Ný vikutíðindi - 12.01.1962, Blaðsíða 7

NÝ VIKUTlÐINDI
7
krossgáta
L á r é 11 :
1 Kvelja — 5 Fyrirgefn-
Wg — 10 Gyðjur — 11
Rölta — 13 Tónn — 14 Mál-
helta — 16 Pnknr — 17
Samhlj. — 19 Stafur — 21
Málmur — 22 Bleyta — 23
Kóp — gg Ármynni — 27
Burst — 28 Uppgjör — 30
Beita — 31 GjaldmiðiU —
^2 Hávaði — 33 Fangam. —
^4 Á nótum — 36 Týna —
^8 Sókn — 41 Tóntegund —
43 Hreinlætistækja — 45
Landshluti — 47 Gjörsam-
lega — 48 Kvenheiti — 49
Litla — 50 Nam — 53 Vond
— 54 Tveir eins — 55 Ó-
rækt — 57 Nag — 60 Fanga
mark — 61 Frægðarverk —
63. Kunningjar — 65 Merki
— 66 Smávik.
Lóðrétt:
1 Tóim — 2 Upphrópun
— 3 Fugl — 4 Knæpa — 6
Á neti — 7 Hanga — 8
Fiska — 9. Samhlj. — 10
Hrútur — 12 Sláturfé — 13
Kjassa — 15 Stóra — 16
Höfuðborg — 18 Feikn —
20 Truflun — 21 Brestur —
23 Verksmiðja — 24 Fanga-
mark — 25 Gálla — 28
Steinn — 29 Bleyða 35 Ó-
þekkt — 36 Svín — 37 Gjör-
samlega — 38 Hvatning —
39 Lömun — 40 Sylla — 42
Saurga — 44 Einkennisst. —
46 Lita — 51 Deyfð — 52
Kvenheiti — 55 Forsetning
— 56 Ferðast — 58 Elskar
•— 59. Þrír eins — 62 Tveir
eins — 64 Bardagi.
Níöst á
einsíaklingi -
(Framh. af bls. 1)
Jeppaeigandinn játaði á
s% alla sök, og að sjálf-
s°gðu var lögregluþjónn
hallaður á staðinn og látinn
S&fa skýrslu, áður en talað
Var við viðkomandi trygg-
^gafélag.
Eftirlitsmaður frá trygg-
. ^yggingafélaginu leit á bíl-
°g sagði eigandanum, að
ann skyldi bara láta gera
rið kíiinn. En að viðgerð lok-
jnni og komið var með reilm
ginn, — sem reyndist vera
bálægt fjögur þúsund krón-
mn, — í skrifstofu trygginga
félagsins, var neitað að
greiða meira en eitt þúsund
krónur, á þeim forsendiun,
að bíllinn væri ryðgaður.
Bíleigandinn og sögumað-
ur okkar taldi þetta fráleitt.
í fyrsta lagi kvaðst hann
ekki hafa vitað til þess að
bíllinn væri að ráði ryðgað-
ur, og í öðru lagi hefði ryð-
ið ekki getað orsakað þrjá
fjórðu Ihluta tjónsins. Auk
þess hefði viðgerðin ekki ver-
ið fullnægjandi, því t. d.
hefði afturstuðari bílsins, er
beyglast hafði mikið við á-
reksturinn, verið réttur með
aðstoð logsuðutækja, sem
hefðu eyðilagt alla húðun á
stuðaranum, og hann fengið
bilinn þannig í hendur.
En ákvörðun félagsins
varð ekki haggað. Og mað-
urinn nennti ekki að fara í
langdregin málaferli. Á það
treysti lília félagið — og á
það treysta vátryggingafé-
lögm, þegar þau tregðast við
að greiða það sem þeim ber.
Þessi maður hefur á yfir
þrjátíu árum borgað marga
tugi þúsunda króna í trygg-
ingariðgjöld, og það er eðli-
legt að honum sé heitt í
hamsi.
Hann er ekki einn um það.
Hér er verið að níðast á
einstaklingum til hagshóta
fyrir auðfélög. Við lýsum
stríði á hendur öllum, sem
þannig hegða sér. í þeim
efnum erum við, sem stönd-
um að þessu blgði, uppreisn-
armenn. — g
KVABB OG PAKKABURÐUR
Kringum hátíðamar vill það vera svo, að margir
taki sig upp, heimsæki ættingja úti á landi, komi heim
úr fjarlægum stað, fagnandi og ánægðir yfir skemmti-
legu ferðalagi og glaðvæm samferðafólki. En þegar
á ákvörðunarstað er komið og fyrsta ánægjan yfir
endurfundunum við ástvinina rokin úr ikoliimum, taka
erfiðleikarnir við. Þá þarf nefnilega að fara að losa
sig við alla pakkana, sem kunningjar og aðrir hafa
beðið fyrir til kimningja sinna — og annarra.
Þetta palkkakvabb er einhver leiðasti ávani okkar,
og eru þó margir leiðir. Langönuggasta ráðið til að
losana við þá er að sitja kyrr á sömu þúfunni og
hreyfa sig ©kki um set, eða þá ljúga því hreinlega til,
að maður fari aldrei af bæ, þótt maður sé jafnvel að
fara í lystireisu vestur um alla fjörðu.
Þetta ibyrjar svosem ósköp sakleysisilega. Kunningi
minn, sem þú þekkir eilítið meira en í sjón, og þó
jafnvel frekar kunningjakona þín, spyr þig, ihvort þú
sért að fara nokkuð, og þú asnast til að segja, já, þú
sért að fara norður til Akureyrar. 1 sama vetfangi og
þú hefur nefnt töfraorðið byrja kvarnimar að snúast
með leiftuhraða, og nöfn og heimilisfnög allra kunn-
ingja og fjarskyldra ættingja renna eins og firðritar-
borði gegnum vélina, og áður en viðkomandi er al-
mennilega búinn að ákveða, hverjum skuli senda
kveðju með þér, segir hann (eða hún):
— Ja, þú tekur þá pakka fyrir mig!
SNÚNINGAR OG FYRIRHÖFN
Og í þimgum þönkum er haidið heim á leið. Hvað í
ósköpunum á eiginlega að senda með mannfjandanum?
Og hverjum? Það er aiveg ómöguiegt að notfæra sér
ekki svona ferð, úr því að hún fellur til á annað borð.
Og í þann mund, sem þú ert að leggja af stað,
máttu reiða þig á það, að viðkomandi aðih er mættur,
brosandi út að eyrum af ánægju yfir að hafa skrapað
saman eitthvert helvitis drasl, slegið utan um það og
skrifað addressuna stórum blekstöfum, til þess að þú
ruglist ekki. Hitt skiptir miklu minna máli, hvort inni-
haldið hefur ruglast í pökkunum eða ekki.
En talsvert af heimlkomuánægjunni hjá þér fer fyrir
bí vegna þveitingsins og snúinganna að koma þessu
til skila, leita uppi fólk, sem þú hefur ekki minnstu
hugmynd um, æða úr einni götunni í aðra, með pakka
sem ekki koma þér nokkum minnsta 'hlut við.
Og svo, þegar aftur er haldið af stað, endurtekur
sama sagan sig.
IIRLINN ÓÞARFI
Mörgum kann að finnast mikið úr litlu gert, og
' það isé ekki nema sjálfsagt að gera kunningjunum
greiða Það finnst mér líka. Mér finnst alveg sjálfsagt
að hringja til fólks, og flytja því kveðjur, hafi ég
verið beðinn fyrir það, — en ég er löngu hættur að
bera pakka á milli, og þessi orð skrifa ég að einlægri
ósk fcunningja minna, sem skruppu heim til sín út á
land um jólin, fóm iklyf jaðir eins og burðarhestar, og
komu með heilan bílfarm í bæinn aftur. Þeir eyddu
rúmum degi í að losa sig við þetta.
Svona áníðsla er til skammar, og hún er löstur, sem
við eigum að uppræta með okkur. I þessi skrif skal
botninn sleginn með þeirri fuliyrðingu, að hafi fólk
ekki efni eða vilja á að senda pakkana í pósti, þá á
það að láta það vera. Punktum, basta.
G r í m k e 11.