Nýr Stormur - 03.03.1967, Blaðsíða 2

2
%RMUR
FÖSTUDAGUR 3. marz 1967
„Eigi skal höggva!“
Framh. af bls. l.
hann
viðgangast, en þetta er al-
gengt siðferði þar sem Mafí-
an ræður. Gerist hinsvegar
einhver brotlegur gegn henni,
er honum hegnt.
Þær eru ekki ófáar sögurn-
ar um þá, sem ýtt er til lilið-
ar í stjórnmálaflokkunum, ef
þeir eru ekki hlýðnir við for-
ingjana. Þau eru óblíð fanta-
tökin í viðskiptalífinu, þegar
þeir er studdir eru valdi hins
opinbera og aðstöðu í bönkum
og lánastofnunum, telja sig
þurfa að „þurrka“ einhvern
út. Þá er allt NEMA BYSSAN
notað.
Stórþjófar og smáþjófar
Það þótti blaðamatur í helzta
blaði landsins, að drukknir
piltungar brutu rúðu við bak-
dyr verzlunar milli kl. 11 og
12 að kvöldi við eina aðalgötu
borgarinnar og lágu þar þegar
að var komið og jóðluðu harð
fisk. Vafalaust verða þessir
ungu menn dæmdir í nokkra
mánaða fangelsisvist fyrir af-
brotið.
Það þykir hins vegar ekki
blaðamatur í sama blaði, þeg-
ar tugmilljóna verðmæti
hverfur úr útfl.utningsverzlun
inni og hundruðum milljóna
er stolið með fölskum faktúr-
um um áratugi. Piltarnir tveir
eru ekki úr íslenzku Mafíunni,
ekki bófaflokkunum, sem
væntanlegur þingmaður, seðla
bankastjóri og æðsti maður
peningamála þjóðarinnar
næstu árin, var að lýsa fyrir
alþjóð eitt sinn.
Nei, þeir voru bara smá-
þjófar, sem langaði í harðfisk.
Það voru ekki síldarpeningar,
lýsispeningar eða saltfisks-
peningar, sem freistaði þeirra
— heldur harðfiskstutla í solt
inn gogg. Auðvitað áttu þeir
ekki að gera þetta og réttvís-
in kom þegar í stað, spenti
hendur þeirra fyrir aftan bak
með óblíðum tökum.
Stærðarmunurinn var á-
móta og þegar mafíuforingj-
arnir leggja ísl. réttvísi í
WVVWVWyVWWVVWVWVWWWHV/WWftWWW’-’
\
græðginnar, þá brást
ekki þjóð sinni.
Utanríkisviðskipti þjóðar-
innar er fjöregg hennar. Á
þeim byggist tilvera hennar,
hvort sem um útflutning eða
innflutning er að ræða. Þar
eru á ferðinni hin raunveru-
legu verðmæti, sem eru afger
andi um líf hennar og afkomu.
Þess vegna verður allt að
koma til skila, hvort sem um
inn- eða útflutning er að
ræða. Eitt af fyrstu verkefn-
um erlendra konunga, var að
kúga íslendinga á verzlunar-
sviðinu. Á þann hátt var hægt
að ná kverkatökum á þjóð-
inni, sem hélzt í sex aldir. í
dag er sömu sögu að segja.
Sá er nú að vísu munur, að
íslenzkir menn hafa með
verzlunina að gera, en svik
og prettir af þeirra hendi í
þessu máli, er í rauninni land
ráð því að þau ógna efnahag
þjóðarinnar og þar með sjálf-
stæði hennar.
Undanfarna mánuði hafa
stór fjársvikamál á þessu sv^5i
rekið á fjörur íslenzkra stjórn
valda og yfirvalda. Allar lík-
ur eru á áðyfir þessum svika
málum héfði verið þagað, ef
blöð hefðu ekki komist í mál-
in og gert þau opinber. Öll
meðferð þessara mála af yfir-
valda hálfu gefa það eins vel
í skyn og hægt er, að hér er
um viðkvæm mál fyrir ein-
hverja, sem nákomnir eru yf-
irvöldunum, því að ekki fæst
orð út úr þeim er rannsókn
málsins hafa með höndum.
Þrátt fyrir að vitað er að
stórkostlegar fjárhæðir hafa
horfið — hefir hreinlega verið
stolið frá þeim er féð áttu, —
þá eru þjófarnir samt sem áð
ur látnir ganga lausir og halda
ÁFRAM iðju sinni undir
vernd réttvísinnar.
Það er mjög hæpið að
Sturlungar hefðu látið þetta

Orðskviðir
Far þú til maursins, letingi!
skoða háttu hans og verö hygginn.
Þótt hann hafi engan höfðingja,
engan yfirboðara eða valdsherra,
þá aflar hann sér samt vista á sumrin
og dregur saman fæðu sína um uppskerutímann.
Hversu lengi ætlar þú, letingi, að hvílast?
Orðskviffir Salomons
i
í
w/.v.v.v.v.v.v.v.v.v.v.v.v:
!>■■■■■ I
þrælabönd sambanda sinna
við menn á „réttum stöðum.“
Allt starf Mafíuforingja
heimsins byggist á þessum
samböndum. Múturnar eru að-
alvopnin. Hér má ckki nefna
það orð, það heitir á fínni ís-
lenzku „hagsmunafé!“
Engar fregnir af Friðrik
Jörgensen málinu munu ber-
ast frá opinberum aðilum fyrr
en EFTIR kosningar. Á þeim
tíma munu máttarstólparnir
forða sér einhvern veginn af
teignum og Jörgensen skinn-
ið standa einn eftir. fslend-
ingar hrukku í kút, þegar
dönsku lögreglumennimir
komu til að rannsaka faktúru
málið og það var fyrir ein-
skæra kurteysi fremur en á-
huga, að þeir voru ekki send-
ir heim með næstu ferð.
Af því máli hefir ekkert
frézt og mun ekki fréttast á
næstunni ef þá nokkurntíma.
Við það mál, er fjöldi manna
riðinn, scm ógjarnan vill kom
ast í blöðin, enda er ekki mik-
il hætta á fcrðum. Innflutn-
ingsfyrirtækið, sem var
stærsti aðilinn í svikunum,
var þegar lagt niður, en ann-
að stofnað af sömu eigendum,
til innnflutnings á sömu vöru.
Væntanlega verður hagnaður-
inn eitthvað minni á næstu
mánuðum, en ekki sakar að
geta þess, að einn aðalmaður-
inn í þessu fyrirtæki, er af
annari Sturlungaættinni, sem
hér hefir ráðið lögum og lof-
um um áratugi.
„Eigi skal höggva .. •“
Sturlungaforinginn, sem
ekki vildi selja þjóð sína þeg-
ar á reyndi, sagði þessi frægu
orð á banastundinni. Sturl-
unga og Mafíuforingjarnir
standa nú frammi fyrir slíkri
stund í óeiginlegri merkingu.
Sá er stendur með öxina
reidda, er ekki Sturlunga eða
Mafíuforingi, heldur þjóðin
sjálf. Lýðræðið og þingræðið
ljær henni það eina vopn, sem
þessir menn óttast og þegar
þeir sjá þetta vopn, skjálfa
þeir og segja: „Eigi skal
höggva . . .“
Á næstunni er tækifæri til
að beita þessu vopni og ógna
jafnframt þeim, er á eftir
koma, með því, að íslenzka
þjóðin sé búin að öðlast þann
stjórnmálaþroska, að hún sé
reiðubúin að skipta um menn
um stjórn og yfirvöld, með iitl
um fyrirvara.
En Sturlungarnir munu
einnig búast til varnar í jarð-
húsum sínum og Mafíuforingj
arnir munu hvæsa út úr rottu
holum sínum þegar að því
kemur að öxin verður reidd.
Fram að þeim tíma munu
þeir tileinka sér vigorðið að:
„Sókn er bezta vörnin." Þess
vegna berjast þeir nú, sem
óðir séu og hlífa engu. Þeir
ljúga, svíkja og stela, í trausti
þess að réttvísin sé þeim hlíf
í höndum vina þeirra er völd-
in hafa. Og það traust hefir
ekki orðið sér til skammar,
svo sem dæmin sanna.
Þeir munu ekki hika við að
svíkja þjóð sína fyrir Mafíu-
hugsjónina, peningana, og
valdið. Aðeins einn dag á fjór
um árum klökkna þeir og
skjálfa af hræðslu.
Snorri Sturluson vissi að er-
lendur konungur var að láta
myrða hann vegna þess að
hann vildi ekki svíkja land
sitt og þjóð. Þess vegna sagði
hann við íslendinginn, svik-
arann: „Eigi skal. höggva . . .“
Þeir, sem á kosningadaginn
mæna biðjandi framan í kjós
endur og segja: „Eigi skal
höggva . . .“ gera það á allt
öðrum forsendum.
Það er hótað, keypt og beð-
ið, en það líf á ekki tilveru-
rétt.
30 silfurpeningar
Framh. af bls. 1.
ystu Hermanns Jónassonar og
Guðmundar í., en það mis-
tókst, hreinlega af efnahags-
legum ástæðum. Þær ástæður
eru einnig fyrir hendi nú. Þótt
Frakkar og de Gaulle geti
„brúkað kjaft“ við Atlants-
hafsbandalagið þá geta ís-
lendingar það ekki, slík smá-
peð, sem þeir eru á hinu mikla
alþjóðlega tafli.
Ef íslendingar fara úr At-
landshafsbandalaginu, þá
slita þeir sig úr sambandi við
helztu viðskiptaþjóðir sínar
og austurblokkin er þess ekki
megnug að bæta þeim það
upp, þótt hún vildi. Erlendar
herstöðvar á íslandi verða því
svo lengi, sem þessar þjóðir
vilja, annars er efnahagskerfi
íslendinga hrunið í rúst.
Því ekki að viðurkenna
þessa staðreynd. Því að vera
að lemja höfðinu við stein og
reyna að telja sér trú um, að
í þessu máli sé eitthvað, sem
við „skulde have sagt“?
Bandaríkjamenn urðu að
koma íslendingum til hjálpar
eftir stríðið, er þeir höfðu á
örskömmum tlma sóað öllum
stríðsgróðanum og miklu
meira til. Viðreisnar-stjórnin
varð að fá hjálp frá alþjóða-
bankanum og alþjóðagjald-
eyrisvarasjóðnum, þar sem
bandarísk áhrif eru yfirgnæf
andi, til að koma efnahags-
kerfi íslendinga í sæmilegt
horf, er hún tók við völdum
og það ástand getur skapast
hvenær sem er og er senni-
lega ekki langt undan, að Is-
lendingar verði enn að leggj-
ast á kné og biðja um erlenda
aðstoð í einni eða annari
mynd, ef þeim á að takast að
komast út úr þeim ógöngum
sem kæruleysislegt stjórnar-
far undanfarinna ára, hefir
skapað.
Slík aðstoð er til reiðu EF
landið veitir aðstöðu til her-
stöðva á þessum stökkpalli í
miðju Atlandshafi. Hún verð
ur áreiðanlega mjög torfeng-
in, ef íslendingar NEITA At-
landshafsbandalaginu um, að
hafa hér bandaríska hermenn
Þessa staðreynd gera allir
hugsandi menn sér ljósa og
meta málavöxtu í ljósi henn-
ar.
• Enginn íslendingur vill hafa
her í landi sínu,. hvorki er-
lendan né innlendan. Þetta
vita allir, meira að segja
stjórnmálamennirnir. Þessi
staðreynd er reyndar svo aug-
ljós og einföld, að ómögulegt
er að viðurkenna hana opin-
bera, því að þarmeð væri
grundvellinum undan öllum
áróðri í þessu máli kippt í
burtu.
Þesvegna verður að segja,
að ýmist vilji menn í burtu
með herinn þegar í stað, eða
þá að þeir vilji sjálfir stofna
til einskonar hers til að gæta
herstöðvanna.
Það vita allir íslend-
ingar hvort þ^ir vilja viður-
kenna það opinberlega eða
ekki, að þeir eru NEYDDIR til
að hafa herinn um ófyrirsjáan
lega framtíð.
Forráðamenn þjóðarinnar
þvæla hinsvegar um hugsjón-
ir vestrænnar samvinnu, bar-
áttu gegn kúgun og ofbeldi,
baráttu gegn komúnisma, bar
áttu gegn einhverju, sem ís-
lendingar verði endilega að
taka þátt í.
Kommúnistar, eða Alþýðn-
bandalagsmenn, eða hvað
þetta heitir nú í dag, berjast
hinsvegar eins og óðir gegn
„heimsvaldastefnu" Banda-
ríkjamanna og kristilegt blað,
eins og Frjáls þjóð, tekur und
ir mjálmið.
Síðan koma ungir Fram-
sóknarmenn og vilja taka
„varnir“ landsins í sínar
hendur.
Annast um ratsjárstöðvar,
fljúga þotum og hafa allt
klárt fyrir bardaga á nóttu
sem degi. Hann verður ekki
slorlegur, Framsóknarsvipur-
inn á „varnarliðinu“ á Kefla-
víkurflugvelli þegar þar að
kemur* Kannske Sjálfstæðis-
flokkurinn og Framsóknar-
flokkurinn verði þá komnir i
stjórn saman, svo að næsta
afmælisterta Heimdallar
verði étin í aðalstöðvum ís-
lenzka „varnarliðsins“ á
Kef la víkurf lugvelli!
Allt þetta tal í kringum her
stöðvamálin ó íslandi — því
að það er hið rétta nafn —