Skátablaðið - 01.06.1947, Blaðsíða 23

Á æviníýraslóðuiii I:
Krókur á
j ií «
Hér birtist fyrsta sagan í verðlaunasam-
keppni þeirri um skátasögu, sem hófst með 1.
tbl. Skátablaðsins í ár. Blaðið beinir þeim ein-
dregnu tilmælum til skáta yfirleitt að taka þátt
í þessari samkeppni.
/^NNUR og þriðja sveit voru í útileik.
Þriðja sveit hafði bækistöð í eyju, sem
var úti í miðri ánni, en önnur sveit hafði
bækistöð sína við bugðu á ánni nokkru
neðar. Þar var öruggt vígi og gott útsýni
yfir ána og bakka hennar.
Óli og Högni voru í þriðju sveit og
liöfðu verið ferjaðir í lancl til að njósna.
Þeir áttu að komast að, hvar væri bezt að
gera árás á vígi annarrar sveitar, og fóru
þeir í þvx skyni allt í kringum vígið, án
þess að verðfrnir sæju þá. Þeir uppgötvuðu,
að það voru engir verðir á neðanverðu víg-
inu, þaðan átti þeir ekki árásar að vænta.
Óli og Högni læddust nú að vígisveggnum.
Það voru einhverjir að tala saman fyrir
innan vegginn. Þeir lögðust niður og hlust-
uðu. Kalli, sveitarforingi annariar sveitar,
var á ráðstefnu með flokksforingjum sín-
um um, hvernig þeir ættu að gera árás út
í eyjuna. Hann vildi teyma bátana upp
fyrir eyjuna, fara þar í þá og láta þá reka
fyrir straumi út í hana.
Högni hnippti í Óla: „Heyrðirðu?“ Óli
kinkaði kolli, og síðan hlupu þeir burtu.
Þeir urðu að gera Adda, sveitarforingja í
þriðju sveit, aðvart í tæka tíð. Hann beið
áreiðanlega eftir að þeir kæniu með ein-
hverjar upplýsingar. Þeir félagar fóru nú í
hálfhring í kringum vígið og að ánni fyrir
ofan og ætluðu síðan að hlaupa upp með
ánni, en þá konxu þeir auga á þrjá báta,
sem voru við bakkann. Þeir læddust að
bátunum, eins og þeir hefðu báðir fengið
sömu hugmyndina um leið. Það virtust
ekki vera neinir verðir nálægt. Hveinig væri
að hertaka bátana — fara með þá? Það var
ekki hægt að róa þeim uppeftir ánni, þeir
yrðu að draga þá, og til þess þyrftu þeir
reipi. Nú og þarna var reipi rétt hjá þeim.
Önnur sveit var þá þegar farin að undir-
búa herfeiðina á eyjuna. Högni tók reipið
og gekk að bátnum, en allt í einu var rekið
upp heióp rétt hjá þeim. Nú hafði verið
leikið á þá — sannkallað hexbragð.
Það kom fát á þá Óla og Högna, og þeir
hlupu, eins og fætur toguðu, en það var
of seint. Þeir voru gersamlega umkringdir.
Nú hlakkaði í þeim í annarri sveit, um
leið og þeir þrengdu hringinn umhverfis
vesalings njósnarana. ,
„Það verður erfiðara að sækja að okkur
upp á klettinum þarna,“ sagði Högni, og
þeir byrjuðu að klifra upp klettinn. Hann
var brattur og það var erfitt að klifra hann.
Eftir nokkurt strit stóðu þeir uppi á klett-
inum og lituðust um.
Árásaimennirnir höfðu hlaupið að klett-
inum, þegar þeir sáu, hvað Óla og Högna
hafði clottið í hug, og það munaði litlu,
að þeir næðu í fætuina á Óla, en Högni
hafði komið honum til hjálpar og dregið
hann upp á klettinn.
73
SKATAB laðið