Ný vikutíðindi - 19.10.1962, Blaðsíða 3

NÝ VlKUTlÐINDI
i
Þeir, sem fram komu í kvikmyndinni, hneigja sig fyrir áhorfendum eftir frumsýn-
inguna í Háskólabíói.
79 AF STÖÐINNI
ÍSLENZK, MISHEPPNUD KVIKMYND
ÞAÐ verður ekki sagt, að
kvikmyndin „79 af stöð-
inni“ hafi fæðzt í kyrrþey,
enda nauðsynlegt til þess
að skapa aðsókn að gera
sem allra mest veður útaf
henni, og telja mönnifm
fyrirfram trú um að hér
væri um einstakt verk að
ræía. Ekki aðeins sem
spennandi og vel gerða
kvikmynd, heldur og væri
efnið tekið meistaratök-
urn.
Hver varð svo raunin?
I stuttu máli, þunglama-
leg og á köflum afkáraleg
útþynning af talsvert
mergjaðri skáldsögu, sem
gaman var að lesa, en
naut sín hvergi í með-
höndlun kvikmyndagerðar
'nnar.
HÖFUNDUB kvikmynda-
handrits hefur alltof oft
syndgað upp á þá náðina,
að áhorfandi þekkti sög-
una það vel, að stikla
nnætti á stóru á köflum,
en teygja úr öðrum án
þess þó að kunna að
semja lifandi samtöl,
bregða upp glöggvandi
Hyndum til skýringa á
skapgerð persónanna.
Saga Indriða er hrátt lista
Verk, sem stendur eitt sér,
eg þegar farið er að róta
1 l»ví til endursköpunar,
férstak'ega með tilliti til
hvikmyndagerðar, verður
nð fara iun hana varfæm-
ishendum, svo að persón-
'irnar glatizt ekki, undir-
énninn yfirgnæfi þær
ekki, rímið ruglist og
'erði yfirborðskenndur ó-
skapnaður, sem ekkert á
skylt við skáldsögu eða
veruieika.
^iðvaningstragurinn leyn-
ir sér ekki. Handrit —
túlkun — jafnvel tónlist,
sem þó liefði getað bjarg-
að ýmsu við, ef hún hefði
undirstrikað á réttum
stöðam, réttimi setning.
um. Dægurlag Sigfúsar
Halldórssonar er í sam-
ræmi vrð aðra tónlist
myndarinnar, slétt og fellt
það situr ekki í manni,
eins og þó er háttur góðra
dægurlaga. Jón Sigurðs-
son er vafalaust snjall
músíkant með skilning á
þýðingu tónlistar sem und
irtón kvikmynderi mar;
þegar ténlistin keinur í
stað hugsunar og innri
baráttu, sem ógjörningur
er að túlka með öðru móti.
Þar sem samtölum Indriða
og Guðlaugs handritshöf-
undar slepp!r, á Jón að
taka við. Víða tekst hon-
um fallega upp, af hreinni
snilld er hann túlkar til-
finningar aðalpersónanna
fyrstu samverunótt þeirra
— en þær tilfinningar eru
bara langt frá því að vera
gegnumgangandi í mynd-
inni, og því missir tónlist-
in gjörsamlega marks á
öðrum stöðum, er hún er
með sama móti.
UM leikstjórn og mynda-
töku er það að segja, að
þar kemur naumast við-
vaningsbragur til greina.
Miklu fremur mætti
kenna því um, hvernig til
hefur tekizt, að kastað
hefur verið til verks'ns
hcndunum.
Vissulega má benda á
mörg atriði, sem gerð eru
af hrífandi tækni og vand-
Iega unnin — þau eru
bara svo ósköp fá í sam-
anburði við allt hitt.
Balling leikstióra hefur
vafalaust þótt mikið til
um að fá upp í hendurnar
kynlífsatriði, og það meira
að seg ja með hrífandi sam
tölum. Því furðulegra er,
að þau skuli ekki betur
unnin, nánast sami kúldur
hátturinn uppi í rúmi,
þríendurtekinn, og á ekk-
ert skylt við skáldsögu
eða veruleika. Og hvar eru
andstæðurnar. sem svo
mikilsvirði eru til að gera
kvikmynd lifandi og halda
athygli áhorfenda? And-
stæðurnar í þessari mynd
felast í misjafnri túlkun
og gerð, — og vekja eng-
an spenning að sjálfsögðu.
ÞAÐ er naumast við því
að búast, að leikararnir
geti á sómasamlegan hátt
tú'kað þennan furðu’ega
skapnað, sem hnoðaður
hefur verið úr íslenzku rit
máli og settur í hendur
þeim. Má segja, að vel-
flestar setningarnar séu
því líkari, að þær standi í
Shakespearskum drama
en íslenzku talmáli, sér-
staklega þar sem eitthvað
reynir á. Raunar í kyrr-
lífisatriðunum líka.
Innan imi allt kraðakið
bregður svo fyrir andliti
KRISTBJARGAR KJELD
er vinnur í hlutverkinu
talsverðan dramatiskan
sigur, enganveginn með til
liti til þess, að þetta er
fyrsta kvikmynd hennar,
heldur fyrst og fremst af
Haraldur Bjömsson og Gunnar Eyjólfssoi í hlutverkum sínum.
því, að það dylst ekki, að
hún er ágætum leik-
hæfileikum gædd, sem
kunna að njóta sín vel í
kvikmynd. Allar þær til-
finningar, sem endurspegl-
ast í andliti hennar, eru
jafn sannfærandi og þær
væru ósviltnar. Hún tekur
engum silkihönzkum á
hlutverkinu, hún leikur
það í fullkomnu samræmi
við þá persónugerð, sem
hún er að túlka. Þetta var
sönn innlifun.
Raunar má margt gott
um GUNNAR EYJÓLFS-
SON segja Iíka. Leikur
hans er oft sannfærandi
en um persónusköpun er
ekki að ræða. Til þess er
hlutverkið alltof gloppótt.
Gunnar má hins vegar
saka um, hve margar setn
ingar verða ankannalegar
í munni hans, talsmátinn
og áherzlurnar óeðlilegt,
og kæmi ekki afbragðs
andlite’.e'kur til, væri út-
koman ekki upp á marga
fiska.
Þriðji aðalleikarinn er
svo RÓBERT ARNFINNS
son. Hlutverk hans ér af
nokkuð öðrum toga spunn
ið en hlutverk hinna. Hjá
honum er það vináttan og
innrj baráttan mn traust
þeirrar vináttu, sem er
undirtónninn. Yfirborðið
er glaðvær en greindur ná
ungi með littererar hug-
renningar, sem nutu sín
vel í sögunni, en verða
að hástemmdri mærð
í myndinni, með reginf jöll
í baksýn og afkárlegt tipl
í sandi. Róbert hættir til
að ofleika. Þrumusvipur-
inn á andliti hans gæti
komið ókunnugum til að
halda, að hann hefði sjálf-
ur ha'dið við Gógó, en
væri ekki bara að brjóta
heilann um, hvort hann
ætti að segia vini sínum
frá kanasambandi hennar.
ÞARNA er síða-' urmull
af . aukaleikurum, . sem
flestum er það sameigin-
legt að reyna að láta á sér
bera án þess að vera sann
færandi cða e'ga nokkurt
(Framh. á bls. 7)
s