Ný vikutíðindi - 29.09.1972, Blaðsíða 4

4
NÝ VIKUTÍÐINDI
grófgerðar, fátæklegar og
smekklausar. Hugmyndasnauð-
ur, hversdagslegur, rómversk-
ur tilbúningur. Kvöld eitt
sagði bann, eins og til afsök-
unar, að síðasta veizla sín
hefði aðeins kostað hundrað
talentur (um 8-10 millj. ísl.
kr.).
„Sannarlega getur enginn
eytt meiru í eina veizlu.“
Cleopatra hló.
„Gott og vel. Ég get það.
Næsta veizla mín skal kosta
mig þúsund talentur“ 80-100
millj. ísl. kr.).
„Þú ert að gera að gamni
þinu, Cleopatra, það er ómögu-
legt.“
„Viltu veðja?“
„Það geri ég fúslega.“
Svo að Cleopatra veðjaði
við hann, að hún skyldi gera
þetta daginn eítir.
Á tilsetturri tíma kom Anton-
íus út í lystisnekkju hennar;
viðhöfnin var með minna móti.
„Ég held, að ég vinni veð-
málið,“ hugsaði Antoníus með
sjálfum sér. Upphátt sagði
hann: „Lauslega áætlað gæti
ég hugsað, að kostnaðurinn við
þessa veizlu sé um einn fimmti
af þeirri úpphæð, sem þú
veðjaðir.“
„Bíddu bara,“ sagði Cleo-
patra. „Þetta er aðeins byrj-
unin.“ Og þá klappaði hún
saman höndunum og bað
þrælana að færa sér borð með
glasi af ediki á.
„Hvað ætlar hún nú að
gera?!“ hugsaði Antoníus um
leið og hann leit ílorvitnilega
á hana.
En undrunin hans viarð enn
meiri við það, sem hann sá,
því að Cleopatra losaði 'þegar
eina perluna af eyrnalokk\sín-
um og sagði kærul*y***>lega,
um leið og hún kastaði henni
í edikið: „Þessir srnámunir
kosta fjórar milljónir.“
Þegar perlan hafði ieystst
upp lét hún hana drjúpa niður
í sig, eins og eitthvert sælgæti.
„Og nú er röðin komin að
næstu perlu,“ sagði hún.
En Antonius hélt hönd henn-
ar. „Nú er nóg komið,“ hróp-
aði hann. ,,Þú hefur unnið
veðmálið.“
CLEOPATRA var enginn
heimskingi. Vitfirring hennar
hafði ákveðinn tilgang. Af
, hagsmunaástæðum sýndi hún
íauðæfi sín á svo heimskulegan
hátt. Hún lagði allt kapp á
að sýna Antoníusi fram á, hve
mlkla fjárhagslega aðstoð hún
gæti veitt honum í baráttu
hans til að ná algerum yfir-
ráðum yfir Rómaveldi. Eina
ósk hemnar, nú þegar Caesar
var dáinn, var að koma á deilu
milli AnÆoníusar og Octavían-
usar. Tæpidus, þriðji maðurinn
í ráðinu, var áhrifalítill mað-
ur. Undir stjórn Antoníusar
og með hennar eigin fjármagni
mundu þau vinna sigur á
Octavíanusi og setjast í há-
sæti Rómaveldis. Cleopatra
mundi enn verða drottning alls
heimsins. Hvött af nýjum
draumórum um heimsyfirráð,
sigldi hún til Alexandríu og
snéri aftur með loforð frá
Antoniusi um að heimsækja
hana við fyrsta tækifæri.
Sjálfur var Antoníus áfjáður
í að sjá með eigin augum hin
dásamlegu auðæfi Egyptalands
og njóta kossa hinnar rauð-
hærðu, egypsku töfradísar.
Hann fylgdi drottningunni
þegar tii Alexandríu. Þar var
honum tekið sem konungi með
konunglegum veizlum og
svalli.
„Það myndu verða endalaus-
ir smámunir,“ segir Plutarck,
„og að gefa nákvæma lýsingu
af heimskupörum Antoníusar
og Cleopötru í Alexandríu.
\ Skrípaleikjum grímudansleikj-
am, drykkjuveizlum, skemmti-
ferðum, dansleikjum, veðreið-
um og jafnvel heimsóknum í
dularbúningi þræla og bænda
til veitingahúsa.“
Stundum laumuðust þau eft-
ir hinum dimmu götum að
nóttu til góðglöð eftir drykkju,
berjandi á dyr og glugga hjá
ókunnugu fólki og skríktu í
skugganum, þegar húsráðendur
komu til dyra. Einu sinni eða
tvisvar náðust þau og voru
barin til óbóta. „Þó að flestir
gizkuðu á hver þau væru.“
eftir því sem Plutarck segir.
Hin léttlynda og fjöruga
drottning var hrein andstæða
hins þungbúna og ruddalega
Antoníusar.
Eitt sinn, er Antoníus hafði
verið að dorga árangurslaust
í höfninni, lét hann kafara
fara niður í vatnið og setja
fisk á öngulinn hjá sér. Anton-
íus dró fiskana hvern á fætur
öðrum og hlaut mikið lof. „Hví
líkur veiðimaður.“
En allt í einu dró hann
súrsaða síld, öllum til mikillar
undrunar. Þetta var verk Cleo-
pötru. Hana hafði grunað
bragð Antoníusar, og skipað
þræl að kafa með þessa síld
og koma henni á öngulinn.
Því næst sagði hún við hinn
ruglaða veiðimann: „Leyfðu
okkur vesalings Egyptum að
hafa fiskana. Þín veiði á að
ERT ÞÚ ÚTI
AÐ AKA AM
Hvort sem ekið er með vörur eða
farþega gera atvinnubílstjórar sér
far um að velja aðeins örugga og og
endingarmikla hjólbarða á bíla sína.
Þegar um er að ræða sterka hjól-
barða er BRIDGESTONE merki,
sem þeir geta treyst. Bílstjórar
mæla því óhikað með BRIDGE-
STONE.
Hafið þér efiii á að kaupa eitthvað
annað?
ROLF JOHANSEN & CO.
Laugavegi 178 — Sími 86-700
jvera borgir, skattlönd og keis-
! aradæmi.“
j En Antoníus hafði gleyrat
öllum borgum, skattlöndum og
keisaradæmum í ástarvímunni.
Virðing hans þvarr, hann
eyddi til eiskis kröftum sínum
og þvi dýrmætasta sem hann
átti, tímanum. Meðan Anton-
íus hélt til í viðhafnarherbergi
Egyptalandsdrottningar var
Octavíanus að styrkja aðstöðu
sína í Róm.
OCTAVÍANUS, frændi Cesars,
var hættulegur keppinautur.
Þótt hann væri heilsutæpur,
var viljaþrek hans óbilandi.
Hið föla bólugrafna andlit
hans gaf ekki í skyn hans
innri mann. Vegna hinna
mörgu fórnardýra, sem hann
hafði látið pynta og krossfesta,
var hann þekktur undir nafn-
inu „böðullinn“. Hinn grimmi,
önuglyndi, hagsýni og skarp-
vitri óþokki, sem hataði birtu
og fór sjaldan í boð, lifði eins
og slímdýr í feni andlegs og
líkamlegs óþverra.
Þannig var keppinautur Ant-
oníusac í baráttunni um hið
Rómverska hásæti. Hann líkt-
ist einna helzt illkynjuðum
snák. Smám saman færði hann
sig upp á skaftið. Áfjáður í
að koma af stað deilu við
Antoníus, fann hann brátt til-
efnið. Systir hans Octavía, var
gift Antoníusi. Það var auð-
velt, og reyndar réttmætt, að
ákæra Antoníus fyrir að af-
rækja eiginkonu sína og bera
blinda ást til erlendrar konu.
Octavíus sendi systur sína,
þótt hann vissi að það væri
árangurslaust, til að tala um
fyrir manni sínum og fá hann
til að koma aftur til fjölskyldu
sinnar. Þegar Octavía kom aft-
ur tómhent til Rómar, ruddist
bróðir hennar inn í öldrmga-
ráðið og ákærði opinberlega
þennan liðhlaupa og svikara,
þennan drykkjurút, sem hefði
lofað egypskri skækju róm-
verska heimsveldinu sem laun
fyrir blíðu hennar.
Hinir rómversku öldungar
voru ásáttir um, að slíkt væri
óþolandi. Floti var hervæddur
til að senda gegn Antoníusi.
Og Antoníus byrjaði einnig að
útbúa herskipaflota gegn Octa-
víanusi. Hann sagði skilið við
Octavíu, kvæntist Cleopötru
og lýsti sig frelsishetju Róma-
veldis. (Hvenær sem tveir
þorparar stofna til borgara-
styrjaldar, kalla báðir sig
frelsishetjur þjóðar sinnar.)
Svo sigurviss var Antoníus,
að hann hélt sigurför sína áður
en orustan byrjaði. Floti hans
líktist frekar skrautsýningu en
herskipaflota. Með sama glæsi-
brag fylgdi Cleopatra Antoní-
usi í orustuna. Þau gerðu sér
háar vonir. Floti þeirra var
stærri og betur útbúinn en
floti Octavíanusar.
Aðeins stutt, sigursæl orusta,
og Antoníus og Cleopatra
myndu vera orðin drottnarar
heimsins.
Antoníus bjó sig undir orust-
una með því að drekka sig
útúr. Snemma morguns, dag-
inn, sem orustan skyldi vera,
var hann frávita af drykkju;
að kvöldi sama dags var hann
frávita af örvæntingu.
Hið óvænta hafði skeð. Hin
risavöxnu skip Antoníusar