Ný vikutíðindi - 06.08.1965, Page 7

NY VIKUTIÐINDI
7
„Auðvitað, Ásbjörn. Ég
skal-------
„Já, og hvað ég ætlaði nú
að segja? Jú, það verður að
þvo gardínumar, það vant-
ar tölu á svörtu fötin mín,
buxurnar verðurðu að pressa
og svo eru hálsbindin mín
öll kryppluð. Hvað sé ég?
Þarna er húsaskúm! Hvar
hefurðu augun, Ása? I
hnakkanum, eða hvað?“
„Æ, góði Ásbjöm“.
„Er búið að stoppa i
svörtu sokkana mína?“
„Nei, ekki ennþá“.
„Ekki ennþá? Eftir hverju
ertu eiginlega að bíða? Held-
urðu að það vaxi í götin af.
sjálfu sér? Hvað ertu að
gera allan liðlangan daginn?
Eg þræla á skrifstofunni frá
ftiorgni til kvölds, en þú slæp
ist, heima og gerir ekkert“-
„Ásbjörn, ég hef ekki ver-
ið vel frísk síðustu dagana“,
svaraði Ása hógværlega.
Nú þaut Ásbjörn upp:
„Það er alltaf eitthvað að
þér. Hvað er það nú í þetta
skiptið?“
„Ég veit það ekki“.
„Nú, þú veizt það ekki.
Þú segir þetta bara til þess
að eyðileggja daginn fyrir
hrér. Ég er lasinn allan árs-
ins hring, en hvenær kvaita
ég? Hvenær heyrir þú mig
vera að kveina? Minnist ég
nokkum tíma á það?“
„Ég er með 39 stiga hita,
Ásbjörn".
».% er líka með hita.
Ejörutíu stig — fjömtíu og
fimm stig. En hvenær hef-
Urðu séð mig vera að mæla
ftúg? Það er alltaf sama sag
an með þetta kvenfólk. Bara
af því að það hefur ekkert
að gera, þá er það að mæla
Slg í tíma og ótíma, svona
til tilbreytingar“.
„Stilltu þig nú, Ásbjöm.
■^ér batnar vonandi innan
skamms“.
Og nú gat Ása ekki stillt
S1g lengur. Gegn vilja henn-
ar byrjuðu tárin að streyma
^iður kinnamar. Þá varð Ás
^irni öllum lokið.
»,Þarna kórónaðirðu það
allt. Nú hef ég sannarlega
fengið nóg af því. Grenjandi
Sv°na snemma morguns".
Og svo þaut hann upp af
stólnum, svo að bollinn valt
^ koll og kaffið rann út
^ hreinan dúkinn. „Ekki
ý einu sinni að lesa blað
1 í friði. Húsmóðirin er
Veik, húsverkin ganga á
afturfótunum, alls staðar
Vantar hnappa, sokkamir
nnnir eru óstoppaðir svo
^nánuðum skiptir, húsaskúm
Verju homi — og seinni
Partinn í dag kemur hús-
ondi minn í heimsókn. En
Sltt vil ég bara láta þig vita,
Sa- Ef allt verður ekki í
lagi, þegar ég kem heim, þá
get ég ekki stillt mig, þótt
ég sé allur af vilja gerður“.
Svo þrífur hann hattinn,
sem Ása hefur burstað af
mikilli vandvirkni, stingur
matarbögglinum í vasann og
stmnzar út um dyrnar án
þess að kveðja.
Nú skulum við vona, Ás-
bjarnar vegna, að Ásu batni
hið fyrsta. Því þannig er nú
mál með vexti, þótt einkenni
legt megi virðast, að þessi
rosti i Ásbirni á sér ekki
djúpar rætur. í rauninni er
hann hrifinn af Ásu, já yfir
sig hrifinn. Meinið er bara
það, að hann heyrir ekki í
sjálfum sér, þegar hann læt-
ur svona. Hvern þann, sem
hagar sér líkt og þegar hef-
ur verið lýst gagnvart konu
sinni, má með sanni kalla
dóna, en Ásbjörn vill alls
ekki vera skoðaður sem slík-
ur. Nei, hann vill vera álit-
inn séntilmaður. Hann Ás-
björn, sem er annars fjári
hygginn náungi, rennir ekki
gmn í, að hann, á sama hátt
og flestir karlmenn, æpir og
hamast af hreinni vanmátt-
arkennd.
Dagarnir líða. Ásu er
bötnuð inflúenzan og lifir nú
sínu venjulega hversdagslífi.
Ásbjöm er nú ekki svo gal-
inn. Hann er stór og sterk-
ur, getur teygt gormana
faðmlengd, þegar hann æf-
ir kraftána, er sannkallaður
íþróttamaður. En ef hann
finnur til í litlu tánni eða
sker sig við raksturinn og
getur ekki stöðvað blóðrás-
ina, eða ef hann hefur kvef
... Já, kvef. — Dag nokk-
urn fékk veslingurinn kvef.
Hann var skelfingu lostinn,
fölur í andliti og niðurbeygð-
ur.
„Ása, Ása!“ hrópaði hann,
og í þetta skiptið var það
nákvæmlega í tuttugasta og
fimmta skiptið.
„Já, elskan mín“, svarar
Ása og kemur þjótandi inn
til hans eins og hvirfilvind-
ur.
„Já, Ásbjöm. Hvað amar
að?“
„Hvað amar að? Hvers
vegna læturðu mig liggja
hérna aleinan allan daginn?
Ég er veikur. Hvað ertu eig-
inlega að gera?“
„Ég verð að elda matinn,
þvo gardínurnar, stoppa í
sokka; svo kom ég rétt áð-
an auga á hússkúm í stof-
unni“.
„Stoppa í sokka, elda mat,
þurrka af — þarna ertu lif-
andi komin. Þetta og því
líkt er það, sem þú hefur
áhuga á, og af þessum sök-
um læturðu mig liggja héma
aleinan, fárveikan".
„Ertu ekkert skárri?“
LÁKÉTT
1. nötra, 5. japla, 10.
öngla, 11. hreyft, 13. leyfist,
14. stunga, 16. endaði, 17.
samst., 19. óhreinka, 21-
smábýli, 22. lægð, 23. þora,
26. þræla, 27. tegund, 28-
berklaveiki (þf.), 30. útskúf-
aði, 31. kaka, 32. hryggð, 33.
belti, 34. verkfæri (þf.), 35.
„Skárri, ég? — Guð minn
góður, ég skárri! Ég, sem
varla get andað. Líttu á nef-
ið á mér, allt stokkbólgið. Ég
er meiri ólánsfuglinn. Alltaf
er það ég, sem er veikur.
Þú mátt prísa þig sæla, Ása,
þú ert svo hraust. Aldrei
verður þér misdægurt“.
Og svo byrjaði hann að
hixta. Hann hélt niðri í sér
andanum, dauðskelkaður.
„Heyrirðu, Ása? — Hikk.
Nú er öllu lokið. Þú veizt
ekki — hikk — hikk, hvað
þetta þýðir. Langafi minn —
hikk — dó úr hixta. Hann
hixtaði svo að það heyrðist
um allt hverfið. Ég er —
hikk — dauðans matur.
Þetta er arfgengt".
„Ásbjörn, að þú skulir
geta sagt þvilíka vitleysu!“
„Þetta kallar þú vitleysu.
Þú ert tilfinningalaus — með
steinhjarta. Þú — hikk —
getur svo sem talað — ekki
liggur þú fyrir dauðanum“.
Ása veit um gott meðal
við hixta. Hún nær í syk-
urmola og gefur Ásbimi
hann með glasi af vatni. Það
dugar. Ásbjörn hættir að
hixta.
„Nú er þetta hætt, en það
er ekki góðs viti. Hixtinn
fer út í blóðið eða upp í
heilann. Já, nú er ég kominn
með höfuðverk og verk um
allan líkamann. Auðvitað,
eink.bókst. 16. elskan, 38-
snuðra, 40. tónn, 41. reykja,
43. hlutaðeigandann, 45.
skolla, 47. daunn, 48. fata,
49. leiðslan, 50. renna, 51.
tónn, 53. Fahrenheit, 54.
ókunnur, 55. stækka, 57.
vonda, 60. forsetning, 61.
gæfa, 63. sárar, 65. tyggja,
66. brúnin.
þarna kemur það — ég er
með hita“.
Ása leggur hendina á enni
hans með móðurlegri um-
hyggju og segir:
„Nei, Ásbjörn, þú ert ekki
með hita. Um það er ég al-
veg viss“.
„Það eitt er víst, að ég
er dauðveikur. Sæktu hita-
mælinn og mældu mig“.
Ása kemur með hitamæl-
inn og fimm mínútur líða.
Skjálfandi af ótta lítur
hann á mælinn.
„Þarna sérðu, ég vissi
það. Þú með þína eilífu hugg
un. Líttu á — 37,3, og það
kallar þú ekki hita. Ég vissi,
það alltaf. Þetta er ekkert
vanalegt kvef. Það er'lungna
bólga. Ása, flýttu þér að ná
í lækninn, áður en það er
um seinan".
Ása þaut út. Hún gaf sér
ekki einu sinni tíma til að
setja á sig hattinn. Þegar
hún kom aftur með lækn-
inn, fann hún sinn heittelsk-
aða eiginmann í rúminu í
bezta skapi, þar sem hann
var að spila bridge við þrjá
vini sína, sem koipið höfðu
í heimsókn. Læknirinn gat
fullvissað hann um, að hann
væri á batavegi.
Já, við karlmennirnir. Við
enim nú einu sinni fæddir
hetjur. Stórir og einfaldir,
en hetjur.
LÓÐRÉTT:
1. titill, 2. sel, 3. vagn-
stjóra, 4. rekkjuvoð, 5. tala,
6. flýti, 7. yndi, 8. óþétt, 9.
agnir, 10. glaðar, 12. þrýsta,
13. mylur, 15. fugla, 16. ló,
18. vísa, 20. tómt, 21. mögl,
23. fyrirhugaðs, 24. veini, 25.
kornaima, 26. umferðar-
merki, 28. hreykja, 29. fugl-
inn, 35. halinn, 36. bein, 37.
hljóðfæri, 38. mylsna, 39.
ójafna, 40. ríkt, 42. náða, 44.
flatmagaði, 46. fylgdarlaus-
ar, 49. óp, 51. sprænu, 52-
svif, 55. skel, 56. skemmd,
58. tónverk, 59. gremja, 62-
forsetning, 54. útt., 66. tónn.
L A U S N
á síðustu krossgátu.
LÁRÉTT: 1. kræfa, 5.
halli, 10. krota, 11. gjáin, 13.
rá, 14. kugg, 16. snót, 17.
af, 19. ill, 21. afi, 22. skil,
23. fleki, 26. ofar, 27. sat, 28.
sálgaði, 30. ara, 31. summa,
32. ruður, 33. á á, 34. LR,
35. K, 36. kaðla, 38. leigt,
40. S, 41. ali, 43. auðlegð,
45. akk, 47. senn, 48. gamma
49. skor, 50. sin, 51. I, 52.
e, 53. afi, 54. ið, 55. óðal,
57. arfi, 60. að, 61. angir, 63.
innar, 65. annir, 66. stand.
LÓÐRÉTT: 1. kr., 2. rok,
3. ætur, 4. fag, 5. H, 6. agn,
7. ljón, 8. lát, 9. II, 10. hálka,
12. nafar, 13. rissa, 15. gylla,
16. sekar, 18. firar, 20. lits,
21. afar, 23. fámálug, 24. eg,
25. iðulega, 26. 0, 28. smáða,
29. iðrið, 35. kassi, 36. kinn,
37. aðall, 38. lemja, 39. taka,
40. skrið, 42. leiða, 44. lm,
46. kofar, 49. S, 51. iðin, 52.
efna, 55. ógn, 56. ari, 58.
rit, 59. inn, 62. Na, 64. A. D.,