Ný vikutíðindi - 01.05.1970, Síða 3

i'T? VmUTf*>TNT>!
og langömmum þeirra, sem
var svo híédræg og sérlund-
uð að Ilarriet og Leslie find-
ist ástæða til að hafa orð á
þvi. Amma þeirra, Garolina
Smith, sem er ]>ó arfgjafi
þeirra að einum fjórða, og
þvi heimingi nær þeim en
Eliza, sem var það að ein-
um áttunda, er sérlega
félagslynd kona. Á sjötugs
aldri, eftir að hafa verið
ekkja i nokkur ár, byggði
hún nýtt hús í Laconia, þar
sem hún tekur fólk i fæði —
ekki einungis vegna pening-
anna, heldur einnig af því
að hún ann tilhreytingu og
er mannblendin að eðlisfari.
Hverjum sálfræðingi mun
liggja ]>að i auguin uppi, að
stæling á Leslie og Ilarriet,
ásamt daglegri þ júlfun, auk
þéss'ára uppáhalds ættar-
lyndiseinkunnar, liefur hafi
miklu meiri áhrif en erfðir
í þá áll að framleiða þá teg-
und af feimni, sem er öllum
Sfniths-börnunum sameigin-
leg. Þessi niðurstaða leiðir
af sér regl'ur, sem geta kom-
ið að haldi á öllum sviðum
þárnauppeldis.
Fyrri reglan er sú, að ef
þú villt að hörn þín temji
sér einhverja sérstaka fram
komu, þá skaltu gefa þeim
fyrirmvndina með eigin
hegðan. Flest hörn vilja líki
ast foreldrum sínum og gera
sér þess fulla grein. Og jafn-
vel þótt þau geri sér ekki
grein fyrir því, þá taka ]>au
óafvitandi upp marga af
háttum foreldra sinna, öll
þftJslíð^m.
Önnur reglan er sú, að sjá
um að hörnin temji sér að
íilaðáldri þá hegðun, sem
við ætlumst til að verði
þéim eiginleg. En þess her
að minnast, að ]>essi regla
er tvígild. Hverskonar Iiegð-
un, sem er æfð að staðaldri
og sem verðuir okkur til tál-
munar þegar til lengdar læt
ur, gerist alveg jafn-rótgró-
in og hin, sem verður okk-
ur til góðs, sé hún ástunduð.
Vaninn Ieiðir til ágalla ekki
siður en ágætis.
Sú fyrirmynd, sem Leslie
og Harriet hafa gefið i dag-
legu l'ifi, er ekki sú tegund
af félagslyndi út á við, sem
al'liir foreldrar ætlu að
leggja áherzlu á, þegar þau
verða þess vör, að barni
þeirra hættir til of mikillar
hlédrægni. Hin mikilsmetna
þátltaka Smiths-hjónanna í
félagslifi samhorgara sinna,
á frekar rætur sinar að
rékja til ágætra pea-sónu-
legra eiginleika þeirra, svo
sem áreiðanleiks og áhyrgð-
artilfinningar, heldur en
mannblendni. Þessi lyndis-
einkunn foreldranna dylst
ekki börnunum, og ]>au aka
seglum á sama hátt.
Feður og mæður geta ver-
ið til fyrirmyndar um félags
lyndi, sem hörnin geta ekki
lokað augunum fyrir, án
þess að fara út i neinar gön-
ur. Drengur eða stúlka, sem
hefur tamið sér hlédrægni,
mun fá ógeð á óvenjulegu
og utangátta masi, sem er
svo

jafnvel barninu dylst ekki.
Hvers konar framkoma,
sem foreldrarnir temja sér,
mun hjálpa þeim til að not-
færa sér reghma um dag
lega þjálfun barnsins á þvi
sviði. Meira að segja, þá er
því þannig farið, að fram-
koma okkar leiðir venjulega
til samstarfs við börnin,
sem þá veitir þeim rétta
þjálfun, hvort sem' við vit-
um af því eða ekki. Ef við
gerum oss ekki fulla grein
fyrir því, hvaða marki við
stefnum að, i hverju ein-
stöku tilfelli í uppeldisvið-
leitninni, ]>á er hætta á að
þjálfunin beinist að miklu
leyti i ranga átt.
Ef Leslie og Ilarriet gerðu
sér dálítið meira far um að
Iáia börn sín kvnnast fólki
utan fjölskyldunnar, þá
myndi árangurinn fljótt
koma i ljós i þvi, að þeim
veittist auðveldara að um-
gangast annað fólk. Jafnvel
í sveitinni, þar sem þau eiga
heima, og þar sem nágrann-
arnir eru ekki ýkja margir,
gæti Smiths-hjónin oflar
hoðið fólki til sin á kvöldin,
og þau ættu að gera meir
að þvi að taka börnin með
sér á samkomur og fundi.
Sunnudagaskólinn, sem
Smiths-börnin sækja reglu-
lega, gefur umgéngisþj álf-
un, sem drengir og stúlkur
nú á dögum hafa minna af
að segja en áður. Á hinn
hóginn eru það svo margir
unglingar, sem sækja kvik-
myndahús nær daglega nú
á dögum, að ég á bágt með
að vera ekki á sama máli og
Leslie, þegar hann lýsir ánd
úð sinni á „bió-sýki“ barna
sinna. Engu að siður held ég
að börn hans kynnu jafnvel
að hafa eitthvert gagn af að
fara oftar í bíó en þau gera.
Þjálfun hvers barns ætti á-
vallt að miðast við hinar
sérstæðu þarfir þess og
kringumstæður. Fyrir börn,
sem hafa tilhneigingu til ó-
framfærni og lifa í fámenni,
er það góð æfing að koma
þar sem mannsáfnaður er.
Kvikmyndahús i stórhorg-
um eru öllu vafasamari
samkomustaðir í þeim til-
gangi að venja fólk af ó-
framfærni. Yfirleitt eru það
ekki staðir þar sem kunn-
ingjar hittast og heilsast,
eins og í þorps- og sveitabió-
um. Það er of auðvell fyrir
feimið og óframfærið barn
að laumast inri eitt sér, án
þess að vekja á sér neina
eftirtekl og eyða þar tveim
ur stundum í lieimi ævin-
týra og drauma. Móðir borg
arharnsins ætli að l'eggja á-
herzlu á, að ef það fer í
kvikmyndahús þá sé það í
félagsskap leikbróður eða
leiksystkina. Þvi fjörugri
sem félagsskapurinn er því
betra fyrir barnið.
Athafnaieysi það, sem
fylgir hinum „tilbúnu“
skemmtunum, svo sem kvik
myndum útvai’pi eða lestri
bóka, ætti ávallt að hæta
upp með atliafnaleikjum
SYRPAN
wwuwwvwwvwv

Hættulegt hom. - Bílastæðaskattur.
Stríðsfrétt. - Ósannað sakleysi.
Ef sumir vissu... - Milljónir Flosa.
Hornið á Vonarstræti og Lækjar-
götu i Rvik er að verða stórhættu-
legt, síðan Hafnarfjarðarstrætisvagn-
arnir hafa þar stoppistöð. Eru þeir
staðsetlir alveg við horn Vonarstræt-
is, þannig að bílstjórar, sem aka aust-
ur Vonarstræti og ætla gfir Lækjar-
götu sjá ekki til umferðar, enda hef-
ur oft legið þar við árekstrum af þess-
um völdum.
Lögreglan gengur hart eftir þvi
þessa dagana að einkabílar taki
ekki upp bílastæði strælisvagnanna og
er ekkert nema gott um það að segja.
En einhversstaðar verða vondir að
vera eins og þar stendur ...
Annars eru vandræði með bítastæði
að verða stórvandamál hér í borg.
Þeir, sem erindi eiga í miðborgina eru
allsstaðar hraktir í burtu með bíla
sína.
Það vantar ekki, að bítaeigendur eru
þrautpíndir með hækkandi benzín,
hækkandi Trgggingum, tollum og
sköttum, þótt svo ekkert tillit virðist
vera-iekið til hagsmuna þeiiwá* .-nuiiu
Stórkostlegasta stríðsfrétt ársins var
á forsiðu Morgunblaðsins s. I. sunnu-
dag, þar sem skgrt var frá því, að tvær
egypzkar sprengjuftugvélar hafi verið
skotnar niður af ísraelskum orrustu-
þotum, eflir að þær egypsku höfðu
unnið það afrek að drepa 30 kindiir.
Um mannfall var ekkcrt getið!
1 yfirlýsingu Sigurðar A. Magnússon
ar í dagblaðinu Vísi kemur það fram,
að Sigurður var alls ekki i hópi óróa-
segja i Menntamálaráðuneytinu
eins og allir héldu, heldur var hann
aðeins staddur þar sem blaðamað-
ur(!)
En einhvern vegin finnst okkur þo
yfirlýsingin missa marks, þegar Sig-
urður lýsir þvi yfir, að hann hafi
verið farinn „áður en lögreglan var
farin að egna unga fólkið til and-
spyrnu„.(H)
Hann skyldi þó ekki vera hlyntur
málstað óróaseggjanna.
EF SUMIR VISSU ...
Tengdamóðir konu nokkurra hélt
að tengdadóttirin hefði haldið fram
hjá manni sínum, en sú gamla gat ekki
sagt syni sínum frá því í einrúmi, svo
að hún raulaði þetta fyrir munni sér
svo hann og fleiri heyrðu:
Ef sumir vissu um suma
það, sem sumir gera við suma,
þegar sumir eru frá,
þá væru sumir ekki við suma
eins og sumir við suma,
þegar sumir eru hjá.
Benedikt Árnason leikstjóri, kom til
Flosa Ólafssonar, leikara, um daginn.
rétt fyrir lokunartíma í verzlunum
og spurði hann, hvort hann gæti ekki
lánað sér þúsund kall til morguns,
J .* . J V j > > * .k. •* Á i * V.1 | t ri I ptj | * i. J ... ! - j A
hann þurfti dð skreppa i' „Ríkið".
„Alveg sjálfsagt, Benni minn,“ svar-
n a<fiMw mx 4mm «stwd-.....
inni.
Benedikt fór síðan í „Ríkið“ og bað
um eina viský og eina rauðvín og rétti
afgrciðslumanninum síðan ávísunina.
Þvi miður; þessu get ég ekki skipt,“
sagði hann.
„Nú, hvað er að?“ spurði Benedikt.
„Ávísunin er upp á fjórar milljónir",
svaraði afgreiðslumaðurinn.
Benedikt tók á i’ás til Flosa aftur,
því tíminn var naumur og mikið lá
við.
„Nú, hvað er þetta?“ segir Flosi
þegar Benedikt kom aftur. „Eg hlýt
að vera eitthvað ruglaður."
Svo skrifaði hann aðra ávísun i
snarheitum.
Benedikt slapp inn með hana rétt
fyrir klukkan sex og rétti hana yfir
borðið.
„Jæja, þá getið þið vonandi skipt
þessari,“ sagði hann.
„Nei, það get ég ekki,“ svaraði af-
greiðslumaðurinn. „Þessi ávísun er
upp á eina milljón!“
HRUND.

við önnur börn. Sú reynsla,
sem ég hef fengið við eigin
uppeldisstofnun, hefur sýnt
mér þann árangur, sem
næst með góðum félagsskap
og leikjum. Næstum því öll
ung börn, sem koma á leik-
völl eða i leiksal með öðrum
börnum, fer hrátt að langa
til að vera með i Ieiknum.
Barnið, sem i fyrstu virtist
óframfærið og hlédrægt að
eðlisfari, gerist á skömmum
tíma öruggur þátttakandi og
öðlast þannig hið nanðsyn-
lega sjálfstraust til að vera
slöðu sinni vaxið i nýju um-
hverfi meðal nýrra félaga,
þar sem það hefur náð svo
góðum árangri í þessu um-
liverfi og meðal þessara fé-
laga.
Ef sú ánægja, sein barnið
sér önnur börn hafa af leikj
um og félagsskap, nægir
ekki lil þess að koma lil að
gjörast virkur þátttakandi,
þá ættu foreldrarnir að ýta
undir. Litilslittar uppörvun
frá móður eða föður er oft
nægjanleg. En ef það dug-
ar heldur ekki, þá ætlu for-
eldrar óframfærinna harna
að krefjast þess, að þau taki
þátt í leikjum, og hvers kon
ar félagsskap í skólanum,
sem stendur þeim lil boða.
Að sjálfsögðu ber að forð-
Framli. á bis. 5