Ný vikutíðindi - 28.04.1972, Blaðsíða 7

NY VIKUTIÐINDI
7
„Trúi henni?“ þrumaSi Nort-
oon. „Hvað áttu eiginlega
við?“
„Heldurðu að hann segi satt
um atburðina, sem gerðust í
forstofunni þetta kvöld?“
„Vissulega. Hver heldur öðru
fram?“
„Ég,“ svaraði Charlie.
Norton sat kyrr og einblíndi
á blaðamanninn. „Málið er
að fullu afgreitt og úr sög-
unni,“ sagði hann.
Charlie fór að skýra fyrir
Norton, hvers vegna hann
héldi, að eitthvað loðið væri
við málið, — svipnum á andliti
Óþekkta ræfilsins, dýru skot-
vopni í fórum róna, blístri
Wanderers yfir buxunum 12
klukkutímum eftir morðið, og
að lokum því mikilvægasta,
ótta öfuguggans við barneign-
ir.
„Kjaftæði og snakk,“ urraði
Norton að máli Charlie loknu,
„og ekkert annað!“
Charlie leit á Norton og beit
sig í neðri vörina.
„Jæja þá,“ sagði hann loks.
„Viltu gera eitt fyrir mig?
Viltu gefa mér númerið á
skammbyssunni, sem Óþekkti
ræfillinn skaut frú Wanderer
með?“
Norton glotti meinfýsilega,
þegar hann teygði sig inn i
skjalaskápinn og gaf Charlie
númerið Colt-2282.
MacArthur skrifaði Colt-
verksmiðjunum þegar og spurð
ist fyrir um, hvert þetta núm-
er hefði verið sent.
Meðan hann beið eftir svari,
datt honum í hug nokkuð, sem
hann áleit eitt sitt sniðugasta
bragð. Hann fékk nokkra blaða
menn -aðra í lið með sér, og
héldu þeir til líkhússins, þar
sem Óþekkti ræfillinn lá smurð
ur og beið þess, að einhver
bæri kennsl á hann. Þeir mút-
uðu fordrukknum verði til þess
að líta í aðra átt, rændu líkinu,
settu það upp á vagn og óku
því að aðaldyrum uppáhalds-
knæpu Charlie.
„Ég hef stórkostlega hug-
mynd til að margfalda viðskipt
in hjá þér,“ sagði Charlie við
knæpueigandann.
„Hvernig?“
Charlie sagði honum frá
skrokknum úti á vagninum.
„Við ættum að leggja hann á
litla borðið við endann á
skenkiborðinu, þar sem þú
geymir ókeypis matinn, og
bjóða tuttugu-og-fimm dollara
verðlaun hverjum þeim, sem
þekkir hann.“
„Það eyðileggur viðskiptin,
en eykur þau ekki.“
„Þú veizt ekki, hvað hægt
er að græða á mannlegri for-
vitni.“
Charlie hafði rétt fyrir sér.
Óþekkti ræfillinn, liggjandi
allsnakinn á borði fyrir enda
skenkiborðsins, dró ótrúlega
marga viðskiptavini að. Við-
skiptin tvöfölduðust fyrsta
daginn og þrefölduðust þann
næsta. Þá fengu yfirvöldin veð
ur af því, hvað væri á seyði,
og hrifsuðu þann látna til sín,
áður en nokkur gæti þekkt
hann.
— ★ —
VIKURNAR liðu, og atburð-
irnir í anddyrinu hurfu af síð-
um blaðanna. Carl Wanderer,
harmþrunginn sem fyrr, sneri
aftur til kjötbúðarinnar og
nöldursins í viðskiptavinunum.
Loks barst svarið frá Colt-
LABETT: 48 grandi
1 bæjarnafn 49 rótartaug
7 engi 50 dugir
12 hestar 52 óhljóð
13 leika 54 suð
15 nes 55 fréttastofa
16 ósennilegar 56 mótfallinn
18 skammst. 59 tónn
19 flani 60 p.t.
20 vínstofa 63 óvalin
22 beita 65 snautir
24 spýja 66 japlaði
25 26 28 29 þefa árstími vanþóknun titill LÓÐRÉTT:
30 skammst. 1 hersefa
31 hvata 2 eignast
33 vafaorð 3 þokumökkur
34 óskyldir 4 bíta
35 vísindastörf 5 þegar
36 sign. 6 auðlindunum
38 spil 7 bardagi
39 roti 8 þil
40 verkfæri 9 tortryggja
42 járnsteinn 10 líkamshluti
44 húsdýrinu 11 veiddar
45 yrkir 12 aular
14 sakaruppgjöf
16 smekkvísa
17 glæpamaðurinn
20 líkamshluti
21 guð
22 tónn
23 skipstjóra
26 æki
27 gagnar
31 fugl
32 æðibunu-
gangur
35 gleðiláta
37 snuðrara
38 fljótið
41 líffæri
42 hlutdeild
43 lagði
46 fornafn
47 öf. tvíhlj.
51 geyspaði
53 fugli
57 brún
58 fljót
61 nes
62 titill
63 ógna
64 frumefni
KROSSGÁTAN
verksmiðjunum. Númer 2282
hafði níu árum áður verið af-
greitt til einnar helztu sport-
verzlunar í Chicago, Van Len-
gerke & Antoine.
Þrem dögum síðar eyddi
Charlie í verzluninni og pírði
yfir öxl verzlunarmannsins á
eldgamlar skýrslur yfir afhénd
ingu skotvopna. Og leitin bar
árangur: Númer 2282 hafði ver
ið seld manni nokkrum í
Chicago, Hoffman að nafni
sem Charlie sá fljótt, að bjó
skammt frá Wanderer.
Þegar Hoffman, vingjarnleg-
ur skrifstofumaður, kom heim
úr vinunni um kvöldið, beið
Charlie MacArthur eftir hon-
um á tröppunum. Hann sneri
sér strax að erindinu: „Hvar
er Colt-2282?“
Hoffman leit sem snöggvast
á Charlie og yppti öxlum. „Það
hef ég ekki hugmynd um. Ég
seldi byssuna fyrir nokkrum
árum.“
„Hverjum?“
„Kunningja mínum.“
„Hvað heitir hann?“
„Fred Wanderer.“
Charlie fann blóðið stíga sér
til höfuðs. Hann komst fljótt
að því, að Fred var náfrændi
Carls. Fred viðurkenddi fús-
lega að hafa lánað Carl byss-
una.
Nú komst Norton ekki hjá
því að hlusta á Charlie.
Hann sendi eftir Wanderer, og
í viðurvist Charlie MacArthur
ljóstraði hann upp hinni óhugn
anlegu vitneskju um skamm-
byssuna. — Wanderer strauk
hendinni yfir egglaga höfuðið,
deplaði augunum, vætti varirn-
ar og starði á gólfið.
Þá óð Charlie fram með sam
antekna grunsemd sína, og
kastaði henni beint í andlit
lögregluf oring j anum
hérna, hvernig þú skauzt eig-
inkonu þína og Óþekkta ræfil-
inn!“
Wanderer, sem gerði sér
ljóst, að hann hélt á lélegri
spilum, leit fyrst á Charlie;
svo á Norton. Síðan hóf hann
frásögn sína. Frásögn hans er
ein sú furðulegasta í annálum
Chicago-lögreglunnar.
Hann byrjaði með því að
segja frá því, hversu dásam-
lega daga hann hefði átt með-
al pilta og stúlkna í París. Þeg-
ar hann kom heim aftur, innti
faðir hans hann eftir því, hve-
Ayánderer
„Segðu
nær þau Ruth ætluðu að gift-
ast. Carl yppti öxlum og sagði,
að ekkert lægi á, en gamli
maðurinn svaraði:
„Auðvitað liggur á. Móðir
Ruth og móðir þín hafa beðið
með eftirvæntingu þess að sjá
ykkur í hjónabandi.“ — Svo
að Carl glápti bara út í blá-
inn og kinkaði kolli.
— ★ —
ÞVÍ VAR það, að morgun
nokkurn í marz, árið 1922,
stóð hann við altarið við hlið-
ina á Ruth Warren, með for-
eldrana og móður hennar skæl-
andi á fremsta bekk, meðan
brostin tenorrödd beljaði „Hve
gott og fagurt“ ofan af svölun-
um. Eftir hveitibrauðsdagana i
Wisconsin, sagði hann Norton
og Charlie, að honum hefði
fundizt hann grimmdarlega
leiddur í gildru.
Kvöld eitt í maí-lok, tveim
mánuðum eftir brúðkaupið,
komst Carl að því, að konan
hans var með barni.
„Ég vildi ekki segja þér
neitt, fyrr en ég væri alveg
viss,“ sagði hún, „en ég fór
til læknis í dag, og hann sagði,
að ég væri ófrísk!“
Wanderer glápti út í bláinn.
Bridge-
Þ A T T U R
Suður gefur. — Báðir á
hættu.
Norður:
S: G 9 6 5 3
H: G 10 5
T: 6 2
L: K G 6
Vestur: Austur:
S: K D S: 7
H:ÁK93H:D8642
T: 7 3 T: K 9 8
L: Á D 9 8 4 L: 10 7 3 2
Suður:
S: Á 10 8 4 2
H: 7
T: Á D G 10 5 4
L: 5
Sagnir gengu þannig:
S V N A
1 T dobl P 1 H
2 S 3 H 3 S 4 H
4 S P P P
Útspil: hjarta K.
RUTH virti eiginmanninn
fyrir sér. „Segðu eitthvað,
Carl,“ sagði hún, „ertu ekki
glaður?“
„Ha? Jú, auðvitað er ég glað-
ur. Ég gæti ekki verið ánægð-
ari.“
Ruth Wanderer beið ekki
boðanna, heldur æddi um allt
nágrennið til að- segja hverj-
um, sem heyra vildi, að hún
væri í þann veginn að verða
m-ó-ð-i-r! Viðskiptavinirnir í
búðinni óskuðu Carl til ham-
ingju, en hann lét sér fátt um
finnast og muldraði einhverj-
ar þakkir.
Wanderer átti erfitt með
svefn um nætur og rökræna
hugsun á daginn af óttanum
við það, sem í vændum var.
Dag nokkurn í júní, er hann
var á heimleið, datt honum
snjallræðið í hug. Hann ætlaði
að myrða hana . . .
Allan daginn, við afgreiðslu-
borðið, og allt kvöldið, meðan
hann horfði á Ruth prjónandi
barnaflíkur með geislabaug um
höfuðið, næstum því, snerust
hugsanir hans ekki um neitt
annað en hvernig hann gæti
losnað við ektamaka sinn og
ófætt barn. Og eitt kvöldið,
er hann sat andspænis henni,
Vestur fær slaginn og spilar
svo hjarta Á. Suður trompar,
tekur á spaða Á og gefur svo
Vestri á spaða K.
Vestur sér ekki aðra leið
en spila enn hjarta, sem Suður
drepur, spilar út einspili sínu
í laufi, sem Vestur verður að
drepa með Á. En hvað á Vest-
ur nú að gera?
Spili hann laufi eða hjarta,
kemst blindur inn og getur
svínað tíglinum,- Suður kemur
blindi aftur inn á tromp G,
svínar tíglinum aftur og á
það, sem eftir er.
Það er samt lítill vandi að
hnekkja þessari sögn.
Þegar Vestur fær á tromp
K, má hann ekki spila þriðja
hjartanu. Þess í stað tekur
hann einfaldlega á lauf Á. Svo
spilar hann þriðja hjartanu.
Suður trompar, þótt tromp-
inu hans fækki mjög, og verð-
ur að fá alla slagina, sem eft-
ir eru. Hann kemst ekki inn í
blind nema einu sinni og þar
af leiðandi getur hann einung-
is svínað tíglinum einu sinni.
Þannig verður hann einn nið-
ur.
skaut hugmyndinni upp í huga
hans. Meðan hann velti smá-
atriðunum fyrir sér, sat hann
með galopinn munninn og
starði á Ruth. Hún leit upp
frá prjónum sínum og spurði:
„Á hvað ertu að stara, Carl?“
„Ó, ekkert,“ svaraði hann,
„alls ekkert.“
Carl Wanderer átti skamm-
byssu, — Colt-skammbyssu,
sem hann hafði haft með sér
úr herþjónustunni. En hann
þurfti tvær byssur til að geta
framkvæmt áform sitt. Hann
vissi, að frændi hans, Fred
Wanderer, átti þunga, dýr'a
Colt-skammbyssu. Svo að hann
leit inn til Fred.
„Hvernig gengur?" spurði
Fred.
„Alveg prýðilega,“ svaraði
Carl, hræsnarinn, „ég get
naumast beðið eftir að barnið
fæðist.“
Svo lézt Carl verða áhyggju-
fullur. „Ég hef týnt skamm-
byssunni minni,“ sagði hann,
„þú skyldir þó ekki geta lánað
mér þína?“
„Jú, auðvitað, en til hvers
vantar þig byssu?“
„Það er alltaf verið að ræna
þarna í nágrenninu," svaraði
Carl, eins og raunar satt var,
„maður veit aldrei, hvenær
maður þarf að verja hendur
sínar.“
Svo að Carl gekk frá Fred
með skammbyssuna í vasanum.
— ★ —
NOKKRUM dögum seinna,
að morgni hins 21. júní, sagði
Carl föður sínum að hann
þyrfti að skreppa inn í borg-
ina. Hann hélt beina leið í
hafnarstræti, þar sem rónarnir
lágu í niðurníddum kumböld-
um og sváfu timburmennina úr
sér. Wanderer ráfaði milli
húsanna í leit að rétta mann-
inum.
Loksins fann hann þann
rétta — náunga um þrítugt,
lágvaxinn, skítugan, úttaugað-
an af drykkjuskap og heldur
ógáfulegan. Hann lá timbrað-
ur á fletisræfli.
„Áttu nokkra fjölskyldu?“
spurði Carl.
„Nei,“ svaraði hinn, „hvers
vegna spyrðu?“
„Hvernig litist þér á að
vinna þér inn 25 dollara?“
„Hvernig?"
Framhald á bls. 5.