Ný vikutíðindi - 31.03.1972, Blaðsíða 7

NÝ VIKUTÍÐINDI
7
en kona hans varð fyrri til. Lárétt: 45 gjöf 12 land
„Örugglega um ellefuleytið, 1 gengur 48 óhreinkar 14 hljómar
þegar ég hafði sett upp mjólk- 7 aðdráttarefni 49 fæða 16 þráastar
ina í kakóið. Manstu ekki eftir 12 tré 50 sláa 17 veiðarfærin
þessu? Það hafði soðið út um 13 samfest 52 forsetning 20 skinn
alla vélina, þegar við komum 15 áflog 52 forsetning 21 flatmagaði
aftur út í eldhúsið.“ 16 innfærða 54 stefna 22 er sagt
„Og svo síðar?“ 18 stafi 55 öf. tvíhljóði 23 húð
„Það mun hafa verið um 19 fúablettur 56 orkudrifinn 26 brokka
það bil klukkustundu síðar, 20 mann 59 átt 27 talar
að við urðum að fara inn aft- 22 ílát 60 beinin 31 mylsna
ur. 24 ný 63 húsgagna 32 ógnar
„Mér hefur orðið á skyssa,“ 25 frelsa 65 aðsjálla 35 rennslis
sagði gamli húsbóndinn. „Varð 26 lærðum 66 daufari 37 drollar
að rífa allt í tætlur. Ég ætla 28 kúgað 38 feður
að biðja ykkur um að skrifa 29 greinir 41 áburður
undir aftur.“ 30 dýrahljóð Lóðrétt: 42 valsa
KROSSGÁTAN
Og það gerðum við. Og síð-
ar gaf húsbóndinn hvoru okk-
ar álitlega peningaupphæð.
„Ég arfleiddi ykkur ekki að
neinu,“ sagði hann, „en ár-
lega, meðan ég lifi, fáið þið
þessa upphæð til þess að eiga
eitthvert sparifé, þegar ég er
látinn.“
Og sannarlega stóð hann við
orð sín.
Poirot varð hugsi.
„Hvað gerði Marsh eftir að
þið höfðuð skrifað undir? Mim
ið þið það?“
„Hann fór til þorpsins til
að greiða reikninga."
Þetta virðist ekki vera álit-
legt. Poirot reyndi annað
bragð. Hann rétti fram lykil-
inn að skrifborðinu.
„Er þetta rithönd húsbónda
ykkar?“
Það gat hafa verið ímynd-
un, en mér fannst líða eitt
eða tvö augnablik áður en
Baker svaraði:
„Já, herra, það er hans rit-
hönd.“
Hann lýgur, hugsaði ég með
mérr'En hvers vegna?
„Hefir húsbóndi yðar leigt
húsið? — Hafa nokkrir ó-
kutihiigír 1 'ícomið í húsið þrjú
síðustu árin?“
„Nei, herra.“
„Engir gestir?“
„Aðeins ungfrú Violet.“
„Engir ókunnugir komið inn
í þetta herbergi?“
„Nei, herra.
„Þú gleymir verkamönnun-
um, Jim,“ sagði kona hans í
áminningartón.
„Verkamönnunum?“ Poirot
sneri sér að henni. „Hvaða
verkamönnum? “
Konan skýrði frá því, að
um það bil tveimur og hálfu
ári áður hefðu verkamenn
komið í húsið til viðgerða.
Henni var ekki Ijóst hvers
kyns viðgerðir var um að
ræða. Hún virtist líta á þær
sem einhverja duttlunga úr
húsbóndanum, og alls óþarfar.
Verkamennirnir höfðu verið
um tíma í skrifstofunni, en
hvað þeir höfðu gert þar, gat
hún ekkert um sagt, því að
húsbóndinn hafði hvorugu
þeirra hleypt inn, meðan verið
var að vinna þar. Til allrar
óhamingju mundu þau ekki
hvaða fyrirtæki hafði annast.
verkið, en mundu áreiðanlega
að það var í Plymouth.
„Okkur miðar áfram, Hast-
ings,“ sagði Poirot, og neri
saman höndunum um leið og
Bakershjónin fóru út úr her-
berginu. „Það er augljóst að
hann gerði aðra erfðarskrá og
fékk svo verkamenn frá Ply-
mouth til að gera hæfilegan
felustað f stað þess að rífa
upp gólfið og berja á alla
Framhald á bls. 5
31 fótabúnað
33 forsetning
34 guð
35 höfðingja-
afkomandi
36 skammst.
38 fisk
39 duft
40 bardagi
42 sama
44 krafsa
1 fugli
2 veizla
3 rúmfatnaður
4 jurt
5 duft
6 tröllaklofunum
7 leit
8 rikjafélag
9 op
10 ríki
11 lánaðar
43 vermdi
46 guð
47 forsenting
51 vökvi
53 yfirgefið
57 föður
58 veiðarfæri
61 greinir
62 frumefni
63 átt
64 tónn
> _ 2 y 1 4
1?
15 1 H
19 h, *
□
30
15
ib 37] [33 i
M 1 L
5° 51
55 L S’
60 “ 61

Kvennabó§mn, vín§velgnrmn og frelsishetjan
MUSTAFA KEMAL ATATUF.K
Sagan af eiiniin snjallasta þjóðarlei5toga, sem komið
hefur fram á þessari öld....
Síðari hluti
Griða var ekki beðið, enda
ekki gefin. Byssustingir voru
reknir á hol, snúið, rifnir út.
Fætur voru notaðir, fingur til
þess að reka úr augu, jafnvel
tennur. Hin vitfirringslegu ösk
ur yfirgnæfðu allt á orustuvell
inum, þar til fyrsta æðið leið
hjá.
Grísku hermennirnir sóttu
á, en hinir miklum mun lið-
færri Tyrkir urðu nauðugir að
láta undan síga. Svo kvað við
skipun, og þeir hörfuðu í
snatri til næstu skotgrafar,
snerust á hæli og helltu kúlna
hríð í hinar þéttu hermanna-
raðir, sem fram sóttu.
Grísku hermennirnir strá-
féllu, en sóttu samt fram. Vað
andi í líkum fram til skotgraf-
anna, en þar tóku Tyrkir á
móti með byssustingjum og1
návígið hélt áfram. Hver ein-
asta skotgröf var full af lík-
um, sem hlóðust upp, en blóð-
straumar runnu og söfnuðust
í polla og tjarnir. Grikkjum
fannst anatoliska hásléttan
vera endalaus röð af skot-
gröfum — sem hún líka var.
MUSTAFA Kemal barðist á
skipulögðu undanhaldi. Hann
mátti ekki við því að láta
hermenn sína falla. Þetta var
ekki Gallipoli, þar sem undan-
hald þýddi ófarir. Þetta var
stríð annars eðlis. Hér var
máttur dreginn úr óvimmum
með því að hörfa.
Tyrkir héldu hægt undan,
og hvert fet, sem þeir létu af
hendi, var hulið líki grísks
hermanns. Samt tóku Grikkir
hverja skotgröfina á fætur
annarri í hreystilegum, en ár-
angurslausum tilraunum til
þess að ná taki á fjandmannin-
um. — Þeir vildu úrslitaor-
ustu og gjöreyðingar — en
Mustafa Kemal vildi ekki láta
það eftir þeim.
Tyrkir hörfuðu alls staðar.
Nei — og þó. Nyrst á víg-
stöðvunum héldu Tyrkir fjalli,
sem hét Tobal Dagh. Herlínan
sveigðist aftur á bak frá þess-
um stað.
Orustan varð 17 daga mar-
tröð, og hver dagur varð end-
urtekning fyrsta dagsins. Þessa
17 daga sóttu Grikkir fram um
nákvæmlega 17 mílur. — og
misstu um það bil þriðjung
mannafla síns.
Papoulas hershöfðingja sýnd
ist framtíðin uggvænleg. Héldi
hann áfram sókninni, þá
myndi gríski herinn sækja
fram til síðasta manns, bók-
staflega. Hann fyrirskipaði
undanhald 10. september.
Þegar bezt lætur er það
hættulegt að hörfa undan ó-
sigruðum óvini. Nú gat það
ekki verið óhentugra. Þetta var
einmitt það, sem Mustafa Kem
al beið eftir. Úlfurinn gat enn
bitið frá sér svo um munaði.
TYRKIR æddu úr skotgröf-
um sínum, með byssustingina
fyrir sér, og lenti saman við
hina hörfandi og beygðu
Grikki. Snöggvast var veitt
viðnám, en svo brast það eins
og sandkastali fyrir brimöldu.
Askararnir tóku 17 mílumar á
einum morgni.
Tyrkneska stórskotaliðið
fylgdi fast eftir og fann auð-
veld skotmörk. Þrjár fylking-
ar grískra hermanna rákust á
við brúna yfir Sakariaána. Þar
voru þeir i bendu, næstum
hreyfingarlausri þyrpingu.
Byssumar spúðu yfir þá
stáli. Vein hinna deyjandi
manna yfirgnæfðu kúlnahvin-
inn. Mannabúkar þeyttust upp
í loft og komu niður eins og
rautt regn. Sakariaáin varð
purpurarauð. Brúin var fljót-
andi í blóði og lak af henni.
Þeir fáu hermenn, sem tókst
að komast út á hana, misstu
fótanna og voru troðnir undir
af félögum sínum, óðum af
skelfingu. Skothríðin hélt á-
fram þar til ekkert var eftir
að skjóta á...
Kemal hló, þegar hann frétti
um ástandið hjá Grikkjum.
Papoulas hershöfðingi hafði
sagt af sér. í hans stað kom
Hadjanesti hershöfðingi, og
hann sat í drykkjustofum í
Smyrna og drakk sér til æð-
is. Einn morguninn vaknaði
hann og hélt því fram, að
hann væri dauður, og fyrir-
skipaði sína eigin jarðarför.
Annan morgun var hann full-
viss um það, að hann væri úr
gleri. Hann neitaði að snúa
sér í rúminu, af því að hann
gæti brotnað.
„Hann er brotinn,“ muldraði
Kemal.
Framhald á bls. 4
Bridge-
1» A T T IJ R
Suður gefur.
hættu.
BáSir á
Norður:
S: 7 6 5 2
H: Á K 9 8 3
T: G 4
L: Á 5
Vestur: Austur:
S: G 10 S: D 4 3
H: 10 7 5 2 H: D 6 4
T: 5 2 T: D 10 9 8
L: K 7 6 3 2 L: G 10 4
Suður:
S: Á K 9 8
H: G
T: Á K 7 6 3
L: D 9 8
Sagnir gengu þannig:
Suður sagði einn tígul, Norð-
ur eitt hjarta, Suður einn
spaða, Norður fjóra spaða og
Suður sex spaða. Vestur og
Austur sögðu ávallt pass.
Útspil Vesturs var spaða G.
Sagnhafi tók strax á tromp
K og Á. Svo tók hann á tígul
K og Á, og trompaði lágan
tígul í borði Hefði tígullinn
legið 3-3, myndi slemman hafa
verið unnin þar sem hægt var
að losna við lauf 5 úr borði
í frían tígul, eftir að hafa
trompað tígulinn einu sinni í
borði.
En nú var ekki um slíkt
að ræða, svo að sagnhafi fór
í hjartað. Ef ske kynni að D
og 10 kæmu fljótlega í, var
slemman þrátt fyrir allt unnin.
Suður trompaði þriðja hjartað,
og D féll, en 10 var ennþá ó-
komin.
Suður hélt áfram að trompa
á víxl, því annað gat hann
ekki gert. Hann trompaði tígul
í borði og lét síðan út hjarta
9.
Nú átti Austur tromp D og
þrjú laufspil. Suður var með
tromp 9, síðasta tígulinn og
tvö laufspil. Ef nú Austur
tæki á spaða D, myndi Suður
henda öðru laufspilinu og
vinna spilið.
En Austur kastaði auðvitað
lauftíu, og Suður trompaði
hjartað. Þá átti blindur síðasta
hjartað og Á og 5 í laufi.
Suður spilaði síðasta tíglin-
um og kastaði lauf 5 úr borði.
Ef Austur trompar. á blindur
síðustu tvo slagina á lauf Á
og síðasta hjartað. Ef Austur
gefur, fær blindur á lauf Á,
og Austur fær síðasta slagin*
á tromp D.
Þetta virðist flókið, er
rauninni ákaflega auðvelt.