Dagblaðið Vísir - DV - 13.06.2005, Síða 33

Menning DV
MÁNUDAGUR 13.JÚNÍ2005 33
Nýtt en þó gamalt þríeyki er komið saman á ný og framleiðir sem mest það má grin fyrir útvarp. Gleði-
fregnir frá Gleðistofu íslands eru í umsjá Gísla Rúnars Jónssonar, Ladda og Jörundar Guðmundssonar
sem kemur nú fram eftir langt hlé. Fæstir lita sennilega á þetta ágæta framlag þeirra sem list en færa
má gild rök fyrir þvi að svo sé.
Fíflaskapur
sem
listgrein
Gömlu meistararnir þrfr Jörundur,
I Laddi og Glsli Rúnar. Setj'a saman efni
sem andinn blæsþeim íbrjóstog tilgang-
I urinn er að komaþeim sjálfum og öðrum
| til að hlæja. Það erkúnst, segir Glsli.
DV-myndHeiða
„Að þessu sinni er þetta unnið í hominu hjá Grínurum
hringsviðsins. Sem er eiginlega bara ég. Við settum í upphafi í
púkk, ákváðum hvað við vildum gera. Svo fór ég af stað og byrjaði
að skrifa. Ég leikstýri þessu líka og leik,“ segir Gísli Rúnar Jónsson.
í dag mun á Bylgjunni heyrast
fyrsti skammtur útvarpsefnis frá
nýju þríeyki sem þó er gamalt í hett-
unni. Jörundur, Laddi og Gísli Rúnar
eru mennirnir á bak við það sem
kailast Gleðifregnir frá Gleðistofu ís-
lands. „Nú verður útvarpað gleði-
fregnum frá Gleðistofunni," segir
Gísli Rúnar og breytir um rödd.
Fýrsti þátturinn verður sendur út
klukkan 11.30 í dag. „Þetta er um 20
mínútna langur þáttur. Síðan er til
önnur útgáfa í fimm einingum sem
fluttar verða í vikunni á eftir."
Úr sjónvarpinu í útvarp
Að skrifa og flytja grínaktugt út-
varpsefni er sérstök listgrein sem er
þó sjaldnast flokkað með hinum
æðri listum. Gísli Rúnar segir þetta
allt annan handlegg í raun. „Það
rúmast ýmislegt innan þessa
ramma. Útvarpsleikrit í fullri lengd
er þetta form í hnotskurn. Sem betur
fer höfðar útvarpið enn til nógu
margra. Það deyr ekki frekar en lif-
andi leikhús þrátt fyrir netið, sjón-
varp, DVD og allt þetta."
Gísli Rúnar segir útvarpið alltaf
hafa höfðað til sín og þegar hann
stóð á tímamótum sem ungur mað-
ur um tvítugt, hafi hann ásamt Júl-
íusi Brjánssyni slegið rækilega í gegn
í sjónvarpi með Kaffibrúsakarlana.
„Við vissum h'tið hvað við vorum
að gera. En þetta heppnaðist mjög
vel. Við höfðum fengist við leiklist
áður, verið í leiklistarskólum og
svona. Þá var þetta eina sjónvarpið á
íslandi og æðislegt að vera þar. Allar
dyr stóðu okkur opnar og við vorum
spurðir hvað við vildum gera. Við
sögðumst vilja í útvarp. Það var bara
sagt „Ha?" við því. Þá vildu aJlír úr
útvarpi í sjónvarp. En þetta reyndist
auðsótt mál og við fórum að spreyta
okkur á þessu formi. Og í raun erum
við að gera svipaða hluti í dag. Setja
saman eftii sem andinn blæs okkur í
brjóst í þeim tilgangi að koma sjálf-
um okkur og öðrum til að hlæja."
Spilað á ímyndunaraflið
Leikþættir fyrir útvarp er sérstök
listgrein og snýst um að vinna með
hljóðnemann. „Nú er ég ekki að tala
um að vera diskótekari, kynna lög
og gefa pizzur - sem er góðra gjalda
vert. En ég er að tala um dagskrár-
gerð í útvarpi, unnið og „pródúser-
að“ efni. Þetta er þröngt konsept
með ótrúlega víðri skírskotun. Þú
sérð ekkert. Hlustandinn heyrir
bara röddina og verður að draga
sínar ályktanir: Hvernig þetta er
flutt eða sjá fyrir sér manninn á bak
við röddina sem birtist þeim sem
kannski sem feitur og sköllóttur án
þess að nokkuð hafi verið sagt um
það."
Gísli segir að hjálpa megi upp á
með umhverfíshljóðum og stemn-
ingu. En aðallega sé spilað á ímynd-
unaraflið.
„Við sem filustuðum á útvarpið
áður en sjónvarpið kom til sáum
fyrir okkur heilu bíómyndirnar,
heilu þorpin og hallirnar. Þetta er
galdurinn við míkrófóninn."
En má ekki segja að allt þetta
sjónræna áreiti sem nú dynur á hafí
rústað ímyndunarafíinu?
„Jú, kannski. Það er skrýtið að
útvarp skuh halda velli. Og stöðvum
fjölgar. Þetta er magnað. Margar
fara náttúrulega á hausinn eins og
geng-ur. Og mest eru þetta kynn-
ingar á lögum og allt gott um það að
segja en minna um framleitt dag-
skrárefni í útvarpi. Það hefur hörfað
enda kostar það peninga. Það er
alltaf dýrara að skrifa handrit og
vinna efni en spila af fingrum fram í
kringum einhverja geisladiska. En
þetta er ofsalega skemmtilegt form.
Og það blífur með lúnu. Ungt fólk
vill hlusta á það líka, já, já.“
Jörundur aftur fram í sviðs-
Ijósið
Leiðir Ladda, Jörundar og Gísla
Rúnars hafa af og til legið saman í
gegnum tíðina. „Þetta hefur skarast
ogvið raðast saman íverkefni. Eink-
um störfuðu þeir Laddi og Jörundur
saman hér fyrir löngu. En svo tók
Jörundur sér áratugahlé. Gerðist
athafnamaður og fór að reka sirkus,
rakarastofu og veitingahús. Hann er
nú að reka fótinn í gættina. Hann er
mjög flinkur í röddum. Hans aðals-
merki voru eftirhermur hér áður
fyrr. Nú býr hann til allskonar þuli
og dagskrárstjóra."
Konseptið sem þeir félagar
byggja á er útvarp. „Við erum bara í
útvarpi," segir Gísli Rúnar og telur
það aðgengilegast fremur en að
skapa útvarpsleikrit sem fjallar um
HöUu og FjaUa-Eyvind. „Við erum
bara í útvarpi og þurfum ekkert að
ramma þetta inn. Maður fær fuUt af
sniðugum hugmyndum sem kvikna
oftast frá því útvarpsefni sem mað-
ur heyrir; auglýsingum, spjaU-
þáttum, beinum línum, miðilinum
á beinni línu og öUu þessu."
Listgreinar ekki keppnis-
íþróttir
AUt þetta hljómar sem einskær
fíflaskapur. Sem ekld er viðurkennd
grein innan listarinnar. Gísli Rúnar
er ekkert að stressa sig á því. Segir
þetta ekki þarfnast neinnar viður-
kenningar. „Jafnskjótt og fólk hlær
þá hefur þetta öðlast þann sess að
vera Ustgrein. Það er Ustgrein að
koma fólki tU að hlæja við þessar
aðstæður. Enginn vandi er að leysa
niðrum sig fyrir framan vinnufélag-
ana og kitla þá með hundalátum. En
þetta er kúnst. Og ég veit ekkert
hvort okkur tekst það. En um leið og
fólk fer að hlæja - þá skiptir formleg
viðurkenning ekki máli. Aldagömul
sannindi. Þeir sem stunda opinbera
flokkun listgreina og veita viður-
kenningar sem slíkir hafa aldrei ver-
ið mjög haUir undir gamanefni. Það
vinnur aldrei til neinna verðlauna."
Og það er gott að mati Gísla Rún-
ars sem segir listgreinar ekki keppn-
isíþróttir og því tómt mál að veita
verðlaun fyrir besta listamanninn.
„Sigurður málari var fljótastur með
málverkið sitt? Þess vegna er ekki
hægt að veita Grímuverðlaun, Ósk-
arsverðlaun og Bafta. Veita má
viðurkenningu fólki sem hefur veitt
almenningi ánægju. En þetta er ekki
keppnisíþrótt. Það var enginn fyrst-
ur í mark."
„Það er listgrein að
koma fólki til að
hlæja við þessar að-
stæður. Enginn vandi
er að leysa niðrum sig
fyrirframan vinnufé-
lagana og kitla þá
með hundaiátum. En
þetta er kúnst."
Er skepnan á vetur setjandi?
GísU Rúnar segist binda vonir við
að fólk hlæji. Það sé þeirra keppUcefli
og takist ekíd að kaUa fram lilátur hef-
ur þeim misheppnast ætlunarverk
sitt. En nú eru þeir í hlutverki harm-
leikarans sem verður að bíða leUc-
dómanna. GamanleUcarinn á sviðinu
fær aUtaf strax að vita hvernig tfl
tekst. GísU Rúnar segir engan vafa á
því leika að íslenskt dagskráreftii sé
það sem áhorfendur eru haUastír
undir. AUar kannanir sýni fr am á það.
„Og pínuh'tíð spaug. En þetta tekur
aUtaf tíma að venjast. í svona Utlu
landi, þar sem eru svo Utlir peningar,
er ekki hægt að setja skepnur á í rrúkl-
um mæU. Og hættan mikU á að mark-
aðsfræðingarnir slátri skepnunni
áður en kemur í ljós hvort hún er á
vetur setjandi. Það þarf að gefa þessu
smá séns. Fólk heldur í minningunni
að vinsælustu skemmtíþættírnfr hafi
orðið vinsæUr einn tveir og bingó.
Svo er ekki. Þeir hafa oftast þurft að
fara í gegnum skeið þar sem fólk
hatast við þá. Svo kemur þetta."
’
Afengislaus opnun Boöið
var upp á snakk og kóka kóla
en ekkert vln eins og tlðkast
við málverkaopnanir.
Paparnir í stuði Þjóð
lagarokksveitin varf
miklu stuöi og iéku fyr-
ir gesti Tolla eins og
þeim einum erlagið.
Einar Már Guðmundsson
ræðir við mann og annan
Rithöfundurinn kom fram við
opnunina en þeir Tolli hafa
þekkst áratugum saman.
Hjónin Einar Kárason
og Hildur Baldursdóttir
Þau mættu að sjálfsögðu
og var Einar hinn ánægð-
asti meö það hversu alþýð-
leg opnunin var og að ing-
elligenslan léti sig vanta.
Bubbi og Tolli Það
hefur alltaf verið kært
með þeim bræðrum
sem léku á alls oddi
við opnunina.
Jóhannes i Bónus flytur
ávarp Opnunin varí boði
Bónuss enda Tolli í miklum
metum hjá Jóhannesi.