Ný vikutíðindi - 16.06.1972, Blaðsíða 8

8
NÝ VIKUTÍÐINDI
tír bréfabuiikaiium
Vændi. - Skotglaðir menn. - Bílarazzí”:*nar.
Sígarettnanglýsing. - §el§pikið góða.
Vændi
„Hér virðast a. m. k. vera
tvær kvensur, sem lifa á
vændi, sem ég veit um, sér í
lagi ein. Nú tók hún níu laug-
ardag einn fyrir skömmu,
og þykir mér það all-vel gert.
— Góðar tekjur fyrir utan
einn, sem eys í hana pening-
um og alls kyns dóti.
Mér finnst þetta heldur langt
gengið.
Ég hef kynnt mér þessi mál
all-rækilega og pumpað ýmsa
í þessu sambandi og komist
að ýmsu öðru, sem ég veit
að er dagsatt og kem kannske
að seinna. Sem sagt: vændi og
ríflegar greiðslur.
Eitthvað er samt meira um
slíkt, eins og vikið hefur verið
að í blaðinu — einkum fyrir
Kanann — en í minna mæli.
Boggi.“
í þessu sambandi mætti rifja
upp orð, sem 19 ára Verzlun-
arskóíastúlka lét falla í við-
i, . '. •, , * * r
tali í unglingaritinu Samúel
og Jónína. Hún sagði: „Vændi
á hiklaust rétt á sér.“
Já, það er spurning hvort
vændi á ekki rétt á sér, en þá
undir ströngu eftirliti lækna
og löggæzlumanna.
Skotglaðir menn
„Varla getur maður trúað
því, að menn með fullu viti
séu á skotæfingum eða skytt-
eríi uppi í Hvalfjarðarbotni.
Ég var staddur þar dag
nokkurn fyrir stuttu og var
norðanvert við botninn, þar
sem varp er eitthvert út með,
og heyrði þá glymjandi hagla-
byssudrunur.
Þetta vakti furðu mína, og
fannst mér sumir menn vera
orðnir býsna kærulausir í með-
ferð skotvopna, ef þeir skjóta
jafnvel innan um skemmti-
íerðafólk, svo ekki sé meira
sagt.
Ferðamaður.“
Hvernig var það ekki hérna
um árið, þegar skot hljóp í
gegnum bárujárnsvegg húss á
Kaldárselseigninni, rétt hjá
Sveini Benediktssyni og kunn-
ingja hans, sem þar voru
staddir inni?
Lögreglubílar í ólestri
„Ég vildi koma hér á fram-
færi þó nokkuð stórri athuga-
semd.
Lögreglan segist „og mun
gera razzíur í bifreiðum lands-
manna, sem á sér vart líka
annars staðar a.m.k. ekki í
Bandaríkjunum. En hvernig
væri að gera razzíu í lögreglu-
bílunum sjálfum og einkabíl-
um vissra lögregluþjóna? Á-
stand sumra þeirra er svo
hormulegt, að ekki fengi ég
eða annar að aka slíkum tækj-
um.
Svo maður tali ekki um bíla
sumra bifvélavirkja. Maður
skyldi ætla að það stæði þeim
næst að hafa bíla sína í svo
góðu standi að ekki stafaði
stór-slysahætta af þeim.
Fyrir utan a.m.k. einn lög-
gæzlumann, sem ekur dauða-
drukkinn á sinni bíidruslu.
Ef lögum um ríkisstarís-
menn og brottvikning úr starfi
fyrir ítrekuð brot, væri fram-
fylgt, væru víst fáir opinber-
ir starfsmenn á ríkisjötunni.
Örn Ásmundsson."
Við höfum fengið fleiri bréf
þessu lík. Og þótt bréf þitt sé
miklu lengra, ætlum við að
láta þetta nægja að sinni, því
fæst orð hafa minnsta ábyrgð.
Sígarettuauglýsing ?
„Kona, sem ég þekki, fór
nýlega í gegnumlýsingu og
fékk þann vitnisburð hjá lækn-
inum, að hann hefði ekki séð
bjartari né hreinni lungu í
óratíma.
Frúin varð auðvitað himin-
lifandi yfir slíkri yfirlýsingu,
en furðaði sig þó á þeim orð-
um, sem læknirinn lét jafn-
framt falla, að hún hefði sjálf-
sagt aldrei reykt sígarettur á
sinni lífsfæddri ævi.
Sannleikurinn er nefnilega
sá, að konan hefur reykt tvo
pakka af Kamel á dag í mörg
ár!
liúsinu. Tveir þjónar lædd-
ust um þögla gangana, og
þegar þeir komu að brúð-
arsvítudyrunum gat annar
þeirra ekki á sér setið;
hann gægðist inn um skrá-
argatið.
„Nei, heyrðu nú!” sagði
hann hneykslaður. „Og
það var hann, sem kvart-
aði yfir hári í súpunni!”
Áhöld og auður
Drengurinn var með föð
ur sínum í nektarnýlendu.
Iiann spurði áhugasamur
um allt milli himins og
jarðar — líka um hvernig
á J> ví stæði, að meira væri
undir sumum karlmönn-
um en öðrum.
„Ja,” svaraði faðirinn.
„Þeir, sem eru með J>að
stóra eru ]>eir ríku...“
(Hverju skal eiginlega
svara slíkri spurningu?).
Seinna um daginn kom
drengurinn hlaupandi og
hrópaði:
„Pabbi! Pabbi! Mamma
er að tala við mann, og
veiztu hvað — hann verð-
ur sko ríkari og ríkari!”
Þroskaður drengur
Rúnar, sem var 12 ára,
Þetta vekur til umhugsunar
hvort nokkuð sé yfirleitt að
marka þessa langskólagengnu
og hálaunuðu lækna.
Dóri.“
Á þetta að vera auglýsing
fyrir hann Rolf? Þú veizt að
það er bannað að auglýsa síg-
arettur!
Ófáanlegur „herra-
mannsmatur“
„Fólk virðist ekki lengur
kunna að meta selspik og sel-
kjöt, sem er herramannsmatur.
Eða er fólk e.t.v. orðið svo
fínt með sig að það þolir ekki
lyktina af því, þegar það er
eldað?
Nú er það líka orðið svo
að ef maður skyti sel, þyrfti
maður að fara með hann í
sláturhús og síðan fyrir borg-
arlækni, ef þessi eftirlætismat-
ur minn mætti komast í pott-
inn og á diskinn.
Ekki varð mönnum áður fyrr
meint af góðum selbita, svo
ekki sé nú talað um spikið
út á fisk, enda lifðu menn þá
hollara lífi en nú.
Lykt af selkjötssoðningu er
dálítið sérkennileg og kannske
ekki upp á það bezta, en fæð-
an er holl og styrkjandi, svo
maður tali nú ekki um sel-
spikið.
Skalli.“
slarði mikið á kennslukon-
una; og þegar tíminn var
húinn, spurði hún:
„Af hverju siturðu
þarna og starir svona á
mig, Rúnar minn?“
„Af því ég er skotinn í
þér og vil giftast þér,” svar
aði drengurinn.
Kennslukonan hló og
sagði vingj arnlega:
„Það getur vel verið að
ég vilji giftast, en ég vil
ekki barn.”
„Það er allt í lagi, frök-
en,” svaraði guttinn, „ég
lofa að passa mig ...”
*
Undir berum himni
Ungur maður ók vin-
konu sinni dálítið úl fyrir
borgina til Jyess að finna
lieppilegan stað lil ástaral-
lota. Þau fóru út úr biln-
um, en J)ar sem stúlkan
kunni ekki við að gera
hitt undir beru lofti, tók
pilturinn J)að til ráðs að
])au skriðu undir bílinn
og athöfnuðu sig J)ar.
Þau voru á kafi í lieit-
um atlotum, J)cgar mynd-
ugleg rödd heyrðist ofan
frá og spurði, hvern fjand-
ann ]>au væru að aðhafast.
Án þess að líla upp svar
aði pilturinn:
Þú segir nokkuð, Skalli góð-
ur. Við þekkjum engan, sem
bragðað hefur á þessu lostæti
þínu.
En það væri vissulega æski-
legt að fá tækifæri til að
kaupa það í verzlunum og
prófa það.
Hátolluð skotvopn
„Nú er auðvelt að kaupa
byssur frá Grænlandi á verði,
sem nemur helming þess verðs,
sem er á þeim hér.
Ég held að lækka ætti tolla
á skotfærum og byssum, svo
að þessi skrípaleikur hætti
með að smygla þeim inn.
Skotfimi er gömul íþrótt,
sem ber að halda við, en því
miður er stefnt að dauða henn-
ar með okurháum tollum á
byssum og skotum.
Skotmaður.“
Var þetta ekki eins með
veiðistengur og allan veiðiút-
búnað, þangað til bent var á
það í góðri bók, sem út kom
fyrir nokkrum árum um lax-
veiðar, hversu holl íþrótt lax-
og silungsveiðar væru. Þá held
ég að okkur sé óhætt að segja
að tollarnir hafi verið lækk-
aðir.
Um skotvopn gegnir kann-
ske öðru máli, því oft vilja
hljótast slys af þeim, en sjálf-
sagt hefur þú talsvert tií þíns
máls.
„Ég er að gera við liljóð
dunkinn!”
„Jæja, einmitt það,”
sagði röddin. „En þá ætt-
irðu að líta á bremsurnar
um leið, því bíllinn þinn
stendur þarna fyrir neðan
brekkuna!”
Nokkrir stuttir . . .
„Eg ætla bara að láta
þig vita það Jón, að ég
er skikkanleg stúlka. Ef
]>að hefði ekki verið svona
heitt, þá hefði ég aldrei
lcyft þér að færa mig úr
fötunum!”
★
Faðirinn kemur að dóttur
sinni að óvörum með vini
sinum á divaninum.
„Segið þið mér — það
hefur vonandi ekkert al-
varlegt gerst?”
„Nci,” sagði ungi mað-
urinn. „Það skulum við
fyrir alla muni vona!!”
★
Dama er sú, sem segir
„nei“, en meinar ,kannske‘
og segir „kannske”, þegar
hún meinar „já”. En þeg-
ar hún segir „já“, er hún
engin dama.
glasbotninum
Vörn gegn þungun
Maður nokkur frá Gallup-
stofnuninni var að leita
upplýsinga um varnarmeð
ul fólks gegn þungun og
kom að afskekktum hónda
hæ, þar sem hann spurði
húsmóðurina, hvaða ráð
þau hjónin notuðu.
„Við notum fötu.”
„Fötu?”
„.Tá, Bjarni er svo lítill,
að liann verður að slanda
uppi á fötu til þess að ná.
Og svo þegar ég sé ekkert
nema hvítuna í augunum
á lionum, sparka ég föt-
unni undan honum!”
~K
Hárlakkið góða
Það var indælis veður,
og langafi sat á bekk úti
i garði. Agnar litli var að
hlaupa um og leika sér.
„Sjáðu hvað ég fann!”
sagði hann allt í einu.
„Þetta er ánamaðkur,
Agnar minn. Ef þú getur
slungið honum aftur' nið-
ur i holuna, skal ég gefa
þér hundrað krónur.”
Drengurinn hugsaði sig
um lilla stund og hljóp
svo inn eflir hárlakki móð-
ur sinnar. Hann úðaði
maðkinn í lakkinu, og þeg
ar hann var orðinn stífur,
stakk Agnar honum aflur
niður í moldina.
Undrandi rétli langafi
honum seðilinn.
Daginn eftir var rigning,
og langafi sat inni í liæg-
indastól sínum. Agnar var
aftur að leika sér í nám-
unda við hann.
I>á kallaði langafi á Agn
ar og sagði, að hann ætli
að fá aðrar hundrað krón-
ur i dag.
„Nú, en ég lief ekki náð
í neinn maðk i dag,” sagði
drengurinn.
„Nei, en þessi hundrað-
kall er frá henni lang-
ömmu Jnnni!”
*
Hárið
Brúðhjónin liöfðu farið
upp-eftir veizluna á gisti-