Símablaðið - 01.01.1952, Blaðsíða 5

SÍMAELAÐIÐ
5
Svipað þóf var á leiðinni heim, en gekk
þó allmiklu betur, þar eð að nokkrum not-
um varð slóð sú er rudd var á uppeftir-
leiðinni. Var komið í bæinn milli kl. 19 og
20, og var fólkið fegið að komast heim,
eftir 30 klst. úthald.
Það er vissulega mikið álag, að neyðast
til að vera á vakt svo lengi, án nokkurrar
hvíldar. En þó hef ég ekki minnst á einn
þátt í þessum útilegum i Gufunesi, að vetr-
inum til, en slíkar útilegur koma oft fyrir,
en hann er sá að fólkið er matarlaust megn-
ið af tímanum, eða þann tíma, sem er um-
fram þess venjulegu vakt, stundum heilann
sólarhring, að ég nú ekki tali um tóbaks-
þurrð o. fl. þessháttar. í flestum tilfellum
hefir fólkið ekki gert ráð fyrir slíkri útivist,
útlitið ekki verið þannig er það lagði af
stað á vaktina. Þegar svo nestið þrýtur, er
venjulega kvabbað á stöðvarstjóranum, og
lifað á örlæti hans og konu hans á meðan
þeirra birgðir endast, en svo sveltur fjöl-
skylda hans fólkinu til samlætis er það
þrýtur.
Það hefur á undanförnum árum oft verið
farið fram á það, að stofnunin sæi sér fært
að hafa einhverjar niðursoðnar matarbirgðir
á staðnum, sem hægt væri að grípa til ef
í nauðir ræki. En „stofnunin" hefir ekki
hingað til séð sér fært að verða við þessu.
Sennilega þröngur fjárhagur.
Það má ef til vill segja sem svo, að
Landssímanum beri engin skylda til að
sjá starfsfólkinu fyrir fæði, og það er vitan-
lega rétt í flestum tilfellum að minnsta
kosti. En ég er líka eins viss um hitt, að
einmitt slík hugulsemi, sem fram kæmi í
því, ef stofnunin sæi um að starfsfólkinu
líði ekki ver en nauðsyn krefði, ef það
tepptist á vinnustað, mundi tvímæla-
laust auka starfsgleði fólksins, og bæta hug
þess til stofnunarinnar. Ég geri ráð fyrir að
Landssímanum yrði ekki síður not að slíkri
uppskeru, en öðrum fyrirtækjum eða stofn-
unum. En máske er bara nóg að rýna i
kaldann reglugerðarbókstafinn, og láta sig
engu skipta hug fólksins.
Þess má að lokum geta, að vaktin sem
við skildum við í Gufunesi, hér að framan,
komst í bæinn um kl. 16 daginn eftir. Þessi
vakt mætti svo aftur um kvöldið kl. 21,
Lúttrygging
opinberra
starfswnan na
Um síðustu áramót bættust fleiri í þann
hóp símamanna, er greiða iðgjald í lífeyris-
sjóð starfsmanna ríkisins, en áður er dæmi
til, eða yfir 100 manns. Þetta fólk, og raun-
ar flestir sjóðsfélagar, veit furðu lítið um
líftryggingu þá, sem hér er um að ræða.
Þykir Símablaðinu því ástæða til, að draga
fram nokkur atriði, er gefa hugmynd um
hana.
Sjóðsfélagar eru allir þeir, sem laun taka
eftir launalögum og allir aðrir starfsmenn,
sem laun taka úr ríkissjóði og ráðnir eru til
ekki skemmri tíma en eins árs, eða með
3ja mánaða uppsagnarfresti.
Arlegt iðgjald er 4% af heildar árslaunum,
en ríkið greiðir 6% til viðbótar.
Segi maður upp stöðu sinni hjá ríkinu,
og úr þeirri „törn“ kom hún ekki fyrr en
kl. 16 daginn þar á eftir.
Þá hafði þetta fólk haldið út í 55 klst.,
ef við gerum ráð fyrir að það hafi vaknað
kl. 9 að morgni þess dags er þetta úthald
þeirra hófst. Það haföi að vísu hvílst heima
i 4—5 klst., en þar af hafði farið tími til
að matast, til ræstingar o. fl„ svo ekki hefur
svefntíminn verið langur.
Þarna er þó lítið minnst á streð það og
vosbúð er oft fylgir ferðum sem þessum,
það þarf oft að ýta á bílinn, moka, og jafn-
vel ganga langar leiðir í misjöfnu veðri og
slæmri færð.
Þegar við á sínum tíma börðumst fyrir
því, að fá greiðslur fyrir ferðirnar til og frá
vinnustað, en það þóf tók okkur 2 ár, þá
vildi einn af fyrirmönnum þessarar stofn-
unar að því er helzt virtist, afgreiða málið
á mjög einfaldan og auðveldan hátt, sem
sé með einni setningu:
„Það er ekki vinna að sitja í bíl.“
Mér er ekki grunlaust um, að beiðnin um
öryggis-matarforðann, sem hér er minnst
á að framan, hafi strandað á sama andans
skeri.
HE.