Ný vikutíðindi - 26.06.1964, Blaðsíða 4

4
NÝ VIKUTlÐINDI
„Sjjélfsbjörg" í sókn
Nýlega var 6. þing Sjálfs-
bjargar, landssambands fatl-
aðra, háð í Samkomuhúsinu
á húsavík dagana 29.—31.
maí s. 1. Formaður lands-
sambandsins Theodór A.
Jónsson setti þingið með
ræðu.
Mættir voru til þings 34
fulltrúar frá 8 félögum.
Innan landssambandsins
eru 10 félög með á áttunda
hundrað virkra félaga og á-
líka marga styrktarfélaga.
Skrifstofa landdssambands
ins er að Bræðraiborgarstíg
9. Til hennar leituðu á síð-
asta starfsári á áttunda
hundrað manns, þar af voru
beinar fyrirgreiðslur 247.
1 ágúst s.l. var haldinn í
Reykjavík stjórnarfundur V.
N.I. (Bandalags fatlaðra á
Norðurlöndum). Sóttu fund-
inn fulltrúar frá öllum Norð-
urlöndunum, og voru þar
rædd ýmis hagsmunamál
fatlaðra.
Stærsta verkefni er lands-
sambandið vinnur að, er und
irbúningur að bygginngu
vinnu- og dvalarheimilis fyr-
ir fatlaða í Reykjavík. Hefur
Gísli Halldórsson, arkitekt,
tekið að sér að teikna húsið.
Á árinu var gefið út og
dreift um landið, kjmningar-
rit, um tilgang og markmið
samtakanna.
Skuldlaus eign landssam-
bandsins var í árslok kr.
814.610.00.
Starfsemi einstakra félags
deilda var mjög góð. Á
þeirra vegum eru nú reknar
2 vinnustofur, á Isafirði og
Siglufirði. Þá munu taka til
starfa á þessu ári vinnustof-
ur í Reykjavík og á Akur-
eyri. Félagslíf var mjög mik
ið hjá deildunum.
Þingið gerði m. a. eftir-
farandi samlþykktir:
Að löggjöf verði sett um
endurhæfingu öryrkja á
grundvelli þess lagafrum-
varp, sem milliþinganefnd
hefur lagt fram. (Á vegum
Sjálfsbjargar starfaði nefnd,
er lagði fyrir þingið drög að
lögum um endurhæfingu ör-
yrkja, eftir danskri fyrir-
mynd).
Að lögin um ríkisfram-
færslu sjúkra manna og ör-
kumla verði endurskoðuð.
Að endurskoðuð verði
reglugerð um úthlutun ör-
orkustyrkja frá 27. nóv.
1961. Sérstaklega verði fellt
hið óréttláta ákvæði um út-
hlutun örorkubóta til fatl-
aðra húsmæðra, en þeim
tryggður sami bótaréttur og
öðrum þjóðfélagsþegnum.
Að aðstandendum bama
með skerta orku, verði
tryggð greiðsla á öhum
kostnaði, sem af fötlun
þeirra leiðir“.
Að landssambandsstjórn
ráði sjúkraþjálfa, sem geti
ferðast milli þeirra félags-
deilda, sem slíkrar þjónustu
kynnu að óska.
Að kjörin verði milliþinga
nefnd, er kynni sér á hvern
hátt húsnæðismál fatlaðra
verði bezt leyst og gjöri um
það raunhæfar tillögur.
Að þingið ítreki áskorun
til Alþingis áð breyta lögun-
um um Erfðafjársjóð.
Vegfarendur...
(Framh. af bls. 1)
lagt upp úr lágmarksöku-
hraða, en hámarks, enda
hljóta þeir menn, sem um
þessi mál fjalla, að vita, að
ef allir ökumenn, t. d. í R-
vik, ækju með lögboðnum
hraða, hlytist af óleysanleg-
ur umferðarhnútur.
Þessi orð má ekki taka
svo, að verið sé að bera í
bætifláka fyrir gálauslegan
akstur, síður en svo. Lög-
reglan ætti að beita sér enn
meira gegn þeim ökuníðing-
um, sem stunda kappakstur
í miðbænum og finnnst mest
ur vegsauki að því, ef hægt
er að láta ískra og væla *í
dekkjunum. Nei, verðir lag-
anna ættu fremur að hafa
auga með slíkum ökuþórum,
en að vera sífellt að bjástra
við að stöðumælasekta menn,
sem fá ekki afgreiðslu á
sjálfri skrifstofu lögreglunn-
ar fyrr en eftir dúk og disk
og þurfa þar af leiðandi að
láta stöðumælinn falla á sig.
En þrátt fyrir allt, er ekki
vdst að þetta séu einmitt
hættulegustu mennirnir í um
ferðinni, og þá komum við
að kjarna málsins.
Heimssýningin I New York er opin frá apríl til október 1964 og 1965. Lagt hefur
verið gífurlegt fé í sýninguna, enda er reiknað með því að 100 millj. manna konú
þangað. Héma er mynd af gosbrunnatjöm þar, sem lýst er með marglitum Ijós-
um og flugeldamergð á kvöldin.
Hættulegasta ökufólkið er
einfaldlega það fólk, sem hef
ur fengið bílpróf, þrátt fyrir
þá staðreynd að það kann
ekki að aka bíl.
Flest umferðarslysanna
stafa beinlínis af vankunn-
áttu þeirra, sem ökutækjun-
um stjóma. Og hvemig má
það nú vera, að fólk, sem
hvorki kann á bíl né ber
skynbragð á umferðarreglur,
skuli hafa bílpróf?
Svarið er einfaldlega það,
að kröfurnar, sem gerðar
em til bifreiðastjóra, em
ekki nærri nógu strangar.
Þegar óvanur maður eða
kona ætlar sér að læra á bíl,
er þeim hinum sama fengn-
ar í hendur svonefndar um-
ferðarreglur og em þær —
svo maður taki nú ekki of
djúpt í árinni — einhver fá-
bjánalegasti samsetningur,
sem um getur síðan íslend-
ingar lærðu að draga til
stafs.
Þetta málþóf og kjaftæði
er svo viðkomandi nemanda
gert að læra utanbókar og
þylur hann (eða hún) síðan
langloku, sem ómögulegt er
að botna upp né niður í, og
ef fræðin em nægilega hratt
með farin, án vitundar og
skilnings, fær nemandinn um
svifalaust „pre“ í munnlegu
bílprófi.
Prófið í aksturshæfni er
aftur á móti fólgið 1 því, að
nemandinn er látinn aka um
bæinn, og ef hann ekki ekur
á hús eða drepur mann, þá
reynist hann hæfur til að
aka bíl.
Svo þarf hann ekki annað
en að labba sér niður á lög-
reglustöð og endumýja skír-
teinið á fimm ára fresti og
getur haft sama gamla skír-
teinið til æviloka. Samkvæmt
þvi reynist hann jafnhæfur
til að aka bíl, sextíu árum
eftir að prófið var tekið,
þótt aldrei hafi hann í milli-
tíðinni snert slíkan farkost.
eftir fávita kenna á bíl °S
síðast en ekki sízt — og þa^
er sjálfsagt veigamesta
atriðið — skylda þá, sem
endurnýja skírteini sín, til
að taka hæfnispróf í hvert
skipti, sem endurnýjun á sér
stað.
Ef farið væri eftir þessum
ráðleggingum, þó ekki væri
nema að litlu leyti, þa
mundu menn fljótlega verða
vitni að stórbatnandi ástandi
í þessum málum.
Lögregluríki... ?
(Framh. af bls. 1)
Það er ekki nóg með það
að stúlkunni sé hent í gólf'
ið og hún handjárnuð þar
liggjandi, heldur stórsér a
henni. — Em það nú aðfar-
ir við kvenmann, og það hja
Það sem gera þarf til að einkennisbúnu yfirvaldi, seh1
reyna að draga úr umferð-
arslysumnn er tvímælalaust
það, að þyngja prófið, hætta
að láta fávita með námsbók
Lárus Jóh.
(Framh. af bls. 3)
son minn, og hef ég að fram
an gert grein fyrir því, að
ég tel hjálpsemi föður við
son, sem hann álítur sig geta
gert sér að kostnaðar og
meinfangalausu, ekki aðeins
eðlilega heldur sjálfsagða.
Ég krefst þess, að innskot
þetta verði ómerkt og aðal-
stefndur dæmdur í refsingu
fyrir það, því það er af ill-
vilja gert, eftir 236., en til
vara 234. eða 235. gr. alm.
hgl.
2. Undir millifyrirsögninni
„EKKI ENN FARINN AÐ
RÆÐA LÁNSKJÖRIN“ á
bls. 8 er eftirfarandi innskot.
„Hér virðist liggja fyrir
svo einstakt og fagurt dæmi
um hjálpfýsi samfara mikilli
fjárhagslegri ábyrgð, að full
víst má telja, að engir lög-
fræðingar nema þeir feðgar
Jóhannes og Lárus hefðu
gert þetta fyrir aðeins 3000.
00 krónur.“ (Undirstrikun
mín, L. Jóh.)
Um hina miklu fjárhags-
legu ábyrgð vísast til þess,
sem sagt er hér að framan
undir 1. lið.
Um síðara atriðið er það
að segja, að hér var farið
eftir lágmarksgjaldskrá Lög-
mannafélags Islands svo að
allir félagar þess, sem höfðu
aðstöðu til lánútvegunarinn-
ar, hefðu gert það fyrir
sam gjald. 1 þessu sambandi
má geta þess, að Páll Magn-
ússon, kæruskrifari, mun
hafa skotið sér undan að
greiða gjöld til Lögmannafé-
lags Islands, þó að hann
stundi lögfræðistörf og sé
því lögskyldur félagsmaður.
Er nú verið að athuga það
mál.
(Meira)
á að þjóna réttlæti og landS'
lögum — og með aðstoð an°
ars lögreglumanns! Var nr.
19. ekki kvensterkur?
Síðan var stúlkunni ekið a
lögregluvarðstofuna (í hand
járnum) og litlu seinna hei®
til sín.
KÆRU EKKI SINNT
Stúlkan kærði málið til
saksóknara, óskaði þess að
lögreglumaðurinn yrði látinn
sæta ábyrgð og henni bætt
Tímaritið
eva
nýkomið út.