Ný vikutíðindi - 02.06.1972, Blaðsíða 6

6
NÝ VIKUTÍÐINDI
VIÐBIJ
BENGT KORCH:
R IU 0
ÞETTA byrjaði allt saman í
smáþorpi skammt frá Thon
Trahn í Norður-Indó-Kína. Á
þessum slóðum hafði verið all-
róstusamt, og herfylki okkar
var nú önnum kafið við að
hreinsa til, síleitandi að dreifð-
um flokkum uppreisnarmanna.
Allt frá sólarupprás höfðum
við göslað eftir vatnsósa hrís-
ekrunum og nálægum stígum
í frumskóginum. Við höfðum
orðið fyrir talsverðu mannfalli
af völdum leyniskyttanna, svelt
og þyrst, svitnað og bölvað.
Skapið var því eins slæmt og
hugsazt gat, þegar við þrömm-
uðum inn í þorpið, og batnaði
ekki við skipunina um að íeita
skyldi í hverjum einasta kofa,
það var aukastarf, sem á okk-
ur var skellt áður en við fengj-
um okkar langþráðu hvíld.
— Leit í hverjum kofaræfli!
Ef þið rekizt á einhvern, sem
þið grunið um aðstoð við upp-
reisnarmenn, þá verið fyrri
til að skjóta.
Ég valdi úr nokkra kofa í
útjaðri þorpsins. Þá gat ég
þó haft útaf fyrir mig, hugs-
aði ég. Ég var örmagna og
garnirnar gauluðu af hungri.
— ★ —
f FYRSTA kofanum var ekk
ert nema gamalt, og lasburða
hundkvikindi, sem lá fyrir
framan sótuga Búddamynd. Ég
Ijélt áfram inn í næsta kofa.
Úti í einu horni hans hnipr-
uðu tvö gamalmenni sig sam-
an, og störðu skelfingaraugum
á mig, rétt eins og þau héldu,
að seinasta stund þeirra væri
upp runnin. Til þess að róa
þau, bauð ég þeim sígarettur
og vínlögg, sem ég átti. Ég gat
ekki fengið af mér að reka
þessa meinleysingja út úr
þeirra eigin heimili.
Það var ekki fyrr en ég var
á leiðinni út úr kofanum að ég
kom auga á stúlkuna, sem
hafði skriðið út í eitt hornið,
þar sem hún hímdi, nötrandi
af ótta. Hún hafði áreiðanlega
heyrt talað um meðferð útlend-
ingasveitarhermannanna á ung
um og fallegum stúlkum, svo
að henni var naumast láandi
hræðslan.
— Lain dai! skipaði ég.
Komdu hingað!
Hún reis hlýðin á fætur og
gekk niðurlút til mín. Þetta
var fallegasta innfædda stúlk-
an, sem ég hafði séð. Hún var
næstum hálfum metri lægri en
ég, en líkami hennar var un-
aðslegur og hreyfingar hennar
mjúkar. Blásvart hárið mynd-
aði umgjörð um gullið andlit-
ið, og þegar hún skömmu
seinna hló, sýndi hún perlu-
röð mjallhvítra tanna. Möndlu-
laga augun voru dökkbrún.
— Hvað heitir þú? spurði
ég og gleypti fegurð hennar í
mig með augunum.
— Mei Nam Sin, svaraði
hún lágri, þýðri rödd. Þú get-
ur talað við mig ensku, ef þú
vilt það heldur, eða frönsku.
Ég var allt frá upphafi
hreint kolvitlaus í þessari un-
aðslegu veru. Hún var sextán
ára, en á þeim aldri hafa flest-
ar innfæddar stúlkur gift sig.
Hún var því fyllilega þroskuð
líkamlega, og það var mér
hreinasta ráðgáta, hvernig hún
hafði komizt hjá því að sleppa
við hjónabandið.
— Þú ert falleg, sagði ég,
ekki laus við feimni, en mér
fannst ég verða að segja eitt-
hvað.
— ★ —
HÚN rétti úr sér, gaut aug-
unum tortryggnislega til mín,
og þrjózkudrættir fóru um
munninn. Ég gerði mér ljóst,
hvað hún var að hugsa.
— Þú þarft ekkert að óttast.
Ég skal ekki gera þér neitt
mein, sagði ég, og þegar í stað
sléttuðust hrukkurnar á and-
liti hennar. — Hvernig stend-
ur á því, að þú getúr tálað
önnur tungumál en þitt eigið?
— Ég gekk í skóla og vann
( nriH I I nr '>• ,i f/V’
í Hanoi, en nu þarfnast for-
eldrar mínir mín hérna heima,
útskýrði hún, og það vottaði
fyrir brosi á vörum hennar.
En hvers vegna ert þú svona
almennilegur við okkur? Og
þú heimtar ekkert heldur?
Raddblær hennar lýsti ó-
svikinni undrun.
Ja, hverju gat maður svar-
að þessu? Maður komst næst-
um við af þakklætinu, sem
mætti manni fyrir það, að mað
ur skyldi ekki snerta neitt eða
skemma.
Ég bjó mig undir að ganga
út, en Mei Nam Sin, stöðvaði
mig.
— Skyrtan þín er óhrein,
sagði hún. Á ég ekki að þvo
hana?
Ég sneri mér við furðu lost-
inn í dyragættinni og hvessti
augun á hana. Nei, það vottaði
ekki fyrir hæðni í svip henn-
ar. Ég hafði næstum búizt við
hæðnisglotti — við í útlend-
ingahersveitinni vorum ekki
beinlínis skemmdir á eftirlæti
og hjálpsemi, og einna allra
sízt á hreinskilni af hendi
manna eða kvenna.
— ★ —
FRAMMI fyrir mér stóð for-
kunnarfögur stúlka og bauðst
sjálfviljug til þess að þvo ó-
hreinu skyrtuna mína. Ég gat
ekki með nokkru móti áttað
mig á því, hvaðan á mig stóð
veðrið. í augum þess, sem upp-
lifað hefur styrjöld með allri
hennar litilsvirðingu fyrir
mannslífunum, er smáatvik
eins og þetta líkast vermandi
neista, sem lætur mann finn-
ast maður vera orðinn mann-
eskja um sinn.
Steinþegjandi reif ég mig úr
skyrtunni, kastaði henni til
stúlkunnar og hraðaði mér út.
Undir kvöldið, þegar allt
var orðið nokkurn veginn kyrrt
í bænum, hélt ég aftur til
kofans. Mei Nam Sin beið eft-
ir mér með þvegna skyrtuna
í höndunum.
— Það þarf líka að rympa
hana, sagði hún næstum ávít-
andi og sýndi mér rifu á erm-
inni.
Meðan hún saumaði saman
rifuna og þvoði sokkana mína
úti fyrir kofanum, sátum við
karlinn inni og gæddum okkur
á víninu í pelanum mínum.
Við sögðum ekki margt hvor
við annan, en kurteisi hans,
að austurlenzkum sið, var ein-
stök. Kerlingin mallaði prýðis
kvöldmat handa okkur, og eft-
ir máltíðina teygði ég úr mér
á strámottu — ég er ekki frá
því áð það hafi verið spari-
mottan, sem hún dró upp úr
pússi sínu, en hún var að
minnsta kosti skrautlegri en
hinar, sem inni voru.
Ég naut þessa til hins ýtr-
asta og óskaði þess, að þetta
tæki aldrei enda. Fegursta
stúlka Indókína stjanaði við
mig, og ef þetta var ekki sjö-
undi himinninn, þá vissi ég
ekki hvað hann var.
Mei Nam Sin settist niður
við hlið mína og strauk mér
mjúklega um hárið. Svöl hönd
hennar var yndisleg á enni
mínu. Maður var heldur ekki
vanur þessu, að fá að finna
fyrir ósviknum tilfinningum,
hvað þá þakklæti. Allt fannst
mér svo eðlilegt og sjálfsagt,
að það var engu líkara en ég
hefði þekkt þessa stúlku alla
ævi. Það var rétt eins og hún
hefði á hverju kvöldi setið
svona við höfðlagið mitt. Mér
fannst þetta jafnframt allt svo
óraunverulegt, að kannski væri
það eina raunverulega dapur-
legir söngvarnir frá varðeld-
um hermannanna.
-★-
ÉG SÁ þá fyrir mér. Flestir
lágu endilangir á bakinu og
létu sig dreyma hugljúfar
minningar. Kannski heittelsk-
aða stúlku þúsundir mílna í
burtu. Aðrir styttu sér stundir
við að spila, og þriðji hópur-
inn söng gamla söngva frá
heimalöndum sínum. En öllum
var það sameiginlegt, að vilja
komast sem allra lengst burtu
frá þessu helvíti, þótt ekki
væri nema bara í huganum.
Hvort maður þekkti þetta. Um
ræðuefnið snerist alltaf um
flótta frá líðandi stund, til
framtíðarinnar, þar sem mað-
ur gat hrist af sér áhyggjurn-
ar og fundizt maður vera
manneskja, að minnsta kosti á
meðan blekkingin varði. Fá-
tæklegasta gleði var ekki
ömurlegri en þetta líf.
Ég vaknaði af mókinu og
fann, að Mei Nam Sin sat enn-
þá við hlið mér. Hún starði án
afláts og ég lyfti augnabrúnun-
um í þögulli spurn.
— Þið hermennirnir eruð
alltaf vanir að taka það, sem
þið girnist, sagði hún loks.
Gull, peninga, kvenfólk. En
ekki þú. Hvers vegna?
— Er ekki neitt fyrir það,
svaraði ég og strauk mjúklega
yfir hár hennar og dró hana
niður að mér.
Sjálfviljug lagðist hún niður
við hlið mína, og við lágum
lengi og hlustuðum hljóð á
sönginn úti í næturmyrkrinu,
þangað til ég sofnaði loks með
höfuð Mei Nam upp við
bringu mína.
— ★ —
ÞAÐ VAR með eftirsjá, að
ég bjó mig undir að yfirgefa
kofann morguninn eftir og
þessa ástúðlegu fjölskyldu. Ég
geri naumast ráð fyrir öðru
en ég hafi gefið mér góðan
tíma til að svelgja í mig útlín-
ur Mei Nam með augunum,
áður en ég herti upp hugann,
þakkaði fyrir gestrisnina og
lagði af stað.
Ég var ekki kominn mörg
skref frá kofanum. þegar ein-
hver tók í ermi mína. Þetta
var Mei Nam Sin, sem hafði
komið á eftir mér. í dyrum
kofans stóðu foreldrar henn-
ar, ástúðleg á svipinn.
— Ég fylgi þér, sagði hún,
rétt eins eðlilega og maður
segir við góðan kunningja, sem
maður ætlar að fylgja út að
strætisvagni.
Ég hristi höfuðið.
— Þetta er erfitt líf, — þú
færð aldrei afborið það, svar-
aði ég, enda þótt ég hafnaði
henni með nokkrum trega. í
eigingirni minni varð mér
hugsað til allra unaðsstund-
anna, sem við gætum átt sam-
an.
— Ef þú vilt, að ég komi
með þér, þá kem ég með þér.
Ég gat ekki varizt að spyrja,
hvers vegna.
— Vegna þess, að mér þyk-
ir vænt um þig. Má ég koma
með þér?
Svarið var hreinskilnislegt
og án nokkurra vafninga. Ég
leit sem snöggvast á foreldra
hennar í dyragættinni, og af
góðlátlegum andlitssvip þeirra
mátti ráða, að stúlkan hefði
borið ákvörðun sína undir þau
cg fengið blessun þeirra.
— En ef ég nú neyddist til
að skilja þig eftir í einhverj-
um bænum? spurði ég.
Mei yppti öxlum, og augna-
ráð fullvissaði mig um, að svo
langt fram í tímann ætti mað-
ur ekki að hugsa. Og ef til
vill hafði hún rétt fyrir sér.
Sem virkur þátttakandi í
hernaði hefur maður ekki efni
á að hugsa of mikið um fram-
tíðina.
— ★ —
FÉLAGARNIR ráku upp
stór augu, þegar þeir sáu fall-
egu stúlkuna. Athugasemdum
þeirra, klúrum og vingjarnleg-
um rigndi beinlínis yfir okkur,
sem gerðum ekki annað en
yppta öxlum og hlæja. Mín
vegna hafði Mei yfirgefið for-
eldra sína, mín vegna hafði
hún ráðizt í óvissuna án þess
að depla augunum. Og aðeins
vegna nokkurra fátæklegra,
vingjarnlegra orða.
Hún fékk að sjálfsögðu ekki
að ganga við hlið mína, eins
og hún kann að hafa haldið,
heldur var sett meðal burðar-
karlanna og stríðsfanganna. Á
ferðum okkar var alltaf fjöl-
mennur hópur þeirra aftast í
fylkingu okkar. En jafnskjótt
og við stönzuðum eða bjugg-
um okkur búðir fyrir nóttina,
kom hún til mín og fram-
kvæmdi hvað, sem ég sagði
henni að gera. Og það var
ekki lítið, sem hún afkastaði.
Á þessum leiðöngrum okkar
vorum við jafnan sex saman í
tjaldi. Allir félagar mínir
höfðu yndi af Mei Nam Sin.
Hún eldaði matinn fyrir okk-
ur, sá til þess, að við fengjum
beztu bitana í þorpunum, sem
við komum í, þvoði fötin okk-
ar og stjanaði við okkur í einu
og öllu, svo að við vorum að
verða skemmdir af dálæti. Það
leið ekki á löngu áður en hún
varð eftirlæti allrar herdeild-
arinnar. Frjálst og fjörugt
skap hennar var okkur öllum
eins og hressandi inngjöf, og
ég geri ráð fyrir, að það hafi
verið ástæðan til þess, að ekki
var amazt við dvöl hennar hjá
okkur. Á gönguferðunum skip-
aði hún sér fúslega í raðir
burðarkarlanna, og möglunar-
laust leysti hún hverja skipun
okkar af hendi.
-★-
EITT kvöldið, nokkrum vik-
um seinna, sat ég úti fyrir
tjaldinu og reykti sígarettu.
Strákarnir voru allir sofnaðir
inni undir flugnanetunum, og
Mei Nam Sin var að Ijúka við
að þvo upp eftir kvöldmatinn.
Ég hafði ekki augun af handa-
tiltektum hennar. Við og við
leit hún á mig og sendi mér
leiftrandi bros. Hún var ekk-
ert að dylja ást sína á mér,
sem var djúp og einlæg —
hún vildi ekki veita mér að-
eins líkama sinn, heldur alla
sál sína, sjálfa sig. Og það var
eitthvað að skjóta rótum í
brjósti mínu, ég fann það
greinilegar þá en nokkru
sinni fyrr. Eitthvað, sem þand-
ist út, sterk og heit kennd til
þessarar undirgefnu veru, sem
af svo mikilli einlægni hafði
SÖNN FRÁSAGA ÚT-
LENDINGASVEITAR-
HERMANNSINS