Ný vikutíðindi - 16.02.1962, Blaðsíða 7

Ní VIKUTlÐINDI
7
krossqáta
^árétt:
1 Hljóðfæri — 5 Ákvað —
10 Ólyf jan — 11 Uldin —
13 Skanunst. — 14 Álfa —
16 Hangsa — 17 Tónn — 19
foálmur — 21 Deig — 22
ftöll — 23 Klók — 26 Virða
' 27 Angan — 28 Fantar
*- 30 Fálm — 31 Eigin-
öienn — 32 Skipakví — 33
^eir eins — 34 Samhlj. —
36 Kuta — 38 Hlekkja —
11 Ellimörk — 43 Innýflinu
' 45 Forsetning — 47 Fugl
— 48 Kvenheiti — 49 Iðn-
aðarmann — 50 Tónn — 53
Háti — 54 Samhlj. — 55
Skipsreki — 57 Hlgresi —
60 Samhlj. — 61 Bjálfar —
63 Húsdýra — 65 Blundar
— 66 Rúmar.
Lóðrétt:
1 Fangam. — 2 Manna —
3 Áflog — 4 Karlm.nafn —
6 Titill — 7 Illviðri — 8
Snæða — 9 Ölíkir — 10
Ónæði — 12 Afþakka — 13
Skaginn — 15 Veiðir — 16
Hávaða — 18 Smávik — 20
Drykkur — 21 Bót — 23
Fugl — 24 Hlýju — 25 Ank-
annanna — 28 Lýð — 29
Veizlufé — 35 Fornafn — 36
Eldiviður — 37 Brestur —
38 Lánastofnun — 39 Eyða
— 40 Sakaruppgjöf — 42
Vopnið — 44 Tveir eins —
56 Þræta — 51 Veifun — 52
Tvinnað — 55 Sníkjudýr —
56 Karlm.nafn — 58 Líkn-
arstofnun — 59. Greinir —
62 Forsetning — 64 Titill.
^IÐHELGI
hedhlisins
(Framh. af bls. 3)
áyrum, venjulega þegar hús
póndinn er ekki heima, ihvem
*£ svo sem ástatt er hjá
þúsmóðurinni. Það eru lög-
aksmennimir alræmdu, sem
6ru að rukka skatta og út-
svar.
Hvers eiga veslings ‘hús-
^ðurnar að gjalda, kann-
® e komnar á steypirinn, er
Þessir kumpánar koma vað-
inn, vígalegir og stund-
öbbaldalegir með doðr-
arit í fanginu, og fara að
5.. rifa UPP húsgögnin á heim
^u; Við skulum ekki reyna
a lýsa sálarástandi þessara
°gæfusömu kvenna og hug- J
f^ástandi þeirra lengi á eft-1
Ef ekki er hægt að inn-
heimta útsvör og skatta öðm
vísi en með því að rjúfa frið
helgi Iheimilisins á svo herfi-
legan hátt, eiga þeir alls eng
an rétt á sér. Það eru til
ótal leiðir fyrir hið opinbera
að afla sér tekna með óbein-
um iSköttum — jafnvel ihinn-
um sköttum — jafnvel bein-
að ekki sé troðið á helgustu
réttindum heimilisins.
Þessi skoðun er nú að
ryðja sér meira og meira til
rúms, þar á meðal hjá þeim,
sem mest 'hafa með þessi
mál að gera.
Gleymum aldrei því grund
vallarboðorði háþróaðra
menningarþjóða, að heimilið
sé friðheilagt. Við ættum að
stuðla að því, að það boð-
orð sá haldið og þar ætti
ríkisvaldið að sýna fordæmi.
— S- I
NÝ BÓK
ÞaS er einróma álit allra, sern
lesió hafa þessa liugljúfu ástar-
sögu, að hún sé óvenju skemmti
leg. Menn leggja liana ógjarnan
frá sér ólesna.
Utgefandi
BLESSAÐAR UTSÖLURNAR
Og þá eru útsölurnar 1 fullum gangi. Naumast hafði
pyngjan fengið tækifæri til að rétta við eftir jóla-
hasarínn og kaupæðið þá. en þetta fáríð skall yfir, og
þeir hlutir, sem þá voru seldir fullum prís og ölluttt
fannst bránauðsynlegt að fcaupa, já, blátt áfram óhjá-
kvæmilegt, komnir niður úr öllu valdi, ’kjarakaup í
hverri búð. 1 :’:i !*Ú
Og aftur tæmist pyngjan, og öll heimih fyllaat af
hræódýrum flíkum 0g efnum, sem sannarleg heppni
var að komast yfir.
Útsölumar eru kannske sjálfsagður hlutur, og sjálf
sagt er þetta heppilegasti tími ársins til að ryðja alls-
konar drasli, sem safnazt hefur fyrir og ómögulegt
er að selja, úr hillunum á sæmitegu verði. Engu að
síður verð ég að segja, af lítilli reynslu iþó, úrvalið
á ærið mörgum sviðum virðist harla 'lítið og nánast
ómerkilegt, þótt ekki vatni gylliboðin í auglýsingun-
um. Fáránleg númer af hverskyns fatnaði draga fólk-
ið að verzlununum, og ekki sparað að ota að fólki þvi,
sem passar, og auðvitað selt á venjulegu verði.
Eg er svo sem ekkert að kvarta yfir kæruleysi af-
greiðslufólksins, þegar það semingar útsöludra. linu
upp á borðið, það sýnir manni nóga lipurð, þegar Lipurt
er, hvort ekki sé til eitthvað passlegt. En um hitt
hef ég verið að brjóta hedlann, hvort það væri ekki
fullt eins heppilegt að sleppa útsöluvitleysunni elveg
og reyna heldur að draga úr verðinu yfirleitt. En þetta
er sem sagt kaupsýsluatriði, og bisness er bisness, hvað
svo sem manni fcann að finnast skynsamlegast við
lauslega yfirvegan.
KEÐJUR NAUÐSYNLEGAR
— EÐA HVAD?
Á hverju ári eyðir bærinn stórfé 1 að malbika og
steypa götur bæjarins óg enn meiru í það að halda
þeim við, fyila upp í stórskorumar, sem koma undan
hverri snjóföl, sem á götumar leggur. Og jafnskjótt
og vetrarhiminninn sortar eru þær kröfur gerðar til
bifreiðastjóra, að þeir skelli undir farartækið þéttustu
keðjum, helzt með tætandi göddum, og þykja þeir
hvað æskilegastir.
Eg vil taka það fram strax, að mér 'hefur alltaf
verið illa við keðjur. Mér hefur ekki tekizt að sann-
færast um gagnsemi þeirra í innanbæjarakstri; ég
þekki af reynslunni, hvað hægt er að komast með
gætilegum akstri í hvaða hálku sem er, og ég hef
séð al'ltof mi'kinn glannaskap ökuþóra, í skjóli þess
réttar, sem keðjumar veita, til þess að leggja nokkuð
að ráði upp úr nauðsyn þeirra. Eg er sannfærður um,
að gætilegur akstur er meira virði en keðjuvesenið, og
mér finnst ekki mikið til um röksemdir 'hins síðar-
nefnda.
Auk þess finnst mér sannarlega ástæða tál að taka
til athugunar, hvaða ógagn malbikuðum götum bæj-
anna er að keðjumim. Það er enginn vafi á þvi, að
mikill hluti skemmdanna stafar beinlínis af 'keðjunum.
Það er beinlínis óhugnanleg sjón að sjá farartækja-
ferlíki gösla eftir auðum götum á göddunum, sem rífa
og tæta mjúkt malbikið í sundur. Við þennan skaða
má bæta því sliti á minni bílunum, sem stafar af hol-
unurn, sem hvarvetna leynast, helzt á f jölfömustu um-
ferðaleiðum.
Eg er sannfærður um, að þetta atriði þarfnast gaum
gæfilegrar yfirvegunar þeirra manna, sem sérþekk-
ingu ihafa á málunum. Og það verður að gera þær
kröfur til þeirra, að máhð verði tekið til yfirvegunar.
Vetrarhríðimar eru vonandi senn á enda að þessu
sinni, en með hlýjum vetri verður að gera heimtingu
á úrbótum í þessum málum. Það er ekki síður almenn-
ingshagur en einstaklinga.
G r í m k e 11.