að sjá þá í öllum gerandi og rotnandi efn-
um, einnig i greftri og vessum úr óhreinum sárum;
en mcnn vissu ekki, að sýklarnir sjálfir mynda eitur-
efni, scm valda bólgu í sárunum og geta drepið sjéilc-
linginn úr sárasótt eða barnsfarasótl.
Hinn ágæti, danski líffræðingur Panum, reyndi að
leysa þetta vandamál með tilraunum. Hann lét blóð úr
hundi úldna í opnu íláti. Síðan sj)ýtti hann blóði þcssu
inn í lieilbrigða lmnda. Þeir veiktust af þvi og dóu inn-
an skamms. Sjiikdénnseinkennin voru mjög lík og við