Ný vikutíðindi - 17.03.1972, Blaðsíða 3

NÝ VIKUTÍÐINDI
3
skóginum. Það var ekkert til
fyrir utan þessa veggi. Stofan
var hlý og lifandi í kringum
þau.
„Er ekker skot handa mér
neins staðar?“ sagði hann.
„Hvergi,“ svaraði hún hægt.
„Og allir gestir yðar eru
háttaðir?"
„Við förum snemma að sofa
hér. Koma kvöldlestarinnar er
síðasti atburður dagsins. Póstur
inn er ekki borinn út fyrr en
morguninn eftir.“
Hann hélt á hattinum sínum
í vinstri hendi. Svo lagði hann
hattinn á borðið. Hann lagði
vinstri höndina hjá honum og
fór aftur að berja fingrunum í
borðið. Höggin voru dálítið ó-
jöfn og slitrótt — ekki ósvipuð
loftskeytasendingu. Svo leit
hann upp og sá, hvar hönd
hennar lá stillilega á borð-
röndinni. Hann horfði á hana,
og hann fann sætbeiskan
straum, sem lagði milli handa
þeirra og brátt varð svo sterk-
ur, að hann stóðst hann ekki.
„Ef þú værir góð stúlka,“
heyrði hann sjálfan sig segja
með óstyrkri rödd, ,,ef þú vær-
ir góð stúlka myndirðu ekki
senda mig svona seint á sex
mílna göngu — til heyrnar-
lausrar konu!“
Munur hans var þurr af
geðshræringu, og þó virtist
það, sem hann sagði, ekki
snerta hann sjálfan nema að
litlu leyti. Það voru aðeins inn
antóm orð — en niðurstaðan
virtist fyrirfram ákveðin.
„Þú myndir hýsa mig. Þú
myndir gefa mér svefnstað,
sem hvergi á höfði sínu að
halla.“ Stofan virtist anda
kringum þau. Honum fannst
h^nn (ekkj þekkja sinn eigin
málróm.
„Þú hefur herbergi!"
Andartak svifu orð hans
milli augna þeirra. Svo voru
þau horfin, eins og augu henn-
ar hefðu drukkið þau í sig.
Hún leit um öxl á mjóan
stiga fyrir aftan sig.
„Farðu þarna upp, og
bíddu.“
Andlit hennar var aðeins
varða til að vísa honum veg-
inn. Það var enginn svipur á
því, engin tilfinning. Hann
tók hattinn sinn, en skildi tösk
una eftir á borðinu.
Það var ekki gestastiginn.
Þetta var mjór bakstigi með
bugðu á miðri leið, svo að
gangurinn uppi var dimmur.
Aðeins mjó ljósrönd á hand-
riðinu niðri. Hann stóð hreyf-
ingarlaus í myrkrinu og beið.
Hann hugsaði ekkert. Hann
beið ekki kyrr, vegna þess að
hann óttaðist að vekja ein-
hvern, ef hann hreyfði sig.
Hann beið hreyfingarlaus, til-
finningalaus, af því að sál hans
var í fullkomnu jafnvægi.
Hann beið lengi.
Svo heyrðist fótatak niðri.
Litla Ijósrákin hvarf af hand-
riðinu — hljóðlaust eins og
merki úr mikilli fjarlægð.
Hann fann. að hún nálgaðist.
Öxl hennar straukst laust við
öxl hans. Svo fylgdi hann
henni í myrkrinu með fullkom-
inni. hugsunarlausri vissu.
Hann fylgdi henni eins og
skuggi hennar — eins og ó-
hjákvæmileg afleiðing orsakar-
innar. Dyr lokuðust að baki
þeim báðum. Hann heyrði hurð
ina smella í lás.
Svefninn lyfti honum hægt
upp í dagsbirtuna. Hann sneri
höfðinu, opnaði augun og leit
á stúlkuna. Hún svaf. Hár
hennar lá í bylgjum á svæflin-
um. Hvarmar hennar titruðu
örlítið; hönd hennar lá opin
á ábreiðunni. Hann steig fram
úr rúminu, klæddi sig hljóð-
lega og fór.
Þegar hann kom niður að
sjónum, afklæddi hann sig aft-
ur og lagði til sunds. Vatnið
virtist heilsa líkama hans. Sjór-
inn virtist taka honum sem
jafningja sínum, þótt smár
væri.
Klukkan níu var sólin komin
upp fyrir trén á ströndinni.
Nú taldi hann óhætt að fara
aftur til gistihússins. Hann
hafði hugsað herbragð sitt
vandlega. Hann hafði neytt
sjálfan sig til að hugsa, og
með tilhugsuninni kom örlít-
ill vottur sjálfsánægju. Hann
hrósaði sjálfum sér fyrir
kænsku sína.
Hann gekk inn í anddyri
gistihússins, léttur á fæti og
hress eftir sundið. Anddyrið
var gerbreytt frá kvöldinu
áður. Það var hversdagslegt
og Ijótt; þar voru menn og
konur, sem litu út eins og
skrípamyndir einhv »rs kald-
hæðins skapara, sem hæðist að
sínpm eigin sköpunarmætti.
Bak við afgreiðsluborðið sat
kona, feit og rjóð í kinnum.
Það var eigandi gistihússins.
„Góðan dag,“ sagði hann og
brosti.
Hún starði á þennan mann,
éin og nærvera hans væri ó-
skiljanleg, sem hún og var, þar
sem hún stóð ekki í neinu sam-
bandi við lestir eða áætlunar-
bíla. Barmur hennar, sem var
eins og hilla undir kjólnum,
hreyfðist ekki, er hún kinkaði
kolli.
Hann benti á töskuna sína,
sem enn stóð þar, sem hann
hafði skilið hana eftir.
„Ég kom seint í gærkvöldi.
Það var ekkert herbergi til
handa mér, svo að ég skildi
töskuna mína eftir og fór. Það
var unaðsleg nótt. Getið þér
hýst mig í dag? Ég vonast til
að geta verið hér nokkurn
tíma.“
Veitingakonan hnyklaði
brýrnar með undrunarsvip.
„Komuð þér í gærkvöldi?“
Hann kinkaði kolli.
„Og þér fenguð ekkert her-
bergi segið þér?“
„Ég missti af áætlunarbíln-
um. Unga stúlkan var mjög
vingjarnleg. En þið höfðuð ekk
ert herbergi.“
„Sagði hún, að við hefðum
ekkert herbergi? Það var
skrýtið! Og þér þurftuð að
ganga alla leið til þorpsins?
Hvaða vandræði! Stúlkan hlýt-
ur að hafa verið eitthvað úti
á þekju. Auðvitað höfum við
herbergi!"
AUGLÝSINC
Tek að mér vandasöm verk, þó ekki þjóðhátíðarmerkið.
Teiknistofa Lárusar
Kópavogi

KOMPAN
Glíman - Vottar Jehóva - FM-bylgjan
Menntun - Matareitrun
Mörgum er nú farið að stórblöskra,
hvernig hin svokallaða þjóðaríþrótt
landsmanna — glíman — er orðin.
Margir eru að vísu þeir, sem aldrei
hafa verið þeirrar skoðunar að þessi
fangbrögð hefðu yfir sér sérstakan
þokka, en á síðari árum hefur glím-
an iekið þá stefnu að verða að af-
spyrnukauðskum bolabrögðum ak-
feitra hjassa.
Sá háttur hefur verið á að undan-
förnu, að sjónvarpa þessum ósköpum
— og það er út af fyrir sig nokkuð
gott aðhlátursefni. Víst er, að þegar
útlendingum eru sýnd þessi fang-
brögð, þá setur að þeim mikinn hlát-
ur eins og vænta má.
Það, sem gerir glímuna ekki hvað
sízt spaugilega, er býsna skoplegur
búningur, svona eins og síðar nærbux-
ur, en nlan yfir er verið i svörtum
nærbiixum, stidtiim, iir flaueli. Þar
iitan yfir er síðan svokallað glimu-
belti; en öll er þcssi múndering slór-
hlægileg.
Það má til með að biðja hina svo-
nefndu votta Jehóva að vera ekki að
ónáiða blásaklaust fólk með þrasi sínu
um eilífðarmál og annað slíkt.
Það er engin ástæða til að vera að
amast við því, þó að þelta fólk hafi
einhverjar sérstakar skoðanir á lífinu
eftir dauðann, en sannleikurinn er sá,
að ef þessu fólki 'er einu sinni hleypt
inn fyrir dyr, þá getur það orðið
hreinasta phíga á heimilunum.
Vottar Jehóva munu hafa um 30
launaða trúboða hérlendis og gefa úl
málgagn, sem kallað er Varðturninn.
Vtvarpið hefur all-mjög gumað af
hinni svonefndu FM-bylgju, og er það
ekki lwað sízt láitið i veðri vaka, að
sérstaklega hentugt sé að nota þessa
bylgju í neyðartilfellum — að ekki
sé mi talað um hve miklu betra á
að vera að hlusta á tónlist á nefndri
bylgju.
En hvað skeður svo, ef rafmagnið
fer af bænum? Ósköp einfaldlega það,
að ekki er hægt að útvarpa.
Það er til stórskammar að útvarpið
skuli ekki hafa vararafstöð, ef eitt-
hvað kemur fyrir.
Talið er að slík stöð myndi ef til
vill kosta nokkur hundruð þúsuiulir,
og finnst mörgum það harla lítið,
miðað við kostnaðinn af kaffi- og
matsal starfsmanna sjónvarpsins, sem
kostaði fleiri milljónir.
Islendingar hafa löngum gumað af
menntun og gáfum, og vist er að
margur er þeirrar skoðunar, að allt-
of miklum fjármunum sé „sóað‘ i
skóta og menntastofnanir.
Það mun því hafa komið talsvert
flatt upp í'l inargan, þegar skýrzlur
Efnahags- og framfarastofnunarinnar
birtust eigi alls fyrir löngu, en þar
kemur í tjós að ekki nema átta pró-
sent af tslendingum á aldrinum 20-
2J áira eru við hið svokallaða æðra
nám.
Island er þriðja lægst í röðinni i
þessum efnum, en fyrir neðan eru
Tyrkir, Portúgalir og Lúxembúrgarar.
Til samanburðar má gela þess, að
á hinum Norðurlöndunum er prósent-
talan frá 11 og upp i 15 prósent.
Ekki er það mi gott, maður.
Matareitrun er full-tiður kvilli með-
al þeirra, sem tit Spánar fara eða suð-
ur í Iiin svokölluð sólarlönd.
Það mun vera algengt að fólki sé
gefinn slíkur matur á hinum suðrænu
hótelum, að jafnvel mætti biíast við
því að fólk hreinlega drepist í massa-
vís.
Auðvitað er hér um mjög alvarlegt
mál að ræða, og verður að krefjast
þess af ferðaskrifstofum að þær verzli
ekki við hótcl, sem láta slíkt henda
sig.
Eitthvað það ægilegasta, sem komið
getur fyrir, er ef matareitrun gýs upp
í flugvélum,. en slíkt mun hafa komið
fijrir.
Það þarf víst ekki að orðlengja, hví-
líkt ástand skapast í stórri fullsetinni
flugvél, þegar allir farþegarnir þurfa
að gcra þarfir sínar á .sama andartak-
inu.
ASSA.