Skátablaðið - 01.05.1948, Blaðsíða 38

Eftir KJELD SIMONSEN.
Þegar Róbinson hafði eignazt
sitt eigið heimili, langaði hann
til þess að hafa það sem líkast
æskuheimili sínu. Og auðvitað
varð hann að halda sunnudag-
inn heilagan, eins og allir siðaðir
menn gera. Hann þurfti því að
finna upp eins konar dagatal.
Ekki langt í buirtu stóð gamla
furðutréð með sinn fallega, gljá-
andi, slétta stofn. Bezt var að
nota það. Róbinson þurfti eigin-
lega að höggva ferns konar skor-
ur í tréð. Fyrst þurfti hann
merki fyrir hvern dag, annað,
sem tákna skyldi vikurnar, þriðja
fyriir mánuðinn og fjórða ....
Æ, nei, guð minn góður, hugsaði
Róbinson. Hann vonaði, að hann
þyrfti aldrei á því að halda.
Það fór nú að þrengjast í bú-
inu hjá Róbinson. Allur skelfisk-
ur var á þrotum og seinustu
kókóshnetuna hafði hann hrist
niður úr pálmaviðartrénu daginn
áður. — Hvað átti hann nú til
bragðs að taka?
Róbinson hafði aldrei vogað
séir langt frá heimkynnum sín-
um af ótta við villidýr og villi-
menn. En nú ákvað hann að
takast ferð á hendur, fara í eins
konar rannsóknarleiðangur. En
eitthvað varð hann að hafa til
þess að skýla sér fyrir brennandi
heitri sólinni. Hann tók sig því
til og safnaði saman vafnings-
viðum, trjágreinum, stórum blöð-
um, fiskroði og beinum. Beinin
notaði hann fyriir nálar.
Og áður en sólin var til viðar
gengin var hann búinn að útbúa
sér eins konar sólhlíf. Hún var
kannske ekki afbragð, en hollt
er heima hvat. Og Róbinson gat
ekki leynt gleði sinni, er hann
snaraði henni yfir höfuð sér.
Víst var hún fyrirtak.
108
SKATABLAÐIÐ