Ný vikutíðindi - 09.05.1969, Blaðsíða 8

8
NÝ VIKUTÍÐINDI
Úrræði tii
Óþrotleg
Meðal aðkallandi úrlausn-
arefna í þjóðfélaginu er að
tryggja ungmenmim, sern
nám stunda á vetrum, arð-
bæra sumaratvinnu; og vit-
anlega þarf sú vinna að vera
þjóðarheildinni sem gagn-
legust_ og hagnýtust. Al-
mennar raddir eru uppi utn
brýna nauðsyn. úrbóla í
þessum efnum, en lítið ver-
ið bent á leiðir, annað en
einhvers konar atvinnubóta-
vinnu, og það er að sjálf-
sögðu síðasta úrræðið.
En atvinnumöguleikar
blasa alls staðar við, ef eðli-
leg l'orysta og stuðningur
fæst.
Þegar Jón Árnason, fyrr-
verandi Sambandsforstjóri.
var bankastjóri í Landsbank
anum, lét hann framkvæma
ýmsar gagnlegar athuganir,
varðandi atvinnuvegi lands-
manna og eftirtekjuvon
þeirra, og þá ekki sízt varð-
andi sjávarútveg. Þéssar nið
urstöður leiddu meðal ann-
ars í Ijós, að 15 smábátar,
trillubátar, öfluðu eins mík-
illa útflutningsverðmæta og
togari, og fleira þessu líkt.
A ýmsum stöðum á land-
inu eru ónytjaðir möguleik-
ar lil fiskveiða á sumrum á
smábátiun, sérstaklega á
Vestfjörðum, Norður- -og
Norðausturlandi.
sumaratvinnu unglinga
Kvartað yfir
slysavarðstofunni
Það er einhver megn óánægja með slysavarð-
stofuna í Reykjavík. Maður hittir varla svo
mann, að hann spyrji ekki, hvort blaðið hafi
ekki fengið kvartanir út af henni.
Jú, maður heyrir t. d., að kandídatarnir séu
látnir æfa sig þar, læknislausir, á mönnum með
bramlaða útlimi og stúlkubörnum eða kven-
fólki með skaddað andlit, hvað sem hæft er í
þessum sögum. Það má nærri geta hvernig fer,
ef þetta er satt — en ef svo er, þyrftu ábyrgir
læknar að gera gangskör að því, að eitthvað sé
gert til úrbóta.
Við fullyrðum ekkert um þetta. Við viljum
einungis vekja máls á því, ef þessar sögur hafa
við eitthvað að styðjast og væri óskandi, að at-
hugun færi fram á þessu, svo að læknastéttin
lig'gi ekki undir ávirðingum út af því.
En eitt erum við þó viss um, að því er varðar
slysavarðstofuna, og það er, að afgreiðslu er
þar mjög ábótavant. Fólk þarf iðulega að bíða
þar lon og don, oft illa á sig komið, þótt ekki
ætlum við að halda því fram, að stórslasað fólk
fái þar ekki einhverja hjúkrun eða aðgerðir án
tafar.
Og stúlkurnar, sem annast móttöku, mættu
vera tillitssamari og alúðlegri við sjúklinga!
verkefni
Það mætti afla allmörgu
ungu fólki, undir forystu
reyndra manna, atvinnu við
slíkar veiðar, t. d. á Flatey
á Skjálfanda, sem nú er i
eyði, er kjörin aðstaða til
slíks og svo mun víðar vera.
Þá ern óþrotleg verkefni
við undirbúning fyrirhug-
aðra vegalagninga, við gróð-
urvernd og óteljandi önnur
verkefni; slík verkefni á að
nota til að sjá skólafólkinu
atvinnulega farborða yfir
sumarið.
Þá er viða í sveitum lands-
ins ónytjaðir möguleikar lil
heyskapar og heyöflunar.
Árlega er liorfellisvofan á
næsta leiti og ógnar bústofni
landsmanna. Það gæti orð-
ið veruleg atvinnuaukning
að því að nytja, eftir þvi,
sem frekast verður við kom-
ið, alla beyiifiunarmögu-
leika og að koma með þeim
hætti um lieyforðabúrum,
sérstaklega í þeim lands-
lilutum, sem heyskortur lief-
ur reynzt ásæknastur.
Nýting fiskveiða með smá
bátum, umfram það, sem
verið hefur, er aukin gjald-
eyrisöflun fvrir þjóðina.
Aukin heyöflun gæli dregið
úr innflutningi erlends fóð-
urs og þannig dregið úr
gjaldeyrisnotkun, og sem
mest og hagnýtust notkun
starfshæfs vinnuafls í lancl-
inu er til aukningar þjóðar-
tekna og þjóðarauðs.
Til þeirra úrræða, sem að
framan er vikið að, — og er
þó lítill liluti hinna marg-
víslegu úrræða, sem til stað-
ar eru, — koslar fyrst og
fremst forystu og forsjá,
auk nokkurs fjármagns, sem
á að skila sér margfaldlega
aftur.
Hálfrar
aldar afmæli
Á sinum tima var í Vest-
mannaeyjum kosin nefnd
til undirbúnings og fram-
kvæmda fyrirhugaðra há-
tiðarhalda vegna 50 ára af-
mælis Vestmannaeyjabæjar,
sem var 14. febrúar sl., og þá
minnzt með hátíðarfundi
bæjarstjórnar. En aðalhá-
tíðarhöldin eiga að fara
nk.
Þetta var þriggja manna
nefnd undir for\rstu setts
skattstjóra í Eyjum, sem
var kjörinn formaður nefnd
arinnar. Framkvæmd hátíð-
arfundarins þótti ekki spá
góðu um störf nefndarinnar
og' var mikil óánægja um val
nefndarmanna og athafna-
lej'si.
Forseti bæjarstjói'nar
Vestmannaeyja hefur að
þessu tilefni tekið rögg á
sig og gengizt fyrir kosningu
nýrrar hátíðarnefndar und-
ir forsa'ti Þorsteins Víg-
lundssonar, en aðrir í hinni
nýju nefnd eru safnvörður
Fiskasafnsins i Eyjum o«
skólastjórar iðnskólans og
barnaskólans, allt hinir á-
gætustu menn og liafa þann-
ig skapazt skilyrði til þess,
geti faiáð fram með fulluin
myndarbrag og orðið Vest-
mannaeyjabæ til virðingar
og sóma.
glasbotninum
HÖFUÐLEYSI
Alþýðublaðið er núnaum-
ast orðið annað en geysi-
stórar fyrirsagnir og mynd-
ir. Virðist þetta gert til að
spara blaðamenn og setj-
ara, enda fjárhagurinn ekki
góður og sparnaður rnikið
alriði, ])ótt álitamál sé,
livort myndirnar séu ekki
dýrari en setning.
Ástæðan fyrir því, að við
fórum að tala um þetta er
sú, að við i’ákum augun í
risastói’a fyrii’sögn i þessu
blessaða blaði, svohljóð-
andi: HÖFUÐ AF MANNl
1 ÓSKILUM.
Þetta reyndist þó ekki
vera auglýsing eftir neinu
vanskilahöfði hjá kröfun-
um heldur var það af ein-
hvei’jum fáráðhngi, senx
danska lögreglan botnar
ekkert í.
ÓNOTUÐ ELDHÚS
Áfengislöggjöfin á Is-
landi mun vei’a einhver sú
alvitlausasta löggjöf, sem
fyrirfinnst á byggðu bóli.
Yfirborðsmennska og
hræsni skína alls staðar í
gegn. Samt vita allir, yngri
sem eldri, að áfengislögin
eru brotin daglega, enda
ekki hægt að komast hjá
því.
Eitt af boðorðum þessara
laga er, að ekkert veitinga-
hús megi veita áfenga
drykki nema fullnægja
ströngustu kröfum á heims-
mælikvarða um eldhús og
matargerð, hafa svo og svo
marga rétti á boðstólum og
eftir því úrval borðvína.
Þetta er að sjálfsögðu bæði
flott og menningarlegt, en
verður heldur hlálegl í
landi, þar sem laun manna
hrökkva varla fyrir brýn-
ustu nauðsynjum.
Það væri gaman að fá
skoðanakönnun um það
hvað margir eiginmenn hér
í borg' hafa raunverulega
ráð á því að bjóða eigin-
konum sínum út að borða
á þessum „fyrsta flokks“
veitingastöðum.
Raunin mun vera sú á
þessum síðustu og verstu
tímum, að þeir, sem ætla
út að skemmta sér, drekka
duglega heima hjá sér, áð-
ur en þeir fara út, borða
heima hjá sér og fá sér síð-
an nokkra sjússa á veitinga-
húsunum til að halda sér
áfram kenndum, en flest
þessara fyrsta flokks eld-
húsa standa ónotuð ár eftir
ár.
OG SVO ER ÞAÐ ÞESSI
Ung stúlka kom alls nak-
in á grímuball í listamanna-
hverfinu i Greemvich Vill-
age í New York. Dyravörð-
urinn stoppaði hana og
sagði:
„Fyrirgefið þér, ungfrú,
en þetta er grímuball og
ætlast er til, að allir séu í
grímubúningi. — Það er
sama í hverju þér eruð,
bara að það sé eitthvað og
eigi að tákna eitthvað.“
Stúlkan fór inn á dömu-
klósett, og litlu seinna kom
hún fram aftur, en aðeins
með svarta hanzka og í
svörtum skóm. Dyravörð-
urinn stoppaði hana aftur.
„Þetta er ekki stórt betra
núna,“ sagði hann. „Hvað
eigið þér eiginlega að
tákna ?“
„Sjáið þér það ekki, mað-
ur?“ spurði stúlkan. „Ég er
spaðafhnm!“
-x
BRANDARI VIKUNNAR
Nýgifta frúin teygði úr
sér, alls nakin, eins og lat-
ur köttur, þar sem hún lá
á fannhvítu lakinu.
. . „Ástin mín, ég get ekki
trúað því, að við séum í
raun og sannleika gift. Það
er svo stórkostlegt,“ sagði
hún. Hún flatmagaði og
strauk eftir nöktum kropp
sínum og endurtók: „Ég
segi við sjálfa mig, að ég
SÉ gift, en ég get bara ekki
trúað því!“
Þá varð eiginmanninum
að orði: „Ef ég gæti bara
rennt þessum fjandans
rennilás á buxunum mínum
niður, þá skyldurðu sko
trúa því.“
>f
SUMARFRl OG
BÚÐARÁP
Nú fer í hönd sá tími,
sem landinn fer mest í utan-
landsferðir, þótt undaríegt
megi teljast, að þjóð, sem
sjaldan sér til sólar, velji
sér hásumarið til ferðalaga
til sólarlanda. Eðlilegast
væri fyrir Islendinga að
taka sumarfrí sitt snemma
vors eða síðla hausts, en
nota þá fáu sólardaga, sem
gefast hér um hásumarið.
Nú hafa Islendingar ver-
ið orðaðir við innkaupsæði
í sambandi við utanlands-
ferðir sínar, og ekki að
ósekju, enda liafa þeir
þekkst úr á flugvöllum er-
lendis á pinklum og pökk-
um.
Nú hefur gjaldeyririnn
hækkað svo úr hófi fram,
að engan veginn borgar sig
að eyða honum í föt, sem
er í flestum tilfellum hægt
að kaupa hér heima, enda
engin ástæða lil þess að
eyða livíldartíina sínum og
sumarfríi í búðaráp.
Sannleikurinn er sá, að
fólk, sem ferðast til þess að
ferðast, en ekki til að rápa
í lniðir, getur alveg eins lát-
ið eftir sér utanlandsferð
þótt valútan hafi hækkað,
ef larið er í hópferðum frá
ferðaskrifstofum, svo inað-
ur tali nú ekki um livað eig-
inmennirnir yrðu fúsari til
að lijóða sinni heittelskuðu
í siglingu, ei' þeir væru
lausir við búðaráp ogpinkla
á heimleið.