Ný vikutíðindi - 17.03.1972, Blaðsíða 2

2
NÝ VIKUTÍÐINDi
NÝ VIKUTÍÐINDI
Útgefandi og ritstjóri:
Geir Gunnarsson.
Ritstjórn og auglýsingar
Skipholti 46 (vesturgafl)
Símar 26833 og 11640
(prentsmiðjan). Pósth. 5094.
Prentun: Prentsm. ÞjóOviljans
Setning: FélagsprentsmiOjan
Nætnrgreiði
Gleöisaga eftir Waldo Frauk
Gamla fólkið og
nýja stjórnin
Eitt af fyrstu verkum
nýju stjórnarinnar var að
hækka ellistyrkinn, enda
ekki vanþörf á; hann var
grátlega lágur, og er raunar
enn. Spáði þetta góðu um
velvilja valdliafanna til
gamla fólksins og þótti svo
drengilega gert, að stjórnin
hlaut vinsældir af, enda
þótt enginn vissi hvaðan
þessi auknu útgjöld úr rík-
iskassanum áttu að koma.
En Adam var ekki lengi í
paradis. Nú hefur það kom-
ið í ljós, að stórliækka skal
skattana á gamla fólkið svo
mjög að manni blöskrar.
T.d. hækkar tekjuskattur og
útsvar á hjón með ellilaun,
ef maðurinn fær 60% eftir-
laun, úr kr. 17.500 í kr. 40.-
200.-, eða um 130%. Og
ekkja, sem fær 250 þús. kr.
i ellilaun og 50% makabæt-
ur, þarf nú að horga yfir 40
þús. kr. í tekjuskatt og út-
svar, en áður rúmar 27 þús.
kr.
Það má þvi segja, að það
komi úr hörðustu átt, þegar
stjórnin, sem sýndi sig í
því i byrjun, að rétta vinnu-
lúnu og öldruðu fólki, sem
búið var að slita sér út og
búa í haginn fyrir yngra
fólkið, líknandi hjálpar-
hönd með hækkandi elli-
launum, skuli nú ætla að
skattpína það.
Þetta eru síður en svo fal-
legar aðfarir, enda myndi
stjórnin tæplega fá meiri-
hluta þingmanna, ef gengið
væri til kosninga i dag.
Skattalöggjöfin nýja hef-
ur frá upphafi verið endem-
is handvömm, og er þetta
eitt dæmi af mörgum um,
hversu meingölluð hún er.
Ef allur ferill stjórnarinn-
ar ætlar að verða á þann
veg, sem hann hefur verið
hingað til, bæði i skatta-
löggjöfinni og fleiri málum,
þá ættu heiðarlegir þing-
menn, sem hana hafa stutt,
að greiða atkvæði með van-
trausti á hana og fá aðra
og hæfari menn i ráðlierra-
stólana.
Það hefur aldrei verið
siður góðra drengja að nið-
ast á gömlu eða vanheilu
fólki, heldur liðsinna þvi
eftir megni. En svo virðist
ist sem eftir stuttan valda-
tíma ætli þetta að verða eitt
af aðalsmerkjum núverandi
stjórnar, einkum af þvi að
i byrjun gaf hún tilefni til
að annrs væri af henni að
vænta.
NÓTTIN var eins og heitt
vín. Taskan hans var létt. Þeg-
ar hann kom út úr litlu járn
brautarstöðinni, forðaðist hann
burðarmanninn og stóra bílinn
frá eina gistihúsinu þarna í
grendinni, sem stóð niðri á
stöndinni, fjórar mílur í burtu.
Ég ætla að ganga. Hann þráði
nóttina. Hann vildi ekki loka
sig inni í leiðinlegu hótelher-
bergi, þar sem sumarnóttin
yrði lokuð úti og ekkert yrði
nema svefn.
Að sofa þetta yndislega júní-
kvöld! Fuglarnir sungu glað-
vakandi í trjánum yfir höfði
hans. Eldflugurnar líktust glitr
andi stjörnum. Og á himninum
skinu stjörnurnar eins og eld-
flugur.
Þegar hann kom loksins
auga á gistihúsið milli trjánna,
þótti honum leitt, að göngu-
ferðin var á enda. Trén seiddu
hann til sín. Þau luktu hann
örmum og vildu halda honum
kyrrum. „Hví ekki að hvíla
hjá okkur?“ Hann langaði til
þess. Hann gat búið sér svæfil
úr mosanum, sem óx við ræt-
ur trjánna. Hann gat horft á
stjörnurnar og hafið. Með hjart
slátt alheimsins fyrir augunum
gat hann lokað þeim og látið
heim draumsins taka sig.
En meðan hann var að velta
því fyrir sér, hvort hann ætti
ekki heldur að sofa undir ber-
um himni, hafði hann gengið
upp þrep gistihússins og opn-
að dyrnar. Húsið virtist mann-
laust. í þröngu anddyrinu var
enginn gestur.
Tveir lampar með stórum
ljóshlífum vörpuðu skuggum á
þilin og daufum bjarma á borð
ið, sem þakið var blöðum og
tímaritum. Þögn. Nóttin var
samþjöppuð í þessu herbergi,
og söngvar hennar kæfðir. Nótt
in var hér eimd í áfengt vín.
Hann sneri sér við til að
flýja. Hann þráði svalann ogf
sönginn úti. Honum geðjaðist
ekki að þessu gistihúsi. Hann
ætlaði að fara út í skóginn ...
„Eruð þér að leita að ein-
hverjum?“
Hann leit í áttina til raddar-
innar, nærri því fljótlega. Bak
við borð í einu horninu, rétt
við annan lampann, stóð
stúlka. Hann hikaði — inn um
opnar dyrnar barst hvískur
trjánna og Kyrrahafsins. Svo
heyrði hann það ekki lengur.
Hann lokaði dyrunum og gekk
til stúlkunnar.
„Afsakið,“ sagði hann. „Já,
ég er að leita að herbergi.“
„Ó, misstuð þér af bílnum?
Það var leiðinlegt! Og genguð
þér alla leiðina?“
„Það var ekki leiðinlegt. Það
var gaman að ganga.“
Augu hans fóru að venjast
umhverfinu, eftir drauma hans
í skóginum. Þó sá hann stúlk-
una varla — hann sá aðeins,
að hún horfði á hann.
„Ég vona,“ sagði hann fljót-
mæltur, „að það sé ekki of
seint að ónáða ykkur — að
ég geti fengið herbergi?"
Hún þagði. Svo endurtók
hún aðeins:
„Það var leitt að þér skylduð
missa af bílnum.“
Hann gerði ráð fyrir, að hún
væri venjuleg sveitastelpa, sem
ekki hefði áhuga á öðru en
bílum og borgarsiðum.
„En hafið þér herbergi?"
Hann vildi komast burt. Hvers
vegna fer ég ekki?
„Því miður,“ sagði hún. „lað
er mjög leitt. Við höfum ekk-
ert herbergi.“
Þá sá hann hana fyrst. Hárið
var eins og dökkjarpt ský yfir
augum hennar. Treyjan var
þunn og svöl yfir heitum, föst-
um brjóstunum. Handleggir
hennar voru berir.
„Ekkert herbergi?“
„Það komu fjórir gestir með
bílnum. Og við höfum einmitt
fjögur herbergi. Það er mjög
leitt. Ef þér hefðuð komið með
bílnum — ef þér hefðuð komið
inn á undan einhverjum
hinna.“
Nú var hann kominn að af-
greiðsluborðinu. Hann lagði
hægri höndina á það.
„Þetta er vandamál!“
Hann var búinn að gleyma
seiðmgni skógarins. Hönd henn
ar lá á borðinu rétt hjá hendi
hans. Hönd hans fann návist
hennar og varð óróleg. Hann
fór að berja fingrunum í borð-
ið.
„Ekkert?“
„Ekkert herra minn. Það er
mjög leitt.“
„Er ekkert annað gistihús
hér nálægt?“
„Póstafgreiðslukonan á stöð-
inni beint á móti stöðinni —
myndi kannske hýsa yður.“
Hún leit upp og bætti við: „Ef
hún er ekki sofnuð.“
„Ég gæti hringt héðan.“
„Hún er mjög heyrnardauf.
Ef hún er sofnuð, vekið þér
hana aldrei.“
„Aha!“ Hann tók eftir því,
að hann var að trompa fingrun
um í borðið. Hún dró hönd
sína til sín, og hann sína.
„Ég gæti skilið töskuna mína
eftir og gengið til baka. Hvað
eru það margar mílur?“
„Ef þér hafið komið í gegrr
um skóginn,“ sagði hún með
einkennilega skýrum rómi, eina
og hún væri að tala við treg-
gáfað barn — „ef þér hafið
komið gegnum skóginn, hafið
þér gengið fjórar mílur. En
það er stígur meðfram sjónum,
sem er sex mílur. Það er feg-
urri leið.“
Bæði höfðu þau gleymt hug-
mynd hans um að hringja. Og
hann hafði gleymt kalli skóg-
arins.
Það varð nokkur þögn, þægi-
leg og sjálfsögð, eins og það
væri eðlilegt, að hann þyrfti
að hugsa sig vel um, áður en
hann tæki svo mikilvæga á-
kvörðun. Honum datt skáktafl
í hug — ég á að leika. Svo
sá hann aftur stúlkuna. sem
stóð þar brosandi og hæversk,
og beið eflaust eftir að hann
færi. Hann hafði steingleymt
VERÐTRYGGT
HAPPDRÆTTISLÁN RÍKISSJÓÐS
SAMGÖNGUBÓT
Suðurland og Austurland eru aðskilin
af stórfljótum.
Flutnings- og ferðakostnaður stór-
lækkar við tilkomu Skeiðarársands-
vegar.
ÖRYGGI
Allt öryggi, bæði á sjó og landi, verð-
ur með veginum bætt til muna, t. d.
varðandi björgun úr sjávarháska og
sjúkraflutninga á landi.
FERÐALÖG/NÁTTÚRUFEGURÐ
Jafnt innlendum sem erlendum ferða-
löngum opnast nýr heimur til ánægju
og fróðleiks.
Landsvæði mikillar fegurðar og sögu
verður nú aðgengilegra.
METNAÐARMÁL
Árum saman hefur það verið metnað-
ur íslendinga, að vegakerfi landsins
sé samtengt þannig að menn geti
ferðazt hringveg um landið.
SÖLUSTAÐIR:
BANKAR OG
SPARISJÓÐIR
«1 KK.10IH) VERm'KYGGr $
& HAPPDRÆTriSLÁN RÍKISS.JÓDS 1972 |2
ff
s
'TtJÍÍF' .-..rHrrj'.:.?.,,,.,,.. k
...... %
1
,0 .... . tZZJJ:- kr. 1000
iKm&SgjSS SkcjS: 5?r§i £?&
•< Muiducjuf h«n)H>
aAa .
••<»beiu«> I htuifiiii Þ* tniuii. •<
DRAGIÐ EKKI
AÐ EIGNAST
MIÐA.
SEÐLABANKI ÍSLANDS