Ný vikutíðindi - 31.03.1972, Blaðsíða 4

4
NÝ VIKUTÍÐINDI
☆
Samfarasýning
Fraxnh. af bis. 8.
karlmenn, klappa ákaflega. Só-
dóma og Gómorra rísa á fæt-
ur, hneygja sig hæversklega i
þakklætisskyni fyrir klappið
og leiðast út.
„Nú kemur það svæsnasta,“
segir Jens Olsen allt í einu
og stillir ljóskastaranum þann-
ig, að geislinn verður rauður.
Fjórar allsberar stúlkur koma
inn og ganga ófeimnar um
meðal áhorfendanna. Þær
faðma suma karlmennina að
sér og þukla blyðgunarlaust
við buxnaklaufir þeirra. Ein
þeirra sezt klofvega á hné full
orðins karlmanns. Hún stýrir
höndum hans milli læra sinna
og þrýstir höfði hans milli
brjósta sér. Óskamfeilnin ríð-
ur ekki við einteyming!
Jens Olsen gefur mér oln-
bogaskot.
„Horfið heldur á hana Ilsu
þarna lengra í burtu. Hún hef-
ur fundið sér aldeilis afbragðs
fórnarlamb fyrir kvöldið; og
nú verður skemmtilegt!“
Ilsa krýpur frammi fyrir
kubbslegum en myndarlegum
ítala. Hún grípur um hendur
hans og þrýstir þeim að brjóst
um sínum, en fljótlega tekur
hún að fara höndum um við-
kvæman líkamshluta hans —
ég verð að orða það svona —
og kallar upp yfir sig:
„Guð, hvað hann er fínn!“
Og hún endurtekur þessa
upphrópun sína á ensku, þýzku
og frönsku, svo að staðhæfing
hennar fari ekki fram hjá
neihum.
En maðurinn er óframfær-
inn og hlédrægur og vill aug-
ljóslega vera laus við ágengni
Ilsu. "ann heldur hægri hand-
legg yfir axlir fertugrar eigin-
konu sinnar. Hún er bálreið
og segir eitthvað, sem erfitt
er að skilja, en Ilsa tekur ekk-
ert tillit til hennar. Skyndi-
lega slær konan til þessarar
blyðgunarlausa kvendis, sem
ber ekki annan árangur en
þann, að Ilsa stingur hendinni
undir kjólinn á henni. Áhorf-
endur klappa ofsalega, og „bar
daginn“ heldur áfram.
Nú er ljóskastaranum beint
að þessum þrem, og spennan
eykst, því margir vita, að Ilsa
nauðgar einungis kvæntum
karlmönnum sem hafa tekið
eiginkonuna með sér. Þetta
segir Jens Olsen mér; og hann
leikur lágvært lag á plötuspil-
ara.
Ilsa teymir nú ítalann upp á
sviðið, mótþróafullan; en þeg-
ar hún tekur nokkur dansspor
við hann, þrýstir hann henni
skyndilega ástleitinn að sér.
Hann hefur ekkert á móti því
að dansa! Meðan þessu fer
fram hafa hinar þrjár stúlk-
urnar valið sér herra meðal
gestanna, og nú eru fern pör
uppi á sviðinu í skini sterkra
Ijóskastara. Þessir fjórir karl-
menn eru algerlega bjargar-
lausir, því nú færa stúlkurnar
þá úr buxunum!
ftalinn lítur til konunnar
sinnar hræðsluaugum og hróp-
ar óttasleginn: „Nei, nei!“ En
Ilsa lætur sem hún heyri ekki
til hans. Hún fingrar ákaft við
nakinn og viðkvæman stað á
honum.
„Finnst yður ekki gaman
að þessu?“ spyr eigandi
klúbbsins, Jens Olsen, og bros-
ir hreykinn. „Konan hans er
búin að vera, og ég skal á-
byrgjast að fólk man eftir
þessu alla ævi.“
Hann er auðsjáanlega upp
með sér, og hann hefur á viss-
an hátt ástæðu til þess, því
jafnvel þótt svona sex-klúbb-
ar séu margir í Kaupmanna-
höfn, þá nær blyðgunarleysið
naumast slíkum hátindi sem
hér, annars staðar. „Love-Cent-
er“ hans er toppurinn — eða
botninn, eftir því hvernig mað
ur lítur á það.
Aðgöngumiðinn kostar 120
krónur, danskar, og þeir sem
eru komnir inn, geta átt á
öllu von, einnig því að vera
nauðgað af fögrum konum
uppi á sviðinu, ekki sízt ef
þeir hafa tekið eiginkonuna
með.
„En flestir taka ekki konuna
með á slíkan stað sem þenn-
an,“ segir Olsen afsakandi.
„Heiðvirð kona þolir ekki ann-
að eins og þetta. Henni líður
aldrei úr minni slíkt svínarí!“
Svo að eigandinn sjálfur
fann heppilegasta orðið yfir
framferðið á staðnum, sem
hann rekur, og það er þó allt-
af eitthvað!
Hann kveikir sér í sígarettu
og heldur áfram:
„Það er skrýtið, að oftast
eru það suðurlandabúar, sem
koma hingað með konurnar
sínar. Þeir halda víst, að sýn-
ingaratriðin séu bara saklaus
nektardans. Fyrir mánuði
fékk spænsk frú hjartaslag
hérna og varð að fara á spít-
ala.“
Nú höfðu pörin fjögur uppi
á sviðinu náð svo langt, að
ekki varð aftúr snúið. Þau
elskuðust þarna í einum hóp,
og annað eins hafði enginn,
sem þarna var inni séð áður.
ítalinn hafði gleymt konunni
sinni, og þegar hún sá, hvað
var að gerast, rigsaði hún út.
Jens Olsen brosti bara þunn
um vörum og sagði:
„Maðurinn konunnar, sem
fékk hjartaslag, ætlaði í mál
við mig. Bréflega tilkynnti
hann mér, að síðan honum
hefði verið nauðgað hérna í
klúbbnum, hefði konan hans
neitað að hafa líkamleg mök
við hann, því hún hefði misst
alla virðingu fyrir honum. Og
það er af því að hún getur
ekki fyrirgefið honum, að
hann skyldi ekki hafa getað
varið sig uppi á sviðinu en
látið nauðga sér — af hjartans
lyst!
Jens Olsen og kollegar hans
í Kaupmannahöfn lenda aldrei
í klandri við yfirvöldin. Ástæð-
an er sú, að við innganginn
skrifar fólk nafnið sitt undir
prentað plagg, sem staðfest-
ingu á því að það sé orðið
meðlimur í viðkomandi klúbb. um að ræða fólk, sem vitað
Svo einfalt er þetta í Kaup-
mannahöfn.
Sýningarnar halda áfram.
Strákur kemur fram, dulbú-
inn sem stúlka. Brátt sýnir
hann kyn sitt með því að full-
nægja sér sjálfur! Ofur ein-
falt!
Eftir lokaatriðið fylgir Ol-
sen mér til dyra, þar sem hóp-
ur manna bíður eftir að kom-
ast á næstu sýningu.
Roskinn maður spyr, hvers
sé að vænta þarna inni, og
Olsen svarar:
„Fyrir utan tveggja klukku-
stunda sýningar, getið þér
fengið hvað sem þér viljið —
sérstakt nudd og úrvals hvílu-
brögð á spænsku, rússnesku,
frönsku, þýzku og dönsku.“
Ég spurði Olsen yfir glasi
í næstu bjórkrá, hvað hann
ætti við með hvílubrögðum á
dönsku, og hann svaraði:
„Á „frönsku“ vita allir að
átt er við munninn. Á
„spænsku“ þýðir að það fer
fram milli saman pressaðra
brjóstanna. Á „rússnesku“
milli hnésbótanna og á
„dönsku“ alveg á eðlilegan
hátt.“
Svo kveikti hairn enn einu
sinni í sígarettu og sagði loks:
„Á „þýzku“ er þetta alveg
á sérstakan hátt, og það tíðk-
um við ekki hjá mér. Það er
hýðing og pyndingar — stutt
og laggott „massochismi“.“
Jæja, þetta getur svo sem
allt verið gott og blessað, en
samt verð ég að segja, að þeir
einir ættu að heimsækja
„Love-Center“. sem vilja að
gengið sé algerlega fram af
þeim!
Kófdrukkinn
Framh. af bls. 1
götum eins og þeir gerðu í
nágrenni Reykjavíkur fyrir
mörgum áratugum, meira að
segja langt upp fyrir Lög
berg, þótt þá væri bilaum
fcrð lítil sem engin og akveg-
ir ckki eins harðir og nú.
Það ætti ekki að bíða eftir
einhverju slysinu með að
koma þcssu i framkvæmd.
Þar að auki mætti lögregl-
an engu síður hafa eftirlit
með drukknum reiðmönnum
en ölvuðum bílstjorum.
☆
Stdrþjófnaður
Framhald af bls. 1
til vill hvað mesta furðu, að
undantekningarlítið er hér
er að er í aUgóðum efnmn, og
undir mörgum kringumstæð-
um fólk, sem af sumum hef-
ur vciið kallað „betri borg-
arar“.
Allar rannsóknir, sem gerð-
ar hafa verið í Svíþjóð i þess-
um efnum, benda til þess, að
ekkert samband sé á milli
efnahags hinna seku og þess
verknaðar að ganga í kjör-
búðir og steia.
Hérlendis eru „forhollin“
það litil, að auðveldara er að
vara sig á þeim, sem haldnir
eru þess3ri áráttu. Þannig er
nokkur hópur fólks á svört-
um lista í öllum verzlunum
borgarinnar
Talsvert mun un» það, að
fólk sleppi áriun saman, en
undantekningarlítið mun
komast upp um þá, sem þessa
iðju stunda, því fólk færist
yfirleitt í aukana eftir því
sem á líður.
Það er staðreynd, að lög-
reglan er tiltölulega sjaldan
til kvödd, þegar upp kemst
um búðarþjófnaði, og er það
oft vegna brjóstgæða viðkom
andi verzlunarmanna. Verzl-
unarmenn virðast þó eiga að
taka höndum saman og vara
að minnsta kosti kollega sína
við þeim, sem eru fingra-
lengri en góðu hófi gegnir.
☆
Trébrýr
Framhald af bls. 1
gerð þar sem ódýrasta.
Það fagna allir því, að
væntanlega verður von bráð-
ar lokið við hringveginn um
landið. En benda má á það,
að áhættuminna, ódýrara og
fljótlegra er að byggja tré-
brýr en steinbrýr yfir fljót og
farvegi í Skaftárþingi, þar
sem kunnugir menn telja, að
engar brýr standist jökul-
blaup.
☆
Kemal
Framh. af bls. 7
— Hvernig í fjandanum stendur á því að Ijósið kviknar
jafnskjótt og ég slekk það?
í GRÍSKUM stjórnmálum
ríkti öngþveiti vegna ósigr-
anna. Grikkir sneru sér til
Englendinga og Frakka, þjóð-
anna, sem höfðu sent þá út í
tyrkneska ævintýrið. Frakkar
góndu tómlega út í loftið og
nefndu ekki orði friðarsamn-
ingana, sem þeir höfðu gert
;bak við tjöldin. Enski utanrík-
isráðherrann, Curzon lávarður,
! greip til loforða, sem vart
komu hinum deyjandi, grísku
; hermönnum að miklu haldi.
Kemal fékk sér vænan teig.
Allt gekk ágætlega. Tyrkneskt
herlið hópaðist saman framan
við víglínur Grikkja, Banda-
menn körpuðu innbyrðis, 'og
nú var tími kominn til að
hreyfa sig aftur.
í ágúst 1922 þeysti hann til
vígstöðvanna. Að þessu sinni
höfðu askarar hans nóg af
öllu: liðsafla, matvælum, birgð
um, skotfærum. Kemal skrifaði
eina skipun:
„Tyrkir — við höldum til
Miðjarðarhafs.“
Tyrkir gerðu árás, öskrandi
heróp, höggvandi og leggjandi.
Þeir ruddust gegmun herlínur
hinna niðurbrotnu Grikkja,
slátruðu þeim þar sem þeir
stóðu, drápu þá á flótta. Þeir
voru óstöðvandi að þessu sinni,
og sóttu fram 150 mílur í
einu. Þeir sáu hinar frjósömu
lendur Anatólíu, sem Grikkir
höfðu brælt og brennt, og
flýttu sér ennþá meira.
Þegar ár var liðið frá sigrin-
um við Sakaria, ruddust askar-
arnir inn í Smyrna. Þeir höfðu
hrakið gríska herinn á haf út.
Miðjarðarhafið var framund-
an.
„Nú, England,“ sagði Kemal,
og skók hnefann í noðurátt,
áttina að Dardanellasundi,
„þú ert næst.“
Hann sneri sér að Ismet.
„Við ríðum norður!“
ÞAÐ VARÐ hvorki komizt
að Dardanellasundi né Kon-
stantínópel fyrir brezkum
gaddavír. Tyrkneskt riddara-
lið reið að gaddavírnum, svo
og fótgöngulið með vopn um
öxl. Þar námu hermennirnir
staðar og biðu. Það var greini-
legt hvað Kemal ætlaðist fyrir.
„Ég vil fá land mitt aftur.
Ef þið óskið eftir styrjöld út
af því, þá er hún hér.“
Símskeyti flugu til nr. 10
við Downingsstræti.
„Hvað skal taka til bragðs?
Tyrkneskir hermenn hafa um-
kringt okkur. Þeir standa þög-
ulir allt í kring, hlið við hlið.
Standa. Dag eftir dag.“
Svarið kom:
„Fáið fulltrúa tyrknesku
stjórnarinnar til þess»að koma
til fundar við Curzon lávarð
í Lausanne í Sviss.“
Kemal sendi hinn hálf-heyrn
arlausa Ismet.
Á ráðstefnuninni setti Cur-
zon fram kröfur. Englendingar
kröfðust „réttinda" í Dardan-
ellasundi, „réttinda“ í Kon-
stantínópel. Ismet heyrði
hroðalega illa. Hann hallaði
höfði og setti hönd balc við
eyra, en hann virtist ekki
heyra orð af því, sem hinn
tigni utanríkisráðherra sagði.
Ráðstefnan drógst á langinn.
Jafnframt því, sem Curzon
lávarður lét af kröfum sínum,
skánaði heym Ismets. Um það
bil sem ráðstefnuninni lauk,
heyrði hann prýðilega. Eng-
land féllst á að taka saman
föggur sínar og fara heim. Ein-
hver komst svo að orði í kald-
hæðni, að Englendingar væru
heppnir að skip þeirra skyldu
sleppa um Dardanellasund.
Eitt sinn áður hafði þeeim
ekki tekizt það.
— • —
MUSTAFA Kemal saup
hressilega á raki, til þess að
fagna sigrinum, og kastaði sér
síðan út í störfin.
Hann reif fez-ana af karl-
mönnunum og slæðurnar af
konunum. Það voru hlekkir,
sem fjötruðu fólkið í þrælkun
hins liðna.
Hann lagði niður kalifatið,
hina trúarlegu stjórn Mú-
hameðstrúarmanna.
„Trú er einkamál. Við vilj-
um ekki hafa neina trúarlega
einræðisherra.“
Hann játaði, að hann vissi