Ný vikutíðindi - 19.10.1962, Blaðsíða 7

NÝ VIKUTlÐINDI
7
Klukkan firom blés flautan, og fólkið streymdi út
Ur verksmiðjunni. Þetta var venksmiðjustarfsfólkið.
Knn var enginn sjáanlegur af sikriifstofunum.
Hún ikom út Mukikan ihálf-sex og steig upp í strætis-
Va?n. Mér iheppnaðist að komast upp í sama vagninn.
Við héldum inn I 'bongina, og ég fór út á eftir heimi,
elti hana inn í ver^slun, þar sem hún ikeypti sér sokka,
eyddi tíu mínútum inni í kvennasnyrtingunni og kom
ioks þaðan aftur.
Síðan steig ihún enn upp í istrætisvagn, og ég á
eftir henni og faldi mig sem vandlegast i mannfjöld-
anum fyrir aftan hana. iHún fór út hjá Stevens, og ég
a eftir.
Umhverfið var allt í kolniðamynkri, og það var eng-
111 götulýsing þarna nema á gatnamótmium.
A góðum fcafla voru engar byiggingar, heldur lá
&angstéttin meðfram skrúðgarði eða ibarnaleikvelli, sem
hnluktur var hárri vírgirðingu. Hún hélt áfram eftir
gangstéttimni, hún gekk rólega, eins og henni lægi
ekkert á, og ihefur verið svona fimmtíu metra á und-
mér.
Um það bii miðja vegu til næsta ihorns, veitti ég
Wí eftirtekt, að bifreið stóð hjá horninu. Hún gekk
framhjá bifreiðinni.
Eg herptist saman af taugaæsingi, ég áttaði mig
skyndilega á þvi, að þama myndi bætta á ferðum,
eri það var urn seinan. Skuggi ihávaxins karlmanns
^irtist ailt í einu fram á mili trjánna og gekk beint
fram fyrir mig. Eg reyndi að víkja snögglega tiil hlið-
ar> en í sama vetfangi ikvað við skothvellurinn, og
^hér fannst eins og eldtungumar úr ihlaupinu sleiktu
ermina á frakkanum mínum.
13.
Eitthvað skall á mér, neðarlega á rif junum. í>að var
6ngu líkara en ég hefði verið laminn í magann með
slagboItakylfu.
Eg hentist aftur á bak og snarsnerist í faMinu, þeg-
ar hnén kiknuðu undir mér, svo að ég skaH á gang-
stéttinni. Eg reyndi að æpa upp yfir mig, en ég ikom
ekki Upp nokkm ihljóði. Köld gangstéttin fcom á móti
^udlitinu á mér, og ég fann ikinnbeinið á mér marra
Uð hana. Eg reyndi að grípa andann á lofti, en til-
^aunir mínar urðu aðeins árangurslaust gap, rétt eins
°g ég væri að reyna að ná tannfestu á iloftinu, og
ekkert ihljóð ikom frá mér.
En ég heyrði vel. Skóhælar hennar skullu í gang-
stéttina, þegar hún kom hlaupandi, og skómir hans
^kröpuðust eftir gangstéttinni, þegar hann færði sig
Ua2r mér.
Hún snarstanzaði á hlaupunum.
— Elýttu þér! sagði hún másandi. Hvað ertu eigin-
^ega að gera? Við skulum koma elrkur i burtu héðan.
— Hann hefur bara fengið kúltma í kviðinn. Lang-
ar þig kannske til, að hann fari að kjafta frá, þegar
þelr finna hann hérna?
Hönd 'færðist yfir bringuna á mér og hvíldi sem
snöggvast á hálsinum á mér. Hann stundi við. Hann
Var í rólegheitum að þreifa eftir höfðinu á mér, svo
hann gæti iborið byssuhlaupið upp að því.
Allur neðri hluti líkamans var máttlaus, rétt eins
ég hefði verið skorinn í tvennt, en skyndilega náði
e§ andanum aftur. Eg greip um höndina og rykkti
enni að mér. Hann skall ofan á mér eins og hrasandi
estur. Skothvellur kvað við. Eg heyrði skammbyss-
ana glamra á gangstéttinni, og hendast eftir henni,
Pegar einhver sparkaði henni til í umbrotunum. Hann
^iddi til höggs tiil að gera útaf við mig og ég heyrði
®kella í gangstéttinni. Hann greip andann snögglega
a lQfti og formælti ógurlega.
Finndu helvítis byssuna! hreytti hann út úr sér.
Hann var sterkur eins og uxi, og hefði hæglega get-
a^ brotið mig í tvennt, ef hann hefði náð almennilegu
Jy1 á mér, en ég barðist um, eins og ég væri trylltur.
rð veltumst fram og aftur á gangstéttinni.
'Eg fínn hana hvergi, hrópaði hún. Eg hef ekki
u§hiynd um, hvert hún fór.
~~ Jæja, náðu þá í hnífinn í vasa mínum! Eg get
ekki bæði haldið honum og náð hnífnum.
— Við höfum engan tíma til þess. Það er einhver
að koma þarna fyrir hornið.
Eg sleit mig í sama vetfangi af honum og reyndi
að staulast á fætur. Gríðarmikill hrammur náði taki
á frakkaboðungnum mínum og skellti mér aftur á
bak. Höfuðið á mér hentist á gangstéttina, og ég sá
ótal stjörnur. Eg var ekki meðvitundarlaus, en alvar-
lega máttvana.
Eg fann, að mér var dröslað á fætur og síðan var
ég dreginn eftir gangstéttinni, svo að fæturnir drösl-
uðust á eftir.
Einhver sagði:
— Opnaðu hurðina!
Eg datt á bakið. Einhver sveigði fætuma á mér upp
á við, og bílhurðin skall aftur. Eg Mýt á þeirri stundu
að hafa fallið í yfirlið sem snöggvast, því að ég áttaði
mig ekki fyrr en ég heyrði ískrið í hjóilbörðunum þeg-
ar bifreiðin tók snögga ibeygju.
Mér var óglatt, og ég hafði enn á tilfinningunni, að
ég hefði verið sniðinn í tvennt. Eg gerði mér óljósa
grein fyrir því, að ég lægi hjá aftursæti bifreiðarinnar,
en þau væru bæði í framsætinu.
— Hafðu auga með honum, sagði maðurinn. Ef hann
rankar við sér, hringdu þá klukkunni.
Það var furðulegt, að ég skyldi ekki finna til sárs-
auka. Að fá byssukúlu í magann var svipað þvi, að
fá fótbolta undir bringspalimar. Jæja, það myndi ekki
standa á því, a'ð maður fengi að finna til. Það myndi
svo sem ekki taka langan tíma, þau myndu Ijúka verk-
inu jafnskjótt og þau fyndu einhvem stað, þar sem
hægt væri að nema staðar.
Skyndilega datt mér hnífurinn í hug, og ógleðin gagn
tók mig að nýju-
— Hvemig í ósköpunum fórstu að því að hitta hann
ekki? spurði hún.
— Hitti ég hann fcannske ekM! Andskotinn sjálfur.
Eg veit ekki ibetur, en ihann steinlægi.
Hún greip andann á lofti.
— Þú hefur hitt í töskuna! Eg sagði þér, að hann
væri með tösku undir handleggnum.
— Skrattinn sjálfur.
Við sveigðium enn fyrir hom.
— Héma, taktu við þessu!
Og ég heyrði þennan sérkennilega smell, sem kem-
ur, þegar fjaðursblaðshnífur er opnaður:
— Þú nærð til hans. Neðst í hálsinn og síðan yf-
ir ...
— Héma í bílnum? -
— Auðvitað í bílnum, asninn þinn. Við getum eMri
stanzað héma.
— Þú verður að gera það sjálfur. Mér er að verða
óglatt af þessu.
— Mikil helvítis gunga og drusla ...
— Eg get ebM að því gert! æpti hún upp yfir sig.
Það tekur alltof langan tírna!
— Gott og vel, gott og vel. Hafðu bara auga með
honum, þangað til ég get fundið einhverja dimma götu.
Það var ofurflítið farið að rofa til í höfðinu á mér,
og líkaminn var farinn að fá talsverða tilfinningu. Eg
lá á einhverju hörðu, sem nistist inn í mjöðmina á
mér. Eg hreyfði höndina löturhægt og þreifaði niður
fyrir mig, unz ég náði taki á Mutnum.
Eg kannaðist við lagið á honum, mjúkur trébútur,
yddaður í annan endann, en ávalur og þungur í hinn.
Eg mjakaði fingrunum utan um mjórri endann. Hún
hefur vafalaust haft gætur á mér yfir sætið, en það
var kolniðamyrkur þama niðri hjá mér, og hún hefur
ekkert séð, nema óljóst framan í mig.
Nú var að duga eða drepast. Eg rétti skyndilega
úr mér og mjakaði mér upp í sætið. Hún æpti aðvar-
andi upp yfir sig og reyndi að ná til min með hnífn-
um- Eg skeytti engu, en lét melspínma vaða í haus-
inn á honum eins fast og ég mögulega gat. Hún var
ekki nógu þung til að gera honum nökkurt mein að
ráði, en hann stundi við og trampaði á hemlana.
Síðan sló ég hana á handlegginn með þessari ikyflfu
minni. Hnifurinn datt. Hún kraup upp í framsætinu
og reyndi hvað hún gat að ná taki á mér, meðan hann
reyndi að komast út.
(Framhafld)
79 stöðinni —
(Eramih. af bls. 3)
erindi inn í myndina,
Flestum bregður aðeins
fyrir, en verða þó minn-
isstæðir.
Haraldur Björnsson,
hógvær túlkun á áhrifa-
miklu andartaki.
Nína Sveinsdóttir, sann-
færandi húsleigjandi með
tilheyrandi afskiptasemi
og nöldri.
Flosi Ólafsson, eðlileg fylli
bytta með liarmóniku á
rúntinum.
Emilía Jónasdóttir, mat
ráðokone, í s.joppu, mirnis-
stæð, þótt rétt sæist í
svip.
Ameríkanarnir, sem
hvor á sinn máta skiluðu
hlutverkum sínum með
stakri prýði, en hefðu átt
að benda einhver jum á, að
því fer víðs fjarri, að
bandaríska útvarpsstöðin
á vellimun kynni sig og
bylgjulengd sína með
hverju lagi. (Baunar var
þetta kanaspil með nokkr-
um ólíkindum. Sag?n ger-
ist heldur ekki í dng.)
Helga Löve, dá"óð af-
greiðslustúlka með tilheyr
andi pjatti. Ekki nógu
tannhvöss, samt.
Bessi Bjarnason, upp-
stríluð fyllibytta, sem hag
aði sér með ólíkindum á
rúntinum.
Fleiri er ekki ástæða til
að geta, sízt til loí :.
ENDA þótt svo Iiafi til
tekizt að þessu sinni, og
kvikmyndin ekki náð þe m
tilgangi sínum að lirífa á-
horfendur eða skemmta
þeim, væri fráleitt að fara
að hætta við svo búið og
segja sem svo, að kvik-
myndagerð sé óhugsaudi
hér á íslandi. Því fer svo
víðs f jarri.
En jtað kostar peninga
að skapa peninga, og það
Ieynir sér ekki, að hér hef
ur ekki verið nógu vel að
unnið. Það hefur ekki ver-
ið eytt nógu miklu í mynd-
ina, tíma og vinnu, sem
þarf til þess að gera hana
nógu vel úr garði. Forráða
menn kvikmyndafélagsins
Edda-Film mega vita það,
að öll þióðin fylgist með
störfiun þeirra af þeim á-
huga, sem liún sjálf ætti
fyrirtækið og væri annt
um. Þess vegna mega þeir
ekki bregðazt almenningi
og verða að haga athafna-
semi sinni í samræmi við
það, sem boð'egt má telj-
ast a. m. k. á norðurlanda-
markaði.
Kvikmyndin „79 af stöð-
inni“ er talsvert langt fyr-
ir neðan það. — BH.