Ljósmæðrablaðið - 01.03.1947, Blaðsíða 7

LJÖSMÆÐR ABL AÐIÐ
17
voru löngu til komnar og dreifðar víðs vegar. Má gera
ráð fyrir, að ekki hafi natnir karlar miður fundið köllun
hjá sér til þessara starfa eða síður verið kvaddir til að
sinna þeim, er konur höfðu enn ekki lærdóminn fram yfir
þá við að styðjast. En miklu tíðara en það, að karlar stund-
uðu venjuleg yfirsetustörf, var hitt, að nærfærnir skottu-
læknar væru til kallaðir, er ljósmæður bar upp á sker og
nokkurra stórræða þótti þurfa við, en ekki náðist til lærðra
lækna.“
Það er síður en svo, að þessi fróðleikur haggi á nokkurn
hátt því, sem R. Á. segir um J. F. Þvert á móti sannar
hann átakanlega það, sem ljósmæðrum hlýtur að vera
minnisstæðast eftir lestur frásagnarinnar af Jóni og konu
hans, en það er, hve menntun ljósmæðra hefir verið óbóta-
vant allt fram á vora daga, svo að eigi aðeins alþýðan,
heldur og þær sjálfar kusu sér ólærða menn til aðstoðar,
ekki einungis í einni afskekktri sveit, heldur í öllum lands-
fjórðungum. Mættu íslenzkar ljósmæður, sem að vonum
finnst hlutur sinn fyrir borð borinn á margan hátt, íhuga
það og ekki án þakklætis, að þjóðfélag það, sem þær starfa
fyrir, hefur þó, þrátt fyrir allt, séð þeim fyrir því, sem
öllu öðru er dýrmætara í ábyrgðarmiklu starfi, en það er
hinni beztu menntun, sem völ er á.
Kemur þá að seinni þættinum og farast landlækni svo
orð:
„Annað atriðið í frásagnarþætti R. Á., sem hér verður
lítillega athugað, er fæðingartangarsmíð Eymundur Jóns-
sonar í Dilksnesi í Nesjum í Hornafirði (d. 1927), en
hann var einmitt einn þeirra ,,fæðingarlækna“, sem um
ræðir hér að framan. Eymundur var þjóðhagasmiður og
fágætur afreksmaður á marga grein. En engum lækni, og
reyndar ekki heldur smið, fær dulizt, að frásögnin um smíð
fæðingartangarinnar með þeim atburðum, sem R. Á. skýrir
frá, og not hennar, er um annað hvort eða hvort tveggja
stórlega ýkt og fær engan veginn staðizt, enda er til, að