Ný vikutíðindi - 06.02.1970, Blaðsíða 4

4
NÝ VIKUTIÐINDI
saga
Framh. af bls. 7.
tuttugu mínútur yfir sjö. —
Tíu mínútum síðar fór mað-
urinn úr bílnum.
„Geturðu ekið mér á stað
inn?“ spurði Fredericks.
„Auðvitað get ég það“.
Þriðja gala var í Dayton,
sem er úthverfi Newports.
Leynilögreglumaðurinn fór
þangað með Terrcnce. Hann
hringdi dyrabjöllunni, og
ungur maður, rúmlega þrít-
ugur, kom til dyra. „Við ætl
um að hitta unga konu, sem
kölluð er Jerrý. Getið þér
hjálpað okkur?“
„Jerrý? Þér eigið við Ger-
aldine. Við vorum einmití
farin að liafa áhyggjur af
.Terry, konan mín og ég. Hún
hefur ekki komið heim síð-
an á laugardag. Komið inn
— gerið svo vel og komið
inn“, sagði hann.
Ungi maðurinn kvaðst
vera mágur Geraldine
Young. Eftir að hún skildi
við manninn sinn, hafði hún
búið hjá honum og konu
'hans, sem var systir hennar.
„Hvað hefur komið fyrir?
Slys?“ spurði hann. Freder-
icks sýndi manninum mynd
ina af líkinu, og hann þekkti
hana þegar. Hann hlustaði
hrærður á frásögn Ieynilög-
reglumánnsins af atburðin-
umf yrir utan krána.
„Konan mín er ekki
heima“, sagði hann, „þétta
hefur áreiðanlega mikil á-
hrif hana“.
Hann fylgdi Fredericks
og bilstjóranum upp i her-
hergi mágkonu sinnar. Þar
fundu þeir meðal annars
myndir af allmörgum ung-
um mönnum. „Skoðaðu það
nákvæmlega, Paul“, bað
leynilögreglumaðurinn „og
athugaðu hvort þú þekkir
ekki aftur farþega þinn frá
j árnbrautarstöðinni“.
Terrence gerði eins og fyr
ir hann var lagt. Honum var
sérstaklega starsýnt á eina
myndina. „Þetta er sá hinn
sami“, sagði hann, „ég þori
að veðja bílnum mínum um
það“.
„Ágætt“, sagði Fredericks
ákafur. Hann sýndi mágin-
um myndina. „Þekkið þér
hann?“ spurði hann. „Það
er mjög þýðingarmikið at-
riði. Hugsið yður nú vel
um“.
Maðurinn horfði á mynd-
ina. „Ég þarf ekki langan
umhugsunarfrest", sagði
hann fljótmæltur. „Þetta er
Cecil Cotton. Hann hefur
boðið mágkonu minni nokkr
um sinnum út. Það er ekk-
ert um það að villast.“
Hann sagði að Cecil Cott-
on ætti heima i Princeton í
Kentucky um 300 mílur frá
Covington.
Þetta sama kvöld héldu
þeir Gugel og leynilögreglu-
mennirnir Fredericks, Reed
og Collins til Princeton. 1-
búð Cottons var auð. Hann
hafði flutt burtu fyrir tólf
klukkustundum.
Húsráðandinn hafði enga
hugmynd um, hvert Cott-
on hefði haldið, en lögreglu-
mennirnir komust að þvi, að
eini ættinginn, scm hann
ætti, væri frændi i Indiana-
polis.
Gugel hringdi til lögregl-
unnar í Indianapolis, og á-
kveðið var að leynilögreglu
mennirnir Daniel Veza og
Herchil Plummer, skyldu
Iieimsækja frændann. Þeim
var sagt, að Cotton hefði
horfið og enginn vissi hvar
liann héldi sig.
Veza og Plummer hétu
því samt, að hafa auga með
íbúð frændans, en dagarnir
liðu án þess að nokkuð gerð
ist.
Loks 26. marz tilkynnti
lögreglan í Indianapolis Gu-
gel lögregluforingja, að nú
væri Cotton hjá frænda sín-
um.
Gugel brá skjótt við og
fór ásamt Fredericks, Reed
og Colins til borgarinnar.
Þeir fóru síðan ásamt
Plummer og Veza til íbúðar
frændans.
Plunnner hringdi dyra-
bjöllunni.
„Ég er vinur Cottons
yngra, sagði hann við þjón-
ustustúlkuna. „Ég hef heyrt
að hann sé í heimsókn
hérna. Hann verður áreiðan
lega glaður, þegar hann sér
mig.“ ’ .......
„Já, hann er hérna núna“,
sagði stúlkan. „Viljið þér
ekki gjörá svo vel að koma
inn ?“
Þeir létu ekki bjóða sér
jiað tvisvar, en þeir voru
ekki fyrr komnir inn í gang-
inn, en þeir urðu varir við
mann, sem reyndi að kom-
ast að bakdyrunum. Það
mistókst þó.
„Ég veit hvað þið viljið,“
sagði flóttamaðurinn. „Ég
drap Jerrý. Ég elskaði hana
af öllu hjarta. Hún var mér
allt. Hún lofaði að giftast
mér, en það var þegar ég
var búinn að sclja jörð
mina fyrir ellefu þúsund
dollara og ég hafði nóga
pcninga til þcss að eyða í
hana. Hún vildi skennnta
sér. Ég var fífl, og pening-
arnir eyddust. Ilver einasti
eyrir fór i það að gera liana
ánægða. Þegar þeir voru
búnir, neitaði hún jafnvel
að lala við mig. Hún sagðist
ekkert vilja með mig liafa
lengur — hún ætti sæg af
öðrum vinum. — Hún fór
oft út að skemmta sér, en
aldrei með mér. Ég varð vit
stola. Ég ákvað að myrða
hana. Ég hefði skolið hana
þegar í bílnum, ef hún
befði komið út og sagt upp
i opið geðið á mér, að al'lt
væri búið milli okkar. Ég
reyndi fjórum sinnum að
bafa samband við hana.
Enginn getur j)olað slikar
kvalir. Ég fylgdi henni eftir,
þegar hún fór að heiman
seinna um kvöldið. Ég lædd
ist á eftir henni og þessum
vini hennar. Ég hefði getað
drepið hana Iiundrað sinn-
um, en ég beið þar lil rétti
líminn var kominn, og það
var þegar þau ætluðu inn i
leigubílinn. Það var myrk-
ur úti og ógerningur fyrir
þau að þekkja mig. Þið skilj
ið, ég hélt ég myndi sleppa,
þangað til núna að ég sá ykk
ur hér við dyrnar.“
Byssan, sem Geraldina
Young var myrt með, fannst
í farangri Cottons.
Mál hans var tekið fyrir
rétt í maí 1949. Hann var
fundinn sekur um morð að
yfirlögðu ráði og dæmdur i
ævilangt fangelsi.
☆
-Hvor...?
Framhald af bls. 4
greiðslumanni, póstkröfu-
upphæðina, en Sigurður,
póstafgreiðslumaður, telur
Árna eiga cftir að greiða
scr póstkröfuf járhæðina.
Þannig kváðu málin
standa, samkvæmt upplýs-
ingum hæstaréttarlög-
manns, sem er jjessum mál
um kunnugur, samkvæmt
upplýsingum fulltrúa bæjar-
fógetans á staðnum. En báð
ir viðkomandi menn, Árni,
kaupmaður og fyrrverandi
alþingismaður, og Sigurður,
póstafgreiðslumaður og fyrr
verandi nazistaforingi, eru
svo velmelnir flokksmenn
stjórnarflokkanna að ekkert
má við málinu hrófla.
Er eitthvað hæft í þessari
sögu? Spyr sá sem ekki veit.
☆
-Kvikmynd
Framhald af bls. 4
„Víðfræg, afar djörf ný
bandarísk litmynd,.... —
Myndin hefur verið sýnd
við metaðsókn í Bandaríkj-
unum síðustu mánuði og hef
ur enn gífurlega aðsókn á
Bradway í New York. —
Bönnuð börnum innan 16
ára“.
Já, j)að má með sanni
segja að myndin er afar
djörf. Það er ekki nóg með
að um fjöhnargar samfarir
sé fjallað, beldur er þarna
ennfremur um blóðskönnn
að ræða og ástamök tveggja
kvcnna.
Fyrir fáeinum árum var
sýnd dönsk mynd í Laugar-
ásbíó, þar sem ein eða tvær
samfarir voru sýndar ó-
beint, og þá ætlaði alll vit-
laust að verða í blaðaskrif-
um og hneykslun. Nú virð-
ist hafa gengið svo fram af
siðapostulunum að þeir
segja ekki múkk, hvorki við
sýningu sænsku myndanna
— eins og t. d. „Ég er for-
vitin gul“ — né þessari.
Salt að segja finnst oss
þessi mynd einum of sóða-
leg, þótt ýmsir hafi gaman
— og jafnvel gagn — af að
sjá jafn hömlulausar ástrið
ur brjótast úl eins og í sum-
um senum þessarar myndar.
Annars er efniságri})
myndarinnar á þessa leið:
„Myndin er tekin i hinum
fögru fjallaliéruðum Brit-
ish Columbia í Kanada, og
hér býr Vixen. Hún er fög-
ur og íturvaxin kona með
gífurlega kynorku. Maður
hennar rekur þarna lítið
veiðimannahótel, en er auk
j>ess flugmaður, og flýgur
leiguflug ef á þarf að halda.
En eiginmaðurinn nægir
Vixen hvergi, þó Iiann síður
en svo afx-æki hana. Ilún er
i nánum kynnum við lög-
reglumann þarna í grennd-
inni „rauðstakk“, einnig
negra, einn vin bróður henn
ar, og svo auðvilað gerir
hún allt fyi’ir gesli þá, sem
j)arna koma. Vixen er dæmi
um óeðli kynlífsins, per-
sóna, sem finnst liún aldrei
fá nóg, gclur ekki fidlkom-
lega nægt bvölum sínum og
er all'taf að lcita á ný mið,
en finnur ekki j)að sem
vantai'. — Þó verst liún af
krafti, þegar negrinn ætlar
að taka hana með valdi, eft
ir að liún hefur ekki viljað
j)ýðast bann á ný, og það er
rnaður liennar, sem bjax'gar
lienni úr klipunni.
írlendingur einn, sem
j)arna kemur, í-æður eigin-
mann Vixen til að fljúga
með sig til San Francisco,
og Vixen ætl'ar að konxa
með. En Irlendingurinn ætl-
ar sér ekki lil San Francisco,
heldur ætlar liann að ná vél
inni á sitt vald og fljúga til
Kúbu. Hann fær talið negr-
ann unga til að lijálpa sér,
og þegar vélin er komin á
loft, á að fi'amkvæma ránið.
En þegar til kenxur liikar
negi'inn, og þrátt fyrir ósam
lyndi þeirra, tekst Vixen að
koma honxmx i skilning um,
að hvernig svo senx högum
hans sé nú háttað, biði hans
vart betra á Kúbu. Vélin
snýr því aftur til síns heima,
og Vixén heldur áfram sinni
fyrri iðju.“
v-
-Vatn
Framhald af bls. 1.
gildur sannleikur, þótt var-
ast beri það víða enda lítt
lystilegt til drykkjar á móts
við létt vín, sódavatn eða
aðra gosdrykki á flöskunx,
að ekki sé talað unx almenni
legan bjór.
Nú er svo konxið hér á
Suðurlandi, að verið er að
nytja berglindir ýmsar fyr-
ir þéttbýlin. Kostnaðarsam-
ar leiðslur hafa verið lagð-
ar frá tærum keldum hjá
Seljalandsfossi til Vest-
mannaeyja, og Þykkvbæing
ar fá valn langa leið úr berg
vatnslind, sem runnið hef-
ur undan sandsteinsbrekku
hjá Selalæk.
En nú liei-ixxa blaðafregn-
ir að vatnsbóli Reykvikinga
sé ógnað, sjálfum Gvendar-
brunnum. Ef satt reynist er
l)ér voði á fei'ðum fyrir alla
höfuðslaðarbúa, nema Bull
augavalnið reynist að sinni
nægilegt og ómengað, eða
aðrar ráðstafanir verði
gei'ðar.
Við liöfum hingað til
státað af hreinu og tæru
vatni og lofti — og er spurn
ing livort við höfum efni á
j)ví að spilla þessum eftii'-
lætiskoslunx, sem við höfum
fraxn yfir ýmsar þéttbýlar
þjóðir, ])ar senx vatn er ó-
di'ekkandi og jafnvel trén
deyja af ólofti.
Þegar noi'ska skáldið
Nordal Grieg dvaldi suður í
soraliila Asíuborgar,
dreymdi hann um svalar
bergvatnslindir norrænna
sveita. Þá orti hann hið
fi'æga kvæði sitt „Vand“. —
En þarna i Asiukránni gat
hann ekki sagt annað en —
eins og viðlag kvæðisins er:
— Tjenei’, en visky og soda!
Þrátt fyrir alla iðn- og raf
væðingu skulum við varast
að skenxma vatnið, sem við
di-ekkum: Verið getur að
unnt sé dð tappa það á
flöskur uppi á óbyggðum og '
flytja jxað í bæinn, því um
ófyrii'sjáanlega framtíð eig-
uhi við Islendingar nóg af "
góðu vatni fyrir okkur, en
á meðan það er ekki notað
í áfengt öl, þá skulum við
vona að það sé ómengað i
eldhúskrananum.
*
-Samdráttur
Framh. af 1. síðu.
samanburður á launum ann
arrar starfsstéttar, prest-
anna, og varð niðurstaðan
sú, að prestar, þar sem jxeir
eru tveir í prestakalli, skili
að hámarki tveimur mess-
unx á ári fyrir prestlaunin,
en fyrir önnur störf, —
skirnir, fermingar, gifting-
ar og jarðarfarir — fá prest
arnir greitt aukalega; og
nxai’gir þeirra eru svo fast
bundnir við aukastörf,
kennslu á vetrum en ferða-
lög á sumrum, að ekki er
hægt að fá jarðarfarir frarn-
kvæmdar nema á laugardög
um — og j)á eftir kennslu-
tima í skólum. Loks var það
ekki talið meira verk að und
irbúa flug yfir heimshöfin,
en ef embættislaunum prest
anna er deilt i t. d. þrjátíu
messur, þá fá þeir sem svar
ar tuttugu og fimm til þrjá-
tiu þúsund fyrir hvei'ja
nxessu.
Kaup hjá mörgum í senn.
Ekki skal gert litið úr
störfum flugmanna, presta