Fylkir - 23.12.1971, Blaðsíða 5

riður á
Priður á jörðu og gleðileg' jól. Það er
liljómur í Jjessmn orðum, enda eru þau í
flokki hinna vængjuðu orða, sem öllum
verða ósjálfrátt svo munntöm og lijartfólg'-
in, að hver einasti maður, sem ekki fengi
þessa kveðju á jólunum, myndi finnast hann
eiga mikils í að sa na, næstum því sem jól-
in liefðu verið tekin frá honum.
Þessi orð gera oft dimma og dapra daga
bæði lilýja og glaða.
Eg las einu sinni sögu um tvo ferðalanga,
sem eitt jólakvöld voru villuráfandi í stór
lirís og hörkufrosti um mannlausar víðáttur
Norður-Kanada.
Dagur var að kvöldi kominn. Vegnai fann
fergis höfðu þeir neyðzt til að yfirgefa bíl-
inn sinn á kafi í ófærðinni. En stormurinn
geisaði, svo að ekki sá út úr augum fyrir
niðdimmum byljum. Ótrauðir héldu þeir
samt áfram í trausti þess að finna einhvers-
staðaiv mannabústaði, þar sem þeir gætu
gist. En þarna var strjálbýlt og erfitt yfir-
ferðar. Sóttist þeini því gangan seint.
Það leið heldur ekki á löngu unz þeir
voru orðnir rammvilltir og gengu sem blind
andi beint af augum í hríðinni, í þeirri von,
að bráðlega kæmust þeir í húsaskjól.
En ekki va,r útlitið gott, orðið aldimmt af
nóttu ,þegar hér var komið sögunni. Þá sjá
þeir bjarma fyrir ljóstýru í gegnum mold-
viðrið. Þeir stefndu á ljósið. En ekki var
bærinn rismikill, sem átti þetta ljós, bara
ofurlítið i ofahreysi þarna úti í óbyggðinni.
En hann var engu að síður lífsnauðsynlegur
bjíi'gvættur þreyttum og aðframkomnum
mcnnum. Og hann var mannabústaður, og
það var eitthvað hiýlegt og notalegt við það
að vita af sér nálægt mennskum mönnum og
ekki sízt í lirakviðri eins og því, sem þarna
geis&ði,
En þeim brá nú samt í brún, er þeir sáu
húti'áðandann, sem var eins og útilegumað-
ur í útliti, hrjúfur og fráhrindandi. Menn-
irnir voru að vísu ókunnugir á þessum
s'.cðum og auk þess útlendingar enda gazzt
þeim heldur ekki að manninum og fannst
þeim sem þeir gætu vænzt alls ills af hon-
um.
ÍIí,nn var fámáll og spurði bá einskis
meðan hann gaf þeim í svanginn. Að því
búnu vísaöi hann þeim til svefns í óvistlegri
skonsu innan af hessu herbergi, en það voru
öll salarkynnin.
Nú mundi margur telja sjálfsagt, að þeir
hefðu þegar lagzt til svefns, hvíldinni fegn-
ir. En það var nú öðru nær, að þeir þyrðu
þaff. Þeir voru nefnilega sannfærðir um að
einbúinn veitti þeim aðför, er þeir væru
sofnaðir, og réði þeim bana, Þeir ákváðu að
vaka til skiptis, til þess að vera við öllu
búnir, ef grunur þeirra reyndist réttur.
En þá sáu þeir í gegnum rifu á veggnum,
að maðurinn hafði kveikt á smái erti og fyr-
ir framan logandi kertaljósið sáu þeir gest-
gjafa sinn krjúpa á bæn til Guðs.
Hann var þá að halda jólin, þessi einsetu-
maður, og að því er virtist einn og gleymd-
ur, langt úti í kaldri óbyggðinni. Það var
sem þungi fargi væri létt af ferðamönnun-
um. Þeim blendaðist hvorugur hugur um,
að nú væri öllu óhætt. Betri öryggistrygg-
ingu var ekki unnt að fá. Og þeir sofnuðu
ókvíðnir, því að jólin voru komin inn í
hreysið til þeirra. Það var sem illveðrið
hefði þagnað, ógnir næturinnar horfið, en
þess í stað haíði friður og gleði jólanna tek-
ið sér gistingu í litla kofanum. Þarna hafði
runnið upp sú stóra stund, þegar veruleik-
ans kaldi bíær liafði allt í einu þánað fyrir
hlýju hátíðarinnar, og þeir fengu sannreynt
að „hvert fátækt hreysihöll nú er, því Guð
er sjálfur gestur liér“.
Það liafði verið krjúpandi einsetumaður,
hrjúfur hið ytra, sem hafði opnað hjarta
sitt fvrir þeim lifandi boðskap, er hin
vængjuðu lífsins orð — FRIÐUR Á JÖRÐU
— hafa jafnan að flytja. En áhrifin höfðu
borizt inn til þeirra félaga.
Friður á jörðu og velþóknun Guðs sé yfir
mönnunum. Þessi spádómsorð engilsins hafa
rætzt alls staðar, þar sem Guð liefur komið
að opnum hjörtum mannanna.
Þetta er og að rætast enn í dag. Það er
afleiðing þess, að einhverju sinni, fyrir ár-
liundruðum bar svo við, að maður og kona<
voru á ferð um hrjóstrugar fjallaauðnir Gyð
ingalands. Þau voru langt að komin, enda
bæði tvö þreytt og lúin, hann fótgangandi
þessu löngu leið norðan úr landi, en liún
sitjandi á áburðardýri, að því komin að ala
barn sitt frumgetið.
Þau voru að komast á áfangastað, í litla
þorpið sitt —BETLEHEM. — En þegar þau
báðust þar gistingar, komu þau ekki að
lokuðu húsi, heldur komu þau að lokuðum
hjörtum. Það voru þessi köldu, lokuðu
hjörtu, sem bannaði þeim inn að ganga og
úthýstu þeim.
Þá leituðu þau til fjárhúskofans, sem
stóð þar opinn uppi í lilíðinni og synjaði
engum liúsaskjóls.
Þar fæddi konan sveinbarn, vafði það
reifum og Iagöi það í jötu. Og er hún hafði
gjört hetta, þá gjörðist liið mesta UNDUR,
sem sögur fara af. — Þetta undur hefur á-
vallt síðan leitt af sér enn fleiri undur, sem
skapað hafa frið og öryggi. Friður Guðs hef-
ur þannig orðið að veruleika víðar en varir,
allsstaðar þar sem hjörtu standa opin.
Jólaævintýrið hér á undan, sem gjörðist í
íitlu hreysi eitt aðfangadagskvöld í strjál
býli Kanada, er sönum þessarar staðreynd-
ar. Þetta undur, eins og öll önnur, eiga
rætur sínar aö rekja til litla barnsins, sem
fátæk móðir lagði í fjárhúsjötu í Betlehem,
rúmum nítján öldum áður. Með áhrifum
sinum liefur þetta litla barn æ siðan verið
að opna lijörtu mannanna fyrir áhrifum og
ágæti friðarins í sannastri mynd sinni og
þannig, að hver einasti einstaklingur, sem
jörðina byggir, öðlast þennan innri frið,
því sá, sem fer með friði byggir friðinn upp.
„Dýrð sé Guði í upphæðum og
friður á jörðu með þeim mönn-
um, sem hann liefur velþóknun
á.“
GLEÐILEG JÓL!
Þorsteinn L. Jónsson.