Jólagjöfin - 24.12.1923, Blaðsíða 27

Jólagjöfin
25
bréfpokar, sem Arnaldur þóttist vita, aö mundu vera íullir
af sætindum. Auk þess hékk á trénu mikið af appelsínum,
eplum og vínberjum. Alla vega lit smákerti stóðu á greinum
trésins, en það var ekki búið að kveikja á þeim. Slikt jólatré
hafði Arnaldur aldrei séð á æfi sinni.
Þegar hann var búinn að virða fyrir sér jólatréð, fór hann
að skoða myndirnar í bókunum og gleymdi öllu, sem í kring
um hann var.
„Nú skulum við fara að kveikja á jólatrénu, Arnaldur litli,“
sagði Hálfdán eftir nokkra stund. „Og síðan skulum við syngja
nokkra jólasálma. Eða kantu nokkuð af þeim?“
„Já, mamma kendi mér nokkra, þegar eg var lítill, og eg
hefi haldið þeim við mig síðan.“
„Jæja, það er gott. Komdu, nú skulum við kveikja."
Arnaldur lagði frá sér bókina og fór að hjálpa Hálfdáni
til að tendra ljósin á trénu.
Síöan fóru þeir að syngja. Hálfdán haíði hreinan og þýð-
an róm og Arnaldur gat vel fylgt honum eftir í lögunum.
Þegar söngnum var lokið, settust þeir í legubekkinn og
Arnaldur horfði aðdáunaraugum á jólatréð, þar sem þessi
fjökla niörgu smáljós tindruðu svo skær, og allavega litir
geislar leiftruðu út frá hinu glitrandi skrauti jólatrésins. Slika
dýrðarsjón hafði Arnald aldrei dreymt um. Og fram í sál
hans streymdu endurminningarnar um jólasögurnar, sem móð-
ir hans hafði sagt honum þegar hann var heima hjá henni;
um jólabarnið, sem kom í heiminn til að færa öllum frið og
gleði, yl og birtu. Og honum fanst sál sín fyllast ununarkend-
um sælufriði á þessari helgu jólanóttu.
Þegar þeir höfðu setið um stund og kertin á jólatrénu voru
nær útbrunnin, stóð Hálfdán upp og sagði við Arnald: „Nú
skulum við fara að gæða okkur á góðgætinu, sem er á trénu,
drengur minn. En afganginn skaltu svo láta þarna niður í
körfuna og fara heim með hana til þin þegar þú ferð í kvöld.
Þú getur haft það þér til gamans seinna.“
Arnaldur stóð upp og fór að hjálpa Hálfdáni til að tína
bréfpokana og aldinin af trénu. Honum fanst i fyrstu það