Ný vikutíðindi - 22.09.1972, Blaðsíða 7

NÝ vikutíðindi
7
högg aendu Carmichael í gólí'ið,
og brátt lá Old Man Salmin of-
an á honum. Baróninn snéri
sér við, til þess að gera Bear
Meat sömu skil, en hljóp þá
beint í velútilátið högg þess
síðarnefnda og hrökklaðist aft-
ur á oak ofan á þá Salmon og
Carmíchael. Þeir gripu þegar
um hendur hans og héldu hon-
um á meðan Bear Meat kom
sér fyrir ofan á brjósti hans og
barði andlit hans báðum hönd-
um. Höfuð ljóshærða mannsins
valt sitt á hvað og hann spark-
aði með fótunum af öllum
kröftum.
„Hvernig líkar þér þetta,
Barón?“ spurði Carmichael, en
rétt á eftir hrópaði hann: „Nei!
Nei! Haldið þið helvítinu. Hann
er sleipur eins og áll.“
Fjórmenningarnir á gólfinu
runnu saman í eina ógreimlega
hrúgu. Skyndilega var Barón-
inn kominn efst í hrúguna og
sleit nú af sér hina.
Hann henti þeim af sér eins
og björn hendir af sér veiði-
hundum. Eftir þetta var ekki
um neinn bardaga að ræða.
Indíánarnir og Carmichael
voru sterkir menn og ákveðnir
í að drepa hann, en hann var
þeim of snar í snúningum, og
of uppáfinningasamur í árásum
sínum. Þeir gripu um fætur
hans, og hann sparkaði sig
lausan. Hann leyfði Old Man j
Salmon að komast á hné, en
barði hann síðan sundur og
saman aftan frá. Hann dró
Bear Meat á fætur, tók síðan
á honum hálstaki með hand-
leggnum og lamdi svo hausun-
um á honum af heljarafli í
botninn á einni öltunnunni.
Hann hóf Carmichael á loít
yfir nöfuð sér og henti honum
síðán 'ófán' á Charlie Twó 1
Claws.
„Svona, hendið þeim nú út,“
sagði hann. „Ef þeir verða hér
enn, þegar ég kem niður, flæ
ég þá lifandi."
„Þessi er dauður,“ sagði
Mule Combs og benti á Charlie
Two Claws.
„Kornið þeim út. Komið
þeim út,“ sagði Baróninn yfir
öxlina og fór upp stigann til
herbergis síns. Konan gekk til
hans.
„Þú varst dásamlegur, Bar-
ón,“ sngði hún og dustaði sag
af boðungnum á jakkka hans
„Þessir aumingjar hafa ekkert
að gera í hendurnar á sönnu
karlmenni.“
' Hún þrýsti sér að honum,
beit hann svo stríðnislega í
eyrnasnepilinn og sleppti taki
sínu á honum.
„Hættu þessu og náðu mér i
eitthvað að drekka,“ sagði sá
ljóshærði.
„Og hvað nú, ef ég vil það
ekki? Ég er ekki ambátt þín,
það ættirðu að vita,“ sagði liún
og var nú þrjóskuleg á svip,
þrátt fyrir að hún reikaði í
spori vegna drykkjunnar.
Hún veinaði og reyndi að
forða sér, en hann hélt í hand-
legg hennar með annarri hend-
inni.
„Ég meinti ekkert með
þessu, Barón,“ sagði hún bæn-
arrómi og var nú skyndilega
allsgáð. „Ég var bara að gera
að gamni mínu.“
Hann sló hana utan undir
svo að hún slengdist utan í
vegginn Hún tók að æpa, bæði
af hræðslu og reiði.
-k-
LÁRÉTT:
1 viðburður
5 setbekks
10 beinið
11 karlmannsnafn
13 meina oft
15 óblíð
17 hljóma
18 grár
20 teymdi
21 guð
22 miðpunktur
23 renni
24 Þjóðverjar
27 sperruþak
28 holan
30 flanar
32 fugl
33 ljós
34 stjórna
36 kúíuð
37 óforsjálni
40 safna
42 borða
45 forn þjóð
47 nokkuð
48 tengt
50 fiska
51 skemmdist
52 þefa
53 konunafn (þf.)
54 álfa
57 Selvogsbanki
60 skólaði
61 fiskurinn
62 hlutaðeigandi
63 afbrot
LÓÐRÉTT:
1 land í Evrópu
2 skolli
3 kunningja
4 ranghverfa
6 leik
7 fóðruðu
8 dúkur
9 fyllri
10 hringir
12 á að gizka
13 hreinsar
14 skógardýr (flt.)
15 samtals
16 leikfangið
19 forfaðir
25 leiðindi
26 svalla
28 reyki
29 merkið
31 rölt
32 verkfæri
35 kæra
36 fríða
38 stikar
39 matur
41 ávöxtur
42 standa við heit
43 vefnaðarvara
44 örn
46 ein
48 hef fyrirvara
49 spjald
55 ... tala
56 mennt
58 enda
59 hraði
KROSSGÁTAN

NIÐRI við barinn hlustuðu
gullgrafarnir eins og ekkert
væri um að vera á óp konunn-
ar. Hver þeirra starði í glas
sitt eða drakk þögull. Brot-
hljóð heyrðist, og sem snöggv-
ast sáu þeir konunni bregða
fyrir á svölunum, þar sem hún
stóð og hélt að sér rifnum
kjólnum.
„Hjálpið mér,“ grátbað hún
hina þöglu menn niðri við bar-
inn. „Guð minn góður. Þið kall
ið ykkur karlmenn. Stöðvið
hann. í Guðs bænum stöðvið
hann.“
Gullgrafararnir hreyfðu sig
ekki að heldur. Hver og einn
þeirra átti í baráttu við sitt
eigið helvíti. Nokkrir sneru sér
aftur að drykkjunni. Aðrir
horfðu á Baróninn koma aftan
| að henni og rífa kjólinn utan
| af henni í einu handtaki og
henda honum niður í salinn.
Að svo búnu kippti hann henni
inn í herbergið aftur. Hún
æpti ofsalega tvisvar 6nn. Svo
varð allt hljótt.
Nokkrum mínútum síðar
kreistu mennirnir neglurnar á
kaf í lófa sér, þegar þeir
heyrðu konuna stynja inni í
opnu herberginu. Billy Price
beygði sig niður og tók upp
rifinn kjólinn af gólfinu. Þeg-
ar stunurnar héldu áfram og
ukust heldur, kreisti hann
kjólinn í þögulli örvæntingu.
Loks var loftið klofið skerandi
dýrslegu veini. Síðan varð aft-
ur hljótt.
Nokkrum mínútum síðar
gekk konan allsnakin fram á
svalirnar. Niðri stóðu þrír
menn við barinn, og Billy
Price lá fram á hann með kjól-
inn hennar yfir höfðinu. Hún
gekk niður stigann, og menn-
irnir þrír horfðu á hana svip-
brigðalaust, þar sem hún gekk
yfir salinn og tók kjólinn af
Billy.
„Hann vill fá drykk, Billy,“
sagði hún. „Þú verður að fá
mér hann handa honum.“
„Sendi hann þig svona nið-
ur,“ sagði hann og leit á hana
með skelfingu í svipnum.,
„Djöfuls þrjóturinn. Hann veit,
hvernig okkur verður við. Ó,
djöfuls ... Ég fer héðan. Kann-
BRIDGE-
Þ Á T T U R
Vestur gefur. — Báðir á
hættu.
Norður-
A 93542
¥ K 8 4
♦ Á G 6 4
•T» 9
Vestur:
♦ KG10
¥ ÁG 10 9 7
♦ 7
♦ Á6 5 3
Austur:
A 7 6 3
V 6 5 2
♦ 53
* 10 8 7 4 2
Suður:
♦ Á D
¥ D 3
♦ KD 10 9 8 2
♦ KDG
Sagnir gengu þannig:
V N A S
1 H P P D
P 1 S P 2 T
P 3 T P 5 T
P P P
Líklegast var erfiðasta
vandamálið í þessu spili að ná
réttri sögn. Bezta sögnin var 3
grönd á hendi Suðurs, en erf-
itt var að segja hana. Raunar
hefði Norður getað sagt 2
hjörtu i stað 3 tígla, en það er
erfitt fyrir hann að vita, að
grand sé betri sögn en tígull.
Sem betur fór tókst Suðri þó
að koma spilinu heilu í höfn
með nókvæmri spilamennsku.
Vestur lét út lauf Á og síð-
an lágt lauf, en það útspil var
mjög hagstætt fyrir Suður.
Hann varð að kasta spaða í,
þótt freistandi hefði verið að
henda hjarta.
Sagnhafi tók nú trompin og
spilaði hjarta undir K blinds.
Ef Vestur tekur á Á, fær Suð-
ur seinna á hjarta D, kemst
inn á blind í trompi og kastar
spaða D í hjarta K.
Vestur sér hættuna við að
taka á hjarta Á og tekur á 9,
svo að K í blindi verður að
drepa. Svo spilar Suður sig
inn á tromp, tekur á lauf K og
hendir hjarta úr borði, en spil-
ar svo hjarta D, þannig að
Vestur kemst inn.
Ef Vestur spilar spaða, fær
Suður aukaslag á D. Ef hann
spilar laufi eða hjarta trompar
blindur og Suður kastar spaða
D.
Suður hefði tapað spilinu, ef
hann kastar hjarta úr borði í
öðru útspili. Spili Suður svo
hjarta, tekur Vestur með Á og
næsta útspil hans í hjarta verð-
ur örlagaríkt fyrir sagnhafa;
Vestur myndi að lokum fá slag
á spaða K.
ske finn ég heilt gullfjall á
morgun, en héðan fer ég. Það
getur einhver annar staðið í
þessu svínaríi en ég.“
„Þú mátt ekki yfirgefa mig,
Billy,“ hvíslaði hún og beygði
sig yfir hann, svo að ljóst hár-
ið straukst við andlit hans um
leið og hún lokaði augunum og
kyssti hann. Skildu mig ekki
eina eftir hjá honum.“
„Þú.“
„Gerðu það fyrir mig, Billy,“
sagði hún biðjandi, þrýsti sér
upp að honum og strauk hon-
um um andlitið. „Finndu hve
ég er heit. Sjáðu hvað ég get
verið þér góð, einhvern tíma
Farðu ekki, Billy.“
„Hvað er langt síðan þú
hljópst hér um allt og leitaðir
að byssu til þess að drepa
mig,“ sagði hann ólundarlega
og losaði sig. „Hvað um það,
þó að ég fái mér Siwashi-
stelpu annað slagið? Hvað get
ég annað gert? Þú vilt að ég
verði kyrr? Alit í lagi, en
segðu mér þá. Ef Baróninn
hverfur einn góðan veðurdag,
verður það þá ég og þú?“
„Auðvitað,“ flýtti hún sér
að segja. „En vertu bara var-
kár, Billy. Hann þarf ekki ann-
að en að sjá þig horfa á sig
haturs lugum, og þú ert dauð-
ur, eða þú liggur úti í snjó-
skafli með brotið bak. Það þarf
ekki meira til.“
— ★ —
ÞAÐ ERU litlar sögulegar
sannanir fyrir hendi í sögu
Svíans Andersons „Baróns“, þó
hefur tekizt að tína nokkuð til.
Hann var í lögreglunni í Mon-
tana og Wyoming á árunum
milli 1885 og 1890. Hann gekk
svo upp í starfi sínu, að hann
varð kunnur undir nafninu
Jonni böðull. Þeir, sem hann
beitti sér mest gegn, voru þá
þegar Indíánar, og vitað er, að
eitt hengdi hann 6 Chey-
enne índíána í einu fyrir
hrossaþjófnað, þrátt fyrir það,
að hann vissi að mennirnir
voru saklausir.
Einhvern tíma snemma á síð
asta tug aldarinnar er vitað,
að hann gekk í félagsskap við
mann að nafni Dolph Daven-
port. Var sá skipstjóri á fljóta-
bát. Samkvæmt samkomulagi
þeirra, átti Anderson að koma
upp viskístöðvum við ána Yuk-
on, en Davenport að sjá hinum
fyrir viskíi.
Anderson valdi að setjast að
í byggingu, sem rússsneskir
innflytjendur höfðu reist
hundrað árum áður, þegar þeir
höfðu yfirráðin yfir hinni
miklu skinnaverzlun í Alaska.
Árin eftir að Rússarnir yfir-
gáfu Alaska, notuðuðu Indíán-
arnir þessa byggingu, síðar
gullgrafar og síðast notaði
hana maður að nafni Shores,
til sama brúks og Anderson
ætlaði hana. í stuttu máli sagt,
þegar Anderson kom á vett-
vang fann hann fyrir blóm-
lega viskíkrá. En hann kippti
sér ekki upp við svoleiðis smá-
muni. Hann hafði ágirnd á
knæpunni. Hann myndi því
bara slá eign sinni á hana.
„Hér hafa aldrei slagsmál
verið, sem komust neitt í hálf-
kvisti við þau slagsmál,“ sagði
Mule Combs, einn af gullgröf-
urunum í blaðaviðtali 30 árum
seinna. „Ég býst við, að Shores
hafi verið nálægt tvöfaR
þyngri en Anderson; þó var
það ekki fita. En það var ekki
allt. í kringum hann héngu oft
ast þrír, fjórir slánar, sem áttu
að taka það að sér, sem Shores
gat ekki afgreitt. Þeir voru þó
ekki til mikils gagns eftir
fyrstu lotu. Einn þeirra ætlaði
að henda flösku í hausinn á
Anderson. Dolph Davenport
líkaði það ekki, svo að hann
skaut hann í fótinn. Þar með
var hann úr sögunni. Já, vel á
minnzt, Dolph var með Ander-
son, þegar hann kom í fyrsta
sinn. Ég býst við, að hann hafi
verið að líta eftir því, að eign-
arhlutur hans í fyrirtækinu
væri í góðum höndum. Jæja.
þeir slógust hér um allt. Uppi
og niðri.
Nú. Shores hossaði sér ofan
á honum, tók hann upp og
henti honum hingað og þangað
líkt og tuskubrúðu. En þetta
var eins og að reyna að eyði-
leggja gúmmíbolta. Anderson
lagði alltaf í hann aftur, og
innan tíðar hefði mátt ætla,
að einhver væri að nota andlit-
ið á Shores til þess að skerpa
hnífinn sinn. Fésið var eitt
fleiður. Það mátti sjá, að Shor-
es var að gefa sig, og Ander-
son barði hann stöðugt undir
bringspalirnar, svo að hann
náði ekki andanum. Brátt
skjögraði hann hér um salinn
eins og fársjúkur fíll, en And-
erson lét hann aldrei í friði.
Anderson hafði fengið sinn
skerf, þegar hér var komið, en
það var ekki hægt að sjá það
á honum. Að lokum var spurn-
ingin aðeins sú, hvort Ander-
Framh. á bls. 4