Freyr - 01.07.1945, Blaðsíða 9

FRE YR
95
ingastofuíini um' vilja eða möguleika til
úrlausnar, heldur af hinu fyrst og fremst,
að bændur treystast eigi til að taka kaupa-
fólk gegn því kaupgjaldi, sem nú er; þegar
þar við bætist, að allt er í óvissu um af-
urðaverð til bændanna, þegar fram á
haustið kemur. Og þetta síðast talda mun
ráða mestu, því að kaupgjaldið mun vera
svipað nú og í fyrra. Þó er ráðningastof-
unni ekki fullkunnugt um það, vegna þess
að oftast er samið um kaupið utan skrif-
stofunnar, milli verkafólksins og bænd-
anna eða umboðsmanna þeirra.
Fyrir milligöngu Búnaðarfélagsins við
sendiherra Dana og viðskiptafulltrúa Fær-
eyinga hér á landi mátti vænta þess að
allt að 80 Færeyingar yrðu ráðnir til bænda
nú í vor til 4—8 mánaða, á vegum ráðn-
ingastofunnar, en aðeins 38 hafa gefið sig
fram. Allir voru þeir ráðnir tafarlaust, en
vitað er um nokkra af þeim, að þeir hafa
ekki komið til skila til bændanna, heldur
hafa þeir ráðið sig í kauptúnum, sem leið
þeirra lá um út í sveitirnar. Einnig hefir
það komið fyrir, að þeir hafa „gengið úr
vistinni“ og hafa þá borið við veikindum
sjálfir eða heima hjá sér i Færeyjum. Sið-
ar hefir ráðningastofan þó sannfrétt, að
þessir menn hafa ráðið sig í vinnu annars-
staðar og til annars en sveitastarfa.
Alls hefir ráðningastofan skráð beiðnir
um nálega 120 Færeyinga, og nokkrar von-
ir stóðu til að til hennar kæmu 40—50
Færeyingar umfram þá ca. 80, sem hér að
framan greinir, en úr því varð ekkert.
Hins vegar er kunnugt að nokkrir bænd-
ur hafa náð í Færeyinga að öðrum leiðum.
Eins og áður er eftirspurnin langmest
af svæðinu frá Jökulsá á Sólheimasandi
að Haffjarðará.
Vafasöm varkárni
Á „Bænda- og húsmæðraviku" Búnaðar-
félags íslands í marzmánuði síðastl. flutti
loðdýraræktarráðunautur ríkisins, Hólm-
járn J. Hólmjárn, erindi um kjarnfóður.
Fjallaði það um ýmsar tegundir fóðurbætis
og það, hvað ætti bezt við að gefa hverri
búfjártegund.
Vafalaust hefir verið nokkuð á þessu er-
indi að græða eins og fleirum, sem flutt
voru á þessari löngu og skemmtilegu „viku“.
Eitt atriði í umræddu erindi var þó þann
veg vaxið, að tæplega má standa ómótmælt
af hálfu bænda, sem hafa gagnstæða
reynslu við ráðunautinn. Á ég þar við
kjarnfóðurgjöf sauðfjár.
Eftir að hafa ráðlagt bændum að gefa
helzt aldrei óblandaðan fóðurbæti kom
ráðunauturinn með áminningu á þessa leið
í niðurlagsorðum erindis síns. — Gefið
aldrei eintómt síldarmjöl, sem fóðurbæti,
sízt hámjólka kúm og lambfullum ám, en
þó e. t. v. beitarfé lítinn skammt. —
Einu rökin, sem ég man til að ráðunaut-
urinn færði fyrir þessari aðvörun var til-
vitnun í grein, sem Bjartmar Guðmundsson
á Sandi skrifaði í 1. hefti Freys þessa árs
og hét „Um skjögur.“ Er þó grein þessi
engin rök fyrir svona almennum ráðlegg-
ingum í búnaði. Jafnvel þó gert sé ráð fyrir
að tilgáta B. G. sé rétt, að síldarmjölsgjöf-
in hafi á vissan hátt orsakað máttleysi í
lömbum ánna, þar sem hún féll saman við
óvenju einhliða heygjöf í innistöðu. Eintóm
hálfgrös hrakin (mýrastör). Vil ég nú leiða
að því nokkur rök, að ég tel framanskráð-
ar ráðleggingar ráðunautarins mjög vafa-
samar.
Hér í Þistilfirði og nærsveitum er gjald-
eyrir bænda næstum einvörðungu sauð-