Ný vikutíðindi - 08.10.1971, Blaðsíða 4

4
NÝ VIKUTÍÐINDI
* Banabiti
Framh. af bls. 3.
þjóðhöfðingja beið við það
hnekki.
NÚ SAT Lúðvík við skrifborð
sitt og var að kynna sér teikn-
ingar af nýju óperuhúsi. Þegar
hann sá Lolu, opnaði hann bet-
ur augun. Hann hafði sex tugi
ára að baki, en á yngri árum
sinum hafði hann verið róm-
aður vegna karlmannslegs og
myndarlegs útlits. En veður-
barðir andlitsdrættir hans
minntu fremur á bónda en þjóð
höfðingja.
Lolu varð litið þangað, sem
hann horði. Treyjan hennar
hafði rifnað í átökunum við
vörðinn, og annað brjóstið var
næstum nakið.
Lola var ráðagóð eins og
venjulega og notfærði sér þetta
tækifæri — hún greip skæri,
sem voru meðal áhalda á stóru
skrifborðinu, og klippti rifrildið
af treyjunni burt...
Kóngurinn féll aftur á bak
í stólnum af undrun.
Það þarf ekki að taka það
fram, að Lolu var veitt einka-
samtal við kónginn. Kvöldið
eftir hóf hún að starfa hjá Kon-
unglega leikhúsinu samkvæmt
samningi, en hlutverk hennar
var að dansa milli þátta í leikn
um „Bergnumdi prinsinn“.
Undir eíns og eitthvert verk-
efni hafði fangað hug Lolu,
hvárf henni allt hik. Þar sem
hjarta hennar var orðið kalt
gagnvart ástinni vegna dauða
Dujarier, stefndi hún að öðru
markmiði: fé og frægð. Og hún
einsetti sér að ná tangarhaldi
á kónginum.
Samtal þeirra hafði sannfært
Lúðvík um, að Lola var engu
síður gáfum gædd en líkam-
legri fegurð. Það vakti honum
undrunar, þegar hún skýrði
honum allrækilega frá þeirri
spillingu, sem myndazt hafði
innan ríkisstjórnarinnar vegna
klerkavaldsins. Hún kvaðst
hafa komizt að mörgu, í sam-
bandi við stjórnmál, gegnum
kunningsskap sinn við Georg
Sand í París; en lýðveldissinn-
ar söfnuðust oft saman á kvöld-
in í viðhafnarsal hans.
Kóngurinn hlustaði á Lolu
sem bergnuminn. Af vörum
þessarar konu sannfærðist hann
um sviksemi ráðherra sinna, og
sérstaklega Karls Abels baróns,
forsætisráðherra. Hugmyndin
um lýðveldi eggjaði hug hans.
Og samkvæmt ráðleggingum
Lolu, tók hann að koma sum-
um kenningum í framkvæmd,
klerkunum til ótta og gremju.
Eitt kvöldið fékk Lola heim-
sókn í litla húsið sitt í There-
siengötu, en hús þetta var gjöf
frá hinum þakkláta konungi og
átti að duga þangað til búið
væri að reisa henni höll í ítölsk
um stíl.
Þessi gestur var Abel barón
í eigin persónu; hann var þung-
búinn og framkoman frekjuleg.
Lola spurði af öllum þeim
þokka, sem henni var áskapað-
ur og áunninn: „Hverju á ég
að þakka það, að þér sýnið mér
þann heiður að heimsækja
mig?“
Abel barón svaraði: „Ég er
hingað kominn til að bjóða yð-
ur fjórar milljónir franka.“
„En hvað það er fallega hugs-
að!“ Hún brosti sætt og beið
þess að hann útskýrði þetta
nánar.
„Ég hef einnig talað við Maat-
ernich prins í Austurríki um
yður...“
„Ég hef heyrt minnst á prins-
inn,“ svaraði Lola. „Hann er
vel þekktur fyrir, hversu snjall
hann er í að bæla niður ýmsar
frelsishugmyndir.“
Forsætisráðherrann hélt á-
fram: „Prinsinn hefur allra náð-
arsamlegast samþykkt að sæma
yður titlinum „prinsessa.“
„Nei, — en hvað það er fall-
ega gert af honum!“ sagði Lola
frá sér numin.
„En það eru viss skilyrði . ..“
„Og hver eru þau?“
Baróninn pírði augun, og
slægðarsvipur kom á andlit
hans.
„Það hefur verið tekið eftir
því, að þér hafið mikil áhrif á
konunginn.“
„Það gleður mig, að þér skul-
uð hafa tekið eftir því. Hann
er indæll, finnst yður ekki?“
„Allt það, sem við æskjum
af yður til endurgjalds fyrir
þessar fjórar milljónir og prin-
sessutitilinn, er samvinna yðar.
Við ætlumst til, að þér fáið
kónginn til að gera aðeins það,
sem ráðherrarnir leggja til, og
gefa upp á bátinn allar þessar
kjánalegu hugmyndir um lýð-
ræði.“
Eftir andartaks umhugsun
svaraði Lola: „Boð yðar er
mjög höfðinglegt, Abel barón.
En ég vil ráðgast við kónginn
áður en ég tek lokaákvöi-ðun.“
Það hljóp reiðiroði í andlit
gestsins.
„Eigið þér við. að. þér szilif}
að segja Hans Hátign frá þess-
ari litlu heimsókn minni?“
Lola kinkaði kolli. „Einmitt.“
— □ —
HANN endurheimti aftur
stillingu sína, yppti öxlum og
mælti: „Þá tek ég til minna
í'áða og segi honum, að þér
ljúgið. Þér hafið engar sann-
anir. Þá standa mín orð gegn
yðar.“
„Við sjáum nú til,“ anzaði
Lola, og reis djarflega upp af
stólnum. Síðan klauf hún hengi,
sem var í dyragættinni, og kall-
aði inn í hitt herbergið: „Hvort
okkar takið þér trúanlegt, kæri
Lúðvík?“
Dyrahengið sviptist betur til,
og baróninum til mikillar hrell-
ingar stóð sjálfur kóngurinn að
baki þeirra. Nú skildi Abel, að
Lola hafði með spurningum sin-
um fengið sig til að opna hug
sinn.
Lúðvík kóngur gekk nú fram
og mælti: „Barón. Svar yðar
kennir mér að snúa aldrei baki
við nýju kenningunum mínum.
Lola hefur sagt mér sannleik-
ann um ykkur alla. Ég tek
mest mark á ráðleggingum
hennar.“
Baróninn kallaði nú upp yf-
ir sig í óstjórnlegri reiði: „Þá
er HÚN kóngurinn!"
Eftir þetta atvik var barón
Abel þegar í stað vísað úr em-
bætti, og þar með missti klerka-
dómurinn vald sitt yfir mennta-
málunum. Eftirmaður hans var
lýðræðissinni eins og flestir
hinna ráðherranna. Fylgjendur
klerkavaldsins fylltust ofsareiði
og tóku að rægja Lolu sem
mest þeir máttu, komu af stað
alls konar slúðursögum, sem
áttu að sverta hana í augum
alls heimsins. En aðrir hópar
dáðu hana sem frelsishetju Bav-
aria og fyrirsvarsmann alþýð-
unnar. En til allrar óhamingju
voru sjötíu hundraðshlutar í-
búanna í Bavaria fylgjandi
klerkavaldinu.
Það var mikil ólga undir
niðri, og hún jókst eftir þvi
sem þegnunum þótti gamli kóng
urinn gera meiri og meiri „vit-
leysur“ vegna konunnar, sem
þeir gáfu viðui'nefnið „hóra
kóngsins“.
— □ —
ALLT sitt líf lagði Lola sig
fram um að veita hinum hrjáð-
ari í þjóðfélaginu liðsinni sitt.
Ef til viil átti þetta rætur sínar
að rekja til hinna dapurlegu
bernsku- og æskuára hennar,
sem hún vildi ekki láta neinn
vita um, og skrökvaði því jafn-
an til um uppruna sinn. En i
kappi sínu við að hjáipa al-
múganum í Bavaría, gleymdust
henni hin viturlegu orð sem
skáldið Balzac hafði einu sinni
skotið að henni: „Varið yður
á almúgamanninum, Lola.
Hann getur átt það til að snú-
ast gegn og leggja að velli þann,
sem vill leiðbeina honum.“
Einn góðan veðurdag, þegar
hún gekk frá húsinu sínu og
hugðist fara í skemmtigöngu
með litla hundinn sinn, komst
hún að sannleika þessara orða
skáldsins. Þótt hundurinn væri
meinlaus, gerði hann mikið af
því að gelta og urra. Þegar
þau gengu fram hjá vörukerru
einni, gerðist rakkinn forvitinn
um þá hluti, sem ökumaðurinn
var að bera af kerrunni, og
hljóp þangað.
Maðurinn var ekki laus viö
að vera hræddur og hörfaði lit-
ið eitt undan, og hundurinn tók
undir eins eftir því og sleppti
út úr sér lágu urri. Lola flýtti
sér að segja manninum, að
hundurinn væri alveg meiniaus,
en maðurinn greip svipu úr
vagninum og sló til hundsins,
sem vældi amátlega og hljóp
að fótum Lolu.
Lola reiddist og greip svip-
una úr hendi mannsins og slo
hann högg. Á örstuttri stundu
hafði hópur fólks safnazt sam-
an utan uin þau, og einhver
æpti: „Niður með hóruna!“
Skæðadrífa af smásteinum
rigndi yfir Lolu. En hún var
hin rólegasta, opnaði veski sitt
og tók upp úr því skammbyssu.
L'að féll þögn yfir hópinn um-
hverfis hana.
„Sá, sem kastar næstur steini
í mig,“ sagði hún stillilega, „er
dauðans matur. Hver vill verða
til þess?“
Hún gekk fram. Hópurinn
tvístraðist eins og Rauðahafiö
yfir Móses, og Lola og rakkinn
hennar héldu leiðar sinnar ó-
áreitt.
Lola gleymdi þessu atviki
fljótlega, en Lúðvík konungur
taldi þetta dýi'mæti sitt vera
í hættu og hafði af því áhyggj-
ui'. Þess vegna stofnsetti hann
sérstaka vai'ðsveit handa Lolu.
Voru það tuttugu háskólastúd-
entar. Fólkið í Bavai'ian kallaði
flokk þennan „karlbúr hórunn-
ar“.
Ýmsar ófagrar sögur bárust
um Munchen — sögur um hið
ótrúlegasta svalllíf Lolu og
varðmanna sem átti að fara
fram í veiðikofa kóngsins og í
Bruckenau-höllinni. En þessar
sögur voru uppspuni. Lola
dansaði einungis stöku sinnum
fyrir piltana, hún var reyndar
svo léttklædd að lítið reyndi á
ímyndunarafl þeirra. En kóng-
urinn var alltaf nærstaddur,
enda var þetta í hans þágu gert.
Fólkið fylgdist vel með bygg'-
ingu hallarinnar hennar Lolu.
Herbergin voru fjörutíu og mik-
ið um alls konar íburð. Þegar
Lola bað kónginn um einhvern
titil, skipaði hann ráðherrum
sínum að gera hana að „barón-
essu Rosenthal“, og umráða-
svæði hennar var hérað með
tvö þúsund íbúum. Eftir þetta
mátti segja að Lola dansaði á
Óskum í
að ráða
múrar* i trésmiði
og verkamenn
M BREIÐHOLT hf.
LÁGMÚLA 9 - SÍMI81550

gígbarmi — eins og ástatt var
í heiminum.
— □ —
ÞAÐ var gott og hlýtt veður,
vordaginn, þegar byrjaði að
krauma alvai’lega i gígnum.
Lola sat í garðinum sínum,
og var að lesa síðustu skáld-
söguna hans Dumasar, þegar
þjónn kom hlaupandi til henn-
ar og sagði henni þær fréttir,
að vagn kóngsins væri á leið-
inni.
Undir eins og Lola sá þann
gamla, vissi hún að eitthvað
var að. Hann var hattlaus og
snöggklæddur.
„Lúðvík, hvað er að?“ kall-
aði hún upp og hljóp á móti
honum.
„Þú verður að fara,“ mælti
hann þaninni röddu. „Þú verð-
ur undir eins að flýja að landa-
mærunum."
„Fara? Af hverju þá?“ spurði
hún.
„Það má engan tíma missa.
Þeir eru á leiðinni hingað . . .“
„Þeir hverjir?“
„Stúdentarnir frá háskólan-
um,“ útskýrði hann. „Þeir
æddu um í morgun, vopnaðir
byssum.“
„Ég skil þetta ekki. ..“
„Það er talað um, að bylting
sé í undirbúningi. Ég hef getað
rakið það til stúdentanna, og
ég fyrirskipaði að láta loka há-
skólanum til að kæfa þetta í
fæðingunni. En nú er ég búinn
að sjá, að ég ræð ekki við þá.
Tveir af lögreglumönnum mín-
um hafa verið drepnir. Þú verð-
ur að hafa hraðann á. Vagninn
minn bíður eftir þér til að
flytja þig burt af hættusvæð-
„ mil2 sovrrr^T
xnu.
„Er ég þá í hættu?“
Hann laut höfði til samþykk-
is. „Þú ert það sem þeir sækj-
ast eftir. Það var auðheyrt að
þeir voru blóðþyrstir, þegar.
þeir æptu: „Niður með hóruna!“
Ég get ekki hugsað til, hvað
myndi ske, ef þeir næðu í þig,
kæra Lola.“
„Ég er óhrædd,“ svaraði hún.
„En ég er hræddur um þig.
Mér hefur verið ráðlagt að láta
þig fara úr konungsríkinu. Þín
vegna, okkar beggja vegna,
fannst mér að ég yrði að undir-
rita þá tilskipun.“
í þessu kom Berk, foringi
varðmanna Lúðvíks, og sagði
lafmóður: „Frú, það er fjöldi
fólks á leiðinni hingað frá Bak-
er-stræti!“
„Fljótur nú!“ æpti Lúðvík.
„Segið ökumanninum mínum
að fara með vagninn í skjól i
garðinn. Barónessan verður að
flýja yfir bakgirðinguna!“
— □ —
EFTIR að varðsveitarforing-
inn var farinn, tók kóngurinn
um báðar hendur Lolu. Hann
varð snortinn; hann sá tár i
augum hennar og sagði blíð-
lega: „Ég á eftir að sakna þín.“
„Ég á eftir að koma aftur,“
snökkti hún.
Nei. . riei, þú mátt aldrei
koma aftur til Munchen. Ég
leyfi þér ekki að hætta þannig
lífi þínu. Ég er búinn að opna
reikning með þínu nafni í Roths
child-bankanum, og þú færð
þinn lífeyri. í hjarta mínu hef-
ur mér alltaf fundizt þú vera
fremur dóttir mín en ástmær.
En þegar þú hugsar til mín,
gerðu það þá með hugarfari
hinnar síðarnefndu.“
Lola brosti.