Ný vikutíðindi - 06.02.1970, Blaðsíða 7

NÝ VIKUTlÐINDI
7
morSingjanum. Þvi, eins og
Gugel lögregluforingi benti
á: „Ef morðinginn var af-
brýðisamur eiginmaður eða
elskhugi stúl'kunnar, livers
vegna skaut liann þá ekki
manninn einnig? Hann gaf
sér tíma til að skjóta fimm
skotum á konuna. Hann
hefði mjög auðveldlega get-
að skotið fylgdarmann lienn
ar líka“.
Schlosser og Fredericks
ræddu við veitingamanninn
i kránni, sem fórnarlamhið
og félagi hennar liöfðu kom-
ið úr.
„Ég hef aldrei fyrr séð
þennan náunga“, sagði
hann, „og það sama gildir
um konuna. Þau komu hing-
að klukkan hálf tvö, drukku
nokkra bjóra og fóru síðan
út. Ég heyrði skotin, en sá
ekki neitt. Alls ekki nokk-
urn skapaðan hlut“.
Schlosser leit í kringum
sig. Tveir eða þrír fylliraft-
ar voru þar inni, annars var
þar enginn. „Voru þessir
náungar hérna allan tím-
ann?“ spurði hann.
Veitingamaðurinn kink-
aði kolli.
„Nokkrir aðrir?“
„Uhu nei, á þessum tíma
sólarhrings er hér aldrei
margt um manninn.“
Aðeins einn þjónninn
hafði veitt manninum og
konunni athj'gli og gat gefið
nokkra lýsingu á náungan-
um. Hann skýrði frá því, að
hann, hipir þjónarnir og
veitingamaðurinn liefðu al'l-
ir verið innan dyra á meðan
skothríðin stóð yfir, og að
það hefði áreiðanlega liðið
mínúta þangað til þeir
þorðu að fara út til þess að
f
j=o
DÆGRADVÖL
REYNDU!
Statlu með hakið fast upp
að vegg, þannig að hælarnir
snerti vegginn. Taktu pen-
ing upp af gólfinu, án þess
að láta hælana losna frá
veggnum.
Stattu með háðar tærnar
jafn langt fram. Krjúptu á
lcné og reistu þig upp aft-
ur, án þess að neyta liand-
leggjanna eða hreyfa þig úr
sporum.
Klappaðu þér á ennið með
annari liendi og nuddaðu
magann með hinni.
Liggðu endilangur á hak-
ið með handleggina með-
fram hliðunum og láttu lóf-
ana snúa að þér. Stattu svo
upp, án þess að Iijálpa þér
með höndunum. Fyrst er
rétt að seljast upp og svo að
standa upp ef það tekst.
sjá, 'hvað við hefði borið.
Lögregluþjónarnir liéldu
til annarra veitingastofa í
nágrenninu. Mulloy í Emer-
ald Isle mundi cflir hrún-
eygðu slúlkunni, sem kom
þangað inn um álta-leylið á
laugardagskvöldið, og einn-
ig eflir manninum með glcr
augun.
„Ég þekkli þau alls ekki“,
sagði Mulloj% „ekki frekar
en þau þekktu hvort annað,
þegar þau hittust liér“.
Lögregl'umönnunum tókst
með eftirgrennslan að kom-
ast að því, hvar þau liöfðu
dvalið frá klukkan álta til
klukkan tólf á miðnætti, og
svo eftir klukkan liálf tvö.
„Hér er um hálfan ann-
an tíma að ræða“, sagði
Fredericks, „þau hafa á-
reiðanlega ekki verið á
göngu í þessu kalda og lirá-
slagalega veðri svo lengi“.
Þeim félögum datt í liug,
að ef til vill liefðu þau
skroppið til Covinglon í
Indiana eða Cincinnati í
Ohio, en stutt var lil hcggja
þessara slaða, Ef til vill
hefðu þau hitt einhverja
þar, sem myndu eftir þcim
eða hefðu þekkt þau. Þeir
byrjuðu í Covington, og cft-
ir nokkurn tima liöfðu þcir
upp á veitingamanni, sem
minntist þess að liafa séð
þau.
„Konan var sérstaklega á-
litleg“, sagði hann, „það cru
ekki margar hennar likar,
sem koma hingað“. Ilann
þekkti hana samt ekki, né
heldur manninn, sem var
með henni.
Sclilosser hélt áfram að
ræða málið við veitinga-
manninn i þeirri von, að
eitthvað af því, sem skotu-
hjúin höfðu talað um myndi
rifjast upp fyrir honum. Því
var þó elcki til að dreifa. En
allt i einu var eins og lifn-
aði yfir veitingamanninum.
„Biðið“ hrópaði liann. „Það
var eittlivað við manninn,
Liggðu flatur á hakið, með
handleggina krosslagða á
hrjóstinu. Rístu á fætur, án
þess að losa handleggina eða
nota olnhogana.
Leggðu korklappa á gólf-
ið, fimm fet frá þér. Farðu
á fjórar fætur. Gríptu svo
með annarri hendinni um
mjöðm þér. Siðan áttu að
heygja þig fram og taka
tappann með tönnunum.
Loks ristu upp aftur, án þess
að nota nema aðra höndina
þér til hjálpar.
ÉG ELSKA ÞIG.
Það er ekki gott að segja
hverrar þjóðar, menn kunna
að vera sem sýna stúlkunum
ástarhót. Spreytið þið ykk-
ur á því að segja til um, á
livaða tungur selningin „ég
elska þig4'
eftir.
er þýdd hér á
1. Ik Bemin You.
2. Te quiero.
3. Nui Konuou Aloha No
Oe.
4. Sas Agops.
5. Ani Ohev Osoch.
6. La Vas Lioubliou.
7. Kocham Cie.
8. Je t’aime.
9. Ti amo.
10. I love you.
HVE MARGAR DÖSIR?
Ef þú ert með stóra dós
með 5 litlum dósum innan
í henni og 2 mjög litlar dós-
ir innan í sérhverri litlu dós-
anna, hvað ertu þá alls með
margar dósir?
(Svör annai-sstaðar í blað-
inu.)
sem kom mér kunnuglega
fyrir sjónir. Ilann á vin
hérna í borginni, sem kem-
ur Jiingað oft, Leo Wooden.
Leo sagði jiessum náunga að
nefna nafn sitt, ef hann
kæmi liingað.“
Schlosser og Fredericks
fundu heimilisfang Wood-
ens í símaskránni og liéldu
þegar þangað. Hár maður
kom til djrra og var sýnilega
undrandi, þegar liann kom
auga á geslina. Hann hauð
þeim inn. Dyrnar inn i
svefnlierhergið voru opnar,
og þar lá maður endilang-
ur á rúminu, alklæddur. Það
var eittlivað i sambandi við
jakka lians, sem kom þeim
kunnuglega fjrrir sjónir.
Sclosser gekk heint til
verks. „Ilvaða maður ligg-
ur þarna inni? Er það vin-
ur yðar, scm ekki á lieima
hér í horginni?“
„Danni? Já, það er Danni,
hvað í ósköpunum viljið þið
honum?“
Lögreglumcnnirnir gengu
þcgar að dyrunum, og áð-
ur en manninum gafst timi
lil ]>ess að lireyfa sig, var
Schlosscr kominn að rúm-
inu og skipaði Iionum að
rísa upp.
Augu Danna voru hlóð-
hlaupin, og hendur hans
skulfu.
„Við erum frá lögregl-
unni,“ sagði Fredericks,
„viljið þér sjá skilriki okk-
ar?“
Danni handaði þreylulega
frá sér með hendinni. „Ég
veit að þið eruð lögreglu-
menn“, Ilann sló á enni sér
með fl'ötum lófanum. „Ég
cr meiri bölvaði bjáninn",
hrópaði Iiann.
„Ætlarðu að segja okkur
alll um skotárásina?“
„Á ég nokkurs annars úr-
kostar?“
„Nei“.
„Ég skal tala, en það er
ekki víst, að þið verðið á-
nægðir með frásögn mína,“
hyrjaði hann. „Þið haldið að
ég viti mikið, en það er
mesti misskilningur.”
„Segðu okkur fyrst það
sem þú veizt, síðar munum
við velta þvi fyrir okkur,
sem þú veizt ckki“.
Danni Shortl'idges gaf
skýrslu sína. Hann vissi að-
cins að konan hét Jerrý,
hann hafði aldrei séð liana
fyrr en í veitingakránni í
Newport. „Jerrý hafði orð á
því að liún vildi fara lieim.“
„Heim?“ skaut Fredericks
inn í. „Ilvert var það?“
„Hún sagði það ekki.
Jerrý lalaði ekki mikið um
sjálfa sig. Ilún hað mig hara
um að ná í bil, og svo ætlaði
hún að segja hílstjóranum
livert aka ælli. Þegar við
komum út að bílnum, var
eins og maður með skamm-
hyssu sprytti upp úr jörð-
inni. Hann skaut og Jerrý
fél'l. Þið lialdið að ég liafi
vilað að liún var liæfð, en
ég vissi það ekki. 1 sann-
leika sagt vissi ég ekki
nema ég liefði verið skolinn
sjálfur. Þið vilið hvernig
þetta er. Sumir hætla að
hugsa, og þannig var það
með mig. Ég gleymdi Jerry.
Ég gleymdi öllu, sem mér
hefur verið kennt um konur
og Iieiðursmenn. Ég liljóp,
liljóp eins liratt og fjandinn
sjálfur væri á hælunum á
mér“.
Lögreglumennirnir hlust-
uðu á liann og hristu liöfuð
ið. Danni horfði á þá með
grunscmd. „Ætlið þið ekki
að kalla mig lygara? Þið
ætlið þó ckki að segja að þið
trúið mér — af því að svo
vill til að ég segi sannleik-
ann“.
Fredericks brosti. „Gugei
lögregluforingi mun áreið-
anlega óska eftir að lieyra
sögu yðar, ef til vill oft.
Hann er i Newport i Kent-
ucky, en þetta er Coving-
ton í Indiana. Viljið þér
koma með okkur af frjáls-
um vilja? Við getum ekki
tekið yður með nema þér
samþykkið það sjálfur".
„O, ég kem með“, sagði
hinn grunaði maður og
stundi.
„Frásögn j'ðar getur ver-
ið sönn“, sagði Gugel hrein-
skilnislega, ])egar hann
hafði heyrt sögu Danna.
„Hún getur lika verið ó-
sönn; við munum kornast
að þvi næstu dagana. Þér
eruð grunaður um þátttöku
í morði. Ef þér óskið eftir
lögfræðingi þá getið þér
fengið hann“.
Danni Shortlidge afþakk-
aði að sér yrði fenginn lög-
fræðingur, og upplýsingarn
ar, sem hann gaf, voru held-
ur léttvægar. Hann hafði
ekki minnstu hugmynd um,
hver árásarmaðurinn gat
verið, og liann vissi ekkert
um Jen*ý nema nafnið, og að
liún var fráskilin.
Newport var ekki stór
bær, en samt var bersýni-
legt að falleg kona gat horf
ið þar sporlaust í eina eða
tvær vikur án þess að nokk-
ur saknaði hennar. Einkum
þegar það var fráskilin
kona, sem átti enga fjöl-
skyldu.
Mynd var tekin af líkinu
og hún "*rð sem líkust þvi
er kon, laut að hafa litið
út. Þessi mynd var siðan
sýnd öllum strætisvagnabíl-
stjórum og leigubílstjórum.
Enginn strætisvagnastjór-
anna kannaðist við hana
meðal farþega sinna, en
cinn leigubílstjóri, Paul
Terrence, skoðaði myndina
nákvæmlega og sagði síðan
mcð áliyggjusvip: „Ég hef
séð hana einhvers staðar áð-
ur. Ef til vill hef ég ekið
henni i hílnum minum.
Ivannske hef ég setið á
hekknum á móti henni i al-
mcnningsgarði. Ef til vill.“
Hann þagnaði skyndilega
og glampa brá fyrir i aug-
um lians.
„Auðvitað, nú veit ég það,
Paul gamli gleymir ekki
andlitum, sem hann hefur
séð. Þú vilt vita, hve oft ég
hef séð hana? Fjórum sinn-
um. Þú vilt fá að vita hve-
nær? Á Iaugardagskvöldið“.
Um klukkan sex á laugar-
dagskvöld ók hann manni
frá járnbrautarstöðinni að
ákveðnu húsi við Þriðju
götu. Þegar þeir komu
þangað, hað farþeginn bíl-
stjórann að hringja dyra-
hjöllunni og spyrja um
Jerrý. Ilann átti að segja
lienni, að maðurinn úti í
hílnum vildi tala við hana.
Terrence gerði eins og fyr
ir liann var lagt. Brúneygð
slúlka í baðslopp kom til
dyra og hlustaði á hann.
Síðan kipraði hún saman
varirnar og sneri inn í hús-
ið án þess að segja orð. Fjór
um sinnum þetta sama
kvöld knúði Terrence dyra
fyrir farþega sinn, og fjór-
um sinnum neitaði konan
að hitta hann. Síðasta heim
sóknin var um klukkan
Framh. á 4. síðu.