Ný vikutíðindi - 02.06.1972, Blaðsíða 7

NÝ VIKUTÍÐINDI
7
lagt líf sitt í hendur mínar.
Ég gróf fingurna í rauðleita
jörðina, reis á fætur og gekk
til hennar.
— Mei, sagði ég lágt.
Komdu, við skulum fá okkur
smágöngu meðfram ánni í
kvöld.
— ★ —
VIÐ leiddumst niður að
bakka Rauðárinnar, sem hljóð-
látt leið fram hjá. Næturfugl-
arnir voru að hefja kvöld-
hljómleika sína, og eldflugurn-
ar skrifuðu smástrik í loftið.
Við sátum lengi þögul og horfð
um á fljótið líða hjá fyrir neð-
an fætur okkar. Mei hafði að
venju hniprað sig saman í
faðmi mínum, rétt eins og hún
væri að leita verndar fyrir um
heiminum.
— Heima í Svíþjóð eru haust
rigningarnar að byrja, sagði
ég.
Ég hefði viljað segja eitt-
hvað allt annað, viljað leggjast
við fætur Mei, hvísla í eyra
hennar kjánalegum ástaryrð-
um, eins og ástfanginn maður
gerir. Því að nú vissi ég, að
ég var það. Hún var í mínum
augum dásamlegasta stúlkan á
jarðríki! Við þessi seinustu orð
mín, losaði hún handlegg minn
og leit á mig stórum, brúnum
möndluaugunum, sem leiftruðu
í myrkrinu. Ég gat ekki stillt
mig um að renna gráðugum
augunum eftir líkama hennar,
það hafði losnað um tölu á
blússunni hennar svo að ungt
brjóstið sást næstum því. Þessi
stúlka var mín, hafði fylgt mér
gegnum myrkvið frumskógar-
ins verið í námunda við mig
þegar okkur lenti saman við
uppreisnarmennina, hætt lífinu
til að fylgja mér. Ástúðar-
kenndin gagntók mig að nýju,
en spufning Mei hindraði mig
í að hefjast handa.
— Getur þá ekki fólkið far-
ið og setið við árnar í heima-
landi þinu núna? spurði hún.
Drukkna margir í rigningun-
um miklu þar?
Ég skýrði það fyrir henni,
að svo miklar væru rigningarn
ar nú ekki. En á haustin hætt-
ir mörgum til að kvefast.
Hún hjálpaði mér til að
koma að efninu, sem mig hafði
alltaf langað til að gæla við,
en aldrei þorað.
— Svíþjóð er dásamlegt
land. Sérstaklega á vorin, með
hvítar og bláar sírenur og allt
blómskrúðið. Þessi unaðar-
kennd um vaknandi líf, dögg-
votir fljótsbakkarnir, litskrúð-
ugar stúlkurnar hvarvetna á
gangi. Annað eins land er
hvergi til.
Aldrei hafði heimþráin verið
jafn kveljandi sterk.
— Mei, vilt þú fylgja mér
heim til Svíþjóðar?
Hún hjúfraði sig upp að
mér, leit rannsakandi inn í
augu mín, rétt eins og hún
væri að ganga úr skugga um,
hvort mér væri alvara. Og í
augnkrókum hennar glitruðu
tár — tár vonar og gleði.
— Er það satt Steven? Vilt
þú hafa mig með? Þykir þér í
raun og veru svona vænt um
mig?
Ég vafði hana örmum.
— Kjáninn minn litli, auð-
vitað vil ég hafa þig með mér
heim til Svíþjóðar. Það er að
segja, ef þú vilt giftast mér.
— Gifta okkur — í alvöru?
LÁRÉTT:
1 sár
6 óhreinn
12 næði
13 svif
15 söknuður
17 fljótið (þf.)
18 húsdýr
19 langvarandi
21 farvegur
23 tveir eins
24 samgöngubót
25 ílát
26 rétt
28 hamra
30 vínstofa
31 stúlka
32 falt
34 skorningur
35 fremstir
36 guðar
39 lengja
40 skýzt
42 ómennskar
44 áfengi
46 totur
48 takmark
49 málmur
51 jafnvel
52 vef
53 vina
55 hávaða
56 hátíð
57 stúlkunafn
59 lygna
60 stanz
61 eldiviður
62 lengdarein.
64 gagn
66 ystir
68 samhljóðar
69 frysting
71 duft
73 venur
74 bruna
75 syngur
76 ekki góð
LÓÐRÉTT:
1 eykst
2 í kirkju
3 forsetning
4 mýrlendi
5 kjánar
7 hryggur
8 veggur
9 líta
10 báru
11 ganga
13 kona
14 spekt
16 ginning
19 eftirvænting
20 segja
22 menn
24 hrökk
25 taumur
27 elska
29 fornafn
31 fluga
32 eftirlíkja
33 ull
36 stækkun
37 nögl
38 hrakti
40 blær
41 verkur
43 gufu
45 heims um ból
46 drepið
47 veiðir
50 greinir
51 goð
54 blóm
55 veiða
56 hestur
58 drátt
60 iyfta
61 skemmd
63 skáldanafn
65 álít
67 skemmd
68 gerast
70 tónn
72 guð
74 sting
Ekki eins og hinir hermenn-
irnir?
—Nei, ekki við, Mei, við
giftum okkur hjá presti, fá-
um hans heilaga orð fyrir því,
að við tilheyrum hvort öðru,
— þú og ég.
Hún þakti mig kossum, og
það leið ekki á löngu áður en
hjá mér hvíldi nakinn líkami
hennar, baðaður stjörnubirt-
unni einni. Næstum hátíðlega
kyssti ég unaðsfagurt, þrýstið
brjóstið, meðan hendur mín-
ar gældu við líkama hennar.
Mjöðm hennar titraði við snert
inguna, og grannt lærið hreyfð
ist í óróleika ....
— Ó, Steven, Steven minn!
í fyrsta skipti gáfum við okk
ur algerlega á vald hvort öðru,
og upplifðum okkar fyrstu
raunverulegu ástarnótt. Ekki
ejns og hingað til annað hvort
til að sigra og njótast, án þess
að við tilheyrðum hvort öðru.
Og áfram leið áin, hljóðlát
og þýð, án þess að skeyta hið
minnsta um lítil mannabörn og
ofsalegan ástarleik þeirra í
grasinu á bakkanum. Rauðáin
er gömul og vitur, hún hefur
séð það sama svo mörgum
sinnum áður. Hljóð og þýð
leið hún áfram, jafn skeytinga-
laus fyrir ástum og böli og
eymd.
— ★ —
NÝR yfirmaður fékk yfir-
stjórn herdeildarinnar. Sá
gamli hafði verið harður og ó-
mennskur að ýmsu leyti, en
hann var sannkallaður engill
í samanburði við þann, sem nú
kom.
Ég veitti því eftirtekt, að
hann gaf stúlkunni minni hýrt
auga, en ég reyndi eftir mætti
að koma í veg fyrir, að hún
yrði á vegi hans. Ást okkar
var hrein og ómenguð — ekki
þessi peningaklingjandi ást,
sem var svo alrpenn meðal
hermannanna. Við vorum búin
að koma okkur saman um að
gifta okkur í alvöru.
Þessi atriði eru ef til vill
enn það óljós, að þau þarfnast
nokkurra skýringa. Þannig var
mál með vexti, að meðal út-
lendingahermannanna eru til
margs konar hjónabönd. Fyrir
5—600 piastra kaupir hermað-
urinn sér konu, sem er eigin-
kona hans meðan hann stend-
ur við að borga. Um hjóna-
bönd af öðru tagi en einhvers
konar samkomulag af þessu
tagi, var ekki að ræða.
En þannig ætluðum við ekki
að hafa það, við Mei Nam Sin.
Ég sagði henni hvað eftir ann-
að frá Svíþjóð, — fagra land-
inu, snævi þöktu á veturna,
þar sem friður ríkti. Þangað
ætluðum við að fara og setj-
ast að, þegar skyldutíminn í
hernum væri á enda. Augu
hennar leiftruðu af hrifningu,
þegar hún heyrði mig segja
frá öllum unaðssemdum ætt-
jarðar minnar, og rétt eins og
barn klappaði hún saman lóf-
unum, og dansaði um af kæti,
Hridge-
Þ Á T T U R
Suður gaf. — Báðir á hættu.
Spilin liggja þannig:
Norður:
S: D G 2
H: 7 6 2
T: 7 4
L: K D G 8 7
Vestur:
S: 9 8 3
H: G 8 3
T: D 8 5 2
L: Á 4 3
Austur:
S: K 10 7 6
H: D 10 9 5
T: G 10 9
L: 9 2
Suður:
S: Á 5 4
H: Á K 4
T: Á K 6 3
L: 10 6 5
Sagnir gengu þannig, að
Suður sagði 1 grand, Norður
2 grönd og Suður 3 grönd, en
annars var sagt pass.
Útspil: spaða 9.
Suður þóttist himin hönd-
KROSSGÁTAN
1 2 3 - 4 5 r 7 8 9 .• 10 11
12 I r 14. 15 16 17
18 J h 20 21 r L
24 pr" 26 2^ 23 * r
30 * 31... • * 32 ‘ 3.4.
35 1 F 3? 3S 39
40 41 42 «<. « 44 45.
46 * ' 47- j L - 49 50 5i -
52 55 * 54 <* * 55 56- >
57 , ^ •• 53 f 5? 60 ■A * .• 63 *
62,. 63 -1 64 ♦ 5 66, 67- 68 •
69 ♦ 7^j 71 •! h 74
75 > y * 76 ’ • •
þegar ég lofaði að taka hana
með mér þangað.
VIKURNAR liðu. Smáskær-
ur hér og þar, en yfirleitt ró-
legt. Það var í rauninni ekk-
ert, sem gerði mig órólegan,
nema augu höuðsmannsins.
Þau urðu æ gírugri í hvert
sinn, sem hann sá Mei Nam.
Þrem dögum áður en við
skyldum gefin saman hjá ka-
þólska prestinum — allir papp-
írar voru þegar í lagi — kom
höfuðsmaðurinn til mín.
— Hversu mikið vill White
fá fyrir stelpuna? Þúsund pi-
astra?
Ég hristi höfuðið.
— Hún er ekki til sölu, höf-
uðsmaður. Hún er konan mín,
um tekið, að geta svínað spaða
D á svona þægilegan hátt, en
það kostaði hann 730 punkta!
Raunar gat hann alltaf fengið
tvo slagi í litnum, þótt and-
stæðingarnir kæmu aldrei út
í honum. í þessu tilfelli gaf
Austur lágt í D.
Suður fór nú í laufið. Aust-
ur kastaði 9 í fyrsta útspil og
2 í það næsta, til að sýna að
hann hefði einungis tvö lauf.
Af þessari spilamennsku gat
Vestur ályktað, að Suður hefði
þrjú lauf, og hann gaf fyrstu
tvo slagina í litnum. En þótt
Suður fríaði tvo laufslagi í
borði, gat hann aldrei komið
blindi inn til þess að taka á
þá.
Rétt spilamennska var, eins
og allir munu nú hafa séð, að
spara háspil blinds í spaða —
kasta 2 í fyrsta útspili og
drepa með Á heima. Svo átti
hann að spila laufi þrisvar og
þvinga Á út.
Þá var sama hvað andstæð-
ingarnir gerðu, því Suður gat
spilað undir spaða G blinds
og þvingað út K Austurs; þá
komst blindur seinna inn á
D og gat fengið fríslagina í
laufi.
Með því móti fékk Suður
10 slagi og 630 punkta geim,
í staðinn fyrir 100 punkta tap.
við giftum okkur eftir nokkra
daga. Við erum þegar búin að
fá öll nauðsynleg leyfi.
— Ég vil fá hana að láni
þangað til, hélt hann áfram,
án þess að skeyta hið minnsta
um orð mín.
— Nei, höfuðsmaður, maður
lánar ekki konuna sína.
Þetta var meira en þessi
voldugi maður þoldi. Hann
lyfti handleggnum og sló mig
á munninn með handarbakinu,
svo að sprakk fyrir.
— Bíddu bara! hvæsti h'an'ri,
snerist á hæli og gekk á brott.
Ég gerði mér ljóst, að hann
myndi sannarlega reyna að
gera mér helvíti heitt, en mig
óraði ekki fyrir því, að mín
saklausa litla Mei Nam Sin
yrði fyrir hefndaræði hans.
Daginn eftir samtal okkar
komu tveir hermenn að tjald-
inu okkar og drógu stúlkuna
á brott með sér. Ég hljóp í
veg fyrir þá.
— Hvað eruð þið eiginlega
að gera? Eruð þið ekki með
öllum mjalla?
— Skipanir höfuðsmannsins,
sagði annar. Stúlkan er grun-
uð um að vera í vitorði með
kommúnistunum.
— Það getur ekki verið!
hrópaði ég. Hún hefur aldrei
horfið úr augsýn minni síðan
hún settist að hjá okkur. Hún
hefur alls ekki nokkurn
minnsta áhuga á stjórnmálum.
Hermennirnir ypptu öxlum:
— Við höfum okkar skipan-
ir. Og þú átt að koma sjálfur
með.
Ég fylgdist með upp á skrif-
stofu höfuðsmannsins, stóran
kofa, sem hann hafði lagt und-
ir sig og rekið íbúana út í
rigninguna. Skelfingin skein
út úr augum Mei Nam Sin á
leiðirmi. Það var eins og hún
gerði sér fyllilega grein fyrir
því, sem í vændum var.
— Merin er kommúnisti,
fullyrti höfuðsmaðurinn með
imdirfurðulegu glotti, um leið
og hann leit á mig, rétt eins
og hann vildi segja, að nú
skyldi ég fá á baukinn.
— Það er ósatt, sagði ég.
Mei Nam Sin er ekki frekar
kommúnisti en ég.
(Framh. í næsta blaði).