Símablaðið - 01.01.1952, Blaðsíða 4

4
SÍMASLAÐIÐ
Vaktaskipti
Klukkan er nær 6 e.h. Ég hafði lagt mig
til undirbúnings næturvaktar, og hafði sofið
í hálfa þriðju klukkustund, er konan mín
vekur mig, og sé ég að henni er talsvert
niðri fyrir, og þess ekki langt að bíða að
hún leysi frá skjóðunni. „Það hefur snjóað
þau lifandi ósköp meðan þú svafst, að ég
hefi aldrei séð þvílík býsn. Krakkarnir eru
úti, og eru bókstaflega á kafi í snjó. Ég skil
ekki í að þið komist upp í Gufunes, ef þessu
heldur áfram.“
Eg dríf mig fram úr bælinu, snarast í
brækurnar og lít út um gluggann, og undr-
ast stórlega. Fyrir hálfri þriðju stund var
hér enginn snjór, nú er allt í kafi. Og svo
þétt logndrífan, að ég mundi ekki slíkt í
annan tíma. Ég fór að yfirvega ástandið, og
ferðalagið sem í hönd fór. Af reynzlunni
vissi ég, að þó ekki væri um langa leið að
fara, gat það orðið æði torsótt, ef snjórinn
var annarsvegar. Ég þóttist nú samt örugg-
ur um að við mundum komast uppeftir,
a.m.k. ef ekki hreyfði vind, en þá þýddi nú
ekki að hugsa til Gufunesferðar að sinni.
Klukkan tifaði með jöfnum hraða, og jafn
öruggt og þétt féll mjöllin. Á því varð ekk-
ert lát. Kl. 21 hélt ég að heiman, á leið
niður á Sölvhólsgötu, en ég hafði fengið
upplýsingar um að þar biði mín heljar mikið
farartæki, eign Bjarna nokkurs í Túni,
þekkts vetrarferðalangs. Jú mikið rétt, fyrir
utan birgðahús Landssímans við Sölvhóls-
götu, stóð eldrautt ferlíki sem skyldi lagt í
ófærðina, enda ekki fyrsta ferð þess og
eigandans í tvísýnu. Hafa sumir jafnvel
talið þenna bíl betri í snjó að leggja en
snjóbíl sjálfs Guðmundar „Ármanns” frá
Múla, sér í lagi ef um lausamjöll er að ræða
eins og nú. Hér var og mættur einn af
bílstjórum Símans, og skyldi hann aðstoða
stjórnanda ferlíkisins ef með þyrfti.
Frá birgðahúsinu var haldið venjulega
leið okkar um bæinn, og smátíndist fólkið í
bílinn, á ákveðnum stöðum. Þó vantaði
tvennt er við héldum austur úr bænum, og
upplýstist síðar, að það hafði verið veður-
teppt heima sjá sér, úti á Seltjarnarnesi, en
þangað höfðu allar ferðir lagst niður fyrir
nokkru, vegna ófærðar.
Okkur gekk vel inn að Elliðaám, en úr því
fór að þyngjast, og fór stöðugt versnandi
eftir að upp í Krossmýrina kom. Að vísu
var hægt að koma bílnum áfram, en hér var
allt rennislétt, hvergi sást mishæð, og ekki
nokkur leið að greina hvar vegurinn væri,
og vorum við annað slagið að lenda út af
veginum, svo að ekki miðaði mikið áfram.
Tóku nú bílstjórarnir það ráð, að ganga
nokkurn spöl, hvor á sinni vegarbrún, marka
þannig veginn, og selflytja síðan bílinn.
Gekk svo nokkurn tíma, en er á leið þyngd-
ist færðin jafnt og þétt, og er við vorum
komnir upp undir Smálönd, gáfust bílstjór-
arnir upp á fyrirtækinu, sem ókleifu, því
þótt við gætum komist nokkuð áleiðis með
þessu móti ennþá, þóttust þeir fullvissir
þess, að við mundum aldrei hafa það nema
hálfa leið í Gufunes, og því væri það unnið
fyrir gíg, að halda lengra áfram. Var því
snúið við, og haldið í bæinn aftur. Gekk
það tafalítið, og vorum við komnir í bæinn
rétt undir miðnættið.
Nú víkur sögunni til þeirra sem á vakt
voru uppi í Gufunesi. Fyrir þau var ekki
um annað að ræða en taka því sem að
höndum bar, þrauka af nóttina, og bíða
þess að komist yrði upp eftir, sem mundi þó
vafalaust ekki verða fyrr en einhverntíma
eftir hádegi daginn eftir.
Kl. 13,15 daginn eftir, leggur nýr hópur
af stað á leið til Gufuness, og er nú farið
á snjóbílnum fræga, og enn annar bíll hafð-
ur með í ferðinni, ef vera kynni einhver
frekari hjálp í því. Ferðin gekk mjög hægt,
snjóbíllinn reyndist illa í lausamjöllinni,
sem hlaðið hafði niður jafnt og þétt fram
undir morgun. Gufunes hafði samband við
snjóbílinn á leiðinni með talstöð, og til
dæmis um það hve ferðin gekk hægt, var
vegalengdin sem farin var einn hálftímann,
ca. bíllengd.
Loks varð komist á leiðarenda, og var
þá kl. 17 ,og hafði þá gengið á ýmsu,
sumir farið gangandi nokkuð af leiðinni,
hafði leiðst þófið í bílnum og óðu fönnina
í klof.