Ný vikutíðindi - 04.08.1961, Blaðsíða 6

Ný vikutíðindi - 04.08.1961, Blaðsíða 6
6 Ní VIKUTÍÐINDI Hér heldur áfram hin óvenju spennandi og við- burðaríka sjálfsævisaga kvikmyndaleikarans Errol Mynn, en upphaf liennar kom S átta síðustu tölu- blöðum Heimilispóstsins. Ölaandi ííf Næstu mánuðina, vorið og sumarið og haustið 1930, leið ,Sunnanvindur‘ meðfram strönd inni. Da'glega eða annan hvorn dag höfðum við viðkomu í hafn arbæjunum. Við vorum peninga iitlir, og alls kyns vandkvæði steðjuðu að. Eg skrifaði pabba oft, og nú FOR SAGA: Errol cr fæddur á eynni Tasmaníu, en fór ásamt pró- fessornum, föóur sínum til Englands í skóla, og sinntu foreldrarnir honum lítiö upp frá því. Errol fór aö vísu aft ur til Ástralíu meö fööur sin um, og fékk hans vegna aö hanga í slwla þrátt fyrir lé- lega frammistööu. Var loks rekinn og hélt til Nýju Gin- eu í gullleit, en geröist lieil- brigöisfulltrúi þar. Varö ást- fanginn af giftri konu, og lenti saman viö eiginmann hennar, svo aö hann flæmd- ist úr starfinu. Þá tók hann aö sér verk- stjórn á kopraplantekru einni á smáeynni Nýja írlandi, og fórst þaö dável úr hendi þótt hann þelckti áöur ekkert til slarfans. Róstusamt var á eynni meöal innfæddra og bjargaöi liann lífi fagurrar svertingjastúlku og haföi hana heim meö sér. — En þrátt fyrir yndisleik stúlk- unnar, undi Erroi sér ekki lengi á sama staö, og þá sízt í landi. Gulliö heillaöi hann, en til þess aö vinna þaö skorti hann fé. Hóf hann þá úlgerö, sem gekk ekki sem bezt, og seldi liann loks bál- inn og hélt til Nýju Gineu. Eftir margvíslega erfiöleika og bardaga viö innfædda hrölcklaöist hann á brott, reyndi fyrir sér í Ástralíu, en lcomst loks aö þeirri niö- urstööu, aö lániö biöi hans á Nýju Gineu og hélt þang- aö á snekkjunni sinni, ,,Sunn anvindi." var ég orðinn fullorðinslegri við hann og lét ýmislegt fjúka, sem ég hefði ekki þorað áður. Eftirfarandi bréf skrifaði ég honum frá Townsville, sem er á norðausturströnd Ástralíu: Kœri pabbi, viö förum i nótt klukkan tvö beina leiö tii Coolc- town, óg ætlum aö stanza þar i tvo daga — síöan til Lizard- eyju og veröa þar í einn eöa tvo. Ég geri ráö fyrir, aö þú sérl forvitinn eftir aö frétta, hvaö hafi oröiö um okkur í Rock- hamplon, hvernig viö björguö- um okkur. Meö því aö auglýsa nógu 'glæsilega tókst mér aö fá mann í staö þess sem sagöi upp. Hann er bráöduglegur og getur næstum allt, sem hann ber viö aö reyna. Mér líöur miklu betur eftir aö liann kom á fleytuna .. . Ég lield ég peti ekki látiö sjá mig í Sidney í langan tíma vegna Naomi. Ég hef ekki enn haft kjark í mér til aö skrifa henni, aö þaö veröi ekkert úr þessu hjá okkur, þótl dagblöö- in telji okkur trúlofuö. Ég hef reyndar ekki talaö um giftingu, en ekki afneitaö henni heldur. Ég lief aldrei veriö í slíkri klípu áöur . . . Beztu kveöjur, þinn sonur, Errol. Um það bil þrem vikum síðar kom „Sunnanvindur“ til Gook- town, síðustu hafnarinnar á norðurströndinni. Þaðan lá bein ast við að halda til suður- strandar Nýju Gíneu. Eftirfarandi bréf skrifaði ég pabba frá Cooktown: ,,Sunnanvindi,“ Cooktown, 17. ágúst 1930. Kœri pabbi, eflir tvo daga leggjum \viö af slaö til Lizard- eyju. Þar ætlum viö aö steikja geit og tvo fugla, sem ég veiddi Ég elti geilina heila milu áöur én ég gat króaö liana af. Þegar viö komum til Samari ætla ég aö senda þér skeyti. Þú þarft ekki aö hafa neinar á- hyggjur af oklcur. Nú er bezti tími ársins, engir hvirfilvindar, og ef um einhverja vinda eJ- áö ræöa, eru þeir okkur til léttis, sunnanvindar. Ég hef heyrl, aö mikii óstjórn sé sums staöar á Nýju Gíneu, og aö Hollending- arnir fái ekki viö neitt ráöiö — ekki sem verst fyrir ævin- týramenn! Ég er búinn aö ákveöa eitt: Þegar ég er búinn aö borga skuldir mínar, sem eru nokkur hundruö slerlingspund, ælla ég aö fara til Cambridge og lesa sögu og bókmenntir, ■— ég lief sem sé komizt aö þeirri niöur- stööu, aö skilningurinn á þeim hlutum, sé eitt þaö mikilvæg- asta i lifinu. Hvílík djúp- skyggni, eh? Alúöarkveöjur, pabbi, þinn Errol. 1 Nýju Gíneu tókum við land í Moresby-höfn. Nú var regn- timinn kominn, ailt landsvæð- ið var fagurgrænt. Ég skoðaði mig vel um þarna í nágrenn- inu. 1 um það bil þrjátíu milna fjarlægð frá bænum féll Laloki- áin um blómlegt hérað. Ég fékk ást á þessum stað. Félagar mín- ir snéru aftur til Ástralíu, en ég ákvað að setja mig niður þarna. Ég seldi „Sunnanvind“ og notaði andvirðið til að setja á stofn tóbaksrækt. Fyrst reisti ég allmyndarlegt íbúðarhús úr þeim efniviði sem var tiltækur, en þarna var nóg af bambus og pálmatrjám. Kanaka-vinnu- mennirnir mlnir voru eina eða tvær vikur að reisa húsið og smíða ýmsa húsmuni. Ég gleymdi ekki bókahillunum. Héraðið umhverfis mig, allt frá Laloki til Moresby-hafnar, var gróðursælt, nóg af ávöxt- um af ýmsum tegundum á trján um og fiskur í ánni. Tóbak var ekki ræktað þar um slóðir, en ég hélt að jarð- vegurinn væri vel til þess fall- inn og nægur markaður í Ástr- alíu. Ég hófst þegar handa við ræktunarundirbúninginn. Ég fékk lánaðan traktor hjá því opinbera, og fékk einn af hinum innfæddu til að plægja rneð honum. Mér þótti skemmti leg sjón að sjá þessa aflmiklu dráttarvél erfiða á bökkum La- loki-árinnar. Ég skrifaði pabba og skýrði honum frá framkvæmdum mín- um af lirifni og ákafa; hversu ég væri upptekinn frá morgni til kvölds viku eftir viku, reisti þurrkhús, stjórnaði vinnukraft- inum. Við byggingu þurrkhúss- ins naut ég tilsagnar annarra plantekrumanna, svo og bóka sem ég fékk sendar frá Amer- íku. Þegar ég var efins í ein- hverju og vissi ekki hvað gera skyldi, kaliaði ég eins og svo oft áður til verkstjórans: „Svona, nú er að láta hendur standa fram úr ermum!“ Oft virti ég fyrir mér stór- an tóbaksakurihn, sem var að, spretta. Þetta leit vel út, og aðrir plantekrustjórar viður- kenndu það. En eitt var að: Ég var einmana, eini hvíti mað- urinn á margra fermílna svæði. Bækurnar, þó góðar væru, gátu ekki komið í staðinn fyrir lif- andi fólk, og stundum greip mig mikill órói. Verkstjórinn minn hét Alla- man, og einn daginn bauð hann mér með sér til þorpsins síns, sem var nokkrar mílur innar í landinu. Þegar við komum að pálmakofanum, hljóp stúlka á móti okkur. Ég hafði ekki vit- að, að Allaman ætti dóttur. Axlir hennar voru fallegar og brúnar, og niður á þær féll slétt hárið. Ekki var hún klædd öðru en strápilsi, sem þar um slóð- ir kallaðist „lava-lava“. Brjóst- in voru lítil og sveigðust dá- lítið upp á við og voru mjög falleg. Augu mín gátu ekki ann- að en staðnæmst við þau. Ég fann, að ég varð að kaupa hana, varð að njóta hennar. Hún horfði niður fyrir sig. Ég athugaði ekki, að hún var feimin — eins og ég. Ekki gat ég gizkað á aldur hennar, en í Nýju Gíneu verða stúlkur venjulega kynþroska tólf ára. Framkoma Jjeirra og augna- tillit segir til um, hvort þess- um áfanga er náð eða ekkU Líka má finna það af því, hvern ig þær fæla moskítóflugurnar af baki manns með grasbrúsk- um. Tuperselai! En hvað það er fallegt nafn, sagði ég dræmt á blendingsmál- lýzkunni minni. Þegar'ég keypti hana af Alla- man fyrir nokkra shillinga, vissi ég ekki, að hún fyrirleit mig. Ég komst ekki að því fyrr en nokkru seinna, að hún var í kunningsskap við myndarleg- an pilt í Jiorpinu, og hún vildi ekki fara frá honum. Hún var mjög falleg stúlka, en duttlungafull fyrst í stað. Já, hún var mér mjög gröm. Hún hafði verið seld mér sem ambátt, og það vissi hún. En ég ætlaði að sýna lienni, að ég væri ekki harður húsbóndi. Ég fór með hana til bæki- stöðvar minnar, og næstu dag- ana lagði ég mig fram um að fá hana til að skipta um skoð- un á mér. Hún lagaðist líka, er hún fann, hvað ég var bliður og góður. Hún var sönghneigð, en ekki söng hún glaðlega söngva, ein- ungis dapurlega. Það var auð- séð að taugar hennar voru ekki í jafnvægi. Þegar ég kom heim frá plant- ekrunni á kvöldin og settist til að hvila mig, flýtti hún sér til mín, kraup við kné mér og þvoði fætur mína, tá fyrir tá. Það var góð tilbreyting frá bók- lestrinum að láta hana stjana við sig. Seinna þegar ég las við lampa Ijósið, naut ég nærveru hennar. Þá kom hún og laugaði á mér bakið. Handtök hennar voru mjúk. Ég gat ekki haft ljugann við lesturinn. Enginn annar liafði tekið svona á mér; mér fannst hlýja streyma frá fing- urgómum hennar. Eftir nokkra daga var hún farin að kunna betur við sig, en ég var enn fjarri því að sýna henni ástarhót. Nú tók hún upp á því hjá sjálfri sér að þvo mér um hendurnar. Hún skildi vel, að ég væri skítugur undir nöglunuin þar sem ég vann úti á akrinum. En nú varð breyting á. Þeg- ar við liorfðumst í augu, fund- um við, að eitthvað var á milli okkar. Þótt hún væri ambátt, hræddist hún nú það eitt, að pabbi hennar kæmi og sækti sig. Stundum jók hún á fegurð sína með því að skreyta hár sitt blómum. En hvað mér leizt þá vel á hana! Hún var grönn og háfætt og ekkert nema ynd- isþokkinn. Við reyndum að skilja mál hvors annars. Stundum Jiegar við genguin saman meðfram ánni og ég teig aði að mér gróðurilminn, fann ég blóðið ólga í æðum mér. Ég velti þá fyrir mér spurning- unni: „Hvernig á að segja við Malajastúlku: „Mig langar til að sofa hjá þér?“ Og hvernig átti að segja: „Ef þú vilt það ekki, get ég vel skilið það. Segðu já eða nei.“ Hún lærði enska orðið ,,að synda“. Ágætt. Við fórum til árinnar að busla. Hún sagði nokkrum sinnum orðið „krókó- díM“ og gerði hreyfingu með höndunum, sem minnti á gin skepnunnar. » Við syntum og lékum okkur í hinni grunnu Laloki-á. Orðið „Laloki“ þýðir „Vertu sæll“, og þar sem það sífraði fram hjá heyrðist mér það andvarpa kveðjuorðin þín. Við Tuperselai létum straum- inn bera okkur niður með ár- bakkanum og stigum á land í afvikinni smávík, og þar nut- umst við. Hjartað hamaðist í brjósti mér. (Framih. í næsta blaði)

x

Ný vikutíðindi

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Ný vikutíðindi
https://timarit.is/publication/881

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.