Fylkir - 23.12.1965, Qupperneq 33

JÓLABLAÐ FYLKIS 1965
33
ÚR DAGBOKARBLOÐUM ...
Framhald af 27. síðu.
Frá sjósókn og útvegi
V estmannaey inga.
Frú Agnes minnist á sjósókn
Vestmannaeyinga í blöðum sínum,
og lýsir landtöku og vinnubrögðum
við að koma fiskinum í salt.
Við skulum gefa frúnni orðið:
Vertíðin 1878.
„Nú er aftur kominn mesti
annatími eyjaskeggja, nefnilega
vertíðin. Síðustu vikurnar fisk-
uðu þeir ágætlega, komu hlaðnir
að og réru aftur. Veðrið í gær og
dag hefur því miður aftrað því,
að þeir færu á sjó. Það er stór-
viðri, svo að ekki sést út um
gluggana hjá okkur fyrir sjó-
seltu, sem hefur fokið á þá, þó
að við búum nokkurn spöl frá
sjónum. Við erum orðin svo ís-
lenzk, að alla síðustu viku höf-
um við borðað fisk á hverjum
morgni. Fyrst drekkum við einn
tebolla og því næst borðum við
ýmist heilagfiski, þorsk, hrogn og
lifur og við erum svo ánægð
með þessa lifnaðarhætti, að við
gætum nú naumast verið án
þeirrar máltíðar og við borðum
fiskinn auk þess kartöflulausan,
af því að við höfum þær engar.
Ef að gefur leiði eigum við von
á landmönnunum hingað út. Þá
byrja stórskipin að róa, fyrr er
hér ekki nóg fólk til að manna
þau. í hvert skipti, sem bátur
rær til fiskjar, taka sjómennirn-
ir ofan höfuðföt sín og formaður-
inn biður bænar um, að guð gæti
þeirra í þessum róðri. Mér finnst
það falleg venja. Þeir hafa einn-
ig yfir bænir sínar, þegar þeir
ganga í fjöll á sumrin. . . .
Veðrið er mjög slæmt, hvass-
viðri og snjóhryðjur. Veður hafa
alltaf verið illhryssingsleg síðan
ég skrifaði síðast, þó á milli
verulega góðir dagar. Landmenn
irnir eru allir komnir, og sá
fjöldi, að hér hefur aldrei verið
annað eins, líklega vegna þess, að
afli var miklum mun betri í
fyrra en áður. Við sjáum þó lítið
af þeim, sem betur fer. Hér upp
frá lifum við í friði.
Á laugardag réru stórskipin í
fyrsta sinn, en aflinn var heldur
rýr, vegna þess að sjóveður var
ekki gott . . .
Á föstudag fórum við Maríus,
Dodo og ég gönguferð niður eft-
ir Strandveginum til þess að
horfa á bátana koma að landi
hlaðna fiski. Það er makalaust
skemmtilegt að horfa á það líf.
Um leið og báti hefur verið
brýnt, er fiskinum kastað upp á
klappirnar, dregin upp á seil.
Og síðan skiptir formaðurinn
fiskinúm i jafn marga hluti, sem
við á. Síðan koma aðgerðarstúlk
ur hvers eiganda og bera fisk-
inn upp í krærnar. Svo eru
nefndir smáskúrar, sem eru fram
með Strandveginum, hver við
hliðina á öðrum. Þær eru hlaðn-
ar úr grjóti og mold með torf-
þöktu timburþaki. Inni er timb-
urgólf og þar er fiskurinn salt-
aður. Utan við hverja kró er lít-
ið borð, sem stúlkurnar standa
við og fletja fiskinn. Hryggjun-
um er kastað upp á þakið, þar
sem þeir eru þurrkaðir og eru
þeir síðan brenndir. Lifur og
hrogn eru flutt heim. Lifrin er
sett í kagga, þar sem hún sjálf-
rennur og hrognin eru söltuð og
lögð inn í búðina. Þau eru send
til Spánar og eru notuð til þess
að veiða með þeim sardínur.
Þorskhausarnir eru lagðir á tún
og girðingar til þurrkunar þang-
að til þeir eru beinharðir og síð-
an naga allir þá með brauði og
eru þeir taldir vera ágætis mat-
ur. Heilagfiski er skorið eða
réttara flakað, svo að beinin
fari úr. Síðan er það skorið í
lengjur og látið hanga þangað
til það er alveg þurrt. Síðan er
það borðað með smjöri, og kall-
að rikklingur.
Nú er mér sönn ánægja að því,
að horfa á þetta líf og allan þennan
ys. Áhöfn skipsins er klædd
skinnklæðum frá hvirfli til ilja
og veður hún oft í sjónum upp í
mitti. Þegar þeir eru lentir koma
konur þeirra með kaffi í blikk-
brúsa. Stúlkurnar, sem gera að
fiskinum, eru í strigapilsum
svartlituðum og konur og dætur
hinna beztu bænda, og jafnvel
dætur prestsins, vinna þetta
verk.“
Hér lýkur þessari fáorðu lýsingu
frá atvinnu- og athafnalífinu í
Eyjum.
Sendum starfsmönnum okkar og
viðskiptavinum
beztu óskir um
Gleðileg jól,
og farsælt komandi ár.
e
\
Þökkum viðskiptin á árinu, sem er að líða.
ísfélag Vestmannaeyja