Sjómannablaðið Nútíðin - 01.12.1934, Qupperneq 1

(Jólablað)
Opinbert málgagn hins Kristilega sjómannafélags Nútfðin.
1, biað 1" Stofnandi: BoyeHoím! | Akureyri, desember 1934. j Aðalstöð: Hafnarstræti 107, 1). | 1. ár
1
Sjá konungur-
inn kemur,
(Eftir séra Friörik RafnarJ.
Aðventan eða jólafastan er byrj-
uð. Nýtt kirkjuár er gengið í garð.
Aðventutíminn, jólafastan, er undir-
búningstími eða aðdragandi jólabá-
tíðarinnar, og með henni erum vér
minnt á það, þegar Jesús heldur
innreið sína til safnaða sinna á
jörðu, að fornum komrngssið. Enda
hefst fyrsta guðsþjónusta jólaföst-
unnar með því, að Iesið er frá
altari kirknanna guðspjallið um inn-
reið Jesú í Jerúsalem, þessi glæsi-
lega frásögtt um síðustu og af-
drifaríkustu komu hans til borgar
innar. Kirkjuárið bregður svo upp
fyrir augu vor sögu Jesú, eins og
hún kemur oss fyrir sjónir af frá-
sögnum guðspjallanna, allt frá fæð
ingu hans, uppeldi, kentiingu og
starfsárum fram til dauðans á Ool-
gata. Og táknlega hefir kirkjan
alltaf skoðað það svo, að Jesús
kæmi sífellt aftur'til’safnaða sinna
í orði því og kenningu, sem boðað
er af kirkjunni, í hans nafni og
eftir hans boði,
Frá fornum tímum hefir það
verið venja að kirkjan hefir notað
táknmálið meira og minna til skýr-
ingar kenningu sinnu og áhuga-
málum, Til er mynd, sem margir
hafa séð, sem tákna á komu Jesú
til safnaða sinna með jólaföstuinn-
ganginum. Myndin sýnir lokað
hús; það er orðið kvöldsett og
hvergi sézt Ijós í glugga. En við
dyrnar stendur Jesús og drepur á.
Pað er ekki Jesús guðspjallanna,
umferðapredikarinn á vegum Oyð-
ingalands, hinn ofsótti og fyrirlitni
spámaður frá Nazaret, heldur hínn
upprisni Kristur, umvafinn ljóma
dýrðar sinnar. Það er táknmynd
hins eilífa Krists, sem ailtaf stend-
ur við dyrnar og beiðist inngöngu,
til þess að færa þeim, sem í myrkr-
unurn sitja ljós og líf, táknmynd
út af orðum Opinberunarbókarinn-
ar: »Sjá, eg stend við dyrnar og
kný á«. f þessari mynd og þess-
um orðum ritningarinnar: Sjá, eg
stend við dyrnar og kuý á« sjáum
vér tákn hins eilífa Krists, sem frá
öndverðu hefir staðið við dyr
mannlegra hjartna og beiðst inn-
göngu, þess Krists, sem kom úr
dýrð himnanna til frelsis mannkyn-
inu, sem sat í skugga dauðans,
þess Krists, sem eftir dauða sinn
og krossfestingu birtist afur frá
ríki hinna lifandi, til þess að boða
kraft lífsins, þess Krists. sem enn
og æfinlega stendur viðbúinn og
kærleiksríkur til þess að liðsinna
hverri angraðri sál, sem til hans
vill leita. »Sjá, eg stend við dyrnar
og kný á«. Það er boðskapur að-
ventunnar. Og um víða veröld er
nú sungið til lofs og dýiðar kon-
unginum konunganna:
Gjör dyrnar breiðar, hliðið hátt,
þú herrans kristni fagna mátt,
pví kongur dýrðar ketnur hér,
og kýs að eiga dvöl hjá pér.
Þannig hefir kirkjan fagnað hon-
um um liðnar aldir. En nú á tím-
um mun margur hugsa sem svo:
Er þetta annað en þýðingarlaust
líkingatal, um þessa andlegu komu
og nálægð Krists hjá oss? Er þetta
annað en eitt af þessum venjuiegu
leifum gamals táknmáls, sem enga
stoð hefir í veruleikanum. Það er
í rauninni von að margur spyrji
svo, því að öllum er oss kunnugt
að aðventan og jólakoman og þýð-
ing hennar er yfirleitt ekki svo Ijós
eða áberandi í trúarlífi manna, að
ástæða sé til að halda að menn
almennt hafi það á tiifinningunni
að Kristur standi víð dyrnar, að
hann og andlegir hjálpendur hans
séu sífellt nálægir og reiðubúnir til
hjálpar þeim, sem opnar fyrir hon-
um. Oss skortir þá daglegu með-
vitund andlegrar nálægðar himn-
eskra krafta, sem Jesús kom til að
opinbera í mannheimum.
En það er grundvallaratriði allrar
trúar að byggja lífs- og heimsskoð-
un sína á þeim sannleika, að auk
þessarar tilveru sé til ósýnilegur
heimur, og að hinna duldu raka
tilverunnar verði að leita út fyrir
hið sýnilega. Án þessarar fullvissu
geta engin trúarbrögð átt tilveru
sína, og sé kippt fótum undan
þeirri lífsskoðun, þá er um leið
kippt fótum undan öllu því, sem
kallast getur trú. Margur heldur
því fram nú á dögum, að þessi
trú, eða öllu heldur þráin eftir að
geta hallað sér að einhverju æðra
en því, sem hér er fyrir h^ndi, sé
mönnum svo í blóöið borin, að
trúarþráin sé ekki annað en einn
mikilsverðasti þátturinn í sálarlífi
hvers andlega heilbrigðs manns.
Þess vegna hafi líka verið trú á
jörðu, sfðan hinn fyrsti maður varð
til. Og til sönnunar þessu er það,
að jafnve! frá fyrstu bernsku mann-
kynsirs, hefir engin trú verið til,
sem ekki hefir bygit á þessum
hornsteinurn: Tilbeiðslu æðri, ó-
sýnilegra krafta og vitundar um
æðri, ósýnilegan heim. Á þessum
sannleik er kenning Jesú byggð,
sem undirstöðu. f eiiífðartrú krist-
indórnsins er fólgið siðferðisgildi
hans og þrekgjöf, sem Iífsskoðunar,
kraftur sá, rem hann veitir í bar-
áttu lífsins og freistingum, sá
kjarkur, sem hann veitir í misvindi
Iífsins og skilningurinn, sem hann
veitir á því, sem oft virðist mót-
sagnir einar og tilgangsleysi. Væri
eilífðartrúnni í burtu kippt, og
þeirri meðvitund og fullvissu, sem
hún veitir um, að yfir oss sé vak-
að og kærleiksríkar verur standi
við dyrnar til að hjálpa oss, þegar
vér þurfum og biðjum, þá væri
líka að engu gert allt annað, sem
kristindómurinn hefir að gefa oss.
Það er mikill sannleikur fólginn í
þessum orðum Páls postula, sem
þó mörgum þykir nokkuð mikil
staðhæfingj: Ef Kristur er ekki upp-
risinn, þá er ónýt trú yðar, ónýt
líka predikun vor.
En um leið og vér snertum þetta
hötuðatriði allra trúmála, snertum
vér um ieið höfuðörðugleikann í
trúarlífi alls fjölda manna. Mörgum
finnst að öll þekking á hinum ósýni-
lega heimi sé svo óveruleg, að ailt
tal um slík efni geli ekki verið
annað en draumórar. Og margan
mann skortir allt ímyndunaraf! og
hugarflug til þess að geía gert sér
nokkra grein fyrir þeirri dýrð, sem
til kann að vera, ef hann ekki get-
ur séð hana eða þreifað á henni.
En er það ekki æði margt, sem
vér verðum að taka með trúarinnar
augum, og vitum þó að er veru-
leiki, enda þótt það sé óverulegt
fyrir skynfærum Ifkamans? Hvaða
íslendingur Ieyfir sér að efast um
að önnur lönd séu til, en þó getur
það ekki verið veruleiki fyrir öðrum
en þeim, sem þangað hafa komið.
Eða gætum vér ekki hugsað oss,
að maður, sem alla æfi sína hefir
verið lokaður inni í húsi, þar sem
hlerar væru fyrir öllum gluggum,
ætti örðugt með að átta sig á því,
að sólin væri til? En mundi það
hafa nokkur áhrif á sólina, þó all-
ur heimuriun væri svo fáfróður að
neita tilveru hennar; mundi hún
ekki ylja og lýsa manninum þrátt
fyrir það, ef hann aðeins fengist
til að taka hlerana frá gluggunum.
Eins er mörgum farið, hvað snertir
eilífðartrúna og trúna á andlega
nálægð Krists í mannheimum. Af
því vér sjálf lokum hlerunum að
sálum vorum, þá getum vér ekki
hleypt inn því Ijósi, sem hann bíð-
ur fyrir utan til þess að hieypa inn
til vor. »Sjá. eg stend við dyrnar
og kný á«. Eins og sólin bíður á
himnum, til þess að fá að lýsa oss,
ef vér opnum fyrir henni, eins
bíður hann, til þess að leiða oss
og lýsa, ef vét opnum fyrir honum.
Jólafastan klæðir boðskap sinn í
búning líkingarinnar, Hún sýnir
þér Krist komandi á hinni nálægu
jólahátíð og knýja á dyr þínar. En
öll líking er mynd veruleikans,