Ný vikutíðindi - 26.05.1972, Blaðsíða 7

NÝ VIKUTÍÐINDI
7
— Sam Barton.
Harriet klæddi sig og hélt í
áttina til dyra. Hún leit um
öxl sér á manninn í rúminu, og
var skyndilega gripin ofboðs-
legri löngun til að meiða hann
á sama hátt og hann hafði meitt
hana. Hún skimaði um herberg-
ið, án þess að gera sér fylli-
lega ljóst, að hverju hún var
að leita. Þá kom hún auga á
buxurnar, sem hún hafði hent
á gólfið andartaki áður, eina
sýnilega tákn karlmennsku
hans. Hún hló með sjálfri sér.
Buxurnar voru einmitt vopnið,
sem hún skyldi beita gegn hon-
um.
Vendilega batt hún þrælsleg-
an hnút á báðar skálmarnar,
áður en hún henti þeim á gólf-
ið og hélt til dyra.
Hún var búin að opna hurð-
ina og stóð í dyragættinni og
virti fyrir sér nakinn manninn
í rúminu, þegar hún kom auga
á vatnskönnuna á náttborðinu.
Án þess að hugsa sig um, þreif
hún könnuna og kostaði henni,
með ísmolum, vatni og öllu, í
manninn í rúminu.
Harriet var komin fram á
gang, þegar mannræfillinn
staulaðist fram úr rúminu hóst-
andi og stynjandi á hjálp. Hún
var komin niður á næstu hæð,
þegar hún leit um öxl. Og fyrir
ofan hana, rétt utan við dyrnar,
var mannfárið, allsnakið, hopp-
andi um á öðrum fæti, en gat
ekki með nokkru móti komið
hinum fætinum í buxnaskálm-
ina, formælandi og frussandi.
Hann var hætt kominn efst
á stigabrúninni, með báða fæt-
uma hálfa leið niðri í skálm-
unum, en tókst að ná jafnvæg-
inu á síðustu stundu. Þá var
það, sem hann kom auga á
Harriet á næstu hæð fyrir neð-
an, hlæjandi, svo að hún náði
naumast upp í nefið á sér. Hann
öskraði upp yfir sig af heift og
hugðist æða niður stigann á
eftir henni, án tillits til þess,
hvað buxurnar náðu honum
hátt.
Hann komst niður í efsta
þrepið. Það var það næsta, sem
felldi hann. Og þvílíkt fall.
Hann faug fyrsta spölinn, bað-
aði út öllum öngum, áður en
hann skall aftur niður og valt
eins og hrúgald niður stigana,
hvern af öðrum.
Starfsfólk gistihússins segist
enn í dag geta heyrt hlátur
Hattie klingja í eyrum sér.
Aldrei hafði hún upplifað aðra
eins kátínu.
HATTIE kom aldeilis undir
sig fótunum, eftir að hún kom
út á strætið. Hún tók aðrar
stúlkur í þjónustu sína og eign-
aðist brátt vændishús, þar sem
hún var maddama. En húsið
hennar var talsvert frábrugðið
öðrum. Hún lét karlmenn þjást
fyrir skemmtun sína. Hún var
að hefna meðferðar föður síns,
bræðra, Fred Duquesen og
fyrsta mannsins, sem hafði tek
ið hana og leitt hana svo
grimmilega í allan sannleika
um kynlífið. Hún var ugluspeg
ill endurborinn, snillingur í að
draga aðra sundur og saman í
háði og spotti.
En karlmönnunum, sem
skiptu við hana, stóð alveg á
sama — þeir komu alltaf aftur
eftir meiru, því að þeir vissu,
að það var líf í tuskunum hjá
Hattie og stelpunum hennar. Og
þeir höfðu gaman af brellunum,
þegar þeir urðu ekki sjálfir fyr-
ir þeim.
LÁRÉTT:
1 dýr
6 svikins
12 kveðið
13 ökutæki
15 áfloga
17 ‘jáð
18 staur
19 band
21 renna
23 ryk
24 aumur
25 gösl
26 tvíhljóði
28 eldfæri
30 hól
31 eftirsótt
32 bræði
34 drekk
35 sjálfur
36 búr
39 hál
40 amboð
42 ólund
44 mjúk
46 suða
48 ógnar
49 hérað
51 angi
52 þrír eir.
53 padda
55 pilt
56 ónotuð
57 elska
59 anonymus
60 hryggur
61 ný
62 viðurnefni
64 skaðar
66 tuska
68 einkennisst.
69 beita
71 skemmd
73 fjallgarður
74 lagin
75 sprakk
76 árás
LÓÐRÉTT:
1 leið
2 sjoppa
3 borða
4 óhróður
5 fæðast
7 tónn
8 snæða
9 félag
10 spil
11 bregð
13 knæpa
14 þrír eins
16 sjá
19 þukl
20 lek
22 slæm
24 veiðiá
25 heilu
27 svei
29 engin
31 ekki
32 vælir
33 vond
36 nábúi
37 teymdi
38 óhreinindi
40 hlýja
41 flaustur
43 þaut
45 heppilega
46 reiðmenn
47 kona
50 skammst.
51 tölu
54 ben
55 nagla
56 flana
58 snös
60 teninf
61 þel
63 hvíldi
65 blása
67 híldist
68 huglaus
70 frá
72 hreyfing
74 hvað
KROSSGÁTAN
I 2 3 4 5 6 7 8 9 • 10 11
12 h. 14* 15 1 f. 17
18 19 i. 20 21 22 23 ¥ é
24 25 26 27 23 • 29.
30 J F 32*. > '• 33, lu
35 36 - 37 33 39 *, *- «
40 41 # V «3_. 44 «5
”7’ j L # - «9' 50 51 -
52. | l=5" -* * 55 « * 56 >
57 . * ' 53. *« 5.9 6a * 63,
62, 651 F ♦ M 1 66. 67. « ea ■
69 ♦ 7° | L 72 *. 73 1 7a * 5*
75 ’ * , * m * 76 - 1 • „ ■ •
iii
Hattie lét trésmið nokkurn
útbúa rúm eftir fyrirsögn
hennar, sem hvolfdist við, ef
þrýst var á hnapp, svo að við-
skiptavinurinn hentist fram á
gólf, umvafinn sængurfötunum
— auðvitað á örlagastundu
kvöldsins — Hattie og viðkom-
andi stelpu til konunglegrar
skemmtunar.
Það er ekki nokkur vafi á því,
að eitt frægasta fórnardýr, sem
Hattie fékk nokkurn tíma, var
frægur siðbótapostuli, sem afl-
að hafði sér talsverðrar almenn
ingshylli á síðari hluta þriðja
áratugsins. Hann var milljóna-
erfingi og hafði tekið upp bar-
áttu gegn nektardanshúsum og
sýningunum þar. Mynd hans
birtist iðulega í hinu löngu
dauða Graphic og öðrum blöð-
um þeirra tíma, og var hann
hvað iðulegast ljósmyndaður
úti fyrir einhverjum nætur-
klúbbnum, þar sem hann stóð
sperrtur og fylgdist með því,
þegar verið var að skipa létt-
klæddum dansmeyjunum upp í
lögregluvagnana.
En um hitt fékk almenningur
náttúrlega ekki að vita, að enda
þótt siðabótamaðurinn áliti
hann þrönga dyggðumprýdda
veg heppilegastan fyrir aðra,
var hann engan veginn á því
að þræða hann sjálfur. Hann
var fastur viðskiptavinur í
vændishúsi Hattie.
Loks kom að því, að Hattie
ákvað, að hann skyldi fá á bauk
inn. Og á sinn hátt var hann
dæmi þeirrar manngerðar, sem
hún hataði hvað mest — hræsn
arans.
Eitt kvöldið kom hann til
Hattie:
— Ég má alls ekki láta sjá
mig, hvíslaði hann að Hattie.
Látið mig ekki bíða hérna niðri,
þar sem einhver gæti þekkt
mig!
Hattie lét það heldur ekki
dragast að lauma honum upp
á loftið eftir bakgangi.
— Ég hef dálítið sérstakt
Sagnir gengu þannig:
V N A S
handa yður í kvöld sagði hún
með slíkri undirfurðu, að sið-
bótapostulinn hefði átt að láta
sér segjast.
Stúlkan, sem Hattie kynnti
fyrir honum, hafði verið vand-
lega valin fyrirfram. Fliss-
gjörn, ljóshærð budda, sem var
ekki lengi að gera vininn trítil-
óðann. Og á því andartaki
smaug hún úr greipum hans,
svo að hann varð að elta hana
um allt herbergið. Þetta endur-
tók sig, og þegar hún smaug í
þriðja sinn úr greipum hans,
var hrnn að missa alla stjórn
á sér. Loks heppnaðist; hpnum
að klófesta hana á þann hátt,
að hann henti sér á hana og
greip handleggjunum um fætur
hennar, svo að náttborðið fór
um koll, lampinn brotnaði, og
þau flæktust saman þarna á
gólfteppinu.
Hattie hafði auðvitað staðið
allan tímann rétt utan við
dyrnar. Þegar hún heyrði skell-
inn, ákvað hún að láta til skar-
ar skríða.
Hún setti öxlina í hurðina,
svo að hún hentist upp, og æddi
inn í herbergi með öndina í
hálsinum:
— Lögreglan er komin í hús-
rannsókn! æpti hún. — Löggan
er komin um allt húsið!
Siðabótamaðurinn varð ná-
fölur í framan. Hann hafði þó
hirðu á því að seilast í bux-
urnar sínar, sem höfðu hafnað
úti í horni, og hraða sér til
dyra. Þar rakst hann á tvo
leikara í lögreglubúningum,
sem Hattie hafði leigt fyrir
þetta tilefni, vopnaða kylfum
og vasaljósum, en hann hrinti
þeim heldur hastarlega úr vegi
og komst niður stigann á hend-
ingskasti.
Hann var svo sem ekkert að
staldra við í húsaportinu, held-
ur æddi út á götu og tók til fót-
anna. Á hæla hans komu þær
Hattie og nokkrar stelpurnar.
Þær náðu honum við fyrsta
Ijósastaurinn, þar sem stelpurn
ar slógu hring um hann, grenj-
andi af hlátri, meðan hann
hneppti að sér fatnaði sínum og
reyndi að taka upp fyrri virðu-
leik.
— Þetta var bara grín, full-
vissaði Hattie hann og þurrkaði
tárin úr augunum. Komdu með
okkur. Þú færð allt frítt í kvöld.
Treglega lét hann leiðast aft
ur inn í vændishús Hattie. Þar
fögnuðu honum þó nokkrir við-
skiptavinir, sem fylgzt höfðu
með málum allt frá upphafi og
voru að springa úr hlátri. Upp
frá því hafði siðabótapostulinn
hægt um sig, og baráttu hans á
sviði siðabóta linnti til muna.
OG BRELLURNAR voru
margar og miklu fleiri. Einu
sinni setti Hattie ljósmynda-
perur í öll ljósastæði eins svefn
herbergisins ví\ staðinxu, fyrir
venjulegar perur, svo að aum-
ingja viðskiptavininum brá
heldur en ekki í brún, þegar
hann fór að þreifa eftir sígar-
ettunum sínum í myrkrinu.
Auðvitað hélt hann, að lög-
reglan væri komin á vettvang
og verið væri að ljósmynda
hann. Það varð að beita hreinu
handafli til þess að ná sæng-
inni, sem nötrandi mannræfill-
inn hafði leitað skjóls undir.
Hattie greip til allra bragða,
sem hún og stelpur hennar
gátu hugsað upp, til þess að
auðmýkja eða refsa karlgreyj-
unum, og alltaf komu þeir aft-
ur eftir meiru.
Hún greip meira að segja til
þess að láta trylltan eigin-
mann, móður eða bróður stúlk-
unnar í rúminu, brjótast inn
á óheppilegasta andartaki.
Þetta veitt atvinnulausum leik-
urum talsverða peninga.
Ef til vill var það furðu-
legast af öllu, þegar hún fékk
slöngutamningastúlkuna til að
vinna hjá sér. Einn viðskipta-
vinnanna fékk samt hjartaslag
og geispaði golunni, þegar
slöngurnar skriðu upp í til
hans, og Hattie og stelpurnar
urðu að lauma líkinu út um
nóttina og koma því fyrir á
garðbekk, þar sem lögregian
fann það daginn eftir.
Brellur hennar enduðu samt
engan veginn allar með ósköp-
um. Að minnsta kosti einu
sinni björguðu þær stúlku, sem
lent hafði í klípu.
Þegar þessi stúlka kom til
Hattie, til þess að biðja hana
Framh. á bls. 4.
EBridge-
Þ Á T 1 (! K
Vestur gaf. — Báðir eru í
hættu. Spilin liggja þannig:
Norður:
S: G 10 4
H: Á 10 7
T: Á 8 6 2
L: Á 9 5
Vestur:
S: Á K D 8 6 3
H: K 9 8
T: 10
L: D G 6
Austur:
S: 7 2
H: 6
T: D G 9 5 4
L: 10 7 4 3 2
Suður:
S: 9 5
H: D G 5 4 3 2
T: K 7 3
L: K 8
1S P P 2 H
P 3H P 4H
P P P
Útspil: spaða K.
Venjulegast myndi Vestur
spila þremur hæstu spaðaspil-
unum, Suður trompa þriðja út-
spil og spila hjarta D með
svíningu í huga. Sagnhafi
myndi svo halda áfram með
tromp, þar til því væri lek-
ið hjá andstæðingum hans.
Þetta væri farsæl le’ð til
vinnings.
En gáfulegra hefði verið af
V hálfu að láta út lágan spaða,
þegar hann var búinn að fá á
hjónin. Þá hefði Austur neyðst
til að trompa með 6, og ef Suð-
ur drepur það með tromp G,
fær Vestur slag á tromp og
Austur annan á tígul, svo að
sögnin tapast.
En nú ber að athuga það, að
ef Suður kastar lágum tígli í
tromp 6 Austurs, heldur hann
styrkleika sínum í trompi, svo
að hann getur náð K af Vestri
og tapar jafnframt engum slag
í tígli, en vinnur þannig sögn-
ina.