Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1925, Síða 40

mönnum á Englandi. Síöan sneri bann sér aö Ruhr-
málinu, mesta vandamáli Norðurálfunnar nú á dögum.
Hér áttust við þeir Poincaré sem fulltrúi franskra
hervaldssinna og Macdonald foringi enskra verka-
manna. Pó ekki sé lokið þeim málum enn, er auðséð
að Frakkar eru að fara halloka. Skoðanir Macdon-
alds eru að sigra og hann er fyrst og fremst tals-
maður hinnar mildari stjórnarstefnu gagnvart Pjóð-
verjum. Hann telur nauðsynlegt fyrir heiminn að
Pýzkaland komist sem fyrst úr þeirri niðurlægingu,
sem það er nú í, en hins vegar vill hann láta það
greiða Frökkum skaðabætur, þegar það getur, en fyrst
þurfi það að safna kröftum, til þess að geta int af
hendi skyldur sínar. Yfirleitt má segja, að Macdonald
hafi í utanríkis-pólitík sinni verið ákveðinn talsmað-
ur friðar, enda hefir hann brennandi trú á Pjóða-
bandalagið og hlutverk þess, sem æðsta dómstóls í
deilumálum þjóðanna. Pað hefir því haft afarmikla
þýðingu fyrir heiminn, að æðsti stjórnmálamaður
hins breska heimsveldis, er ákveðinn andstæðingur
hervaldskenninganna og vinur friðsamlegrar sam-
vinnu milli þjóðanna.
í þingstörfum og innanlandspólitík hefir Macdon-
ald getið sér góðan orðstír. Hann er góður ræðu-
maður og glæsimenni í framkomu, þrekmikill og
ráðrikur mjög. Pykir jafnvel harðstjóri í flokki sínum,
og auðvitað er hann hataður af sumum andstæðing-
um. En eiginlega er hann þó furðu vinsæll og nýtur
mikillar virðingar tijá þjóðinni, og það eru víst flestir
sammála um, að án hans hefði þetta æfintýri, að
verkamenn tækju við æðstu völdum í hinu breska
ríki, ekki skeð. Framtíðin verður að dæma árangur
og afleiðingar verkamannastjórnarinnar, en ekki verð-
ur annað sagt en að byrjunin sé sæmileg.
(38)
II. H.