Ný vikutíðindi - 02.06.1972, Blaðsíða 4

4
NÝ VIKUTÍÐINDI
lét kyrrsetja hann liér.
Að sjálfsögðu var þess
vegna læknisskoðun fram-
kvæmd liérlendis, og nú tjó
ar ekki fyrir Kanann að
krefja Albert um milljónir
dala, sem þó liefði verið
hugsanlegt, ef hann hefði
látið vilhallan amerískan
lækni gefa sér voltorð.
Flott hjá Albert.
• Lexía
■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■>
sækja Friðrik að óvörum að
nóttunni, heldur hringja til
hans, er hana langaði til að
hitta hann.
Eiginlega átti hún að vera
reið við Pétur. Hann hafði í
raun og veru verið ótrúr —
jafnvel þótt það væri með eig-
inkonu sinni! En við nánari
athugun leizt henni skynsam-
legast að láta sem ekkert væri.
• Lögreglan
Framh. af bls. 1.
um, kaffihúsum, börum, lió-
telum og i lieimahúsum
fleygir fólk á milli sín síð-
ustu gamansögunum af liin-
um ægisnjöllu sérloklcum,
sem alltaf eru að finna eitt-
livað nýtt i sambandi við
hið „ægiega liassmál”.
Nýjasta sagan mun vera
dagsönn, og er á þessa leið:
Eigi alls fyrir löngu sat
kunnur rithöfundur ásamt
eiginkonu sinni i bifreið
þeiri’a, og dáðust þau hjóna
koi’nin að útsýninu á fögr-
um vordegi. Bar þar að
jarðýtu á miklum hraða, a.
m. lc. þegar miðað er við
jarðýtur, en vegna tannar-
innar, sem trónar frenxst á
slíku tæki, gafst ökumanni
hvorki tækifæri til að virða
fyi’ir sér hið fagra útsýni
í vorinu né bíl lijónakoni-
anna.
Bi-unaði jarðvinnslutækið
viðstöðulítið aftan á og inní
bifreið skáldsins með þeim
afleiðingum, að hún lagðist
saman að framsætinu, í
hverju hjónakoi’nin sátu og
áttu sér einskis ills von.
Skáldið og hans eðla
fengu að sjálfsögðu ægilegt
sjokk og máttu vart mæla.
Brátt bar svo ýtustjórann
að, og var hann í sízt belra
sálai’ástandi.
Þau sem í bílnum voru
gátu þó staulast út, og stóð
nú þessi kostulega þrenning
á Hafnai’fjarðarveginum
miður sín af skelfingu.
Þar sem þetta gei’ðist um
háumferðartímann kom
brátt að þvi, að öll umfei’ð ■
. |
tepptist gersamlega á vegin-
um. Tók það Kópavogslög-
legluna ekki nema stundar-
fjórðung að komast til
botns í því hvað olli.
Brugðu drengirnir þegar
liart við og skunduðu á
staðiixn. Og nú skyldu yfir-
heyrzlur og skýrzlugerð
hefjast.
En eins og fyrr greinir
lxafði öllum málsaðilum j
son, að hann bæði af prakt-
ískum — sem og tilfinning-
ai’legum orsökum — héldi
áfram að kalla sig skírnar-
nafni sínu.
Það er kominn tími til að
endurskoða þessa fásinnu,
og væri lausnin að sjálf-
sögðu sú að leyfa mönnum
að halda skírnarnafni sínu,
en gera þeim síðan að skíra
börn sín íslenzkum nöfnum.
Þá væri búið að kippa mál-
inu í lag i þriðja lið, t.d.
liétu börn Ashkenazys þau,
sem liér væru skírð, Jón
Ashkenazy, en síðan yi’ðu
afkvæmi Jóns Jónssynir og
dætur.
Annars er furðulegt að
tima Alþingis skuli vera
eytt í að búa til lög, sem
siðan tekur langan tima að
afnerna.
• Fischer
Framh. af 'bls. 1
Jafnvel skákmeistarar,
fullir af glímuskjálfta verða
sér til skammar á lieims-
mælikvarða, ef þeir eiga að
tefla skák utan þess lands,
sem skotið liefur skjólshúsi
yfir mest af þessum vand-
ræða- „gangandi gyðinga”-
lýðs.
Skríðandi okurkarlar
hafa löngum verið aðall
þessara aumu flökkuþjóð-
ar, sem hefur gert ýmsa
brilliant liluti undan blæð-
andi fingurgómum.
Þar standa sem fulltrúar
á báða bóga bankamenn
á borð við Rotcliid og vís-
indamenn eins og Einstein.
Gleymum ekki Jesú Kristi
— sem Gyðingar náttúru-
lega vilja ekki viðurkenna
(líklega af þvi liann var
alltaf blankur!).
En í alvöru talað. Það
vekur furðu manna, hvaða
vandræði stafa alltaf í sam-
bandi við þessa kjarngóðu
flökkuþjóð. Sameinuðu
þjóðirnar, arabar og guð
veit hvað standa á öndinni
út af þvi, að keyptir blaða-
menn útbásúna túlkun
júðskra peningamanna í
auglýsingamiðstöðum, hvað
þessar vesalings hornrekur
eigi bágt!
Og svo kemur snillingur-
inn og gyðinglega liornrek-
an Fischer með miklu
makti og lítur á okkur af
mildi (!!).
!■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■
• Albert
Framhald af bls. 1.
hyggur.
Hann veit sem er, að sá
liáttur er gjarnan á liafður
i Ameríku vestur, að höfða
gífurleg skaðabótamál út af
öllum skollanum, og vísast
var að Ameríkaninn léti
það verða sitt fyrsta verk,
þegar vestur kæmi, að fá
sér dágott lælcnisvottorð
um æfilöng lýti á andliti,
örkuml, óþægindi og guð
má vita hvað. Nema Alhert
gerði sér lítið fyrir, kærði
dónann fyrir líkamsárás og
■■■■■■□■■■■■■■■■■■■■■■■■!
• Ashkenazy
Framh. af bls. 1
eitthvert fáranlegasta fyrir-
brigði, sem um getur i ís-
lenzkri lagasetningu, enda
eiga þau sér enga hliðstæðu
í víðri veröld. Það til marks
um það, hvað alþingismenn
hafa fyrir stafni um þing-
tímann, að slíkt fyrirbrigði
sem lög þessi skuli nokk-
urn tíman hafa litið dags-
ins ljós.
Allir landsmenn — ef
undan eru skidir nokkrir
klikkaðir sérvitringar —
munu á einu máli um það,
að það sé hrein fásinna að
láta sér detta það í hug að
heimta af mönnum að þeir
kasti skýrnarnafni sínu um
leið og þeir hreppa það ó-
metanlega hnoss að vera
islenzkir ríkishorgarar.
Slíkt hefur þó verið ástund-
að hér um áraraðir og samt
sjá allir hve fáránlegt slíkt
er.
Nánast hver einasti út-
lendingur, sem hér hefur
sezt að og gerzt rikisborg-
ari, hefur orðið að taka sér
íslenzkt nafn, og síðan liafa
þeir liinir söniu að sjálf-
sögðu lialdið áfram að nota
sitt eigið, svo að nafngiftin
hefur verið gersamlega
dauður lagabókstafur.
Hætt er til dæmis við þvi
að þótt Ashkenazy yrði gert
að kalla sig íslenzku nafni
og hann veldi sér til dæm-
is nafnið Valdimar Özzurar-
brugðið svo við þetta atvik,
að enginn kom upp orði. Þá
var það að verðir laganna
litu íbyggnir liver á annan,
vísuðu svo ýtustjóranum,
konu skáldsins og skáldinu
inn i svörtumariu og' óku
af slað, en hílalestin á Hafn
arfjarðarveginum hélt á-
fram að lengjast. Eiginkon-
an grét, skáldið titraði, en
ýtustjórinn mátti vart
mæla, svo mjög hafði hon-
um brugðið við árekstur-
inn.
En Kópavogsverðir lag-
anna voru ekki lengi að
leggja tvo og tvo saman.
Fólk í svona sálarástandi
hlaut að vera í hassinu!
Strax og á stöðina kom
liófst ítarleg en árangurs-
laus hassleit á þremenning-
unum.
Þegar sú leit bar engan
árangur var snúið til baka
og sérfræðileg leit gerð í
bílhræinu, en ekkert fannst.
Þá var það, að hinum
vísu lögreglumönnum hug-
kvæmdist að gera leit í
j arðýtunni, og árangurinn
lét ekki á sér standa. Fljót-
lega fundust hvorki meira
né minna en fjögur og hálít
kíló.
Málið lá ljóst fyrir!
Efnið, sem fannst var síð-
an sent til efnagreiningar í
Háskóla fslands. Reyndist
það vera jarðvegur lítið eitt
blandaður einhverjum ó-
þverra úr klóakskurði eigi
all-langt frá slysstaðnum!
Þar með hafði ögreglan í
Kópavogi uppýst þetta dul-
arfulla mál ýtustjórans,
skáldsins og frúarinnar.
• Dáleiðsla
!■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■
Framh. af bls. 8.
giftinguna fluttu ungu hjónin
til Belfast, þar sem þau settust
að í litlu húsi bak við annað
stórt á Dooleu Road.
Þau fengu oft heimsókn af
presti, að nafni John Goran,
frá St. Theresíu-kirkjunni, og
unga frúin hafði gaman af að
vera dálítið stór upp á sig
gagnvart hinum almennu borg-
urum og spila á hörpu (það
orð ber hún fram með sérstök-
um írskum hreim). Auk þess
dansaði hún stundum fjöruga
þjóðdansa. Föt sín keypti hún
í Cadenns House í Belfast.
Maður hennar kenndi lög og
skrifaði öðru hvoru greinar í
„Belfast News Letter“.
Frá dauða sínum segir hún
þannig, að hún hafi dáið af af-
leiðingum byltu niður tröppur.
Hún var þá 66 ára gömul,
barnlaus og ártalið var 1864.
Hún þoldi ekki þessa byltu og
dó skömmu síðar, snemma
sunnudags, meðan Brian var í
kirkju.
Einkennilegt svar hennar
við spurningu um lífið eftir
dauðann, þá svaraði hún án
þess að hika:
„Ég fór aldrei í hreinsunar-
eldinn eins og faðir Coran
sagði.“
Hvað gerðist þá? Ef trúa
skal fyrirrennara Ruth Simm-
ons, lifir maður milli jarðlíf-
anna í ástandi, þar sem maður