Ný vikutíðindi - 18.08.1972, Blaðsíða 7

NÝ VIKUTÍÐINDI
7
yakti hann, þegar lestin
hægði á sér og stanzaði því
næst. Hann hrökk upp og tók
eftir, að ferðafélagi lians,
sem nú var lcomin aftux*,
hafði bei'sýnilega einnig
yaknað af blundi.
,sHvað er að? Af hvei'ju
stönzum við?“ spurði hún.
„Ég hélt ekki að þessi lest
ætti að stanza á leðinni?“
„Það átti hún heldur ekki
að gei’a,“ sagði hann. „Nú
skal ég gá að, hvað um er að
yei’a.“
Hann leit út um gluggann
og sá, að þau voru stönzuð
á lítilli stöð, sem var dauf-
lega lýst. Dálítið frá stóðu
lestarstjórinn og annar járn-
brautarstarfsmaður — senni-
lega stöðvarstjórinn — tóm-
um brautarpallinum og töl-
uðu saman, að því er virtist
af mikilli alvöru. Svo sneri
lestarstjórinn sér við og veif-
aði luktinni.
„Það er allt í lagi, lierra,“
sagði hann um leið og hann
gekk fram lijá klefagluggan-
um. „Það var einungis merki,
sém ekki hafði verið sett al-
veg rétt. Nú höldum við á-
fram.“
Klukkutíma seinna stanzaði
lestin, sem hafði unnið upp
þessa fáu mínútna töf, ná-
kvæmlega á réttum tima á
stöðinni í Liverpool. „Barón-
inn“ tók upp töskuna sína, og
í sömu andrá voru ldefadyrn
ar opnaðar, og tvær sterkar
hendur gripu um hann og
drógu hann i skyndi út á
stöðvarþallinn.
„Ég er hræddur um, að nú
sé komið. að endalokum yðar
„barón“,“ sagði annar mað-
urinn; og áður en hann gat
áttað sig, voru handjárnin
komin á liann, og hann var
tjóðraður milli tveggja leyni-
lögreglumanna.
Hann var svo ringlaður af
þessari óvæntu og skyndilegu
ógæfu, að liann heyrði varla
hina fallegu rödd ferðafélaga
síns, þegar hún var að út-
skýra eitthvað fyrir kumpán-
legurn náunga í loðfrakka.
— „ ... Ég hafði vitanlega
lesið um það í blöðunum, og
þegar ég sá öll þessi djásn á
hnjánum á þessari mann-
skepnu, varð mér auðvitað
strax ljóst, hvernig í öllu lá.
Ég var sannfærð um, að liann
mundi myrða mig, ef hann
héldi, að mig grunaði hann,
og þess vegna lék ég mitt
hlutverk, þar til ég gat sagt
lestarstjóranum frá grun
mínum. Lestin stanzaði á lít-
illi stöð til að senda lögregl-
unni símskeyti.“
„Þér eruð — eins og ævin-
lega — dásamleg kona!“
sagði félagi hennar og sneri
sér allt í einu. að „barónin-
um“. „Bíðið, maður miim, og
leyfið mér að kynna yður
ungfrú Elmu Staines, leik-
konuna frægu. Hún liefur
leikið áðalhlutverkið, blindu
konuna, í síðasta leikriti
mínu, „Myrkur“, sem vakti
svo mikla lirifningu. Það
finnst mér þér verðið að fá
að vita!“
MROSSGATAN
LÁRÉTT: 42 athugaði 14 óvana
1 fjandi 43 grátur 16 óskemmtileg
5 smáþrep 45 úrgangur 18 skammstöfun
10 rolla 46 ‘viss 19 valt
11 skammstöfun 48 akreiðarnir 21 skordýr
12 sjúkdómar 49 einsamalli
14 misstórir 50 tímarit 22 tveir eins
15 höfuðsök 51 sign. 24 farartæki
17 Ráðstjórnar- 52 staðfast 26 rusta
ríkin 53 erta 28 angra
20 klifraði 29 þrír eins
21 manndráp 31 óhræddur
23 blóm 32 sundlaug
25 herdeild LÓÐRÉTT: 34 nagdýranna
26 ofsi 1 undirstaða 35 hrjáður
27 fugl 2 sundraðir 37 flatmagaði
29 rola 3 ginna 38 skíðahlaup
30 unglingur 4 umgangur 39 totu
32 lauga 6 sjógangur 41 tveir óskyldir
33kóng (fornt) 7 rekald 43 blóðþyrst
36 broshýri 8 ólygin 44 bátur
38 marin 9 atburðirnir 46 egna
40 vendir 13 skemmtun 47 eftirstöðvar
u

Úr annálum lögreglunnar
MARY Eaton var áhyggju-
full.
Maður hennar var alltaf van
ur að hringja, ef hann vann
fram eftir á kvöldin, og hann
var líka búinn að því. Sagðist
ætla að loka bensínsölunni
klukkan níu, og heim til hans
var tuttugu mínútna gangur.
Nú var komið miðnætti, og
George var ókominn.
George Eaton var ekki heill
heilsu, svo að kona hans var
áhyggjufyllri en margar aðrar
konur hefðu verið í hennar
sporurn. Þær hefðu álitið, að
maður þeirra hefði farið inn á
veitingastofu þetta kalda marz-
kvöld til að hlýja sér og dvöl-
in dregizt þar. En Mary vissi,
að berklahæli myndi aldrei
gera slíkt.
Þau hjónin, ásamt þremur
dætrum sínum, höfðu búið í
Oregon, en flutt þaðan til
Denver, vegna legu og lofts-
lags borgarinnar, sem var bet-
ur við hæfi Georges. George
fékk vinnu við bensínstöð hjá
Pat Zansa í úthverfi Denver.
Hann átti ekki að vinna þetta
þriðjudagskvöld, 24. marz
1959, en hafði skipt við Pat
Zansa til að eiga frí á páska-
dag. Veðrið var kalt, og vind-
urinn næddi um göturnar.
Mary var farin að ímynda sér,
að George hefði orðið fyrir
slysi. Hún hringdi og hringdi
í bensínsöluna en enginn var
við.
Klukkan var tuttugu minút-
ur yfir tólf, þegar Mary Eaton
hringdi á lögreglustöðina. Lög-
regluþjónninn, sem svaraði
henni, sagðist ekki vita til
að neinn með því nafni hefði
lent í. slysi. Hún bað hann þá
um að láta athuga, hvort allt
væri í lagi á benzínsölunni.
Hann játti því, náði sambandi
við lögreglubíl og bað hann
að fara á staðinn.
— ★“
ÞEGAR að lögreglubíllinn
kom að benzínsölustöð-
inni, voru öll ljós þar slökkt.
it af B
Lögregluþjónarnir tveir stigu
út úr bílunum og gengu að
verkstæðisdyrunum. Þær voru
læstar. Síðan fóru þeir að
skrifstofudyrunum. Annar
þeirra sneri snerlinum og dyrn
ar lukust upp. Þeir lýstu upp
með vasaljósum sínum og sáu
á gólfinu stóran skrúflykil og
peningaskúffuna, og um leið
vispp þeir,að hér hafði rán átt
sér stað. Varlega mjökuðu þeir
sér inn um dyrnar, því verið
gæti, að þeir hefðu komið að
þjófnum í miðjum klíðum. Þeir
sáu blóðferil á gólfinu, eins og
eitthvað hefði verið dregið eft-
ir því. Ferillinn lá að baðdyr-
unum. Þeir opnuðu þær, og
annar þeirra hrópaði:
„Guð minn góður!”
Á miðju gólfinu lá maður
á grúfu, og hnakkinn á honum
var sundurmolaður. Jakki hans
og sk.yrta voru dregin upp á
aðra öxlina, eins og hann hefði
verið dreginn þarna inn og
fleygt þar.
Nokkrum mínútum síðar var
staðurinn morandi í lögreglu-
mönnum, og yfirmaðurinn yf-
ir þeim var Fred Zarnow.
Hann lét hringja í Pat Zansa
til að biðja hann að koma og
líta á líkið. Pat gerði það og
sagði, að þar væri Georg
Eaton. Að áliti læknis, sem
kom á staðinn var fastslegið,
að Georg hefði verið myrtur
um níu-leytið. Morðvopnið
reyndist vera þungur járnsleði,
sem settur er undir bíla í
smurningsgryf junum svo að
þeir renni ekki til. Hræðilegt
morðvopn, og morðinginn
hlaut að hafa sveiflað honum
eins Dg kylfu, þegar hann sló
Georg niður. Peningaskúffan
var tóm.
En hvers vegna hafði Georg
Eaton verið drepinn? Hann
var hvorki stór né kraftalegur
og hefði áreiðanlega afhent
peningana gegn skipun um-
yrðalaust. Morðinginn hlaut að
hafa þekkt hann og drepið
hann til þess að hann kæmi
ekki upp um sig.
Pat Zansa kvaðst ekki vita
eorif E;
til, að Georg ætti neina óvini,
og það sama fullyrti Mary
kona Georgs. Kvað hún Georg
einmitt hafa verið svo glaðan
og reifan þennan dag. Hann
hafði verið nýbúinn að kaupa
gamlan bíl og hlakkaði til að
fara að gera hann upp. Þau
hjónin höfðu ákveðið að fara
saman út á laugardaginn til
að kaupa kjóla á dætur sínar
og ætluðu, að halda páskana,
hátíðlega í skjóli heimilisins.
Zarnow og menn hans fóru
yfir peningakassann og kom-
ust að raun um, að í honum
hefðu átt að vera um 80 doll-
arar. Einnig fundu þeir kvitt-
un, sem sýndi að Georg hefði
selt manni á bíl, sem bar núm-
erplötu Cheyenneborgar, ben-
zín einhvern tíma kvöldsins og
létu boð út ganga til allra ná-
lægra lögrglustöðva um að
reyna að hafa upp á þeim
manni.
Zansa var spurður í þaula,
hvort hann myndi eftir ein-
hverjum vafasömum, einkenni-
legum eða á annan hátt at-
hyglisverðum manni á eða í
kringum benzínstöðina í seinni
tíð. Hann sagðist hafa tekið
eftir feitum, ungum manni,
sem beðið hefði um vinnu og
komið þar nokkrum sinnum
síðan, og eins sagði hann, að
þessi náungi hefði verið þar,
þegar hann fór heim um dag-
inn. Hann vissi ekki hvað hann
hét, en lýsti honum fyrir lög-
reglumönnunum eins vel og
hann gat.
— ★ —
MONTOYA leynilögreglufor-
ingi var látinn hafa málið til
meðferðar, og skömmu eftir
að hann var tekinn við, tókst
að hafa upp á manninum, sem
hafði keypt benzín hjá Georg
kvöldið, er hann var drepinn.
Það reyndist vera skólastjóri
frá Cheyenne á ferðalagi og
var kominn 70 mílur suður
fyrir Denver, þegar hann
fannst.
Hann svaraði spurningum
ton
lögreglunnar greiðlega og
kvaðst hafa keypt benzín um
níuleytið, og þá hefði af-
greiðslumaðurinn fyllt tankinn
hjá sér. Hann sagðist hafa tek-
ið eftir ungum, feitum manni í
skrifstofunni. Hann hefði verið
um 18 til 21 árs, fimm fet og
átta til níu þumlungar á hæð
og 185 til 190 pund á þyngd.
Stuttklipptur, kringluleitur og
í döjtkum ,,.j akka og. 1 j ósuro,
buxum. Þessi lýsing passaði
við náungann, sem Zansa sagði,
að hefði verið þar, þegar hann
fór heim.
Útvarpað var um allt fylkið
lýsingu af þessum manni, en
Montoya vissi vel, að á meðan
þeir vissu ekki nafn hans, væri
eiginlega ógerningur að hafa
upp á honum, og þess vegna
datt honum ráð í hug.
Hann fór til kunningja síns
Joe Barros, sem var ungur og
áhugasamur teiknari við dag-
blaðið Denver Post og bað
hann að koma og teikna fyrir
sig mvnd af náunganum með
hjálp þeirra, sem höfðu séð
hann. Barros byrjaði að teikna
og teiknaði hvert andlitið á
fætur öðru, þar til þeim kom
saman um, að nú hefði honum
tekizt að ng andliti piltsins.
Montoya var hinn ánægðasti
og þóttist kominn skrefi nær
ódæðismanninum, en ennþá
ánægðari hefði hann orðið, ef
hann hefði vitað um þá hjálp,
sem borgarbúar áttu eftir að
veita honum og Mary Eaton,
sem misst hafði fyrirvinnuna
frá þremur börnum.
Vegna veikinda sinna hafði
Georg Eaton ekki getað tryggt
sig, og einu peningarnir, sem
hann lét eftir sig, voru þeir
40 dollarar, sem hann átti inni
hjá fyrirtækinu.
Strax á miðvikudagsmorgun-
inn birtu blöðin frásagnir af
morðinu. Þegar leið á daginn
fóru að berast peningagjafir til
Mary og barnanna, og á
skömmum tíma voru komnir
300 dollarar. Pat Zansa til-
kynnti, að hann myndi af-
Framh. á bls. 5