Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1925, Side 122

Maðurinn: »Eg gat það ekki; hann sofnaði á öxlinni
á mér.«
Fadirinn (við eyðslusaman son); »Engan eyri borga
eg framar af skuldum þinum, ódóið þitt. Annaðhvort
verðurðu reglumaður eða nær pér i ríka konu! Þetta
varð eg að gera sjáifur, og er pér ekki vandara um
en mér.«
Stúdenlinn: »Alveg er fundvisi póstmannanna dæma-
laus. Fæ eg nú ekki bréfspjald frá klæðskeranum,
sem eg skulda, par sem hann segist stefna mér, ef
eg borgi ekki skuldina innan priggja daga, 'og pó
hefir hann gleymt að skrifa nafn mitt og heimili. . . .
Samt skilar bæjarpósturinn pví á réttan stað!
»Trúið pér pví, prófessor, að til séu einnig menn
á öðrum stjörnum.«
— »0, pað væri svo sem rétt eftir peira.«
Gömul kona kom á pósthús til pess að vitja um
bréf, en af pví að hún var illa læs og sjóndöpur, oað
hún nærstaddan mann að lesa pað fyrir sig. »I*að
er sjálfsagt frá syni mínum, sem fór til Ameriku fyrir
tveim árum,« sagði hún. Maðurinn byrjaði að lesa:
»Winnipeg 21. júní 1895. Hjartkæra móðir mín!« En
skriftin var mjög dauf og ógreinileg, svo að maður-
inn tók að stama. »Já, grunaði mig ekki,« sagði kon-
an; sbréfið er frá syni minum, og hann hefir ekkí
enn vanizt af að stama, pó að hann færi til útlanda.«
Herramaður einn, heyrnardaufur, sat í veizlu kon-
ungs, og spurði pá konungur hann, hversu konu
hans liði. Herramaðurinn heyrði að eins síðustu orð-
in i spurningunni og hélt, að konungur spyrði um
heilsu sína, en liann pjáðist pá af pungum og lang-
vinnum hósta. »Þakka yður fyrir, yðarhátign!« svar-
(102)