Alþýðublaðið - 11.11.1919, Blaðsíða 2

2
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
sjálfur bjó til, haldi aö einhver
gleypi lygina úr honum? Nei,
hann er orðinn altof vel þektur á
„ sannleiks “ -brautinni, maðurinn sá.
Allir, sem þekkja Ólaf og skoð-
anir hans, vita að hann vill auka
togaraútgerð sem mest. En hann
vill ekki að gróðinn lendi eingöngu
hjá einstökum mönnum, heldur
njóti heildin góðs af útgerðinni.
Þess vegna tyggur Einar stöðugt
þessa sömu tuggu. Hún fellur svó
vel í kram „matmæðra" hans,
lyddanna sem að „sannleiksmál-
gagninu standa. Lyddanna, sem i
skugganum vega að Ólafi Friðriks-
synf, af því að þær eru hiæddar
við hann, komist hann á þing.
Lyddanna, sem senda smala sína
um alla borgina, og láta þá spúa
óhróðri og lygum út á meðal al-
þýðunnar. Ef ske kynni, að það
hefði áhrif. En alþýðan þekkir
„refina". Hún veit hvers hún má
vænta af mótstöðumönnunum, sigri
þeir. Og þess vegna stendur hún
eins og múrveggur gegn öllum
árásum á forvígismenn hennar.
Fess vegna kýs hver einasti al-
þýðumaður og hver einasta alþýðu-
kona þá Ólaf og Þorvarð. Og þess
vegna sigrar alþýðan!
Iivásir.
Pegar Moggi varð stór.
Hann var kallaður Stóri Moggi.
Hann var auðugur að ætt, en þá
voru líka kostir hans taldir. Hann
var heimskur, en framgjarn. 111-
máll var hann um andstæðinga
sína og vinum sínum ótrúr. Feð-
ur hans, því þeir voru margir,
sáu að svo búið mátti ekki standa.
Eitthvað varð að gera til þess, að
Moggi yrði talinn í heldri manna
röð. Bezta ráðið hugðu þeir vera,
að fá til handa honum kennara í
stjórnfræði. Því á þeim árum voru
engir menn með mönnum, nema
þeir gætu rifist um stjórnmál.
Feður Mogga hugðu, af því að
drengsi var vitgrannur, en svo
skapi farinn, sem að ofan er sagt,
að bezt myndi að fá honum sem
allra ófyrirleitnastan kennara.
Það reið mest á að vanda valið.
Lengi voru feður Mogga að
átta sig á því, og reyna fyrir sér,
hver af ættingjum þeirra og vin-
um myndi heppilegastur skamma-
kjaftur. Þeir fóru út í Eyjar og
vestur á Firði og hver veit hvert.
En allir reyndust óhæfir til að
ausa skítnum. Þeir voru ýmist of
ákafir eða of linir, eða latir, eða
of óvanir skítverkum, eða of „fínir
með sig“. Allir vildu róa, en eng-
inn viðurkendi róðrarlag annars.
Loksins datt einhverjum þeirra
það snjallræði í hug, að fara til
Mongólíu, og þar hepnaðist þeim
loks að hitta mannskepnu, sem
leit nógu skökkum augum á menn
og málefni, til þess að honum
væri treystandi. Hann var marg-
reyndur að því, að gera hvað sem
var fyrir peninga.
Enda tókst þeim að kaupa hann
fyrir 9000 kr. meiri laun en hann
hafði áður til þess að sleppa ein-
hverri mestu virðingarstöðu þar í
landi. Og hann fór að kenna
Mogga. Stráksi gleypti við öllu
sem í hann var tuggið, en eink-
um dáðist hann að skammarytð-
um og rangfærslum og stagaðist
á þeim sí og æ. Einkum þótti
honum gaman að því, sem allir
vissu að náði engri átt. Og hon-
um reið mjög á að sverta ein-
staka menn, til þess, ef ske kynni,
að hann gæti haft einhver áhrif.
Loks var Moggi orðinn svo
þroskaður, að hann ákvað að
hefjast handa og styðja tvo feður
sína til þings. Annar þeirra var
meinlaus og atkvæðalítill, en hann
var góður til þess, að greiða at-
kvæði með glæframálum sinna
manna, þegar á þurfti að halda.
Hinn var allra manna undirförl-
astur, brosandi og blíðmáll. Hann
hafði sýnt það í verkinu, að hon
um mátti treysta til alls þess, er
verða mætti Mogga og feðrum
hans til blessunar; ekki sízt ef
það væri til bölvunar landi og lýð.
Þessi maður var stjórnandi ýmissa
félaga og stjórnaði þeim, að því
er virtist, all-vel. En þar komu
ekki öll kurl til grafar. Eimskipa-
félag, sem stofnað var með al-
þjóðarsamtökum, vildi hann koma
í eign samfeðra sinna, en auðvit-
að svo, að enginn vissi fyr en alt
væri um garð gengið. Blessuð
sálin! Margt fleira var honum
borið á brýn. Og engu logið. En
hann brosti og hneigði sig til
beggja handa. Það var ýmsum
auðtrúa sálum næg sönnun um
ágæti hans.
Þess vegna var honum stilt upp
og Moggi studdi hann, eða öllu
heldur manntetrið frá Mongólíu.
Því Moggi bergmálaði bara og
japlaði á því, sem hann tugði í
hann. En feður Mogga voru óá-
nægðir með þann „sauðmeinlausa"
og leigutólið sagði fátt honum til
stuðnings. Aftur á móti glamraði
það með miklum fjálgleik með
„malara", sem feður Mogga höfðu
á siðustu stundu fengið t;l að gefa
kost á sér til þings. Auðvitað sem
alveg óviðkomandi þeim. „Malar-
inn“ átti að fella þann „sauð-
meinlausa", aðallega vegna þess,
að hann hafði i eitt skifti sýnt
I það að ofurlítil ögn var eftir í
honum af sómatilfinningu. Svona
var nú hattað stjórnmálabraut
Mogga á því herrans ári.
En til allrar hamingju voru
menn meðal þjóðarinnar, sem sáu
hvert stefndi og þeir risu upp
gegn þessum óskapnaði. Þeim
fylgdi öll alþýðan óskift. Alþýðan
studdi þá af alefli. Hún skildi
skensið! Hún lét ekki Mogga og
Mongólann fleka sig. Hún vissi að
„gula hættan" hafði einu sinni
orðið agaleg í landinu. Hún kærði
sig ekki um að hún ykist aftur
og magnaðist og þess vegna kanft
hán sína menn á þing.
Pulur.
Fyrirspurn.
Nú fyrir fáum dögum ók mað-
ur á hjóli um kl. 7 að kveldi á
dreng og meiddi hann talsveit.
Maðurinn hafði ekkert Ijósker,.
Vegna þess vildi eg spyrja yður,.
herra ritstjóri, hvort hjólatíkus-
um muni leyfilegt að stofna lim-
um sínum og annara í hættu,
með því að fara á hjóli þegar
myrkur er komið, án þess að hafa
Ijosker. Borgari.
Svar: Nei.