Ljósmæðrablaðið - 01.03.1947, Blaðsíða 9

LJÓSMÆÐRABLAÐIÐ
19
ýmsar aðrar heldri manna konur þar um sveitir á þeim
tímum. En Guðrún í Árnanesi var mikils metin ljósa 2—3
kynslóða sveitarinnar. Með því að héraðslæknirinn var
f jarverandi úr héraðinu, þótti styrkur að því, að Eymundur
væri nærri staddur. Hann kom með töng sína upp á vasann.
Barnið skilaði sér, en áverki lítils háttar á hvirfli þess
bar því vitni, hvar rjálað hafði verið við. Þorleifi duldist
ekki lengi, að sú aðgerð hafði engin áhrif getað haft á
gang fæðingarinnar, enda liggur í augum uppi, að
„fæðingarlæknirinn" hefði með jafngóðum og reyndar
betra árangri mátt klípa tönginni í nefið á sjálfum sér.“
Með frásögn þessari staðfestir landlæknir sem „sann-
fræði,“ að Eymundur hafi smíðað tengur og notað þær
við barnsfæðingar. R. Á. gerir ekki tilraun til þess að
lýsa töngunum í frásögn sinni. Það höfðu því allir frjálst
val að gera sér hugmyndir um lögun þeirra og notagildi
eftir eigin geðþótta. Nú hefur landlæknir fullkomnað þenn-
an þátt frásagnarinnar svo, að ekkert virðist skorta þar
á annað en, að uppdráttur sá, er hann hefur undir höndum,
komi fyrir almanna sjónir. Er vonandi, að hugur og heili
Þorleifs Jónssonar hafi stýrt hönd hans jafn vel við drátt-
listina og tungunni við sögusögnina. Verður þá ekki með
sanni sagt, að hann hafi látið neins ófreistað til að þakka
svo sem vera ber þeim, er veittu konu hans hjálp við fæð-
ingu frumburðarins.
Að lokum ræðst landlæknir harkalega á „skottulækn-
ingar“ og ,,skottulækna,“ rétt eins og hann beri kvíðboga
fyrir, að þjóðin þoli ekki að heyra frá þeim sagt án þess
að fá löngun til þess að endurvekja þá til starfa. Sjálfur
gefur hann þó svo glögga skýringu á hvers vegna til þeirra
var leitað, að á betra verður ekki kosið, þar sem hann
segir, að þeir hafi verið „kallaðir,“ þegar „ekki náðist til
lærðra lækna.“ Og virðist í ljósi þessara upplýsinga lítil
réttsýni að áfellast eða telja til vanvirðu sjúku fólki, þó