Ný vikutíðindi - 12.10.1962, Blaðsíða 6

6
NY VIKUTÍÐINDI
VIÐHÖFUM
B I L A N A
sem yður vantar
BÍLASALINN
við Vitatorg
SÍMAR: ; •
12500 — 24088
#M. .jíiinM. AMl.
* 'táOk! BÖSB'QBa -n •
'V- ; /v
•il 'ölíkar vinsíeia «*%■?
KALDA BÖRÐ
einnig alls konar
• heitir réttir > •
Há degisverðarmúsík
frá kl. 12,3Ó.
Eftirmiðdagsmúsík
frá kl. 15,30.
Dansmúsík
frá kl. 20,00.
Fimmti hluti hinnar hörkuspennandi
framhaldssögu eftir
CHAKLES WILLIAMS
.TOV ■
1 ':zþ 4
/§!

Eg sótti veskið fyrir 'hana. Upp úr því tók hún
litla minnisbók.
— Hérna kemur það, sagði hún. Úrskurðurinn var
sá, að hann hefði framið sjálfsmorð, en lögreglan hef-
ur aldrei gert sig ánægðan með það. Hanm var ikominn
ailhátt upp í leynilögreglunni og iíklegur til að hækka
enn í tign. Hann hafði verið kvæntur í þrjú ár sér-
stafclega myndarlegri stúiku. Við góða heilsu, og eng-
in fjármálavandræði, að því er nokkur vissi. Sem sagt,
ekkert út á mannorð hans að setja. Þessi tiu ár, sem
hann hafði starfað í iögreglunni, Ihafði hann orðið
tveim mönnum að bana, en ég geri ráð fyrir, að það
sé áhætta, sem maður verður að taka, þegar maður
er i iögreglumni.
Hún þagnaði stundarkorn og fókk sér isopa af vín-
blöndunni.
— Purcell lá fram á skrifborðið í setustofunni, hafði
verið skotinn gegnum gagnaugað með skammbyssu,
sem hann átti 6jálfur. Skammbyssan lá á gólftepp-
inu hjá stólnum hans. Það vár ekki hægt aó ná
nema hlutum af fmgraförum af byssunni, og þau voru
öll eftir hann sjálfan. Það vofu engin merki þess, að
þár hefðu nokkur átök áft. sér stað, og ekkert, - sem
gaf tiil kynna, að nokikuf "héfði verið þar. Hiiðjþ að
húsagarðinum vár læst, Óg. enginh í blókikinni hafði
séð nofckum koma að húsihu'éða yfifg'efa það. Þetta
gat efcki-háfa verið' slyshi, vegna þess, að byssuhreirts-
hnartæki háhþ vofu 'öil á sínum istað frammi í eldhúst
Þgð vorli engin sfciiábóð, én á skrifborðinu undir andf
liti hanis Var hvít páppírsörk og kúlupenni. Eins PS
hánri hefði aétiáð sér 'áðtfara að eifthyað,;
Ú-
rp
, m
■AVp
'ert
.. i
',;V:
tiii'v.'

^ 'Út ^að' verzla, ságði þiún. Við verðujn að ná okk-
ur í einhyem' 'B*af; ,Og>ég þarf að skræppa á bokasafil-'
ið. Eg kem aftur eftir stundahkorn.* ?* v
Húh lattk viö að^Mæða sig og.fór’.út. :
. ■ ■■ ■>■"■ ■■■.-• ..v -t ..■ ■ '-../í-í-.; '-.Wv • f ' V...
■'•/ • .;>vr..'••■..' 9 'f ■" *r.-. ;;
HÚN KOM aftur eftir rúma iklukkustund með mat-
væiapofca í fahginu og eftirvæintingarsvip á andlitinu.
Við fórum fram í eldhúsið oð tófcum upp úr potkaniun,
Þama var hverskyns hnossgæti, sem hugurinn gat
gimzt. :
- Eg þarf að segja 'þér svolítið, sagði hún, en
fymt setjum við matinn yfir. Viltu gjöra svo vei og
hengja ikápuna mína upp, liri!
Eg fór með kápuna inn í svefnherbergi og hengdi
hana upp. Þegar ég kom aftur fraan, var hún að seetja
kartöflumar yfir og kveikja á eldavélinni. Síðan sneri
hún sér að feafifikönniunni.
Eg ihaJlaði mér upp að íssfcápnum og virti hana fyrir
mér. Þegar hún var á hælaháum skóm, var hún næst-
um því eins há og ég, og iþað var sannarlega sjón að
sjá, hvemig hún fyllti út í kjólinn.
— Eg er enginn matreiðsiusnillingur, sagði hún, en
ég held, að við verðum að lofa fcjötinu að bíða stund-
arkorn, meðan það er að ná herbergishita.
— Gjörðu svo vel, sagði ég.
Eg opnaði ísekápimn og hellti Martini i glas handa
henni.
— Segðu mér nú ífréttimar, sem þú veizt.
Við fórum inn í setustofuma. Hör.kuiegu gráu augun
hennar vom logandi af áhuga.
— Það er varðandi Purcell, sagði hún. Hann framdi
sjálfsmorð. En hann gat efcki hafa gert það.
— Var það þessvegna, sem iþú fórst tii bókasafns-
ins?
. Hún fcimlkaði Ikolli.
— Eg var að fara í gegmum frásagnir blaðana. Síð-
an hringdi ég til fcumiingja míns, sem vinnur ihjá Ex-
press. Hann er í lögreglumálunum og þekkti Purcell
mæta vel. Gjörðu svo vel að rétta mér veskið mitt.
um skoðun
Þé'tta var stÓffurðulegþ
ffýáð; áiítulr þui? spurði>'ég. • ’••
Að hann hafi verið myrtuf.?
‘•j— Hvéhsvegna? . . ^
Af þÓ" nokkrúm ástæðum meðal -annars einni.
fcem þu yeizt ekki'-éiínþá". I fyrsta lagi, það-hafði efckert
áð. sp'gjá þótú fiúsá^árðsihliðið væri læst. Því gat hafá
; verið læst eftir, að' hahh: var myrtur. * Setjppf svo, að
hann ihafi; verió héiiná, af því haim hafi ^átt von
á héimsókn .— fcvenmannsheimsóikn? Hann mýndi hafa
^kilið það' éftir oþið fyrir hana,
'■ '— Én hvémig átti hún iþá. að fcomast í burtu á
éftir?
—fHætta á það að fara út um framdyrnar. Eftú*
klukkán éllefu eru strætin í þessum íbúðarhverfum
hárla róieg.
— Gott og vel. Hvað fleira?
1 • r
— Það er efckert, sem heitir að hella sér allt 1
einu út í það að fremja sjálfsmorð. Þegar maður frera-
ur sjálfsmorð, hver svo sem ástæðan til þess kann
að vera, þá hefur hann verið búinn að ganga með það
tatevert lengur en í 45 mínútur.
— Núnú, hver fjandinn er iþetta, við erurn ailtaf að
tála um Purcelí. Það er ekkert samband á milii þeirra
Púrceli og Stedman annað en það, að þeir unnu saman
að innbrotsmálum.
Hún bandaði frá sér með sígarettunni.
— Og það, að þeir sikuli báðir vera dauðir. Gleymdu
því efclti. Og eftir á að hyggja, iþá var enn eitt sam-
eiginlegt með þeim — það, sem þú visisir efcki. Manstu
eftir því, að ég sagði þér, að Purcell hefði banað tveim
mönnum í starfi sínu?
— Já?
— Annar þeirra var í raun og veru drepinn af þei®1
Purcell og Stedman. Þann 22. desember. Sérðu nu»
hvað tilviljunin er teygjanleg? Tæpum mánuði síðai’
fremur Purceil sjálfsmorð, og tæpum þrem vikum síð-
ar er Stedman myrtur.
10.
EG STARÐI á hana.
— Já — en sjáðu til. Þetta hlýtur lögreglain að
hafa rannsakað. Jafn augljósa tilviljun og þama er u®1
að ræða .
Hún kinkaði kolli.
— Það er nú eftir því, Ihvemig á það er liitið.
verður að hafa það hugfast, að það þarf tvo atburð1
til að gera tiiviljun furðulega, og í þessu tilfelli ert