Ný vikutíðindi - 28.04.1972, Blaðsíða 4

4
NÝ VIKUTÍÐINDI
* Barnagæzla
Framliald af bls. 1.
öllum þeim skilyrðum, sem
sett eru um barnaheimili,
enda fylgist hið opinbera
með þvi að svo sé.
Gjaldið, sem greitt er,
mun yfirleitt vera um 3000
kr. fyrir barnið á mánuði
og er það hið sama og greitt
er fyrir barnið á opinberu
barnaheimilunum. Hins veg
ar er það svo, að hið opin-
bera styrkir ekki einka-
heimilin, en styrkur með
hverju barni er 3000 krónur
á opinberu barnaheimilin-
um. Þannig er i raun og
veru 6000 krónur greiddar
þar með hverju barni.
Nú fyrir nokkru skeði
svo, að skattalögreglan tók
sig til og gerði harkalega
athugun á reikningshaldi
nokkurra barnaheimilanna
— og munaði víst litlu að
þau yrðu að leggja niður
reksturinn.
Nokkrir harðir aðilar
gengu i málið, og var hægt
að afstýra þvi að barna-
heimilunum yrði lokað.
Samt munu barnaheimil-
in vera rekin fyrir lág-
marksgjald og hæta úr því
sleifarlagi, sem ríkjandi er
í þessum málum af liálfu
hins opinbera.
Þá gremst fólki, sem er
við iðnnám það, að vera
ekki kallað námsfólk, þegar
sótt er um vist fyfif hörn,
en námsmenn virðast þeir
einir kallaðir, sem stunda
nám í Háskólanum!
Hvað sem öðru líður er
það víst, að eitthvað verð-
ur að gera i þessum málum
hið bráðasta.
* Baðgestir
Framh. af bls. 1
góðviðrisdagur vorsins —
og raunar einn fegursti
fyrsti sumardagur í manna
minnum.
Mikill fjöldi fóks hugð-
ist notfæra sér veðurblíð-
una þann dag í sólbaði á
baðstöðum borgarinnar. Þá
bar svo við, að öllum sund-
laugunum var hreinlega
lokað klukkan tólf á liá-
degi, og vakti þetta að von-
um gífurlega gremju.
Það er ekki nema von
að fólk spyrji, hvort laug-
arnar séu ekki ætlaðar
vinnandi fólki.
Það vakti til dæmis ekki
litla gremju, að laugarnar
skyldu vera lokaðar alla
páskana, en fjölmargir
munu hafa ætlað sér að
sleikja sólskinið og njóta
liollustu sunds og sólar þá
daga.
Á sunnudögum er opið
til ldukkan tvö, og mun sú
ráðstöfun hafa fengist í
gegn fyrir skelegga bar-
áttu Úlfars Þórðarsonar
læknis.
Það er krafa borgarbúa,
að laugarnar séu fyrst og
fremst opnar um helgar og
að þær séu reknar í þágu
almennings. Af Þessu yrði
enginn kostnaðarauki, þar
sem vitað er að aðsókn
yrði miklum mun meiri
þessa daga. Og jafnvel þótt
einhver aukakostnaður
lilytist af slikri ráðstöfun,
þá gerir það ekkert til. Því
af starfsliðinu, sem óánægt
yrði með að vinna á vökt-
um um helgar, mætti ein-
faldlega segja upp. (Er
raunar kominn tími til að
íkanna geðheilsu sumra
'kellinganna, sem í laugun-
um vinna og viðskipti
þeirra við krakkana, sem
laugarnar sækja).
Blaðið skorar hér með á
þá Albert Guðmundsson og
Úlfar Þórðarson að beita
sér fyrir því í borgarstjórn,
að laugarnar verði opnar
alla fridaga yfir sumartím-
ann.
* Don Juan
Framh. af bls 3.
okkur í samband við Kötlu,
cg henni fannst bara gaman
að þessu. Samþykkti hún því
að taka þátt. í gamninu. Við
völdum næsta föstudag, en þá
yrði maður hennar á vakt.
Um það bil klukkan fimm á
laugardagsmorguninn vaknaði
ég af værum blundi við að
tekið var óþyrmilega í öxlina
á mér.
„Upp á dekk með þig,“ öskr-
aði Rupert. „Benedikt er orð-
inn óður. Strákarnir verða að
halda honum.“
„Hva ... hvað?“ stamaði ég.
„Hvað áttu við?“
„Helvítið hann Josua hafði
vaktaskipti, og laumaðist heim.
Hvers vegna veit ég ekki og
þú getur víst gert þér í hug-
arlund, hvað hann hugsaði, þeg
ar hann kom heim.“
„Og hvað skeði?‘ spurði ég,
en svo sá ég svipinn á Rupert
í birtunni frá vasaljósinu, sem
hann hélt á, og skildi hvernig
í öllu lá. „Nei,“ hugsaði ég.
„Nei, það getur ekki verið
satt!“
Rupert las hugsanir mínar.
„Það var einmitt það,“ sagði
hann. „Hann Johnny okkar og
hin skírlífa Kata höfðu ruglað
saman reitum sínum. Þau lágu
í rúmi Benedikts, og þú getur
bölvað þér upp á, að þau voru
ekki sofandi, gamli minn. Mig
langar helzt til að hrækja á
sjálfan mig, þegar mér verður
hugsað til þess, að ég stakk
upp á þessu.“
— © —
ÞAÐ er eiginlega komið að
sögulokum. Ég flýtti mér upp
á dekk. Þar lá Benedikt endi-
langur og einir fimm strákar
sátu ofan á honum.
Á sama augnabliki kom Nix-
on þjótandi með læknissprautu
í hendinni. Fjandinn má vita,
hvað í henni var. Sennilega
eitthvað róandi. Nixon spraut-
aði öllu gumsinu í lærið á
Benedikt, og á eftir bárum
við hann niður í koju.
Þessi hluti sögunnar er nú
búinn og gleymdur. Auðvitað
er Benedikt ennþá bálvondur
út í okkur. Það er svo sem eðli
legt, að karlmaður geti ekki
þolað svona uppáfinningu, jafn
vel þó hún væri gerð í beztu
meiningu. Hann kennir okk-
ur um þetta, en ekki konu
sinni, og það er kannski eðli-
legt. En í sannleika sagt, þá
hefði ég ekkert á móti því,
að hann gæfi mér einn á hann,
ef hann vildi bara segja mér
það sem hann veit. Katla hlýt-
ur að hafa sagt honum það, og
þá gæti hann sagt mér það.
Þá fengi ég loksins að vita,
hver leyndardómur Johnnys
er. ..
* Draugagangur
Framhald af bls. f
en svo rammt kvað að
reimleikanum, þegar verst
lét, að eftir að dimmt var
orðið voru liúsmunir á
fleygiferð, leirtau brolið og
eins og allt væri i hers
liöndum.
Miðill einn hér i bænum
var til kvaddur, en hann
virtist engu fá áorkað, og
það síðasta, sem hlaðið
hefur fregnað, er það, að
nú hafi sem sagt liúsráð-
endur flúið liúsið og leitað
á náðir prests — og liefur
jafnvel lcomið til tals að fá
sjálfan biskupinn til að
gripa til sinna ráða.
* Lögreglan
Framhald af bls. 1
Hliðunum, svo þeir löbbuðu
heim í næturbliðunni. En
þegar þeir voru komnir
miðja vegu milli Rauðarár-
stígs og Lönguhlíðar, eftir
Miklubrautinni, sáu þeir að
lögreglubílst j órar höfðu
stoppað einlivern bil og eitt
livað sögulegt var að ske.
Eins og gerist og gengur
fóru þeir að forvitnast um,
hvað væri á seyði — þetta
gera allir — og stönzuðu
við.
En einhverra hluta vegna
brugðust verðir laganna liin
ir verstu við — skildu ekki
lilgang hinna forvitnu veg-
farenda — réttara sagt mis
skildu þessa góðsemi hjálp-
fúsra borgara.
Nema hvað — lögreglu-
þjónn númer 110 lióf upp
vasaljósker sitt, sem er tvi-
bent og notaði það á bálsi
liins unga manns!
Við, sem lieima sitjum
og höfum engin afskipti af
svona látum á götum úti
(livað þá lögreglustjóri, sof
andi svefni hinna réttlátu)
gerum okkur ekki grein fyr
ir hvað þarna er að gerast.
Unaur námsmaður stanz-
ar hjá lögregluaðgerðum —
hann gæti viljað hjálpa, ef
því væri að skipla — en
fær „kylíu“ í hausinn!
Þessi brolna „kylfa” er
til sýnis heima bjá ritstjór-
anum, ef einhver vill sann-
reyna þessi orð.
En getur noklcur furðað
sig á undrun og gremju
piltsins, sem varð fyrir þess
ari óvæntu árás frá ein-
kennisbúnum manni, sem
hann liélt að væri verndari
sinn og jafnvel aðstoðar
þurfi?
Allir vita að lögreglu-
menn geta skipt skapi eins
og aðrir dauðlegir rnenn.
: En er þetta ekki noklcuð
mikið af þvi góða?
HIKIMIIIi
Framh, af bls. 7
„Leika uppgerðar-rán!“
„Lendi ég ekki í lögregl-
unni?“
„Ekki minnsta hætta,“ svar-
aði Carl og skýrði manninum
frá áformi sínu. Hann sagði
honum, að konan sín væri aura
‘sál, sem bæri alltaf nokkur
hundruð dollara í veski sínu.
„Ég ætla með hana í bíó í
kvöld,“ sagði hann við rónann,
„og ég vil fá þig til þess að
elta okkur heim og inn í for-
stofuna. Þú þarft bara að
segja: Upp með hendurnar! og
ég segi konunni minni að fá
þér veskið. Síðan hitti ég þig
hérna á morgun. Ég læt þig fá
25 dollara og fæ sjálfur af-
ganginn.
Róninn strauk skeggjaða
hökuna og hugsaði málið. Hug-
myndin var fyrirtak, og hann
sagðist skyldi vera með.
Hverju var svo sem að tapa?
Máske datt honum líka í hug,
að hann myndi geta leikið á
Wanderer og stungið af með
alla peningana sjálfur.
Róninn átti samt eina spurn-
ingu eftir: „Hvaða byssu ætti
'hann að nota í þessu uppgerð-
ar-ráni?“
„Þú þarft enga byssu,“ svar-
aði Wanderer. „Það er niða-
myrkur í forstofunni, og kon-
una mína grunar ekkert.
Síðan sagði Wanderer rónan-
um, hvar hann ætti að hefja
eftirförina.
— ★“
EFTIR kvöldmat stakk Carl
upp á því við konuna sína, að
þau færu í bíó. Svo að þau
fóru í næsta kvikmyndahús.
Um níu-leytið komu þau út, og
hann bauð henni á veitinga-
stofu, þar sem þau fengu sér
gosdrykk. Síðan héldu þau
heimleiðis. Kvöldið var dimmt
og mollulegt, og nágrannarnir
sátu úti á svalagöngunum.
Hálfri annarri húslengd að
heiman frá þeim, kom Carl
auga á rónann, þar sem hann
húkti í skugganum, eins og um
var talað. Carl gaf honum
merki með hendinni fyrir aft-
an bak, um leið og þau gengu
fram hjá honum. Svo að hann
reikaði á eftir þeim. Nágrann-
arnir tóku ekki eftir merki
Carl, en þeir sáu rónann koma
út úr skugganum og elta hjón-
in.
Ruth, sem vegna heilsufars-
ins var ofurspennt á taugum,
varð mannsins vör. „Carl, hvísl
aði hún, „ég held, að einhver
elti okkur.“
„Vertu óhrædd,“ svaraði
Carl, „ég er með byssuna.“
Þegar hjónin komu inn í
anddyrið, kom róninn upp
tröppurnar og skildi dyrnar
eftir opnar, þegar hann gekk
inn.
„Hvað vilt þú?“ kallaði Carl
nógu hátt til þess, að tengda-
móðir hans uppi á loft og ná-
grannarnir heyrðu til hans.
Síðan kippti hann upp
skammbyssu sinni og kallaði
til rónans: „Slepptu byssunni!“
Svo skaut hann öllum skotun-
um á rónann, sem hneig hel-
særður niður. Carl var snilld-
arskytta, og þetta tók engan
tíma.
Næst kallaði stríðshetjan full
um rómi:: „Ekki skjóta hana!“
Og meðan hann kallaði, skaut
hann öllum skotunum úr
skammbyssunni, sem hann
hafði fengið lánaða, á konu
sína.
Hann heyrði fótatak tengda-
móður sinnar í stiganum og
óp nágrannanna, svo að hann
flýtti sér að þurrka fingraför-
in af lánsvopninu og stakk því
í hönd rónans.
Þegar nágrannarnir, tengda-
móðirin og lögreglan komu á
vettvang, virtist liggja í aug-
um uppi, hvað gerzt hafði:
Ræningi birtist úr skuggunum
og elti Carl og Ruth heim og
myrti Ruth, er hann reyndi að
ræna þau. Carl hafði þá tæmt
skammbyssu sína á manninn.
— ★ —
EN EKKI voru enn öll vand-
ræðin úr sögunni, þrátt fyrir
játningu Carls Wanderer, því
að hann fékk sér snjalla lög-
fræðinga, og át allt ofan í sig
aftur. Þegar hann var ákærður
fyrir morð á konu sinni, lét
Carl í veðri vaka, að játning
hans hefði verið knúin af vör-
um hans með gúmmíkylfu.
Hann hélt því sömuleiðis fram,
að hann hefði verið gripinn
stundargeggjun. Kviðdómurinn
var ósköp samúðarfullur yfir
þessum vesældarlega manni,
þar sem hann stóð og horfði
tómlega út í bláinn og strauk
egglag höfuðið. Og saga hans
hafði þau áhrif á þá, að þeir
ákváðu að dæma hann mildi-
lega. Að vísu var hann fund-
inn sekur, en ef hann hagaði
sér vel í fangelsinu, skyldi
hann sleppa með 13 ára dvöl
þar.
13-ára dómurinn vakti slíka
ofsareiði hjá Charlie MacArth-
ur, að daginn eftir fékk hann
ritstjóra Examiner til að birta
mynd af kviðdóminum með
þessari fyrirsögn:
TÓLF LINSOÐIN EGG!
Yfirvöldin tóku talsvert til-
lit til blaðanna, og þegar Char-
lie hélt áfram að skammast
yfir því, að Wanderer hefði
hefði ekki fengið næga hegn-
ingu, fengu piltarnir á skrif-
stofu saksóknarans loks nóg;
og ákváðu þeir að draga stríðs-
hetjuna að nýju fyrir rétt, í
þetta skipið ákærða fyrir morð
ið á Óþekkta ræflinum.
Nú, þegar andúð almennings
var vakin, tók það kviðdóm-
inn aðeins 25 mínútur að úr-
skurða hann sekan, án tillögu
um að auðsýna mildi. Þetta
merkti gálgann fyrir Carl
Wanderer.
Af einhverri furðulegri
ástæðu hafði Carl fengið mæt-
ur á Charlie, þrátt fyrir þá
staðreynd, að hann hefði átt
upptökin að því að koma hon-
um í gálgann. Charlie kynnti
Ben Hecht fyrir Carl, og brátt
voru þeir einu blaðamennirnir,
sem hann leyfði að tala við
sig.
Er vináttan milli morðangj-
ans og blaðamannanna tveggja